Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Dusza Miecza
Julie Kagawa
Szepty ciemności
Andrzej Pupin
Moc obietnic
Piotr Borlik
Duże dziewczyny nie płaczą
Annette Chavez Macias
Fabryka szpiegów
Piotr Gajdziński
Furia i inne opowiadania
Silvina Ocampo
I zadrżała noc
Nadia Terranova
Wyspy na Golfsztromie
Ernest Hemingway

więcej »

Zapowiedzi

książkowe (wybrane)

Mrok tej nocy
Ann Cleeves
Imperium zniszczenia
Alex J. Kay
Jęk zamykanych bram
Wojciech Wójcik
Ludzie bez dusz
Danuta Psuty
Pomruki Burzy
Robert Jordan, Brandon Sanderson
Powtórka
Ken Grimwood
Tajemnica dinozaura
Martin Widmark
Zbrodnia przed północą
Małgorzata Rogala

więcej »

Pożegnania 2019 (4/4)

Jarosław Loretz

« 1 2

Pożegnania 2019 (4/4)

29. – Irvin Burgie, bardziej znany jako Lord Burgess. Uważany za jednego z największych kompozytorów muzyki karaibskiej, autor 34 piosenek dla Harry’ego Belafonte, w tym większości na płycie „Calypso”, pierwszej w historii, która przekroczyła pułap miliona sprzedanych egzemplarzy. To właśnie on – wraz z Williamem Attawayem – napisał nowe słowa do tradycyjnej jamajskiej pieśni „Day-O (The Banana Boat Song)”, śpiewanej przez dokerów ładujących nocą banany na statek i stanowiącej później sztandarową piosenkę Belafontego. Także autorstwa Burgiego są słowa do hymnu Barbadosu.

W grudniu:

6. – Janusz Dzięcioł, poseł, radny miejski, strażnik miejski, kurator sądowy, kierownik PGR-ów, a ostatnio rzecznik ośrodka pomocy społecznej w Świeciu. Mimo to ogromna część rodaków pamięta go głównie jako zwycięzcę pierwszej polskiej edycji Big Brothera, emitowanego przez TVN realisty show, który w swoich początkach, w roku 2001, dzień w dzień gromadził przed szklanym ekranem ponad cztery miliony widzów.

9. – Marie Fredriksson, szwedzka piosenkarka, kompozytorka, pianistka i malarka, która po paru nieudanych próbach (zespoły Strul, MaMas Barn) zyskała w połowie lat 1980. rozgłos w Szwecji jako solistka, a zaraz potem na świecie jako wokalistka utworzonego z Perem Gessle duetu Roxette. Szczyt ich sukcesów przypadł na lata 1988-94, kiedy to ukazały się ich największe przeboje: „Listen to Your Heart”, „The Look”, „It Must Have Been Love”, „Joyride”, „Fading Like a Flower (Every Time You Leave)”, „Spending My Time”, „How Do You Do!” i „Sleeping in My Car”.

10. – Gershon Kingsley, a tak naprawdę Götz Gustav Ksinski, amerykański kompozytor i dyrygent pochodzenia żydowskiego, pionier muzyki elektronicznej, jeden z pierwszych twórców wykorzystujących syntezator Mooga. Skomponował muzykę do garści filmów (m.in. „Cicha noc, krwawa noc”, „Słodkie ciasteczka”), serialu („Merlin” z 1980 roku) i sporej liczby reklam, wykonał muzyczne aranżacje do szeregu musicali, ale tym, co go unieśmiertelniło, jest utwór „Popcorn” – jedna z najwcześniejszych kompozycji synth-popowych, po raz pierwszy przedstawiona publicznie przez Kingsleya w 1969 roku, trzy lata później rozsławiona mniej więcej równolegle przez zespół Hot Butter oraz Jean-Michela Jarre’a, zaś w 2005 przypomniana w wersji Crazy Frog.

10. – Adam Słodowy, popularyzator majsterkowania, w latach 1959-1983 prowadzący w telewizji program „Zrób to sam”. Autor szeregu książek o majsterkowaniu, podręczników eksploatacji i naprawy samochodów, oraz pomysłodawca i scenarzysta seriali animowanych dla dzieci: „Śrubokręt i spółka”, „Pomysłowy Dobromir” i „Pomysłowy wnuczek”. Kawaler Orderu Uśmiechu.

12. – Danny Aiello, aktor filmowy, telewizyjny i teatralny. Z filmów, w których zagrał wyraźniejsze, choć najczęściej drugoplanowe role, warto wymienić „Ojca chrzestnego II”, „Figuranta”, „Dawno temu w Ameryce”, „Purpurową różę z Kairu”, „Wpływ księżyca”, „Rób, co należy” (z nominacją do Oscara i Złotego Globu), „Drabinę Jakubową”, „Hudson Hawka”, „Ruby’ego”, „Ogórasa” i „Leona zawodowca”, a także nagrodzoną Oscarem krótkometrażówkę „Lieberman in Love” oraz teledysk Madonny „Papa Don’t Preach”.

