3a. Kryształy rosy na ust koralach w labiryncie nieskończoności zagubionych znaczeń
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
Pisanie o pisaniu czyli warsztaty literackie dla początkującychAgnieszka ‘Achika’ SzadyPisanie o pisaniu czyli warsztaty literackie dla początkujących3a. Kryształy rosy na ust koralach w labiryncie nieskończoności zagubionych znaczeń Poetyckość opisów może przejawiać się na dwa sposoby: mnożeniem przymiotników ponad ludzką miarę i wytrzymałość (co najmniej jeden przy każdym rzeczowniku, co mnie osobiście przypomina pracę domową w pierwszym roku nauki angielskiego: „W moim niedużym pokoju jest żółta lampa, brązowy dywan i czerwony fotel”) lub piętrzeniem metafor, przy czym w zależności od stopnia dramatyzmu preferowane są porównania do krwi, ognia, piorunów i kamieni szlachetnych lub do motyli, pajęczyn, rosy, kryształów i… tak, zgadliście – kamieni szlachetnych.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady Przykład 1: Ellevalinessa obudziła się wraz z pierwszymi promieniami jasnego słońca. Przez okno przytulnej komnaty wpadał delikatny jak tchnienie motyla wietrzyk, niosący upojną woń wiosennego kwiecia. Młoda elfka wyskoczyła z miękkiego łóżka i kryształami kropel źródlanej wody obmyła swe różane oblicze, a złociste, miękkie jak jedwab włosy zaplotła w dwa warkocze, następnie na swe dziewczęce ciało narzuciła suknię z lekkiej niczym pajęczyna tkaniny, przewiązując smukłą kibić paskiem plecionym ze srebrnych nici, wysadzanym szmaragdami. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że większość czytelników na widok takiego opisu jęknie: „Rany boskie, czy to pisała dwunastoletnia dziewczynka?”. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można też stwierdzić, że owszem – prawdopodobnie ten tekst pisała dwunastoletnia dziewczynka. Oczywiście, nie ma żadnego zakazu, aby dwunastoletnie dziewczynki – a także dziewczynki i chłopcy dużo starsi – tworzyły dowolnie poetyckie i inkrustowane wymyślnymi przymiotnikami opisy. Problem w tym, że takie teksty najprawdopodobniej spodobają się wyłącznie innym dwunastoletnim dziewczynkom, co w przypadku wystawienia dzieła na komentowanie w internecie (o papierowej publikacji nawet nie mówię, bo nigdy nie spotkałam się z przypadkiem druku opowiadania pisanego takim językiem) skończyć się może dla autorki bardzo boleśnie.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady Przykład 2: Fale nieskończonego oceanu wdzierały się barbarzyńsko w głąb lądu, to wybiegając naprzód, to się cofając, posłuszne swemu przeznaczeniu… Krąg słońca zapadał w morską toń, barwiąc wodę gorącym szkarłatem krwi… Oto obrót odwiecznego koła czasu znów zwiastował nadejście nocy, tej bezlitosnej strażniczki zagubionych istnień… Wysoko na sklepieniu niebieskim widniała już samotna, sina czaszka księżyca… Wiatr – wieczny wędrowiec – dął po pustej plaży, miotając drobiny piasku, które wirowały w jego podmuchach, unosząc się wysoko, by po chwili opaść niczym ludzie niepewni swego losu… Tutaj zamiast estetyki spod znaku Barbie™ mamy najwyraźniej niespełnionego filozofa, pragnącego uczynić swój tekst niesłychanie głębokim, symbolicznym i wieloznacznym, co oczywiście podkreślać mają kończące każde zdanie wielokropki (istna plaga w niektórych tekstach, od samego czytania można dostać zadyszki). W takich opisach będzie się roić od nieskończoności, nicości, otchłani, losów, żywotów, przeznaczeń… i tylko sensu ze świecą tam szukać. Jedna filozoficzna metafora