To ja owszem, poczułam się zaintrygowana cytatami z "Grendela", jakoś odnajduję się w świecie gdzie "śmiga...przestrzeń narastając niczym śmiertelna choroba", w świecie "mechanicznego chaosu". Nie widzę tu (w tym co Recenzentka przytoczyła, choć to i tak za mało na uczciwą ocenę stylu) ani kwiecistości ani pustosłowia, raczej jakiś mariaż z angielską poezją romantyczną.

"Grendel" jest dobry, może nawet bardzo dobry, tyle że czytany jako fantasy daje coś zupełnie innego niż można by się spodziewać. Książka wpisuje się właściwie w nurt egzystencjalistyczny w literaturze, kojarzę zresztą, że Gardner zamierzył tę powieść do pewnego stopnia jako polemikę z Sartre'owską wersją egzystencjalizmu. Z jednej strony absurd istnienia (reprezentowany, o ile pamiętam, zwłaszcza przez Smoka), z drugiej strony idealizacyjny wysiłek człowieka: mity, pieśni, bohaterstwo itd. (tu zwł. Beowulf). Jeśli uznać to za fantasy, to na pewno nie w tradycyjnych kategoriach. W każdym razie zmierzyć się na pewno warto, choć zdecydowanie nie jest to rzecz dla każdego.
Swoją drogą zastanawiam się, czy w tym wydaniu powieść faktycznie tak bezpośrednio wskazuje w puencie na trop absurdalny? W wydaniu Zyska było coś w stylu: "Biedny Grednel miał wypadek. Was też może to spotkać."

Absolutnie nie należy po "Grendela" sięgać z nastawieniem na fantasy.

Za to filozofii jest tam sporo, owszem i racja, jest smok egzystencjalista (na marginesie wtrącę - nie rozumiem, dlaczego egzystencjalizm był filozofią tak pesymistyczną, najwidoczniej większość ludzi po prostu lepiej się czuje umieszczając swoje życie w rękach sił wyższych).

W tym wydaniu też był taki koniec, napisałam o absurdzie, bo tak to odebrałam - najpierw ta miotanina życiowa Grendela ale chyba najbardziej sam "pojedynek końcowy" był wielce absurdalny (a w szczególności Beowulf wygłaszający jakieś dziwaczne monologi, miast wziąć miecz i urzezać - ja jestem prosta fanka fantasy i tego oczekuję po bohaterach i potworach, ew. bohater mógłby się wzruszyć i potworowi życie darować, ale Grendel na to nie zasłużył, bo jednak wieśniaków zjadał, zamiast siedzieć cicho w głuszy). Tak, jak zaznaczyłam, to nie książka dla mnie.

Natomiast wielbicielom rozważań filozoficznych i nawiązń pewnie się spodoba. Dla mnie to jakieś przeintelektualizowane, napawanie się słowami dla słów. Ja jednak czytam książki dla fabuły, emocji, bohaterów i barwnych światów. Czasem styl mi się spodoba, ale nie jako wartość sama w sobie, on ma uwypuklać treść.

Łatwo mi zrozumieć, że "Grendel" się nie podobał. Pamiętam, że za pierwszym razem też lektura szła mi opornie i w sumie niewiele chyba wtedy zrozumiałem. Tekst jednak zyskuje, gdy człowiek sięga po niego, wiedząc, czego się spodziewać - czyta się to wtedy po prostu inaczej. Jest w tej książce kilka scen, które zostały mi w pamięci i które zmuszają do myślenia.
Finałowe monologowanie Beowulfa pamiętam mgliście, zdaje mi się, że wiele mówił o ścianach... Myślę, że te ściany reprezentowały ludzką potrzebę samookreślenia poprzez walkę czy zmaganie z oporem. W tym zmaganiu rodzi się idealizm, poprzez to zmaganie Beowulf staje się herosem z pieśni, a nie sadystycznym mordercą, jakie, zdaje się, trochę w tej powieści przypomina.

Grendel nie zasłużył? ;) Mam wrażenie, że ludzie nie bardzo są u Gardnera lepsi od Grendela, mają swoje pieśni i bogów, ale w sumie jak nie zjada ich Grendel, to i tak sami się mordują. Potwór nie ma złudzeń, ludzie ze złudzeń zbudowali swój świat :).

A'propos egzystencjalizmu: Sartre napisał chyba, że egzystencjalizm jest najbardziej optymistyczną z filozofii, bo tylko on ukazuje człowieka jako absolutnie wolnego :).

„Natomiast wielbicielom rozważań filozoficznych i nawiązń pewnie się spodoba. Dla mnie to jakieś przeintelektualizowane, napawanie się słowami dla słów. Ja jednak czytam książki dla fabuły, emocji, bohaterów i barwnych światów. Czasem styl mi się spodoba, ale nie jako wartość sama w sobie, on ma uwypuklać treść.”

Powyższe doskonale obrazuje w jaki sposób język, w rękach uprzywiliowanych, staje się narzędziem opresji wobec usytuowanych niżej w hierarchii społecznej.

Tylko zastąpienie neoliberalnego paradygmatu nauk ścisłych (którego aksjomatyczne korzenie opierają się na dążeniu do prawdy i jako takie stoją w sprzeczności z feministyczną tożsamością seksualną) postmodernistycznym debilizmem umysłowym, odrzucającym paternalizm na rzecz konsensusu opartego na dekonstruktywicznym dyskursie umożliwiającym wspólne negocjowanie znaczeń przez uczestniczących w nim aktorów społecznych, jest w stanie zapewnić pełną emancypację społeczną, odzwierciedlającą socjalistyczną narrację, przedkładającą współdeterminację procesu badawczego nad aksjologiczną neutralność.

Hmm, ale autorka pamieta, ze piewsza czec cyklu artura zostala zekranizowana przez Disneya? I chyba to najlepszy pomnik dla autora ksiazki, ktora dzis sie zestarzala czytelnikowi. Zapewne sluzyla przemyceniu pogladow o swiecie. Tak samo sie zestarzal Tolkien, ale jednak masy fanow bedzie mu bic poklony i uwazac, ze absolutnie nie. Jest wspaniala podwalina pod literature fantasy, ale nie mozna nie widziec, dzis by sie nie obronilo bez tej calej otoczki jakaa obroslo.

Dziękuję za szczere opinie o powyższych książkach. Wiedziony rekomendacjami Sapkowskiego, ja również naciąłem się strasznie na twórczość White'a - spodziewałem się zupełnie czego innego, oj tak. Mierzyć się z "Grendelem" nie miałem okazji, ale też mi jakoś ku temu nie śpieszno. Wniosek z tego taki, że do polecanek książkowych pana Andrzeja należy podchodzić ze sporą dozą ostrożności (szczególną rozwagę zalecam odnoście książek publikowanych niegdyś w serii Sapkowski Poleca -- znalazło się tam parę strasznych knotów).

A jakie okazały się strasznymi knotami?
Pytam, bo sama od czasu do czasu sięgam po książki z tej serii?