Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Billy Summers
Stephen King
Świat Lodu
B.V. Larson
Czerwony świt
Pierce Brown
Uderz w struny
Joan He
Uzdrowisko
Konrad Chęciński
W mojej rodzinie każdy kogoś zabił
Benjamin Stevenson
W umyśle mordercy. Cień bestii
Łukasz Wroński
Zbrodnia przed północą
Małgorzata Rogala

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Diabeł zabierze was do domu
Gabino Iglesias
Kwintesencja wszystkiego
Suzie Sheehy
Maigret u pana ministra
Georges Simenon
Złowieszczy dar
Emily Thiede

więcej »

Robert Jordan, Brandon Sanderson
‹Pomruki Burzy›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pomruki Burzy
Tytuł oryginalny	The Gathering Storm
Data wydania	23 sierpnia 2011
Autorzy	Robert Jordan, Brandon Sanderson
Przekład	Katarzyna Karłowska, Jan Karłowski
Wydawca	Zysk i S-ka
Cykl	Koło Czasu
ISBN	978-83-7506-723-1
Format	1056s. 140×205mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Raz do Koła: Koło toczy się dalej
[Robert Jordan, Brandon Sanderson „Pomruki Burzy” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

Pierwszym pytaniem, dotyczącym „Pomruków burzy”, jest „jak Brandon Sanderson poradził sobie z kontynuacją cyklu Roberta Jordana?” Otóż okazuje się, że całkiem nieźle.

Raz do Koła: Koło toczy się dalej
[Robert Jordan, Brandon Sanderson „Pomruki Burzy” - recenzja]

Pierwszym pytaniem, dotyczącym „Pomruków burzy”, jest „jak Brandon Sanderson poradził sobie z kontynuacją cyklu Roberta Jordana?” Otóż okazuje się, że całkiem nieźle.

Robert Jordan, Brandon Sanderson
‹Pomruki Burzy›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pomruki Burzy
Tytuł oryginalny	The Gathering Storm
Data wydania	23 sierpnia 2011
Autorzy	Robert Jordan, Brandon Sanderson
Przekład	Katarzyna Karłowska, Jan Karłowski
Wydawca	Zysk i S-ka
Cykl	Koło Czasu
ISBN	978-83-7506-723-1
Format	1056s. 140×205mm
Cena	49,—
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Po czytelniczym maratonie, jaki stanowiło zapoznanie się z jedenastoma tomami „Koła czasu” napisanymi przez Roberta Jordana, nieszczególnie spieszyło mi się do lektury części dwunastej, której dokończenia podjął się Brandon Sanderson. Zniżkowa tendencja cyklu również nie zachęcała do sięgania po kontynuację. Z drugiej strony, pochlebne komentarze pod wcześniejszymi recenzjami sugerowały, iż powieść jest lepsza, niż można by przypuszczać – to one właśnie przekonały mnie do ponownego odwiedzenia wykreowanego przez Jordana świata. Byłam też ciekawa, czy Sanderson sobie poradzi i jak książka, określana przez niektórych mianem „ultimate fanfic” wypadnie w porównaniu z „oryginałem”.

Dziś mogę uczciwie napisać, że decyzja o powierzeniu „Pomruków burzy” Sandersonowi nie okazała się chybiona. Pisarz wywiązał się ze swojego zadania bardzo rzetelnie. Wydaje się też, że autor panuje nad rozbudowanym światem i wątkami. Z jednej strony nie można powiedzieć, by dwunasty tom „Koła czasu” był kalką poprzednich, z drugiej zaś – nie ma także drastycznych zmian. Jak to możliwe?

Pierwszą dużą różnicą jest styl. Sanderson we wstępie zaznaczył, że nie próbował kopiować sposobu pisania Jordana. Język powieści jest mniej oryginalny – specyficzność stylu twórcy „Koła czasu” zostaje utracona. Miało to jednak swój cel, istnieją też dobre strony takiego rozwiązania. Przede wszystkim „Pomruki burzy” czyta się znacznie przyjemniej niż ostatnie tomy autorstwa Jordana. Opisy są nieco mniej szczegółowe (choć nie stają się przy tym ascetyczne). Dotyczy to zwłaszcza miejsc i ubrań, których drobiazgowe przedstawianie stało się jedną z plag „Koła czasu”. Dzięki temu wydarzenia są bardziej dynamiczne a czytelnik nie ma wrażenia, iż grzęźnie pośród setek stron o niczym. Sanderson dysponował gotowymi fragmentami, które musiał włączyć w całość – zapewne nie obyło się więc bez przeróbek, niezbędnych dla zachowania spójności narracji. Najwyraźniej zmiany owe zostały przeprowadzone sprawnie, gdyż całość nie sprawia wrażenia zszywanej z kawałków, a jedynie w niektórych miejscach można przypuszczać, iż Jordan zdążył daną scenę opisać (głównie po natężeniu szczegółów i sposobie myślenia postaci).

