Przy herbacie: Jak pisać nie o seksieWbrew pozorom nie będzie to kolejny poradnik ani antyporadnik. Niniejszym otwieramy nowy cykl: Achika poleca. Konkretnie, poleca fanfiki. Jeżeli kogoś nie przeraża Holmes z telefonem komórkowym, zapraszamy do lektury.
Agnieszka ‘Achika’ SzadyPrzy herbacie: Jak pisać nie o seksieWbrew pozorom nie będzie to kolejny poradnik ani antyporadnik. Niniejszym otwieramy nowy cykl: Achika poleca. Konkretnie, poleca fanfiki. Jeżeli kogoś nie przeraża Holmes z telefonem komórkowym, zapraszamy do lektury. Komcionauci pod poprzednim felietonem wyrazili zapotrzebowanie społeczne na recenzje dobrych fanfików zamiast wykpiwania tych złych. No i proszę – jak na zamówienie trafiłam w sieci na dwie nowelki autorki znanej jako Toroj, będące hołdem złożonym serialowi „Sherlock”. Akcja filmu toczy się w naszej współczesności, co dla bardziej hardkorowych holmesofilów może być szokiem, natomiast ja potraktowałam ten pomysł jako ciekawe urozmaicenie. Serialu nie oglądałam (jeszcze…), ale może to i lepiej, bo dzięki temu mogę ocenić, jak opowiadania te sprawdzają się jako dzieła czysto literackie. A sprawdzają się nieźle. Swoją drogą, umiejętność napisania fanfiku w pełni zrozumiałego dla niefanów, to jest coś! Często pojawia się pytanie, po co w ogóle pisać fanfiki zamiast „czegoś własnego”. No, ale tak to właśnie jest, że niektórzy ludzie chcą przebywać w ulubionym świecie – czy będzie to Śródziemie, czy Bardzo Odległa Galaktyka – i nie przeszkadza im, że korzystają z cudzych pomysłów. Albo to nie świat jest dla nich najważniejszy, lecz bohaterowie, a czy istnieje bliższe i bardziej osobiste obcowanie z ulubioną postacią niż pisanie o niej? Ewentualnie rysowanie, jeśli ktoś ma taki talent. „Zwykli ludzie” i „Kotwica” mnie urzekły. Do tego stopnia, że wydrukowałam je sobie, aby móc napawać się nimi również analogowo. Tak, ja nie przeczę, że Holmes i Watson zachowują się w nich „trochę kobieco”. Tak, ja też ten kawałek z zapachem płaszcza uważam za niezbyt realistyczny. I co z tego? Reszta tak bardzo mi się podoba, że z premedytacją kołek do zawieszania niewiary osadziłam w ścianie wyobraźni na mur i jeszcze zabetonowałam. Cementem portlandzkim. W ostatnim odcinku drugiego sezonu serialu Sherlock popełnia samobójstwo, rzucając się z dachu. Oczywiście łatwo się domyśleć, że nie zginął naprawdę (w końcu w opowiadaniach Conan Doyle’a też wrócił po „śmierci”), na razie nie wiemy jednak, jak zostanie to rozwiązane. Toroj, rezygnując z roztrząsania problemów technicznych, skupiła się na reakcji doktora na nagły powrót jego najlepszego przyjaciela. „Zwykli ludzie” to miniaturka na mniej niż 5000 znaków: opisuje tylko scenę ocknięcia się Watsona z omdlenia – należy się domyślać, że stracił przytomność nagle zobaczywszy „ducha”, choć w tekście dokładne okoliczności nie są wyjaśnione. Autorka bardzo przejmująco opisuje koszmary nękające Johna; przy scenie jego przebudzenia czytelnik nie jest do końca pewien, czy przypadkiem również nie jest to sen (szczególnie że tak właśnie myśli bohater). No a potem następuje reakcja typowo męska… to znaczy, typowa dla mężczyzn z literatury, w realnym życiu nigdy nie zetknęłam się z zachowaniem „najpierw dać w zęby, a potem uściskać”, natomiast w książkach owszem. Bezpośrednia kontynuacja „Zwykłych ludzi”, „Kotwica”, jest już tekstem dłuższym – jakieś pięć stron w Wordzie – i pisanym tym razem w pierwszej osobie, co pozwala zgrabnie przedstawić targające Watsonem emocje. Toroj zwięźle i zarazem znakomicie przedstawiła jego rozbicie psychiczne po utracie przyjaciela, a zdanie opisujące wyjście Johna z powojennej depresji (…ze ślepej komórki bez drzwi i okien wyciągnął mnie na światło i powietrze, w swój wielki, niebezpieczny, cudowny świat) uważam za niezwykle trafne. Zaś na koniec