Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Esensja czyta: Sierpień 2014
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
1 2 »
Zapraszamy do sierpniowej edycji „Esensja czyta”, w której omawiamy osiem pozycji.

Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Joanna Kapica-Curzytek, Daniel Markiewicz, Konrad Wągrowski

Esensja czyta: Sierpień 2014
[ - recenzja]

Zapraszamy do sierpniowej edycji „Esensja czyta”, w której omawiamy osiem pozycji.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Miłosz Cybowski [80%]
Pisząc "Higgsa", Baggot w dużej mierze oparł się na napisanej przez siebie "Teorii kwantowej". I właśnie powtarzanie pewnych informacji, nawet jeśli nie dosłowne, jest bodaj największym minusem tej książki. Z drugiej jednak strony należy zadać sobie pytanie, czy bez wprowadzania czytelnika w niuanse stopniowych odkryć związanych z teorią kwantową, wyjaśnienie problemu bozonu i pola Higgsa byłoby możliwe. Tutaj bowiem wszystko jest podporządkowane kolejnym odkryciom, które stopniowo prowadziły do weryfikacji wysuniętej przez Higgsa teorii. Sposób, w jaki Baggot popularyzuje wydarzenia ze świata fizyki, problemy związane z budową kolejnych zderzaczy cząsteczek i spory w gronie szacownych naukowców, przywodzi na myśl dobrą beletrystykę (niekiedy nawet do tego stopnia, że więcej czytamy o samych fizykach niż o ich odkryciach). Autor rzadko jednak traci wątek i po przeczytaniu ostatniej strony ma się wrażenie zakończenia prawdziwej podróży przez niuanse teorii kwantowej i stopniowe dążenie do odkrycia wszystkich tajników Modelu Standardowego. Dwie rzeczy uważam za szczególnie warte wzmianki. Choć to właśnie Model Standardowy stanowił podstawe wszelkich poszukiwań bozou Higgsa, Baggot w kilku miejscach (jak gdyby zupełnie mimochodem) wspomina też o powstaniu kilku innych teorii, które, choć mniej popularne, mogą również okazać się prawdziwe. Po drugie, jak na książkę napisaną jeszcze przed ostatecznym uznaniem odkryć dokonanych w CERN-ie za faktyczny bozon Higgsa, autor nie tylko zdołał przedstawić nam przekonujące dowody, ale też (w przeciwieństwie do kilku jego kolegów po fachu) zdołał powstrzymać się przed ostateczną oceną tego, czy ta cząsteczka faktycznie została odnaleziona.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Konrad Wągrowski [70%]
Od lat chwytam w ręce każdą popularnonaukową książkę na temat fizyki kwantowej, jaka się tylko nawinie (stricte naukowych nie tykam - aż takim szaleńcem nie jestem). Mam bowiem wciąż nadzieję, że któraś pozwoli mi zrozumieć, jak to jest, że wszystko jest zarówno cząstką, jak i falą, no i jak pojedynczy elektron może interferować sam ze sobą. Guzik, każda kolejna książka każe mi wierzyć po prostu, że tak jest, nie pozwalając zrozumieć, jak to właściwie jest możliwe. Nie inaczej było z "Jak przetrwać wśród Czarnych Dziur. Najzabawniejszy przewodnik po Wszechświecie", który nie dał mi łaski oświecenia, ale lekturą był zajmującą i jednak niewątpliwie poszerzającą horyzonty. Tytuł sugeruje lekkie, humorystyczne podejście do kwestii naukowych, ale to jednak nieco mylące (oryginalny tytuł nie jest tak "dośmieszony" jak polski - to po prostu "User′s Guide to the Universe" - "Podręcznik użytkownika Wszechświata"). Książka jest bowiem żartobliwa, ale poważna. Żartobliwa - bo autorzy piszą lekko, wrzucając dużo anegdot słownych, nawiązań, odwołań do popkultury. Poważna - bo pod względem naukowym nie idzie na łatwiznę, tylko podejmuje wszelkie kluczowe tematy nauki. Tak jak pisałem - oczywiście kluczowa jest mechanika kwantowa, ale będzie i o budowie Wszechświata, efektach relatywistycznych (w tym o podróżowaniu w czasie), a także o analizach możliwości istnienia inteligentnego życia poza naszą planetą. Lektura nie jest aż tak łatwa, jak by to sugerował tytuł, humaniści zapewne uciekną z krzykiem. Humor różnej próby, traci chyba też nieco w przekładzie (cały czas miałem wrażenie, że niektóre żarciki brzmią dużo lepiej po angielsku). Tym niemniej po książkę warto sięgnąć, bo wiedzę przekazuje w sposób uporządkowany i solidny.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Joanna Kapica-Curzytek [60%]