14. – John Briley, scenarzysta „Gandhiego” (Oscar i Złoty Glob za scenariusz), „Papieża Joanny”, „Dzieci przeklętych” (sequel „Wioski przeklętych”) i „Dotknięcia Meduzy”; współscenarzysta „Tai-Panu”.

14. – Anna Karina, właściwie Hanne Karin Blarke Bayer, francuska aktorka, modelka i piosenkarka duńskiego pochodzenia, muza Jean-Luca Godarda i przez kilka lat jego żona. Zagrała m.in. w „Kobieta jest kobietą” (za rolę otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia), „Szalonym Piotrusiu”, „Alphaville”, „Zakonnicy”, „Annie”, „Czasie umierania”, „Wynalazku Morela” i „Cayenne Palace” (nominacja do Cezara).

18. – Claudine Auger, a właściwie Claudine Oger, Miss Francji 1958 i pierwsza wicemiss świata, modelka, a w końcu aktorka, która w historii filmu zapisała się praktycznie jedną rolą – dziewczyny Bonda, Dominique „Domino” Derval, z „Operacji Piorun”. Później występowała głównie we włoskich, niezbyt ambitnych filmach, mając niekiedy u boku inne dziewczyny Bonda, jak choćby Ursulę Andress w komedii „Sekrety wiernych żon” czy Barbarę Bouchet i Barbarę Bach w giallo „La tarantola del ventre nero”.

26. – Jerry Herman, a w zasadzie Gerald Sheldon Herman, kompozytor i autor słów do blisko tuzina Broadwayowskich musicali. Muzyka z trzech najpopularniejszych z nich – „Hello, Dolly!”, „Mame” i „Klatka szaleńców” – zaczęła później żyć swoim własnym życiem. Tytułowa piosenka z „Hello, Dolly!” stała się międzynarodowym hitem zarówno w wykonaniu Louisa Armstronga, jak i Petuli Clark, „If He Walked into My Life” z „Mame” przyniósł Eydie Gormé nagrodę Grammy w 1967 roku, zaś „I Am What I Am” z „Klatki szaleńców”, uważany za jedną ze sztandarowych gejowskich piosenek, stał się przebojem w wykonaniu Glorii Gaynor. W 2009 Herman otrzymał nagrodę Tony za całokształt osiągnięć w teatrze.

26. – Sue Lyon, czyli tytułowa nastolatka, Dolores Haze, ze skandalizującej „Lolity”, za którą to rolę otrzymała Złoty Glob. Ze względu na limit wiekowy, jaki przyznano filmowi, premiera „Lolity” musiała zostać przesunięta na połowę lipca, kiedy Lyon kończyła 15 rok życia, inaczej bowiem nie mogłaby wejść na salę kinową. Później powtórzyła rolę uwodzicielskiej nastolatki w „Nocy iguany” z Richardem Burtonem. Warte odnotowania były jeszcze jej występy w „Siedmiu kobietach” i „The Flim-Flam Manie”, ale z każdym następnym filmem jej role były coraz mniej i mniej istotne. Z kinem ostatecznie pożegnała się w roku 1980 występem w kiczowatym „Aligatorze”.

29. – Alasdair Gray, szkocki mainstreamowy pisarz łączący ciężką, realistyczną fabułę z elementami fantastycznymi. W Polsce wyszła jedna jego powieść, w luźny sposób dyskutująca z „Frankensteinem” Mary Shelley: „Biedne istoty: Sceny z wczesnych lat życia doktora Archibalda McCandlessa inspektora szkockiej służby zdrowia”.

29. – Neil Innes, zwany siódmym Pythonem. Autor wielu skeczy i piosenek do czwartej, ostatniej serii „Latającego cyrku Monty Pythona” (jako jedyny poza Douglasem Adamsem nie-Python był wymieniany na liście płac serii), autor szeregu piosenek do „Monty Pythona i Świętego Graala” – w tym najsłynniejszych „Knights of the Round Table” i „Brave Sir Robin” – a zarazem aktor zarówno w tym filmie (to właśnie on jest minstrelem sir Robina, a także m.in. służącym, na którego spada drewniany królik), jak i w „Jabberwocky’m” oraz „Żywocie Briana”. Uczestnik „Monty Python na żywo w Hollywood Bowl”. Współtwórca – z Erikiem Idle’em – bezlitośnie parodiującego Beatlesów zespołu The Rutles.

30. – Walentin Blizniuk, rosyjski projektant i konstruktor lotniczy, wieloletni współpracownik Tupolewa, twórca Tu-160, największego i najcięższego samolotu bojowego, największej i najcięższej maszyny ze zmienną geometrią skrzydeł, a także najszybszego obecnie bombowca (ponad 2.200 km/h).

30. – Marion Chesney, brytyjska pisarka. W Polsce znana jako M. C. Beaton, pod tym pseudonimem publikowała bowiem kryminały i powieści sensacyjne, z których nakładem wydawnictwa Edipresse ukazały się u nas dwie praktycznie kompletne serie: „Agatha Raisin” (26 tomów) i „Hamish Macbeth” (29 tomów).

