Na stronie internetowej Wojciecha Cejrowskiego w którymś z działów napisane jest, że jednym z jego marzeń jest realizacja programu podróżniczego śladami Tomka Wilmowskiego. Spytałem go kiedyś na którymś z występów, czy ten plan jest wciąż aktualny, odpowiedział, że tak, ale musiałaby się tym zainteresować któraś ze stacji telewizyjnych. Dla mnie osobiście jest to pewien szok, że mimo popularności cyklu (o której świadczą wspomniane wyżej wznowienia książek) żadna stacja nie jest zainteresowana takim programem. Przecież to mógłby być murowany hit.

Przyznam się bez bicia, że także pochłaniałem książki o przygodach Tomka. Dostarczały mi one sporo frajdy, nawet te przydługie opisy. Dzięki nim dowiedziałem się wielu ciekawych faktów. Parę lat temu wróciłem do jednej z książek o przygodach Tomka i nie dałem rady. Poddałem się. Wyrosłem. Sentyment pozostał do fajnej lektury z młodości - ale wyrosłem.
Przygód w Egipcie nigdy nie czytałem i już raczej nie przeczytam.
Serię "Złoto Gór Czarnych" także czytałem i też mam spory sentyment do tej pozycji.
Gdyby Cejrowski, tak jak pisze Tomek w poście powyżej, zrobił program podróżniczy śladami Tomka z całą pewnością bym obejrzał.

Szkoda, że nikt nie pomyśli o wznowieniu serii jako ebook...

Cóż, pisarstwo się zmieniło. W dobie internetu i telewizji szczegółowe opisy w najlepszym razie dziwią, w najgorszym- nudzą.

Zmienili się też bohaterowie- osoby z gruntu dobre i z gruntu złe są mało przekonujące już dla 12-latków. Popatrz choćby na western i porównaj postacie z książek Karola Maya z tymi z "Bez przebaczenia".

A poza tym seria o Tomku nigdy nie była pisana dla dorosłych- bo tych rażą papierowi bohaterowie, przewidywalna akcja i obowiązkowe szczęśliwe zakończenia.

"Tomek w grobowcach faraonów" razi ewidentnymi wpadkami ks. Adama Zelgi, wynikającymi niestety z niewiedzy historycznej. Dla przykładu - Tomek wspomina swoich warszawskich kolegów - hodowców gołębi. Ewidentna bzdura. Tomek wychowany w inteligenckim domu wujostwa Karskich, na eleganckiej ulicy Mokotowskiej, uczęszczajacy do gimnazjum tak daleko miał do peryferyjnych okolic warszawskiej biedoty gdzie hodowano gołębie jak do... dalekiej Australii.
Inny przykład. W końcowej opowieści Tomka pojawia się informacja, że nie mógł się z kimś porozumieć, bo tamten znał tylko język francuski. A Tomek nie znał?!W tamtych czasach podstawy francuskiego znali nawet co lepsi służący, a już na pewno znał go młodzian uczęszczający niegdyś do gimnazjum (nauczano tam francuskiego), a obecnie posiadający wyższe wykształcenie, obyty i światły człowiek. Na przełomie wieków francuski był językiem międzynarodowym, tak jak teraz angielski.
To tyle co pamiętam, a było tego niestety więcej.

@jednak_fanka- „hodowcy gołębi” tu się waćpanna mylisz, bo gołębie hodowano również na warszawskim Powiślu i Czerniakowie z jednej strony,jak i w okolicach obecnego górnego Mokotowa z drugiej, dokąd to z ulicy (było, nie było) Mokotowskiej jest dosłownie trzy kroki. Fakt, że młodzian z inteligenckiego domu raczej nie powinien się zadawać z nadwiślańskimi cwaniakami, nie znaczy, że nie mógł mieć tam znajomych. Ot, chociażby dzieci fabrykantów.