Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 9 czerwca 2023

Wporzo
„Niepodległość. Terra Alta II” to powieść kryminalna, ale przy okazji jest zaangażowanym głosem w dyskursie o tożsamości Katalonii.
Kulawe konie: Sez. 1. odc. 1. Witajcie w czyśćcu (a może nawet w piekle)
Nie ulega wątpliwości, że twórcy „Kulawych koni” znakomicie potrafią operować kontrastami i igrać z przyzwyczajeniami widzów. I tak na początku pierwszego odcinka wprawdzie obserwujemy dynamiczną akcje przeprowadzoną przez agentów służb specjalnych, ale szybko wydarzenia toczą się w zgoła odmiennym tempie, Co istotne, mimo to napięcie wciąż utrzymuje się na wysokim poziomie.
Upadek Rycerza: Część 5. Rycerz odnowiony
Tego już w czasach TM-Semic nie poznaliśmy. Batman pokonał Azraela, a sam Azrael najwyraźniej poszedł po rozum do głowy, Robin powrócił do jaskini, Nightwing pojawił się ni stąd ni zowąd i tylko rozczarowanego i obrażonego Alfreda nadal brakuje. Bruce Wayne wrócił do roli człowieka-nietoperza, prawda? No niestety, sprawa jest trochę bardziej skomplikowana.
Niejednoznaczny kot
Jeżeli w ruinach kurortu znajdziesz nietknięte drzwi, a obok nich tajemniczą figurkę, na wszelki wypadek jej nie dotykaj, a już na pewno nie podnoś! Tytułowa bohaterka filmu „Suzume” przez swoją lekkomyślność zostaje wciągnięta w niesamowitą przygodę, w trakcie której będzie musiała uratować swój kraj oraz zakocha się w… żółtym krzesełku.
Harry Potter? Narnia? Mozart!
Szafka z zegarem w szkolnej bibliotece okazuje się przejściem do świata fantazji. Brzmi jak początek streszczenia powieści dla młodzieży młodszej? Trochę tak, bo „Czarodziejski flet” Floriana Sigla to niejako próba pożenienia opery Mozarta z motywami typowo szkolnymi: wredny szpaner, sympatyczny fajtłapa, atrakcyjna koleżanka, budzący strach dyrektor. A po drugiej stronie – przygody, ratowanie świata i… królewna. Kogo wybierze bohater?
Puchatek: Żenada i wstyd
Jak wielokrotnie pouczają starsi – co nagle, to po diable. „Puchatek: Krew i miód” potwierdza to w całej rozciągłości.
Bywało lepiej
„Jesteśmy snem” to zbiór trzech krótkich powieści Ursuli K. LeGuin. Zbiór dość nierówny, bo zawarte w nim historie są leciwe i mało zajmujące, szczególnie dla współczesnego czytelnika.

Książki

Magazyn CCXXVI

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Ostatnie lato w mieście
Gianfranco Calligarich

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Cienie Pecan Hollow
Caroline Frost
Heaven
Mieko Kawakami
Święto nieważkości
Michał Tabaczyński
Za plecami
Haśka Szyjan
Świat Pancerza
B.V. Larson
Trzej muszkieterowie
Aleksander Dumas
Krok za tobą
Lisa Gardner

więcej »

Georges Simenon
‹Śmierć Belli›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Śmierć Belli
Tytuł oryginalny	La Mort de Belle
Data wydania	10 kwietnia 2006
Autor	Georges Simenon
Przekład	Wioletta Kobylińska
Wydawca	C&T
Seria	Dobry kryminał
ISBN	83-7470-033-5
Format	144s. 144×204mm
Cena	18,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

To na pewno nie Dostojewski?
[Georges Simenon „Śmierć Belli” - recenzja]

Sebastian Chosiński

„Śmierć Belli” – powieść z amerykańskiego okresu w życiu Georges’a Simenona – klasyfikowana jest jako kryminał. Słusznie! W końcu jest trup i policjanci, którzy wraz z koronerem starają się rozwikłać zagadkę i odpowiedzieć na pytanie, kto zabił. Ale nade wszystko jest to fascynująca powieść psychologiczna, opowiadająca o człowieku, w którego życiu największą rolę odgrywa fatalizm.