30. – Syd Mead, grafik, designer i stylista, którego klientami byli m.in. Ford, Philips, Sony, Minolta i Honda. Autor ilustracji do książek, a także do katalogów ofertowych wielu firm. Oprócz tego – a może przede wszystkim – twórca futurystycznych wizji, przekutych później według jego grafik na scenografie (oraz detale, jak np. pojazdy) w pierwszym kinowym „Star Treku”, „Tronie”, obu „Blade Runnerach”, „2010: Odysei kosmicznej”, dwóch pierwszych „Obcych” i „Strażniku czasu”. Także autor wielu elementów w „Krótkim spięciu”, „Solar Crisisie”, „Johnnym Mnemoniku” i „Mission: Impossible III”. Również jego wyobraźni zawdzięczamy kształt AT-AT-ów z „Gwiezdnych wojen”.

31. – Helena Kołaczkowska, autorka tekstów piosenek, utworów estradowych i bajek muzycznych (m.in. „Pimpusia Sadełko” według Konopnickiej). Spośród jej bogatego dorobku z pewnością należy wymienić jedną z najpopularniejszych warszawskich piosenek, czyli „Na prawo most, na lewo most” (wykonywał ją nie tylko Chór Czejanda czy Irena Santor, ale także Halina Frąckowiak oraz Władimir Nieczajew – po rosyjsku, z tylko nieznacznie zmienionym tekstem). Oprócz tego napisała słowa m.in. do „Nasza Warszawo”, „Piosenki na ulicy”, „MDM”, „Piosenki bibliotekarza”, „Tanga hiszpańskiego”, „Ślicznej, prześlicznej”, „Głębokiej studzienki”, „Przy dolnym młynie” czy „Kosmicznego walca”.

« 1 2

11 stycznia 2020

Komentarze

11 I 2020 19:48:09

Nie byłam jakąś wielką fanką Roxette, ale na wieść o śmierci pani Fredrikssonpoczułam jakieś "tąpnięcie w sercu".

11 I 2020 23:44:17

> Karel Gott, Reprezentant Austrii (!) na konkursie Eurowizji

Z tego co mi wiadomo, W konkursie Eurowizji liczy się kompozytor piosenki, a nie wykonawca. W 1988 r. Eurowizję wygrała kanadyjka Céline Dion reprezentująca Szwajcarię.

12 I 2020 00:05:29

Taka ciekawostka: Giancarlo Giannini, który zagrał główną rolę w „La tarantola dal ventre nero” wystąpił jako René Mathis w „Casino Royale” i „Quantum of Solace”.

12 I 2020 08:34:28

Podczas gdy w Szwajcarii jest parę kantonów francuskojęzycznych i ewentualne podczepienie się pod nie wykonawcy z takiej Kanady nie jest niczym zaskakującym, o tyle w Czechach język niemiecki raczej nie jest powszechnie używany.

Notabene konkurs Eurowizji z 1968 był dość specyficzny, bo i RFN był wówczas reprezentowany przez zagranicznego wykonawcę - Norweżkę Wenche Myhre, nie mającą szczęścia w eliminacjach w swoim własnym kraju (a próbowała w 1964, 1966 i - później - w 2009). Co ciekawe, piosenka Wenche zdobyła 6. miejsce, podczas gdy reprezentujący Norwegię Odd Børre wylądował na miejscu 13., ex-aequo z Gottem oraz Giannim Mascolo, Włochem śpiewającym w imieniu Szwajcarów.

I nie, znaczenie podczas Eurowizji miewał (1966-72 i 1977-99) język wykonania piosenki, a nie narodowość jej autora.

12 I 2020 22:59:36

Syd Mead - legenda, pomijajac jego potezna prace przy ww filmach polecam poszukac jego wczesniejsze prace - prawdziwe perly retrofuturyzmu.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Okładka <i>Amazing Stories Quarterly</i> z wiosny 1929 r. to portret jednego z Małogłowych.<br/>© wikipedia

Stare wspaniałe światy: Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
Andreas „Zoltar” Boegner

11 IV 2024

Czy „Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya, powieść, której tytuł wykorzystałem dla stworzenia nazwy niniejszego cyklu, oraz ikoniczna „1984” George’a Orwella bazują po części na pomysłach z „After 12.000 Years”, jednej z pierwszych amerykańskich antyutopii?

więcej »

Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (24)
Andreas „Zoltar” Boegner

7 IV 2024

Kontynuując omawianie książek SF roku 2021, przedstawiam tym razem thriller wyróżniony najważniejszą nagrodą niemieckojęzycznego fandomu. Dla kontrastu przeciwstawiam mu wydawnictwo jednego z mniej doświadczonych autorów, którego pierwsza powieść pojawiła się na rynku przed zaledwie dwu laty.

więcej »

Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (23)
Andreas „Zoltar” Boegner

14 III 2024

Science fiction bliskiego zasięgu to popularna odmiana gatunku, łącząca zazwyczaj fantastykę z elementami powieści sensacyjnej lub kryminalnej. W poniższych przykładach chodzi o walkę ze skutkami zmian klimatycznych oraz o demontaż demokracji poprzez manipulacje opinią publiczną – w Niemczech to ostatnio gorąco dyskutowane tematy.

więcej »