Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

To już nie to samo… I bardzo dobrze!

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
O „Bozych bojownikach”, twórczości Andrzeja Sapkowskiego i nieszczęsnym filmie „Wiedźmin” dyskutują Winicjusz Kasprzyk, Marcin Łuczyński, Eryk Remiezowicz i Konrad Wągrowski.

Esensja

To już nie to samo… I bardzo dobrze!

O „Bozych bojownikach”, twórczości Andrzeja Sapkowskiego i nieszczęsnym filmie „Wiedźmin” dyskutują Winicjusz Kasprzyk, Marcin Łuczyński, Eryk Remiezowicz i Konrad Wągrowski.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Konrad Wągrowski: Trudno po drugim tomie podsumowywać cały cykl, ale podyskutować można… Choćbyśmy się nie wiem jak starali, nie da się uniknąć porównań z wiedźminem… Jak na jego tle wypada opowieść o Reynevanie z Bielawy?
Winicjusz Kasprzyk: Trudno tu o porównanie, to jednak konwencja historyczna a „śladowa” (w porównaniu z cyklem wiedźmińskim) obecność magii bynajmniej tych różnic nie niweluje. Moja opinia z pewnością nie jest obiektywna, a wynika to zapewne z tego, że akcja cyklu osadzona jest w stronach, w których wypadło mi aktualnie przebywać i których historią, w szczególności średniowieczną, bardzo się interesuję. Jakkolwiek by nie było na największe uznanie zasługuje dokładność autora w oddaniu wydarzeń, geografii i postaci a wszystko to opisane w tak charakterystyczny, znany nam już z cyklu wiedźmińskiego sposób – językiem barwnym, pełnym kwiecistości i humoru i wszystkim tym, czym język polski słynie: )
Marcin Łuczyński: Ja powiem banalnie – wypada inaczej. :) A teraz na poważnie. Myślę, że wypada pozytywnie. Oba cykle mają dość bogatą w wydarzenia fabułę i mnóstwo barwnych postaci. Oba są pisane z typowym dla ASa ironizowaniem, tym cudownym kpiarstwem (że wspomnę choćby obraz Świętego Sebastiana z wielkim przyrodzeniem, wykonany na specjalne zamówienie sióstr cystersek z Trzebnicy :) ), w obu jest mnóstwo humoru i słownych smaczków. W obu znalazły się ciekawe pomysły (kapitalna sprawa z egzorcyzmem odprawianym nad Miodkiem albo genialny patent tłumaczenia fukań i jąkań Tammo Sterczy przez wnuczkę Ofkę – dwa z wielu przykładów). W obu dość dużą rolę odgrywa to, co rozumiemy pod pojęciem „kompanii”. W obu jest ogarniająca świat bohaterów okrutna wojna, w której ogniu się miotają.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Generalnie – oceniam pozytywnie i jako samodzielny cykl, i jako cykl na tle „Sagi o wiedźminie”. A na zarzuty wielu sapkofanów, z którymi się spotkałem na forum strony pisarza, że „to już nie to samo” w pełni się zgadzam – to nie to samo. I bardzo dobrze!
Eryk Remiezowicz: AS wielokrotnie dawał do zrozumienia, że nie bawi go świat ani detale, a pisze po to, aby ukazać postacie i to, co się między nimi dzieje. Otóż wydaje się, że w cyklu husyckim odszedł od tej reguły i zamiast losów pojedynczych ludzi skupił się na obrazowaniu świata, na szukaniu prawideł rządzących historią – a raczej na wykazywaniu ich braku. Toteż porównania z Geraltem uważam za niemożliwe – różnica jest jak między biografią, a podręcznikiem do historii.
Ale, subiektywnie – wolałem wiedźmina. I humor wydawał się subtelniejszy, i postacie wyrazistsze i książki mocniej zostały w pamięci.
KW: Ja też wolałem wiedźmina. Co nie zmienia faktu, że pierwszy tom, „Narrenturm” przeczytałem jednym tchem. To jest nadal wspaniała, piękna, zapierająca dech w piersiach literatura, jaką obok Sapkowskiego mało kto w Polsce potrafi tworzyć.
Czy osadzenie w prawdziwej historii książce pomaga, czy też raczej szkodzi?
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
WK: Zdecydowanie pomaga. Pomijam tu względy pedagogiczne: ) Wykreowanie bohaterów i osadzenie ich w realiach historycznych uważam za rzecz niebywale trudną, bowiem odwoływanie się do faktów bardzo ogranicza autorowi pole manewru. Inaczej mówiąc – bohaterowie nie mogą zmienić biegu historii. Trzeba więc na podstawie zaistniałych wydarzeń zbudować całą oprawę, która z rzeczywistością owego okresu koresponduje. Moim zdaniem udało się to autorowi doskonale. To, co uczynił z tłem historycznym „Narrenturm” i „Bożych bojowników” zasługuje na najwyższą notę z mojej strony.
