W tym roku pan Darda też objeżdżał Ausira za brak jakiegoś ze swoich wiekopomnych dzieł na liście wydanych pozycji...

Autorka felietonu wyraziła swoje "mocno krytyczne opinie", że od razu widać, gdzie leżą jej sympatie, mimo zapewnień, że "żadne opowiadanie nie powaliło jej na kolana".

A to ciekawe, bo ja np. nie zauważyłem, gdzie leżą jej sympatie. Czekam na oświecenie! :D

Ciekawe, że ten sam tekst - mam na myśli "Żar" A. Brzezińskiej- może wywołać tak różne emocje. Opisy - jak dla mnie - fantastyczne, właśnie dzięki operowaniu szczegółem, swoistym "zbliżeniom" (taki literacki zoom;) ), nie odpychają, nie rażą, stwarzają spójny, pięknie naszkicowany (gdyż to jednak krótka forma) świat. Bohaterowie równie plastyczni, pełnokrwiści, interesujący, Jegor zdecydowanie budzi moją sympatię, porusza. Język smakowity, elegancki, poetycki niemal, tu zgadzam się z recenzentką:)
Świetnie się czyta, a pewnie jeszcze lepiej słucha. To jedna z tych opowieści, które powinno się snuć przy ognisku lub kominku:) Nie spodziewałam się więc szczególnie odkrywczego przesłania, ot jeszcze jedna historia gdzie ludzkie losy krzyżują się, spotykają na któtką chwilę i ...tyle. Poza pięknem narracji nie oczekiwałam niczego więcej to i się nie zawiodłam:)

Dla mnie po "Wodach głębokich jak niebo" "Żar" był ogromnym rozczarowaniem. Epatowanie brzydotą i niesmacznymi scenkami, które nie wnosi niczego poza wnioskiem, że świat i ludzie są źli. Odpychający bohaterowie, brak jakiejś - dla mnie widocznej - myśli przewodniej poza wyżej wspomnianą, że jest podle, plugawo i nie ma nadziei. Można też tak pisać - choć pewnie mniejszej liczbie ludzi do gustu przypadnie, ale niechby wtedy jakieś emocje były względem postaci.

"Wody głębokie jak niebo" są moim ulubionym opowiadaniem (nie tylko autorstwa Pani A. Brzezińskiej ale w ogóle", urzekają czystym pięknem języka, świata przedstawionego, postaci, obrazowaniem tak "szlachetnym", że kompletnie odległym. "Żar" stanowi jego swoisty kontrapunkt, "rzeczywistość" boleśnie kontrastuje, ale emocjonalnie jest mi bliższa niż ta z "Wód";)(estetycznie oczywiście nie!). Całość bardzo przemyślana, spójna, nieprzypadkowa jak choćby ta scena z utratą oka (faktycznie mocna, ale zapowiadająca zakończenie, zamknięcie pewnego rozdziału i "otwarcie" się chłopaka na nieznane). Nie mogę pojąć jak postać Jegora można było odebrać jako "przedstawioną całkowicie odpychająco"; on nie budzi litości, gdyż tak wyróżnia się, odstaje od tego całego syfu, że - przynajmniej mnie - wzrusza, swoją bezbronnością, czystością, walką o świadomość/duszę/wolę "I nie uczyniono
go po to, żeby powodowali nim zdrajcy i mordercy".
Wniosek, ze "ludzie i świat są źli" nie wydaje się wiążący wobec końcowej ucieczki Jegora; Beatrycze no przecież w tym geście jest właśnie nadzieja!! Jegor w końcu ROZUMIE, wreszcie jest wolny. Ta historia z całą pewnością posiada przesłanie! Może nie jest ono nowe (większość baśni, bajek terapeutycznych, mitów ma podobne) ale za to podane w świeżej formie. Co do emocji, ja czułam takowe wobec wszystkich bohaterów i może dlatego zapamiętam "Żar", bo w końcu po co czytamy książki, czy nie dla emocji, refleksji i pięknie skrojonej formy?

No może trochę Jegora żal, ale jakoś nie tak bardzo, jak być powinno. Pomysł, by główną postacią uczynić chorego umysłowo wiejskiego głupka jakoś do mnie nie trafia.

Co do zakończenia. Moim zdaniem - Jegor był żar-ptakiem, ale kalekim żar-ptakiem w kalekim świecie, dla którego nie ma zbawienia. Tak to czytam.

Scena z utratą oka jest kompletnie nierealistyczna - z czego wnoszę, że ma być symboliczna, ale ja tego symbolu nie czytam poza tym, że znowu pokazane jest, jak to świat cały bohaterowi krzywdę robi.

Chociaż i tak anty-numerem jeden jest scena z babą. Człowiek się już ucieszył, że może ktoś wreszcie chłopakowi pomoże a tu... zniesmaczyło mnie mocno, jak już dawno cokolwiek.

Swoją drogą ciekawa jestem, czy Anna Brzezińska kiedykolwiek napisze coś o wydźwięku pozytywnym.

Popatrzmy - cykl o Twardokęsku - nędza, bieda, niesprawiedliwość, Twardokęsek zjadający trupa własnej matki na przednówku, kupiec Mroczek (bodajże) co mu rodzinę żywcem spalili etc. Choć uczciwie powiem - nie doczytałam do końca (choć kupiłam wszystkie tomy) bo stwierdziłam, że okaleczonego Suchywilka obwożonego w klatce to już nie zdzierżę a poza tym raczej małe szanse były na to, że bohaterowie uwolnią się z sideł przeznaczenia i odjadą w stronę zachodzącego słońca odpowiednio sparowani.
(tak, lubię cykle fantasy, które mają sympatycznych bohaterów i kończą się dla nich dobrze, możecie się śmiać, że mam mało wyrobiony gust ale nic to, czytam fantastykę zazwyczaj po to, by poprawić sobie humor a nie się dołować, od czasu do czasu mogę skubnąć coś cięższego ale nie wciąż)

Opowiadania o Jagódce - ten sam świat, co Twardokęsek, czasami śmiesznie ale zazwyczaj to gorzki śmiech.

Opowiadania włoskie, czyli świat tak piękny, jak okrutny.

Innych, przyznaję, nie czytałam.

Opowiadanie "Rzeka" (opublikowane w antologii "Pod dobrą gwiazdą") kończyło się w miarę neutralnie: bohaterowie odpływają rzeką, nie wiadomo, co ich spotka, ale w kazdym razie - o ile pamiętam - ich los nie był negatywnie przesądzony.

Zakończenie czytam inaczej, skoro czystego serca nie można zniszczyć (ani niewyobrażalnym cierpieniem ani zamierzoną deprawacją)to zbawienie musi nadejść, tyle, że nie dla "tego" świata, " Pokolenie przychodzi i pokolenie odchodzi.". Jak to w baśni zło musi zostać ukarane. Uciekający Jegor (tak, też widzę w nim żar-ptaka, który musiał zrozumieć sam siebie, przejść całą tę obrzydliwą drogę ku przebudzeniu) to piękny obraz - dający nadzieję. Ja nie muszę być świadkiem "dnia siódmego", pociesza mnie myśl, że "żar-ptak " jednak istnieje:)
Co do pomysłu głównego na bohatera, a w czymże on gorszy od pastuszków i myśliwych?:)