Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Ignacy Karpowicz
‹Sońka›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSońka
Data wydania22 maja 2014
Autor
Wydawca Wydawnictwo Literackie
ISBN978-83-08-05353-9
Format208s. 145×205mm; oprawa twarda
Cena39,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Kresy polskie i opowieści
[Ignacy Karpowicz „Sońka” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Sońkę” interpretować można na różne sposoby. Mamy tu starcie jednostki z Historią pisaną przez wielkie „H”, mamy zawiłe stosunki polsko-białoruskie, a także warstwę „meta-”, która ukazuje, jak ciężka okazuje się walka autora o powieść ważną i poruszającą, a zarazem nie popadającą w tani liryzm i kicz.

Paweł Micnas

Kresy polskie i opowieści
[Ignacy Karpowicz „Sońka” - recenzja]

„Sońkę” interpretować można na różne sposoby. Mamy tu starcie jednostki z Historią pisaną przez wielkie „H”, mamy zawiłe stosunki polsko-białoruskie, a także warstwę „meta-”, która ukazuje, jak ciężka okazuje się walka autora o powieść ważną i poruszającą, a zarazem nie popadającą w tani liryzm i kicz.

Ignacy Karpowicz
‹Sońka›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSońka
Data wydania22 maja 2014
Autor
Wydawca Wydawnictwo Literackie
ISBN978-83-08-05353-9
Format208s. 145×205mm; oprawa twarda
Cena39,90
Gatunekobyczajowa
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
„Igor poczuł nieokreśloną bliżej tęsknotę. Jakby tęsknił do czegoś, czego nie skosztował, a co już stracił. Albo do tęsknoty za ciągłością, za nitką nawiniętą na kłębek, bez supełków” – taka nostalgia dopada głównego bohatera w połowie powieści. Za czym ta tęsknota? Może za opowieścią niewinną, którą snuć można bez zahamowań, że ktoś oskarży autora o wtórność, tandetę czy szachowanie emocjami. Z „Sońki” przebija bowiem nieufność pisarza wobec fikcyjnego tworzywa i języka, który rzadko bywa przeźroczysty, a często jest autoteliczny, odsyła do siebie samego, jakby rzeczywistość, którą próbuje opisać, pozostawała poza jego zasięgiem. Wszechobecna ironia wskazuje, że z językiem, któremu nie można zawierzyć, trzeba się nieustannie siłować.
Od czasów słynnych esejów o postmodernizmie Umberto Eco czy Johna Bartha zamiast walki o oryginalność (a co za tym idzie – skazanej na pożarcie awangardy) w cenie jest gra konwencjami. Jak jednak grać, by opowiedzieć historię ważną i ciekawą, a zarazem nie stworzyć kiczu lub nie popaść w erudycyjny i intelektualny dystans, który odebrałby utworowi jego wagę? Autor „ości” pisze romans wojenny, który bardziej przypomina pastisz gatunku niż sam gatunek. Znaczy to, że Karpowicz nie trzyma się ustalonych odgórnie wytycznych, ale luźno dobiera potrzebne mu fabularne chwyty.
W podlaskiej wsi, niedaleko białoruskiej granicy, wskutek awarii samochodu, zatrzymuje się znany reżyser teatralny i pisarz – Igor. Spotyka on Sońkę, cichą, mieszkającą samotnie babuszkę. Ta zaprasza go do domu, gdzie zaczyna mu opowiadać swoją młodość. Czas II wojny światowej okazał się dla niej bezlitosny w dwójnasób. Nie dość bowiem, że była świadkiem okrucieństwa okupantów, to jeszcze miłość do jednego z nich zmusiła ją do przewartościowania świata, odkrycia nowej aksjologii, wedle której wszyscy zasłużyli na potępienie i ci sami „wszyscy” zasłużyli na zbawienie.
Gdy zawiązuje się akcja, czytelnik jeszcze może łudzić się, że będzie to powieść, która nie jest podminowana sugestiami czy odautorskimi wtrętami niszczącymi pełnię fikcyjnego świata. Artysta zostaje powiernikiem historii babuszki. Wydaje się że opowieść Sońki będzie w całości jej autorstwa, że usłyszymy w jej głosie ten odchodzący, epicki oddech podań ludowych i wiejskich opowieści snutych przy domowym palenisku. Nic z tych rzeczy. Igor szybko przejmuje pałeczkę i – choć wciąż pozostaje słuchaczem – w myślach układa scenariusz przedstawienia teatralnego, na podstawie historii życia Soni. Zderzają się sceptyczne podejście do świata, ironia wobec otaczających ludzi, a także inteligencki ateizm Igora z prostotą Sońki, jej wsiową religijnością, samotnością i mentalnością, która jako relikt przeszłości odeszła razem z modernizującą się wsią (por. np. zmiana tożsamości chłopskiej w „Kamień na kamieniu” W. Myśliwskiego). To zderzenie owocuje narracją, której nie można zaufać. Jest ona nieustanną grą, a w nią zamieszani są autor, bohaterowie i czytelnik.