: Pełna zgoda z WK. Mało kto zdaje sobie sprawę, jak piekielnie trudno jest dopasować zmyśloną opowieść do historyczno- geograficzno- obyczajowo- kulturalno- politycznych realiów. Właściwie to wychodzi dopiero, jak ktoś popróbuje pisać – wychodzi przy tysiącach detali. W książce fantasy, jak pisarzowi pasuje, żeby drużyna zaczęła o zmierzchu popas przy rzeczce, domalowuje ją na podręcznej mapce i po ptokach. Jak ma ochotę na wizytę w ruinach zamku, dorzuca na mapce jakąś twierdzę, wymyśla nazwę (czasem starcza dołączyć jakiś wyraz do członu „Minas” albo „Amon” :) ), w linii wydarzeń dodaje sobie jakieś wyniszczające oblężenie przez cholera wie, kogo i problem z głowy. Dlatego osadzenie fabuły w historycznych realiach pisarzowi, rzecz jasna, przeszkadza. Ale myślę, że pomaga czytelnikowi, bo jednak część wiedzy o tamtym świecie i czasie jest w takiej opowieści zawarta i nie do końca zniekształcona, a tym samym książce, która zyskuje nielichy walor. Przeto dla mnie bardzo mocną stroną opowieści o Reynevanie jest imponująca otoczka historyczna, mnóstwo autentycznych postaci, terminologia, tytuły ksiąg, nazwy miejscowości i zamków, widać spory „reaserchowy” wysiłek pisarza i jego erudycję. Nie podzielam zarzutów, że ta mnogość nazwisk, miejscowości, tego wszystkiego psuje rytm czytania, że jest tego za dużo, że to przeszkadza – a spotkałem się z takimi bodajże w programie „Dobra książka” w TVP1, zdaje się, że padły z ust Kazimiery Szczuki. Mnie to w ogóle nie przeszkadza, niczego mi nie utrudnia, to nie to, co „Imię róży”, gdzie się pewnych fragmentów strawić nie daje.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
ER: W zasadzie miejsce tu na pozasapkowską dygresje dotyczącą fantasy. Otóż literatura ta (to samo dzieje się w kinie) odkrywa od niedawna historię wraz z jej rezerwuarem gotowych światów, mitów, postaci, wydarzeń, krajobrazów i resztą inwentarza. Kreowanie własnej rzeczywistości polega na umiejętnym dobraniu elementów z przeszłości tak, aby autorowi pasowały do zamysłu. Znamy takie filmy – to „Gladiator”, „Troja”, „Król Artur”, „Obłędny rycerz” i reszta kina pseudohistorycznego. Ale na polu fantasy mamy G. G. Kaya, Chaza Brenchleya, Kate Elliott i rzeszę innych autorów, którzy, zamiast bawić się w krainy nigdy-nigdy, czytają porządnie parę książek historycznych i wymyślają dwa-trzy elementy, które odchylą ich świat od rzeczywistości. Andrzej Sapkowski wpisał się w ten trend.
Wracając do głównego nurtu dyskusji: nie wiem, czy historyczność pomaga, czy przeszkadza. Myślę, że sprawa jest drugorzędna; dobry autor włada światem i dopasowuje go do swoich potrzeb. Brak umiejętności zmusza do podpierania się dziwnymi światami pełnymi imaginacyjnego rozpasania, natomiast perfekcja stylu pozwala na swobodę rzeźbienia w dowolnym materiale. Na pewno cyklu husycki budzi podziw wskutek autorskiej erudycji, na pewno warto jest wczytać się w niego – a najlepiej zwiedzić Śląsk i Czechy szlakiem przygód Reinmara. Ale historyczność ni ziębi mnie, ni grzeje.
KW: Pamiętacie rok 1986 i pierwsze opowiadanie w „Fantastyce”? Jakie były Wasze pierwsze wrażenia?
WK: Niestety, nie załapałem się na to. Mój „romans” z Geraltem rozpoczął się od przypadkowego odnalezienia w przedziale pociągu relacji Poznań – Wrocław mocno sfatygowanego egzemplarza „Miecza przeznaczenia”. Jakie miałem wrażenia po lekturze? Może najlepszą odpowiedzią będzie tu , że wysiadając z pociągu miałem już lekturę za sobą.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
: „Fantastyki” nie czytałem. Pierwsze wrażenia to były opowiadania „Ostatnie życzenie”, już w latach 90-tych. Podobnie jak WK „wsysnąłem” prawie za jednym zamachem. Byłem zachwycony.
KW: A ja przeczytałem „Wiedźmina” z pewnym zainteresowaniem, ale daleki byłem od zachwytu. On pojawił się dopiero przy „Mniejszym źle”, czwartym chyba opowiadaniu Sapkowskiego. A olśnieniem był dla mnie zestaw ze zbioru „Miecz przeznaczenia”.
ER: Nie wiem, nie czytałem, nie pamiętam już nawet, co przeczytałem jako pierwsze i kiedy. Ach ta skleroza :-)
KW: Tęsknicie za wiedźminem? :)
WK: Wiedźmin jest dla mnie tematem zamkniętym, choć pewnie jakieś tęsknoty kołaczą się we mnie, skoro co jakiś czas powracam do wybranych opowiadań bądź fragmentów sagi.
: Od czasu do czasu, ale nie w tym sensie, który zapewne masz na myśli :) – czyli z chęci ewentualnej kontynuacji. Uważam, że kolejne opowieści skończyłyby tak, jak dopiski Conana (doprawdy nie wiem, czy nie byłoby lepiej, gdyby zostały te części, które napisał Howard, zamiast tego wysypu lepszych lub gorszych lotów „tribute-opowiadań”, co sprawiło, że tomów jest już chyba ponad czterdzieści (albo lepiej, głowy nie dam)). Na tęsknotę za wiedźminem remedium jest proste – na półeczce mam wszystkie części sagi i opowiadań, więc starczy sięgnąć…
ER: A ja, po zapoznaniu się z dwoma tomami cyklu husyckiego, mam nadzieję, że po trzecim AS machnie parę opowiadanek z Geraltem, Jaskrem i Yennefer w roli głównej. Tak dla rozradowania fanów i treningu w ahistorycznej prozie czysto rozrywkowej.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Okładka <i>Amazing Stories Quarterly</i> z wiosny 1929 r. to portret jednego z Małogłowych.<br/>© wikipedia