wpakowała obu panów do łóżka. Nie, nie w TYM sensie. Z notek na blogu wnioskuję, że była to przewrotna reakcja na komentarze tych czytelników, którzy w poprzedniej nowelce dopatrzyli się soft yaoi1). Odebrałam to jako „nie podobało Wam się obejmowanie, no to macie, teraz są w łóżku i nadal nie ma w tym nic erotycznego”. Oczywiście niektórzy czytelnicy i tak dopatrzą się tam wątku gejowskiego, bo w zachodnioeuropejskiej kulturze jedynym dozwolonym kontaktem fizycznym między mężczyznami jest uściśnięcie dłoni ewentualnie poklepanie po plecach (ciekawa jestem, jaka była reakcja czytelników współczesnych Tolkienowi na sceny, w których Sam całuje i tuli Froda. Tuli pocieszająco, ale jednak). Zresztą trudno winić czytelników, skoro większość pisarzy fanfikowych też nie umie się powstrzymać przed umieszczaniem w opowiadaniu choćby sugestii slasha. Autorka o pseudonimie MadLon napisała przejmujący tekst „Alone on the Water” (w polskim tłumaczeniu można go przeczytać tutaj) , w którym Holmes umiera na guza mózgu na rękach wiernego Watsona. Najpierw wzruszająco ukazała ich ostatnie wspólne dni od momentu postawienia diagnozy do pogłębienia się objawów chorobowych, czytelnicy sięgnęli po chusteczki, a ona bach! i wstawiła scenę pocałunku, psując klimat całości. Zanim skończyłam pisać ten felieton, zasherlockowanie Toroj zaowocowało kolejnymi opowiadaniami, w tym dyptykiem opisującym to samo zdarzenie najpierw z perspektywy Sherlocka, a potem Johna. Dość naturalistyczny biologicznie początek może być dla niektórych zniechęcający, ale warto się przezeń przedrzeć, bo w nagrodę otrzymujemy genialnie napisaną analizę relacji między dwiema osobami: relacji, która wymyka się wszelkim standardom. Na dodatek postaci są pogłębione psychologicznie w sposób, którego mogłaby pozazdrościć niejedna pełnowymiarowa saga. „Po prostu John” ukazuje nam genialnego detektywa, który zachowuje się jak rozpieszczone dziecko – i jak dziecko tęskni za swoim przyjacielem-opiekunem do tego stopnia, że szuka kontaktu z jego rzeczami. Nie jest to reakcja normalna dla dorosłego mężczyzny, ale Holmes w tych fanfikach zdecydowanie normalny nie jest. Cierpi na zaburzenie zwane syndromem Aspergera, który Toroj opisała tak celnie, że dostała gratulacje od osoby z autentycznym Aspergerem (patrz wpis na salonslytherin.blox.pl). W „Po prostu Sherlock” możemy wczuć się w wewnętrzną szamotaninę Watsona, który niemal zwątpił we własną orientację seksualną, czemu trudno się dziwić, bo ludzie na ogól nie są przyzwyczajeni do nawiązywania z osobą tej samej płci tak ścisłej emocjonalnie relacji, jaka przydarzyła się tym dwóm. I tutaj dobrze zagrały zniesmaczające część odbiorców wzmianki o masturbacjach i erekcjach: one są krępujące, bo właśnie cała ta sytuacja (szczególnie Holmes zasypiający ze swetrami Watsona jak z pluszowym misiem) jest dla obu stron szalenie krępująca! Na szczęście Toroj lubi happy endy, więc wszystko daje się wyjaśnić i zrozumieć. A radość Johna, kiedy zdaje sobie sprawę, jak ważną postacią jest dla swego współlokatora, jest niesamowicie wzruszająca. W ogóle w tych dwóch tekstach świetnie przedstawiona została samotność bohaterów i gigantyczna wprost potrzeba akceptacji. Watson w tym związku pełni rolę bardziej rodzica niż przyjaciela, co nasuwa trochę przerażające podejrzenia, że relacja z egocentrycznym podopiecznym w końcu pożre go żywcem, ale mam nadzieję, że Toroj jakoś ich z tego wydobędzie. A na deser jeszcze miniaturka „Przedmioty”, smutna i piękna. Polecam. Z podziękowaniami dla Cranberry za inspirującą dyskusję. ![]() 18 marca 2012 1) Yaoi – określenie wywodzące się z fandomu mangi i anime, oznaczające utwór o treści gejowskiej. Utwór o treści lesbijskiej to yuri. |
Bardzo się Cieszę, że postanowiłaś ulec moim sugestiom i wrzucić coś pozytywnego!
