Jakby jeszcze „Wojna o dąb” miała porządny przekład i korektę nie polegającą ślepo na komputerowym słowniku…
W oryginale tytuły rozdziałów są jednocześnie tytułami piosenek, co tłumaczka chyba całkiem przegapiła (nie mam pod ręką egzemplarza żeby porównać dokładniej).
A przeistoczenia padającego w oryginale tytułu piosenki Bowiego „Sufragette City” na IIRC „Sugarfree City” nie potrafię sobie wytłumaczyć niczym innym jak ślepym zatwierdzeniem sugestii niezbyt bogatego słownika.

Informuję, że Mandalę zjadł kryzys, bo kompletna książka leży sobie w szufladzie i nikt jej nie chce (no dobrze, ostatnio Bookrage chciał i może jedno wydawnictwo będzie chciało na ebooka, ale nic pewnego). Tak, gdybym robiła reedycję, oszlifowałabym stylistycznie. Znajdujące się w książce teksty pochodzą z różnych okresów i włożyłam bardzo dużo pracy w ujednolicenie ich i przerobienie na pełnoprawne rozdziały. Musowo coś przeoczyłam.

Aha, leży tak od czterech lat.

Szkoda :(
Nie rozumiem, czemu wydawnictwa wolą wydawać zagranicznych autorów. Przecież spory procent tego jest kiepski. A dochodzą koszty przekładu.

(Choć drugiej strony znalazłyby się przykłady wydanych książek polskich autorów, które były naprawdę nędzne - często wydawnictwa przysyłają do redakcji fragmenty - raz pamiętam, że po przeczytaniu takiego pomyślałam, że napisało ją dziecko w wieku gimnazjalnym... a potem się okazało, że "dziecko" ma o ile dobrze pomnę pod czterdziestkę) Smutne.

Też nie bardzo rozumiem tego pędu na fantastykę obcą. Rozumiem, klasyka albo jakaś aktualna gwiazda w rodzaju Wattsa. Ale ja tam wolę poczytać naszych autorów i to wcale nie (nie TYLKO :) ) dlatego, że można spotkać ich na konwentach. Jak to rzekł był wieszcz "kulturę wypadałoby mieć własną". Też bardzo żałuję, że "Mandala" w przechowalni.

Czytałam "Dom Wschodzącego Słońca" trzy lata temu i miałam podobne wrażenia jak recenzentka: przesympatyczne postacie, fajnie opisane przygody, trochę zbyt rpg-owe wampiry i inne stwory, amerykańskie Farewell wypada nieco zbyt "polsko". Dopisuję się do listy czekających na to, żeby ukazały się dalsze części.

Ech, i co ja mam zrobić, ten zarzut zawsze budzi we mnie głęboką rozpacz. Bo to był taki zamysł artystyczny. Warszawa a'la Gotham i miasto, do którego prowadzą wszystkie drogi. To drugie się zresztą bardzo mocno wpisuje w koncepcję całego cyklu. Już się z tego tłumaczyłam, i to w niejednym miejscu. Możei nieudany, ale ja tego już niestety nie mogę wyciąć czy wyedytować.

Ale mam nadzieję, że dam radę skończyć część trzecią i ktoś odważny wyda mi wtedy całośc.

Trzymam kciuki zatem!