Stare wspaniałe światy: Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
Andreas „Zoltar” Boegner

11 IV 2024

Czy „Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya, powieść, której tytuł wykorzystałem dla stworzenia nazwy niniejszego cyklu, oraz ikoniczna „1984” George’a Orwella bazują po części na pomysłach z „After 12.000 Years”, jednej z pierwszych amerykańskich antyutopii?

więcej »

Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (24)
Andreas „Zoltar” Boegner

7 IV 2024

Kontynuując omawianie książek SF roku 2021, przedstawiam tym razem thriller wyróżniony najważniejszą nagrodą niemieckojęzycznego fandomu. Dla kontrastu przeciwstawiam mu wydawnictwo jednego z mniej doświadczonych autorów, którego pierwsza powieść pojawiła się na rynku przed zaledwie dwu laty.

więcej »

Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (23)
Andreas „Zoltar” Boegner

14 III 2024

Science fiction bliskiego zasięgu to popularna odmiana gatunku, łącząca zazwyczaj fantastykę z elementami powieści sensacyjnej lub kryminalnej. W poniższych przykładach chodzi o walkę ze skutkami zmian klimatycznych oraz o demontaż demokracji poprzez manipulacje opinią publiczną – w Niemczech to ostatnio gorąco dyskutowane tematy.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Czy książki czytają ludzi? Autorzy kontra czytelnicy
— Agnieszka Hałas, Anna Nieznaj, Beatrycze Nowicka, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Do księgarni marsz: Październik 2014
— Esensja

Najlepsze prezenty książkowe na święta 2013
— Esensja

Zagraj to jeszcze raz, odtwarzaczu…
— Marcin T.P. Łuczyński

10 najlepszych opowiadań o wiedźminie
— Esensja

Cykl wiedźmiński to więcej niż kanon
— Miłosz Cybowski, Agnieszka Hałas, Magdalena Kubasiewicz, Beatrycze Nowicka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Babcia w kuchni lata nago, Józek goni ją z szufladą: o pisaniu scen miłosnych
— Agnieszka Hałas

Najlepsze książki dekady – wybór czytelników Esensji
— Esensja

Kolejne 50 książek minionej dekady, które warto znać
— Esensja

50 najlepszych polskich powieści fantastycznych
— Esensja

Tegoż twórcy

Głos miał nieprzyjemny
— Borys Jagielski

Zagraj to jeszcze raz, Jaskier
— Agnieszka Szady

Esensja czyta: Listopad 2013
— Kamil Armacki, Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Jarosław Loretz, Daniel Markiewicz, Paweł Micnas, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski

Zagraj to jeszcze raz, odtwarzaczu…
— Marcin T.P. Łuczyński

Sceny z życia wiedźmina
— Konrad Wągrowski

Esensja czyta: Październik-listopad 2009
— Jędrzej Burszta, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Marcin T.P. Łuczyński, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski, Krzysztof Wójcikiewicz

Ile mistrza w rzemieślniku?
— Jędrzej Burszta

Lux cykl
— Marcin Łuczyński

Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność
— Tomasz Iwanicki

Szkieletów w szafie brak
— Artur Chruściel

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.