Co prawda bloga Toroj czytam regularnie i już natknęłam się na jej ficki o Sherlocku (z przeczytaniem części czekam aż obejrzę drugi sezon), ale również mogę je gorąco polecić kolejnym czytelnikom.
Dla kogoś, kto chce obejrzeć serial niezbyt przyjemny będzie spoiler w 4 akapicie...
No weź. Nakręcenie trzeciego sezonu jest już oficjalnie ogłoszone, to o kim on miałby być, o pani Hudson?
Jaki spoiler, no daj spokój. To tak, jakbyś się obruszył, że ktoś ci zespoilerował samobójstwo Ofelii. Ten Sherlock jest dość luźną, ale jednak, adaptacją oryginału (rozwalił mnie "Geek interpreter" zamiast "Greek interpreter" - taki drobny szczegół :)).
Poza tym życie dopisało tej polecajce zabawny morał, który szybko dostrzegą osoby śledzące fanfiki Toroj.
Otóż cykl wydawniczy Esensji swoje, a autorka swoje i jednak postanowiła pogłębić relację obydwu panów. 18+.
I tym razem niezły instruktaż, jak pisać o seksie. Z zastrzeżeniem, że nie nie jest to relacja męsko-damska.
Tak, niestety. I pomyśleć, że miałam w feletonie dać stwierdzenie, że opisywanie bliskiej relacji nie-seksualnej wymaga dużej dojrzałości psychicznej. W sumie może lepiej, że nie napisałam, bo wyszłoby niezbyt grzecznie.
Irvine Welsh, Szkot z Edynburga, zadebiutował dokładnie trzydzieści lat temu powieścią opartą bardzo mocno na swoim własnym życiu. Czyli na wspomnieniach z końca lat siedemdziesiątych, kiedy to heroina była „naturalnym elementem jego otoczenia” i sposobem na życie w Leith, jego rodzimej dzielnicy. Powieść ta, napisana po angielsku, szkocku i miejscami twardą miejscową gwarą z Leith, kojarzona jest u nas przede wszystkim z jej kinową ekranizacją. Mocną i nie pozostawiającą obojętnym.
więcej »Otaczają mnie ludzie twierdzący, że nikt już nie czyta tyle co kiedyś. Słysząc takie stwierdzenie raz po raz uświadamiam sobie, jak mało wiedzą oni o dzisiejszej społeczności czytelniczej, która oczywiście jest inna od tej, jaką pamiętają nasi rodzice czy dziadkowie, ale wciąż jest i działa… czasem nawet zbyt skutecznie.
więcej »Może i luty jest najkrótszym miesiącem, ale to nie znaczy że nie było czego recenzować!
więcej »Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Refleksje zajdlowe
— Agnieszka Szady
Bohater sponiewierany
— Agnieszka Szady
Zawartość cukru w cukrze
— Agnieszka Szady
Jak mieć Saurona za szefa i przeżyć
— Agnieszka Szady
Nie mirmiłuj, kasztelanie, czyli jak pisać o rzeczach strasznych
— Agnieszka Szady
Dla dorosłych o dzieciach
— Agnieszka Szady
Bycie szczurem zmienia punkt widzenia
— Agnieszka Szady
Wolnoć Tomku w swoim opku
— Agnieszka Szady
Moja sąsiadka hoduje smoki
— Agnieszka Szady
Grzeszne przyjemności z pisania
— Agnieszka Szady
Krótko o filmach: Porozmawiajmy z innym mną
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Po komiks marsz: Listopad 2022
— Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Coperdzikon
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Krótko o filmach: Thor to imię czy stanowisko?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Krótko o filmach: Znałem twoją babcię
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Oko podarowane przez wilka
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Dżungla w browarze i burza w bramie…
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Malarka na walizkach
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
10 naj… : 10 roztańczonych kadrów
— Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Krótko o filmach: Kieślowszczyzna w pelerynce
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Do ewentualnych komentatorów: oczywiście personalia Toroj są mi doskonale znane, ale ponieważ prosiła, żeby ich nie podawać, mam nadzieję, że Wy również tego nie zrobicie.