Sebastian Chosiński

To na pewno nie Dostojewski?
[Georges Simenon „Śmierć Belli” - recenzja]

Georges Simenon
‹Śmierć Belli›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Śmierć Belli
Tytuł oryginalny	La Mort de Belle
Data wydania	10 kwietnia 2006
Autor	Georges Simenon
Przekład	Wioletta Kobylińska
Wydawca	C&T
Seria	Dobry kryminał
ISBN	83-7470-033-5
Format	144s. 144×204mm
Cena	18,—
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Po zakończeniu drugiej wojny światowej Georges Simenon, zmęczony wydarzeniami, jakie przetoczyły się przez Stary Kontynent w ciągu wcześniejszych pięciu lat (pamiętajmy, że dla Francji i krajów Beneluksu wojna zaczęła się w rzeczywistości dopiero wiosną 1940 roku), zdecydował się na emigrację za Ocean. Jak się okazało, jego dobrowolne wychodźstwo trwało dziesięć lat, podczas których twórca postaci komisarza Maigreta pomieszkiwał w różnych miejscach Stanów Zjednoczonych. Przez cały ten czas nie rezygnował z pisania; regularnie słał rękopisy kolejnych książek do Paryża, gdzie publikowała je – prowadzona od lat 30. XX wieku przez, zaprzyjaźnionego z Simenonem, Duńczyka Svena Nielsena – oficyna Presses de la Cité. Były wśród nich kolejne odsłony serii z paryskim policjantem w roli głównej (vide „Maigret w pensjonacie”, „Maigret i starsza pani”, „Rewolwer Maigreta”), były powieści psychologiczno-obyczajowe w duchu Ericha Marii Remarque’a (jak chociażby „Antoine i Julie”, „Wielki Bob”, „Trzy pokoje na Manhattanie”), ale też kryminały, których akcja rozgrywała się w USA (na przykład „Bracia Rico”, „Czerwone światła” i „Zegarmistrz z Everton”).

Do tych ostatnich zalicza się również „Śmierć Belli” – jedna z najlepszych pozycji w przebogatym dorobku Belga. Powieść, dedykowana Svenowi Nielsenowi, powstała w grudniu 1951 roku (i w tym też miesiącu rozgrywają się opisane w niej wydarzenia), a wydana została po raz pierwszy przez Presses de la Cité w maju roku następnego. Simenon napisał ją, przebywając na farmie Shadow Rock, niedaleko – położonego w hrabstwie Litchfield (tym samym, które jest miejscem akcji) – miasteczka Lakeville (w stanie Connecticut). Można więc chyba, bez obaw o przekłamanie, stwierdzić, że za dekoracje do przedstawionej w książce dramatycznej historii posłużyły mu ulice, krajobrazy, domy, które mijał każdego dnia. A że należał do znakomitych obserwatorów, nie ma się co dziwić, że „Śmierć Belli” – podobnie jak i inne powstałe w tym czasie dzieła pisarza – doskonale oddaje amerykańską rzeczywistość przełomu lat 40. i 50. XX wieku (wystarczy porównać z dorobkiem Johna Steinbecka, Saula Bellowa, Erskine’a Caldwella czy Larry’ego McMurtry’ego). Nie znając nazwiska i przeszłości autora, trudno byłoby się zreflektować, że powieść wyszła spod ręki imigranta, a nie – od urodzenia – obywatela Stanów Zjednoczonych.

Główną postacią tragedii jest – wbrew tytułowi – Spencer Ashby, czterdziestoletni nauczyciel historii w prowincjonalnej, ale cieszącej się renomą, szkole średniej. Mieszka on, wraz z żoną Christine, ustosunkowaną i szanowaną w lokalnej społeczności córką byłego senatora, na przedmieściach Litchfield. Późno ślubowali i pewnie dlatego nie mają dzieci. Od miesiąca opiekują się jednak osiemnastoletnią Bellą Sherman, córką dawnej – jeszcze z czasów college’u – przyjaciółki Christine. Rodzice dziewczyny właśnie się rozwiedli; jej matka, Lorraine, zdecydowała się wyjechać do Francji z nadzieją, że właśnie tam odzyska równowagę psychiczną. W związku z tym młoda panna Sherman musiała opuścić rodzinną Wirginię i przenieść się do Connecticut, do państwa Ashbych. Spencer, nawet jeżeli nie jest z tego faktu zadowolony, nie daje tego po sobie poznać; nie zmienia też dotychczasowego trybu życia – jeżeli akurat nie poprawia prac domowych swoich uczniów, najczęściej przesiaduje w warsztacie i pracuje na tokarce. Na nastolatkę nie zwraca szczególnej uwagi, ciesząc się, że –jak dotąd – nie sprawia ona większych problemów.