może upiększyć tekst, kilka sprawia, że staje się on śmieszny, a kilkanaście może go przemienić w bełkot. W książce Lucy Maud Montgomery „Emilka ze Srebrnego Nowiu” nauczyciel mówi bohaterce – początkującej literatce – aby wykreślała ze swoich tekstów każde sformułowanie, które wydaje jej się szczególnie urodziwe. Na pewnym etapie rozwoju twórczości jest to doprawdy bardzo mądra rada. 3b. Krew się leje, czytelnik truchleje Podobnie jak w opisach w zamierzeniu poetyckich lub filozoficznych, tak i w opisach dramatycznych przesadny patos może łatwo sprawić, że tekst zmieni się we własną parodię. I podobnie jak w poprzednich przykładach, granice są dosyć płynne, bo to, co dla jednego będzie kiczem i idiotyzmem, drugi uzna za wspaniale napisany fragment.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady – Zginiesz! – zarechotał złowieszczo Szkieletor, wyciągając w stronę Thorgala ręce z palcami zakrzywionymi drapieżnie niczym pazury bestii. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie pogardy, lecz bohater patrzył nieulękle w to obmierzłe oblicze z zapadniętymi oczami, na których dnie migotały sine płomyki niczym błędne ognie na gnijących bagnach. Czarna dusza Władcy Umarłych nie znała litości, sycił się cierpieniem swej ofiary jak wielki pająk, wysysający resztki życia z trzepoczącej się bezbronnie w pajęczynie muchy. Jego śmiech przeszywał trzewia młodzieńca niczym lodowaty sztylet. – Błagaj o litość, nędzniku, a może zabiję cię szybko! – wykrzyknął złowrogi, spowity w czerń nieprzyjaciel. Thorgal zadrżał. Już za chwilę straszliwe, czarne ostrze obsydianowego noża ofiarnego pogrąży się w jego sercu… Ten fragment nie jest jeszcze skrajnym przypadkiem, ale nieźle oddaje istotę rzeczy, mianowicie problem, że opis w zamierzeniu dramatyczny i pełen napięcia staje się przez swą przesadę niemal humorystyczny. Oprócz ryzyka niezamierzonego rozbawienia czytelnika istnieje również ryzyko jego zanudzenia lub przynajmniej uodpornienia na dramatyzm opisu – jak w opisie Nazgula gwałcącego dziewczynę rękawicą, który znalazłam na pewnym forum (…Wszystko sprawiało jej taki sam ból, głęboki, przeszywający ją od stóp do głów. Jakby jakaś błyskawica przeszywała jej ciało, dygotała, a im bardziej dygotała, tym wolniej w nią wnikał, żeby zadać jeszcze większy ból (…) Jęczała z bólu, jakby ktoś ją rozrywał na drobne kawałki, rozpadała się wewnętrznie – a to tylko fragment dłuższej całości). Powtarzanie w kółko, jak to nasz bohater straszliwie cierpi może – choć nie musi – prowadzić do tego, że czytelnik – zamiast mu współczuć – ze znudzeniem spyta: „Długo jeszcze?”.  Ilustracja: Agnieszka ‘Achika’ Szady Jeżeli nie jesteśmy pewni, czy potrafimy realistycznie opisać scenę przemocy, lepiej jest w odpowiednim miejscu zakończyć akapit i poprzestać na pokazaniu jej skutków albo reakcji świadków. Jeżeli już chcemy ją opisać, to zamiast odmieniać przez wszystkie przypadki słowa „ból” lepiej napomknąć coś o reakcji organizmu. Zdanie: Ork kopnął Froda, który odczuł ogromny ból i strach brzmi bardzo sztywno w porównaniu z tekstem w rodzaju: Frodo dostał kopniaka podkutym butem, aż zadzwoniły mu zęby. Zgiął się w pół, nie mogąc złapać tchu; zasłonił głowę ramieniem w obawie przed dalszymi ciosami. Zresztą przekonujące opisanie cierpień to trudna sztuka i nawet uznani autorzy nie zawsze sobie z tym dobrze radzą. Dotyczy to zarówno mąk fizycznych, jak i silnych stanów emocjonalnych: rozpaczy, wściekłości, przerażenia i tak dalej. Przesadny