Co do DonKichota i realizmu polemizowałabym, choć nie chodzi mi o to, że to miałaby być fantastyka.

Ta powieść wykracza poza epokę swoją i kilka następnych - pamiętam cudną scenę z części drugiej, w której Don Kichot odwiedza jakiś zajazd czy coś w tym rodzaju, gdzie - jak się dowiaduje - goszczono już bohaterów z "podróbki" powieści Cervantesa i bohaterowie ucinają sobie pogawędkę o tamtych "nich" i czemu byli gorsi od "oryginałów" (a Sancho Pansa mniej ucieszny) - jest to więc zagranie na poziomie meta. Raczej nie kojarzy mi się ono z prozą realistyczną, tylko powieściami dwudziestowiecznymi.

Realistyczny jest obraz hiszpańskiego społeczeństwa epoki. Nie twierdzę, że to powieść realistyczna, tylko prekursorska wobec realizmu. Zresztą jak widać z Twojego wcześniejszego wpisu, nie tylko wobec realizmu.

Ahm.
A propos obrazu społeczeństwa - z Cervantesa pamiętam też inną świetną scenę, w której Don Kichot spotyka gromadę szlachciców udających "pasterzy" - w tymże gronie rycerz jawi się jako ostoja zdrowego rozsądku i normalności.

Ogólnie zresztą jak mniemam taki był zamysł - Don Kichot zwany szalonym przemierza świat obnażając jego absurdy.

To dobra książka jest :)

Dobra, ważna i uniwersalna. To takie fantasy o rycerzu, ale bez fantastyki ;-)

A wracając do wywodu o SF, przypomniało mi się, że w "Powrocie do przyszłości 3" okazuje się, że dr Emmet Brown i jego ukochana Clara uwielbiają książki Juliusza Verne'a. Logiczniejsze byłoby gdyby doktor inspirował się Wellsem, bo to Wells napisał "Wehikuł czasu". Problem polega na tym, że akcja trzeciej części "Powrotu do przyszłości" rozgrywa się w 1885 r. czyli parę lat przed napisaniem "Wehikułu". Bohaterka z tamtych czasów mogła więc znać Verne'a, ale nie mogła czytać o podróżach w czasie u Wellsa.

Jeżeli chodzi o Verne- pisał chyba o wszystkim, o czym się dało. Do tej pory odkrywam jego nowe powieści, o których nigdy wcześniej nie słyszałem. Zazwyczaj okazuje się, że faktycznie nie było warto tłumaczyć takiego dziełka na język polski.
Don Kichot miał być satyrą na hiszpańskich błędnych rycerzy.

Skoro wrzuciłaś Nnedi Okorafor to czemu nie Kena Liu i jego cyklu Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu. Też pisany w odmienny od anglojęzycznych cykli. Bardziej w stylu azjatyckich opowieści.

Istotnie Ken Liu pasowałby tematycznie.

Niemniej, w tym cyklu opisuję te książki, do których pałam szczególnie ciepłymi uczuciami, a Liu akurat - cóż, solidny był, ale jakoś - pozwolę sobie na kolokwializm, skoro to tylko komentarz - zmulił mnie.

Grzęzłam w lekturze niejednokrotnie - były tam lepsze fragmenty, pomysły i sceny, ale nie porwało mnie. Uważam też, że tej "chińszczyzny" mogło być tam więcej.

Redakcyjny kolega wspomniał w dyskusji na naszej liście o "Problemie trzech ciał" Cixina Liu - ale jako że opublikowane swego czasu w "Krokach w nieznane" jego opowiadanie mi się nie spodobało, to nie sięgnęłam po powieść.

@freynir
Pan V. pisał bardzo dużo, więc trudno żeby strzelał samymi arcydziełami. To co istotne jednak zostało przetłumaczone, a "Podróż do wnętrza Ziemi" jest na mojej liście ulubionych klasyków.

Rzeczywiście "Don Kichot" miał być satyrą na romanse rycerskie, ale projekt rozrósł się Cervantesowi ponad miarę i jakoś tak niechcący wyszła mu jedna z ważniejszych książek w historii literatury.

Z autorów fantastyki którzy mi się przypomnieli, a którzy byli w Polsce publikowani w Dawnych Czasach XX w. jest jeszcze Japończyk Komatsu (nie czytałem) i Węgier Istvan Nemere (czytałem, podobało mi się nawet, ale praktycznie nic nie pamiętam)

Szanowni współfantaści, zapomnieliśmy o jeszcze dwóch rejonach- kraje arabskie i okolice (wiem, że jakąś fantastykę publikują, ale są to opowieści z drugiej ręki, bo perskich "Baśni tysiąca i jednej nocy" zmogłem chyba tylko połowę drugiego tomu) oraz nasza ukochana Słowiańszczyzna- od krajów b. Jugosławii po ex.ZSRR.
O Afryce subsacharyjskiej i niżej nic nie wspominam, bowiem poza pojedyńczymi publikacjami z RPA nic nie kojarzę.

Z opublikowanych w Polsce był - tyle że to podobna sytuacja, jak z Okorafor, tj. autor ze Stanów o, w tym przypadku, arabskich korzeniach, czyli Saladin Ahmed i "Tron półksiężyca".
Była to całkiem sympatyczna przygodówka ze sporą dawką bliskowschodnich klimatów i nieco odmiennym światopoglądem bohaterów. Niemniej powieść Ahmeda miejscami była mocno sztampowa i chwilami styl kulał (choć nie wiem, na ile to kwestia przekładu, który - sądząc z dość obficie pojawiających się błędów gramatycznych - był słaby)

Jakby kto był ciekaw, moją reckę można znaleźć tu:
http://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=15515

Co zaś do słowiańszczyzny, to zwykle tłumaczy się naszych bliższych sąsiadów, kojarzę jakieś fantasy autora z byłej Jugosławii, ale nie pomnę tytułu, bo nie zytałam. W każym razie, jeśli chodzi o niniejszy odcinek, nie zastanawiałam się nawet nad tym kręgiem uznawszy go za zbyt mało egzotyczny.