Przynajmniej do dnia, a raczej nocy, swojej śmierci. Bella zostaje bowiem uduszona w swoim pokoju w domu Christine i Spencera. Gospodyni była w tym czasie na spotkaniu towarzyskim z przyjaciółmi, które przeciągnęło się do późna, gospodarz jednak nigdzie nie wychodził, a mimo to – jak twierdzi – nic nie widział i nic nie słyszał. Przybyły na miejsce zdarzenia koroner, lekarz sądowy oraz policjanci nie mają wątpliwości, że była to zbrodnia na tle seksualnym. Że dziewczyna broniła się przed napastnikiem, a więc stawiała opór, gdy on używał siły. Jako że nie ma żadnych śladów włamania, a ostatnią osobą, która widziała nastolatkę żywą, był Ashby – on staje się automatycznie głównym podejrzanym. Nie ma znaczenia fakt, że nie znaleziono żadnych obciążających go dowodów; lokalna społeczność wie lepiej. Z biegiem czasu Spencer coraz bardziej odczuwa środowiskowy ostracyzm, który uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie. Prowadzący śledztwo wywlekają na wierzch jego rodzinne tajemnice – to, od czego pragnął uciec już dawno temu, i co go właśnie po długich latach dogoniło. Na dodatek dzieje się to jakby od niechcenia. Chcąc nie chcąc, Ashby musi żyć z piętnem mordercy i radzi sobie z tym coraz gorzej.

Simenon zaczyna swą powieść od zbrodni, która jednak tak naprawdę szybko przestaje go interesować. Kolejne informacje na jej temat, szczegóły dochodzenia, czytelnik poznaje na marginesie głównego wątku opowieści, którym staje się psychiczna degrengolada bohatera. Tym samym „Śmierć Belli” staje się traktatem o fatalizmie człowieczego losu, o zaszczuciu jednostki przez społeczność, o niemożności wyrwania się z zaklętego kręgu oskarżeń. Spencer nie wytrzymuje tej presji i ostatecznie pogrąża się w rozkładzie moralnym, pozwalając ponieść się fali. Jest w jego fatalnym położeniu coś, co z miejsca przywodzi skojarzenia z Rodionem Raskolnikowem; jego rozmowy – które nawet nie są przesłuchaniami – z koronerem Ryanem, porucznikiem Averellem czy doktorem Wilburnem, przypominają dysputy petersburskiego studenta z podstępnym i piekielnie inteligentnym Porfirym Pietrowiczem. Simenon serwuje jednak zakończenie zupełnie inne niż to, które zaproponował Fiodor Dostojewski w „Zbrodni i karze”. Obie powieści, oczywiście przy zachowaniu odpowiednich proporcji, łączy przede wszystkim głębia psychologiczna. Belg, co niejednokrotnie robił już wcześniej i później, po mistrzowsku wgryza się w umysł Ashby’ego, dokonując jego drobiazgowej wiwisekcji. Wnioski, do jakich dochodzi, nie są, niestety, zbyt optymistyczne.

Powieść była dwukrotnie przenoszona na ekran. W 1961 roku jej wersję kinową nakręcił Édouard Molinaro; przed pięcioma laty natomiast Denis Malleval zrealizował na podstawie „Śmierci Belli” film telewizyjny. W obu przypadkach zmieniono miejsce akcji: za pierwszym razem była to Szwajcaria, za drugim – Francja.

28 sierpnia 2014

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Komisarz z wyrzutami sumienia
Sebastian Chosiński

8 VI 2023

Napisana i wydana w czasie niemieckiej okupacji Francji powieść „Maigret i panna z kamienicy” Georges’a Simenona nie zawiera żadnych odniesień do tego dramatycznego okresu. Nie ma nazistów, nie ma Francji Vichy ani marszałka Petaina. Jest za to skrzywdzona i poniżona kobieta, która od miesięcy prosi policjantów z Quai des Orfèvres o pomoc, lecz ginie, zanim zostaje ona jej udzielona.

więcej »

Wyjść ze złotej klatki
Joanna Kapica-Curzytek

7 VI 2023

„Aktoreczka” to swego rodzaju romantyczna bajka dla dorosłych, rozgrywająca się w świecie sławy i luksusu. Jest dobrze napisana, czyta się świetnie, choć pewne rzeczy mogłyby tu wybrzmieć lepiej.

więcej »

Gwałt niech się gwałtem odciska!
Sebastian Chosiński

5 VI 2023

Po rozstaniu z Eberhardem Mockiem Markowi Krajewskiemu pozostał, przynajmniej jak na razie, już tylko jeden bohater – komisarz (względnie kapitan, w zależności od roli, jaką w danym momencie pełni) Edward Popielski. Po dwóch misjach, w których rywalizował z agentami Abwehry, w „Pasożycie” przychodzi mu ponownie nacisnąć na odcisk Sowietom. Ceną w tej walce jest życie szpiegujących przeciwko „czerwonym” agentów „Dwójki”.

więcej »