Serdecznie gratuluję szanownej pani redaktorce znalezienia się w najnowszej wiedźmińskiej antologii ;)

Pięknie dziękuję :)

Ja oczywiście się z tego bardzo cieszę, zwłaszcza, że antologia dobra i piszę to uczciwie, nie dla autoreklamy.

Po przeczytaniu pierwszych kilku opowiadań się nawet wystraszyłam, że moje będzie odstawało na niekorzyść od całej reszty, ale po lekturze całości nie uważam tak.

Inna sprawa, że w przypadku, gdy poziom jest ogólnie przyzwoity, osobiste preferencje decydują, jaką kto sobie ustawi listę "the best of". Np. czytałam sobie opinie jury na forum NF i ich typy na ich ulubione opowiadania są inne niż moje, a z kolei te które oni skwitowali mniej więcej na zasadzie "nieźle napisane, ale co z tego wynika" - akurat spodobały mi sie bardziej.

Dołączam do gratulacji, dla Autorki, a że opowiadania nie czytałem, „recenzuję” recenzję. Tak się składa, że wszystkie 3 powieści fantasy czytałem przed laty.
„Złamany miecz” zrobił na mnie wtedy bardzo dobre wrażenie; kiedy ukazała się ta książka, mitologia skandynawska niosła jeszcze powiew świeżości. Fabuła „Złamanego miecza” nie powala może oryginalnością, ale jest klimat i są tragiczne postacie.
W podobnym okresie w tej samej serii Biblioteka Fantastyki ukazał się „Eryk Promiennooki”, też o wikingach, w podobnej konwencji ,jeszcze starszy (sporo starszy) klasyk Haggarda (tego od „Kopalni króla Salomona”).
Co do Poula Andersona fanom klasycznej fantasy z rycerzami, mieczami, elfami i klątwami jeszcze bardziej powinny spodobać się „Trzy serca i trzy lwy” (powieść kiedyś opublikowana w odcinkach w „Fantastyce”).
Dylogia Keyesa zasługuje na uwagę już z samego faktu bycia dylogią. Widać że autor zna się na antropologii, mitach i tworzeniu intrygujących fabuł; opis świata też jest działający na wyobraźnię. dla mnie „Z wody zrodzony” i kontynuacja to jedna z lepszych rzeczy z etykietką fantasy jakie czytałem. Może w pierwszej piątce rankingu bym go nie dał, ale w piętnastce pewnie by się zmieścił. Dziwne tylko, że jest to tak mało znane. Dziwne też, że autor musiał dorabiać pisaniem książek z uniwersum „Gwiezdnych wojen”.
„Czarodziejka i strażnik” pozostawiła mnie raczej obojętnym. Po latach nie pamiętam ni w ząb o czym to było. Pewnie o jakiejś magiczce i wartowniku?

"Mechanika zaklęć" No właśnie, w światach gdzie magia jest po prostu substytutem nauki ginie gdzieś (często)tajemniczość i niedopowiedzenie. Czy jakiś system magii istniał u Tolkiena albo w opowieściach o rycerzach Okrągłego Stołu?
Precyzyjne objaśnienie działania magii zabija w opowieści baśń i zamienia ją w quasi-science-fiction (ewentualnie w powieść satanistyczno-okultystyczną).

Chociaż przyznaję, że u le Guin jest i baśniowość, i "system magii". Ale to raczej wyjątek, który potwierdza regułę.

Tak naprawdę tytuł powieści McKillip brzmi "Czarodziejka i łabędziątko" ("Sorceress and the cygnet"). Strażnik jest tam postacią trzeciego planu i nie robi absolutnie niczego ważnego.

A fabuła - uwaga na spojler - jest baśniowa - młody chłopak zostaje zmuszony przez Złotego Króla (który w pewien sposób porywa jego lud, w tym ukochaną) do wyruszenia na poszukiwania "serca łabędziątka". Młodzieniec natrafia na ekscentryczną czarodziejkę, która decyduje się mu pomóc, uznawszy, że z pewnością szuka jakiegoś magicznego przediotu, a gdy już znajdzie, to ona ten przedmiot zdobędzie dla siebie (chłopak nie może jednak dokładnie powiedzieć, czego szuka). W czasie swoich poszukwiań chłopak wzywa i/lub uwalnia pozostałe mityczne istoty, które dostarczają mu kolejnych elementów łamigłówki. Na koniec okazuje się, że to czarodzijeka była łabędziątkiem i oczywiście nikt nikomu serca nie wyrywa, tylko kobieta okazuje uczucia, które generalnie do tej pory tłamsiła, zajęta poszukiwaniem coraz większej mocy. The end.

Ja sobie zdaję sprawę, że to arcydzieło nie jest, ale po prostu lubię za klimat i styl.

@Beatrycze, no to niepotrzebnie się martwiłaś o to odstawanie od reszty, moim zdaniem Twoje opowiadanie to jedno z ciekawszych w całym zbiorze. Choć mnie się najbardziej spodobało i najbardziej poruszyło "Skala powinności" (o Coenie i Blotce), jak dla mnie to właśnie w nim najbardziej czuć ducha Sapka, wbrew temu, co sugeruje przedmowa.
Co do dobrego poziomu całości też prawda, choć osobiście wyrzuciłbym z tomiku dwa opowiadania bez obawy o stratę na jakości ;)

Moja łasa na pochwały dusza pławi się w blasku ;)

Moje trzy ulubione to: "Co dwie głowy" (bo to przecież nie tylko opowiadanie o kolejnym zleceniu, ale przede wszystkim o tym, jak ci, którzy pozostali, starają się dalej żyć), "Skala powinności" (też mnie poruszyła, spodobał mi się też portret wiedźmina, te drobne gesty, dzięki którym ożywa) i "Nie będzie śladu" (bo też poruszające, niejednoznaczne i z mocną puentą). No i oczywiście za świetny styl wszystkich wyżej wymienionych.

"książka napisana przed ponad półwieczem przez autora kojarzącego mi się raczej z SF"

Może i Poul Anderson napisał więcej SF, ale to chyba utwory fantasy są ważniejsze i lepsze w jego dorobku. Że pozwolę sobie wymienić choćby "Trzy serca i trzy lwy" czy "Dzieci wodnika" (podobało mi się też opowiadanie "Czas miary" z antologii "W hołdzie królowi"). Napisał tego zresztą znacznie więcej, ale nie jest to ulubieniec polskich wydawców...

Podobnie zresztą jak J. Gregory Keyes, o którym pisałem:

seczytam.blogspot.com/2016/01/polegli-na-polu-chway.html