Sanderson uczynił też cudowną rzecz, a mianowicie usunął te elementy „Koła czasu”, które były szczególnie irytujące. W efekcie przede wszystkim ma się wrażenie, iż na mieszkańców świata Randa nagle spłynął rozsądek. Nareszcie kończą się nieustanne monologi na temat „ustawiania” mężczyzn. Bohaterki przestają oczekiwać, że wszyscy będą się przed nimi płaszczyć, znika także wrażenie, iż cierpią one na nieustający syndrom napięcia przedmiesiączkowego. Egwene przestaje obwieszczać wszem i wobec, że oczekuje uniżoności, a zaczyna mieć autorytet. Nynaeve powściąga ataki wściekłości, w zamian zaś zachowuje się nad wyraz rozsądnie. Faile nadal posiada swoje sekrety, ale nie miewa napadów dziecinnej zazdrości. Tuon dostrzega konieczność zrewidowania swoich poglądów na temat mieszkańców kontynentu i idzie na pewne ustępstwa (drobne na razie, ale zawsze coś). Ba, nawet Elaida nie wypada tak karykaturalnie, jak do tej pory. Tylko Min, którą to postać lubię, w tym tomie jest nieco na uboczu – jej rola ogranicza się głównie do lojalnego trwania u boku Randa i zgłębiania prastarych ksiąg. Jeśli zaś chodzi o mężczyzn, Rand przestaje obrażać wszystkich dookoła, rzadziej wybucha, zdarza mu się także przeprosić, czy wytłumaczyć swoje zachowanie. Mat niestety pojawia się tylko w kilku rozdziałach i nie robi aż takiego wrażenia, jak mu się zdarzało. Perrin natomiast zaczyna się przełamywać w kwestii swojej wilczej natury.

Zmiana na lepsze obejmuje także dialogi – postaci zaczynają ze sobą rozmawiać, a nie tylko wiodą niekończące się spory i konwersacje o niczym. Widać, że Sanderson stara się pomału zbierać rozproszone wątki i szkoda mu miejsca na jałowe dywagacje. W „Pomrukach burzy” dialogi służą akcji, mają znaczenie. Kilka z nich jest też szczególnie udane – np. scena odwiedzin Verin u Egwene, czy rozmowa Randa z Nynaeve o przeznaczeniu Smoka Odrodzonego.

W kwestii fabuły nie ma dramatycznych zmian – powracają pewne tradycyjne elementy, jak odwiedziny Randa w kolejnym państwie, czy walka z Przeklętymi. Zapewne w trosce o zachowanie ducha całości, Sanderson nie zdecydował się na drastyczne przyspieszenie akcji. Narracja prowadzona jest konsekwentnie i płynnie, jednak w przypadku kilku bohaterów ich wątki posuwają się do przodu ledwie odrobinę, nie obfitują także w znaczące wydarzenia. Najwięcej dzieje się w rozdziałach dotyczących Randa i Egwene – tutaj można powiedzieć, że ku czemuś to wyraźnie zmierza. Niektórzy narzekają, na sposób, w jaki al’Thor radzi sobie z jednym z Przeklętych, ja jednak uważam to rozwiązanie za logiczne. Nie spodobał mi się jednak pomysł na łamanie Semirhage – tę scenę prawie na pewno napisał Jordan jeszcze za życia. Skoro już o łamaniu mowa – pisałam, że w tomie jedenastym irytowały mnie opisy spuszczania Egwene lania na goły tyłek (dodajmy, kapciem). Sanderson chyba także uznał to za mało epickie – w „Pomrukach burzy” młodą Amyrlin bolą już plecy, mowa jest także o pasie i rózgach. Podobnie nikt już nie trzaska nikogo po twarzy ot tak. Można rzec, że to drobne kwestie, ale wszystkie razem znacznie zmieniają wydźwięk całości.