dramatyzm jest kiczowaty; co najmniej równie mocny efekt można uzyskać prostymi środkami: na przykład w scenie z „Paragrafu 22” Hellera ranny pilot siedzący pod ścianą samolotu skarży się na zimno, a na bluzie jego munduru powiększa się ciemna plama… I już. Zresztą, jeśli udało nam się sprawić, że czytelnik przywiązał się do bohatera, to wcale nie trzeba z detalami opisywać męczarni, aby przejął się jego losem. Część 4. Jak sołtys krowie na miedzy czy jak wódz Lakonów? Dobre pisanie polega między innymi na tym, aby czytelnika nie irytować niepotrzebną łopatologią, ale jednocześnie nie stosować skrótów myślowych, które sprawią, że się pogubi w akcji. Łopatologia pojawia się, kiedy:
Łopatologia typu 1: Boromir wrócił do zamku. Wszedł po schodach na pierwsze piętro, skręcił w korytarz, nacisnął klamkę swojej komnaty i pchnął drzwi, otwierając je tak szeroko, żeby mógł wejść. Lanie wody bez sensu, bo każdy wie, jak się otwiera drzwi, nie trzeba wymieniać kolejnych czynności. Szczegółowe opisywanie tak zwykłych czynności, jak otwieranie drzwi, jest oczywiście dozwolone, ale tylko w uzasadnionych przypadkach, na przykład, kiedy z jakiegoś powodu postać bardzo się skupia na tej czynności lub kiedy autor celowo spowalnia akcję, aby np. podnieść napięcie: Boromir zszedł do podziemi. Powoli stąpał korytarzem, rozglądając się za ukrytymi pułapkami. Podszedł do zakurzonych drzwi i ostrożnie nacisnął klamkę rękojeścią miecza. Spod klamki wyskoczyło cieniutkie, zatrute ostrze, uderzając tam, gdzie byłaby jego dłoń. Wojownik uśmiechnął się pod nosem i pchnął drzwi, kryjąc się za framugą. Nic. Żadnych bełtów ani spadających ciężarów. Krok za krokiem wszedł do środka, uważając, gdzie stawia nogi. Zdarza się, że początkujący autorzy, celem jak najdokładniejszego przekazania czytelnikowi, co się dzieje, mocno przesadzają ze szczegółowością (nigdy nie zapomnę opisu, w którym płynący bohater wciągał powietrze przez swoje usta do swoich płuc). Oczywiście, można dla zbudowania klimatu skupić się na detalach zapalania papierosa czy też parzenia kawy, jednak dobrze jest, żeby te opisy faktycznie budowały klimat, a nie zanudzały czytelnika… Łopatologia typu 2: – A zatem za Rzeczpospolitą – powiedział Bogusław Radziwiłł, uśmiechając się. Gestem wskazał kielichy stojące na stole. Soroka wychylił toast do dna, nagle zacharczał i zwalił się martwy na podłogę. – O, zdrajco!!! – wrzasnął Kmicic, zrywając się ze swego miejsca. Dopadł do Bogusława i przyłożył mu do gardła sztylet wyciągnięty z cholewy. Był wściekły, że książę zatruł wino i spowodował śmierć jego najwierniejszego przyjaciela. Bez ostatniego zdania ten fragment byłby o wiele lepszy, bo czytelnik przecież widzi gołym okiem, że Soroka umarł właśnie po wypiciu wina; widzi też, że Kmicic jest wściekły, więc nie ma potrzeby tej informacji powtarzać bardziej dosłownie. |
Jeśli o opisy postaci rzecz idzie, to w obie strony nie można przeginać. Na przykład wczesny Parnicki (późny opisy darował sobie w ogóle, konstruując powieści wyłącznie z dialogów) potrafił przez 20 stron trzymać w tajemnicy wiek bohatera, by po kolejnych pięćdziesięciu poinformować, że jest np. rudy (a dodajmy, że bynajmniej nie chował on przez ten cały czas głowy pod czapką). Nieco to denerwujące dla czytelnika, który sobie już zdążył powoli wyrobić w wyobraźni jakiś wizerunek postaci. Więc o ile nie nie należy przesadzać z rozbudowanymi opisami, to lepiej wszelkie najważniejsze informacje rzucić w miarę od razu.
@Wołodyjowski
Dlaczego ci się nie podoba krytyka? Szczególnie, że jest to konstruktywna krytyka. Osobiście chciałbym mieć kogoś, kto mógłby mi po prostu palcem wskazać i powiedzieć 'o, tutaj to zmaściłeś', prosto z mostu, bo wiem, że to dobre. Poradnik ciekawy, dopiero zacząłem czytać i już wiem, że mi da mi do myślenia i pomoże. Co najważniejsze z rzeczywistymi przykładami.
Szukałam czegoś, z kim mogłabym się podzielić swoją wiedzą i umiejętnościami w prozie poetyckiej, opowiadaniach itp. Od początkującej do coraz głębszej wiedzy. Długo myślałam co mam zrobić z moim talentem i pasją. Szukam jakiś rad na temat gdzie mogłabym poszerzać swoją wiedze. Jakaś srona internetowa, kółko poza wychodzeniem z domu. Jeśli ktoś jest zainteresowany proszę pisać na onet.poczta, e-mail: * kamila.boruslawska615@vp.pl * .
Nie twierdzę, że to jest złe, wręcz przeciwnie, ale jak dla mnie to trochę za ostro.
Czy ja wiem... Nie wydawało mi się, gdy czytałam. Zapada w pamięć, a przykłady są obrazowe.
Czy „Nowy wspaniały świat” Aldousa Huxleya, powieść, której tytuł wykorzystałem dla stworzenia nazwy niniejszego cyklu, oraz ikoniczna „1984” George’a Orwella bazują po części na pomysłach z „After 12.000 Years”, jednej z pierwszych amerykańskich antyutopii?
więcej »
Kontynuując omawianie książek SF roku 2021, przedstawiam tym razem thriller wyróżniony najważniejszą nagrodą niemieckojęzycznego fandomu. Dla kontrastu przeciwstawiam mu wydawnictwo jednego z mniej doświadczonych autorów, którego pierwsza powieść pojawiła się na rynku przed zaledwie dwu laty.
więcej »
Science fiction bliskiego zasięgu to popularna odmiana gatunku, łącząca zazwyczaj fantastykę z elementami powieści sensacyjnej lub kryminalnej. W poniższych przykładach chodzi o walkę ze skutkami zmian klimatycznych oraz o demontaż demokracji poprzez manipulacje opinią publiczną – w Niemczech to ostatnio gorąco dyskutowane tematy.
więcej »Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
I gwiazdka z nieba nie pomoże, kiedy brak natchnienia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Tajemnica beczki z solą
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Serializacja MCU
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Półelfi łotrzyk w kanale burzowym
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Zwariowane studentki znów atakują
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Transformersy w krainie kucyków?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Płomykówki i gadzinówki
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Jedyna nadzieja w lisiczce?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Ken odkrywa patriarchat, czyli bunt postaci drugoplanowych
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Bardzo fajny, pomocny poradnik, ale nie podoba mi się ta twoja krytyka pod każdym tekstem innych autorów. Pomijając bardzo przydatny i chyba najlepszy poradnik jaki znalazłem.