Powieść jest skonstruowana tak, że po pewnym czasie już nie wiadomo, czy to wciąż historia babuszki, czy akty w sztuce Igora. Z jednej strony można doszukiwać się w Igorze pysznego, zasłuchanego w siebie artystę, który wybiórczo traktuje historię Sońki, chcąc czerpać z niej tę jedną jedyną korzyść – stworzyć na jej podstawie widowisko. Z drugiej jednak można podejść do sprawy inaczej. Osip Mandelsztam mawiał, że prawdziwy czytelnik jest zarazem odtwórcą czytanego dzieła. Igor słucha Sońki, ale słucha w jej szczególny sposób – powtarzając jej historię swoimi słowami. Jest to podwójne zapętlenie. Z jednej strony Sońka snuje opowieść, która w zamyśle autorskim była pewnie pastiszem romansu wojennego, a z drugiej – Igor przeinacza tę historię na swój użytek. Czytelnik szybko się przekona, że nie sposób odróżnić opowieści Sońk, od opowieści Igora. Tym bardziej, że okazuje się, że i on wychował się na Podlasiu i zna język białoruski.
Zostawiając na boku kwestię konstrukcji powieści, warto zauważyć, że Karpowicz zajął się tematem niezwykle interesującym, a jednocześnie – przynajmniej takie mam wrażenie – nieco zaniedbanym. Chodzi o polską wschodnią granicę, stosunki polsko-białoruskie, polsko-ukraińskie. Oczywiście, w pamięci wciąż mamy „Oksanę” Odojewskiego, „Dom pod Lutnią” Kazimierza Orłosia, przepełnione tragizmem wiersze Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, czy nagrodzony niedawno reportaż gonzo Ziemowita Szczerka „Przyjdzie mordor i nas zje”. Temat jest to jednak ogromny, trudny i wciąż wywołujący gorące dyskusje (por. każda rocznica rzezi wołyńskiej), więc powieści go podejmujące są zawsze w cenie. „Sońka” pokazuje, jak w pojałtańskim podziale świata funkcjonuje Białorusinka zamieszkała na polskiej ziemi. Język babuszki – brzmiący zarazem obco i blisko – pokazuje jak dwa narody: polski i białoruski, choć ulokowane po sąsiedzku, tak naprawdę przedzielone są ostrą granicą. Sonia uosabia niegdysiejszą trudną bliskość obu narodów, która z czasem zamieniła się w łatwą obcość.
Karpowicz napisał wielką małą powieść. Powieść, dodajmy, kolejny raz różniącą się od poprzedniczek (o tym, że Karpowicz się nie powtarza pisał już na łamach „Esensji” Daniel Markiewicz. Na tych dwustu zaledwie stronach autor „Balladyn i romansów” zawarł tragiczną historię Sońki, a zarazem – między wersami – odsłonił kulisy walki twórcy o szczerość fabularnego przekazu. Podjął walkę z fikcją i wyszedł z niej jako pisarz zwycięski.
koniec
17 sierpnia 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Dom zły
— Daniel Markiewicz

Tegoż twórcy

Umarł Bóg, niech żyje Bóg!
— Daniel Markiewicz

Esensja czyta: Kwiecień 2011
— Jędrzej Burszta, Miłosz Cybowski, Anna Kańtoch, Daniel Markiewicz, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz

Bogowie jak ludzie
— Joanna Kapica-Curzytek

Małe gesty – trudne sprawy
— Andrzej Szwatoński

Tegoż autora

Spacery po Bukareszcie
— Paweł Micnas

Śmietnik umysłowy
— Paweł Micnas

Zbrodniarz o dwóch twarzach
— Paweł Micnas

O pożytkach miejskich przechadzek
— Paweł Micnas

Literacki gulasz
— Paweł Micnas

Klaser ze znaczkami końca
— Paweł Micnas

Dzika Polska
— Paweł Micnas

Leningrad była kobietą
— Paweł Micnas

Pan z cukrowni
— Paweł Micnas

Żart i kara
— Paweł Micnas

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.