Należy zatem mówić o wielu zmianach na lepsze. Jedynym minusem jest to, iż „Pomruki burzy” nie wyróżniają się już tak bardzo na tle innych książek fantasy. Drobiazgowe opisy koronek i haftów sukni n-tej Aes Sedai, tudzież tabuny wiecznie wściekłych kobiet nie wydają się jednakże czymś, czego należałoby nadmiernie żałować. Fani cyklu mogą sięgać po dwunasty tom bez obaw.

29 maja 2012

Komentarze

29 V 2012 15:16:36

"(...) tę scenę prawie na pewno napisał Jordan jeszcze za życia."

W przeciwieństwie do tych, które napisał "prawie na pewno" po śmierci.

29 V 2012 20:57:22

To oni jeszcze wszyscy żyją?? Nawet Elaida? Od szóstego tomu akcja toczy się ślimaczo (czytam 10), myślałam/miałam nadzieję, że Sanderson znacznie przyspieszy i ukatrupi część postaci, zwłaszcza ględzące Aes Sedai tudzież pośledniejszą arystokrację. Nie, nie czuję się zachęcona;) Co do Randa, powinno się go "wyostrzyć", a nie kreować na dojrzewającego władcę. Jeśli w ogóle można lubić bohaterów Jordana (ja ich nie lubię - z małymi wyjątkami)to tylko za ich wady!

30 V 2012 11:40:25

Żyją. Jordan najwyraźniej nie przewidywał zgonów swoich bohaterów (wyjąwszy parę wyjątków, ale są to postaci drugo- i trzecioplanowe - mówię tu o całym cyklu). A jeśli już ktoś ważniejszy "ginie" to i tak potem powraca.

Poniekąd Rand zostaje nieco wyostrzony. Przynajmniej na ten tom.

30 V 2012 14:09:05

A jeszcze nawiązując do szczegółwych opisów strojów, też na to zwróciłam uwagę, gdyż to jakiś fenomen, zwłaszcza z uwagi na płeć autora;) Który facet zważa na hafty na rękawiczkach i perełki na karczku sukni?? Ależ wychowała go ta Harriet!:) Swoją drogą jakoś gryzie mi się, zaznaczone w każdej kolejnej dedykacji, uwielbienie i oddanie dla życiowej partnerki z przedstwieniem mentalności kobiety w całym cyklu. Może to zresztą jest klucz do zrozumienia dlaczego nie czuję/nie czujemy (?) empatii do bohaterek książki; są one jakieś sztucznie utkane, nawet Min, jedyna w miarę normalna babeczka, wydaje się niepełnokrwista.

30 V 2012 17:30:03

Też najbardziej lubię Min. Ona jedna ma nieprzewrócone w głowie. Lubiłam też Nynaeve, ale tylko na początku cyklu.

Czy sztucznie? Raczej przesadnie. Jakby autor chciał wyrzucić z siebie to, co najbardziej mu w kobietach przeszkadza, ba - może nawet czego się boi. Taki destylat wrednej baby.

Może musiał uwielbiać i dedykować, bo inaczej go biła :P

31 V 2012 11:16:48

Kolejna rzetelna recenzja pani Beatrycze. Przeczytałem ją, podobnie jak i poprzednie teksty nt. "Koła czasu", mimo że znam raptem tom pierwszy (czytany dekadę temu). Powieść niespecjalnie mnie urzekła, czego nie mogę powiedzieć o jej recenzjach autorstwa pani Beatrycze. Może jakieś synopsis pierwszych 11 tomów by Pani popełniła..? Z przyjemnością bym takowe przeczytał, po czym przeskoczył od razu do sandersonowej kontynuacji... ;)

31 V 2012 12:22:39

Dziękuję pięknie :)
Co do podsumowywania cyklu - ktoś już to zrobił, tyle że po angielsku:
http://www.encyclopaedia-wot.org/
Można tam znaleźć streszczenia wszystkich tomów, informacje o postaciach (włącznie z tym, na których stronach wydania angielskiego dana postać wystąpiła), historii świata, teorii magii etc.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »