Murakami to po prostu autor specyficzny. Ja go lubię - i jego prozie wiele rzeczy wybaczam. Żadnemu innemu bym chyba nie darował ciągłych opisów, co bohater zrobił na obiad/kolację i jak wyprał/kupił skarpetki/matki/koszulkę. Te ciągłę wtręty z europejskiej literatury czy muzyki - czasem trafione w dziesiątkę, czasem bardzo głębokie, a czasem kulą w płot. Uchodzi mu to wszystko płazem właśnie przez jego pomysły fabularne. Dla mnie jest to taki "rollercoaster ride" - trochę powolny, owszem, ale jednak niezwykły, zaskakujący ostrymi zwrotami. Ma się często wrażenie przegadania niektórych wątków, wałkowania w kółko, podczas gdy coś moooogłoby w końcu ruszyć - ale w tej atmosferze przeraźliwej "zwykłości", monotonii codzienności, każda - nawet drobna - wolta robi wrażenie. Bo w absolutnej ciszy nawet trzask gałęzi brzmi potężnie (że tak pojadę banałem). To jest coś, na czym zawsze wykłada się Koontz: nabudowuje napięcie, potęguje strach, podsyca głód czytelnika, oczekiwanie na krwawy rozrachunek z czarnym charakterem - a potem przysłowiowa góra rodzi mysz. Którą potem Koontz topi w lukrze. Lubię go za kilka książek - maksymalnie po dwie z jakiegoś dłuższego okresu twórczości, bo potem zaczyna się powtarzać. Tyle, że zakończeń czasami w ogóle wolałbym nie czytać - bo wychodzą tak nudne, jak... środek książki u Murakamiego ;) I to jest problem: u Koontza napięcie rośnie i na końcu ulatnia się z cichym sykiem, zamiast buchnąć. A u Murakamiego historia od początku do końca snuje się trochę jak dym; leci, leci, czasem zakręca niespodziewanie, skłębia się - ale ostatecznie po prostu się rozwiewa. To właśnie trochę mnie rozczarowało w "Kafce" i to samo naprawdę zniezmaczyło w "Kronikach". Bohaterowie docierają do pewnego miejsca, coś się "wydarza" - ale nic z tego nie wynika, a bohaterowie po prostu żyją dalej. "Hard-Boiled" było pierwszym przypadkiem, w którym rozwiązanie akcji było w pełni satysfakcjonujące - niejednoznaczne, z wieloma możliwymi interpretacjami. Podobnie w przypadku "Sputnik Sweetheart". Tu też, choć sama książka nawet jak na Murakamiego po prostu NUDNA (do połowy tego chudego tomiku nie wydarzyło się NIC paranormalnego) - to jednak zakończenie niezwykłe, niejednoznaczne. I tak też jest w "1Q84". To prawda: całe mnóstwo porzuconych, niedomkniętych wątków. Wielu bohaterów bezpowrotnie, bez żadnego uzasadnienia znika z pola widzenie. Autor skupia się na głównych bohaterach, zapominając o wszystkich innych - a ci jakby zupełnie przestali istnieć. Żadnych wieści. Żadnych działań z ich strony. Ale zakończenie - mimo wszystko - piękne. Kilka detali. Jedno spostrzeżenie, jedno zdanie - i wszystko nabiera nowej głębi, nowych barw. Murakami jedynie coś nakreślił - a resztę czytelnik może dopowiedzieć sobie sam. I to jest mistrzostwo. I nawet jeśli po trzech tomach, po miesiącach oczekiwania na kolejną część, jestem trochę zawiedziony - to nic. 1Q84 to kawał dobrej literatury. Specyficznej - a jednak niezwykłej i magicznej. A teraz... ciężko mi znaleźć jakąkolwiek książkę, która wciągnęłaby mnie z równą siłą. Bo albo świat przedstawiony przeraźliwie zwyczajny, albo - w przypadku światów futurystyczno-fantastycznych - czasami jakby za bardzo wysilony, epatujący niezwykłością tak intensywnie, że po kilkudziesięciu stronach staje się... zwyczajna. U Murakamiego cuda dzieją się ot, tak, po prostu. I może właśnie to - ta lekkość, takie "a czemu nie?" - stanowi o jego sile.

a i tak najlepszy jest "Koniec świata i hardb. wl."