Tichy +1

A Wolfe jest niesamowity. Nie czyta się go łatwo, ale daje do myślenia. Polecam zarówno jego opowiadania jak i książki.

Teraz czytam "Litany of the Long Sun" Wolfe, też absolutnie niesamowita lektura, pełna tej onirycznej, unikalnej atmosfery. Ale do Księgi Nowego Słońca też mam ochotę w najbliższej przyszłości powrócić - ten styl, ten klimat upadającego świata, pozycja wyjątkowa w fantastyce.

Wyobraźnia Wolfe`a przy konstruowaniu wspomnianej uczty Vodalusa może i była nieco chora, ale za to wielka - scena jest wstrząsająca, i dla czytelnika i dla bohatera.
Poza tym podobny rytuał jest znany do dziś także zachodniej cywilizacji (bierzcie i jedzcie...) - sama koncepcja była kontrowersyjna już dwa tysiące lat temu i pewnie będzie tak samo za kolejne dwa tysiące. Pomieszanie arystokratycznego wykwintu i podniosłej przemowy gospodarza z praktyką rodem z jakowegoś Borneo tworzy rzeczywiście wybuchową mieszankę.
Zresztą zabarwioną bardzo czarnym humorem ( moment, w którym eskortujący zdezorientowanego Seweriana żołnierz martwi się, czy czasem atrakcja wieczoru nie była trybadą jest bezcenny :) )
A dystans emocjonalny, jaki bohater odczuwa wobec okrucieństwa własnej profesji wynika z rzeczywistości w jakiej został wychowany i w jakiej się porusza.
Społeczeństwo Wspólnoty nie zna innych kar niż cielesne, bo z powodu ograniczonych zasobów materiałowych i ludzkich nie jest w stanie utrzymywać osadzonych i administrować więzieniami czy obozami pracy. Sewerian rozumie więc tylko współczesny mu odpowiednik naszego tymczasowego aresztowania - z karnym pozbawieniem wolności styka się tylko raz, ku swojemu niepomiernemu zdziwieniu. Właśnie brak anachronizmu w osobowości narratora/bohatera jest wielka zaletą twórczości Wolfe - ile razy irytowali nas w okołofantastycznych produkcyjniakach średniowieczni rycerze o mentalności liberalnych demokratów? Tak samo udatnie Wolfe sportretował kompletnie inną od naszej mentalność Greków, Persów, Egipcjan i stukniętego w głowę Italczyka w trzech powieściach "żołnierskich", które bardzo polecam (mam wielką nadzieję, że przetłumaczony i wydany zostanie u nas w końcu także Soldier of Sidon).

Zgodzę się. Mam wrażenie, że zdecydowana mniejszość pisarzy fantastyki wyposaża swoich bohaterów w odmienny światopogląd.

Piszę tylko, że niemal zawsze jest to odważny zabieg, bo wielu czytelników lubi czuć sympatię do postaci, a takim przypadku powstaje większy dystans.

A co do średniowiecznych rycerzy-demokratów najbardziej rozbił mnie pod tym względem film o Robin Hoodzie z Russelem Crowe'm - o ile dobrze pamiętam - okazało się, że ojciec bohatera napisał swego rodzaju deklarację równości. W pewnym momencie brakowało jedynie gwieździstego sztandaru powiewającego nad wsią. I film z całkiem przyjemnego widowiska zmienił się w kuriozum.