Są tacy, którzy twierdzą, że muzyczna kariera Andrei Bocellego to humbug i wynik doskonałego marketingu. Z kolei inni są entuzjastami jego talentu i z radością witają każdy nowy album artysty. Tym razem popularny włoski tenor zrobił światu niespodziankę i napisał książkę. „Muzyka ciszy” zaskakuje swoją formą, bo niby jest autobiografią solisty, ale równocześnie też i nie jest, bowiem nie opowiada o życiu Andrei, ale niejakiego Amosa. Być może w ten sposób autor chciał ochronić swoją prywatność. Książkowe koleje losu Amosa mogą bowiem, ale nie muszą być w stu procentach zbieżne z życiową drogą samego Bocellego. Większość jednak się zgadza: lata dzieciństwa w kochającej się rodzinie i walka o zachowanie wzroku, przegrana w dwunastym roku życia. Mimo to, Amos (Andrea?) nie rezygnuje z wielu rzeczy w życiu: jeździ konno, spotyka się z przyjaciółmi, ma dziewczyny. Jego szkolne i młodzieńcze lata pełne są życiowych przygód i romansów. Później studia prawnicze i gdzieś w tle – muzyka, obecna w życiu od dzieciństwa, ale stopniowo, krok po kroku zajmująca w życiu pana A. coraz więcej miejsca. Nie było łatwo. Aż wreszcie przychodzą pierwsze poważne sukcesy… W „Muzyce ciszy” jest mnóstwo emocji, nieraz graniczącej z egzaltacją, ale nie brak także inspirujących myśli na temat sensu życia, ceny sukcesu i siły miłości (zwłaszcza rodzinnej). Daje się odczuć, że książka nie jest profesjonalnie przykrojona ściśle do formatu biografii lub powieści - co można odczytać równie dobrze na minus, jak i na plus. Wielbiciele Andrei Bocellego z pewnością chętnie sięgną po tę książkę, by dowiedzieć się więcej o jego drodze do międzynarodowej popularności.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Jacek Jaciubek [90%]
Czy z ludzi niepełnosprawnych wolno się śmiać? Otóż wolno, zwłaszcza, gdy samemu jest się ojcem dwojga upośledzonych fizycznie i umysłowo chłopców, a do tego znanym satyrykiem. Książka "Tato, gdzie jedziemy?" wzbudziła zrozumiałe kontrowersje (choć w Polsce chyba przeszła niezauważona), nie spodobała się między innymi matce chłopców i byłej żonie autora, i nie ma w tym nic dziwnego. Bo obraz osoby niepełnosprawnej, jaki zbudował Francuz jest w literaturze absolutnie wyjątkowy. Mówiąc prosto: Fournier się nie ceregieli. Otwarcie pisze, że jego synowie mają sieczkę w głowach, ptasie móżdżki, że go denerwują, że bawi go ich nieporadność. I to jest ta część, która wzbudziła oburzenie, ale gdyby tylko się na autora oburzać za obrażanie własnych dzieci, nie dostrzeżono by głębszej warstwy. Bo "Tato, gdzie jedziemy" odbieram jednak jako książkę o miłości, bardzo głębokim, ale niezwykle trudnym uczuciu, dalekim od wyobrażeń o idealnej rodzinie. Fournier wybrał metodę oryginalną i tym zjednał sobie zwolenników i przeciwników - napisał o niepełnosprawności bez użalania się nad sobą i bliskimi, z dystansem, okraszając całość niezliczonymi anegdotkami. Był to krok odważny, ale nie dostrzegam w jego wspomnieniach złośliwości czy przesady. Autor zerwał po prostu tę zwyczajową lukrowaną lub dla odmiany cierpiętniczą zasłonę z życia ludzi upośledzonych, ujmując temat od niecodziennej strony. Dodał cięty, wręcz czarny humor, jak na satyryka przystało. To ważna książka, zachęcająca do śmiechu i zadumy nad losem ludzi, o których życiu wewnętrznym wiemy bardzo niewiele.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Daniel Markiewicz [80%]
Doprawdy trudno uwierzyć, że dopiero teraz na polski rynek trafia przekład "Bostończyków". Swego czasu był to utwór kontrowersyjny i nadal nie zalicza się go do najwybitniejszych osiągnięć autora, ale i tak doskonale spełnia on oczekiwania wielbicieli prozy pióra Henry′ego Jamesa. Tym razem zamiast zderzenia Europy ze Stanami otrzymujemy pojedynek innych sił: konserwatywnych wartości i postępowych sufrażystek. Jedna z nich, Verena Tarrant, zapowiada się na głos swego pokolenia. Kaganek oświaty niesie w coraz szerszych kręgach, trafiając do uszu (oraz serca) m.in. wyznającego dawne wartości Basila Ransoma. Ten chętnie przekabaciłby pannę na właściwe w jego mniemaniu poglądy, na drodze staje mu jednak despotyczna przyjaciółka Vereny. Osią fabularną stanie się rozgrywka o duszę i serce dziewczyny, dla której tłem będą watki społeczne. Te James pokazuje ze sporym dystansem, nierzadko używając ironii wycelowanej w dwulicowych reprezentantów nowego ruchu. W środowisku sufrażystek oraz ludzi je popierających maluje portrety osób niekoniecznie zorientowanych na głoszone przez pannę Tarrant oraz jej przyjaciółki. Ideały miesza z pobudkami ekonomicznymi, a także… erotycznymi. Bardziej jednak niż walką o równouprawnienie autora "Portretu damy" interesują tu zabiegi, jakie bohaterowie stosują, by osiągnąć swój cel. Książkę można ze spokojnym sumieniem polecić nawet czytelnikom niekoniecznie zainteresowanych ruchami feministycznymi. Odnajdą w niej to, co u Jamesa zawsze jest najwyższej próby: złożoną psychologię postaci, trudne wybory, a w tym przypadku również fascynująca niejednoznaczność i niedopowiedzenia, z jakimi będą się zmagać tak wykreowane postacie, jak i sami czytelnicy.
1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Michaśka na tropie
— Klara Łabacz

Zmierzch Prawa Sępów
— Adam Mizerski

Z tego cyklu

Luty 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Katarzyna Piekarz, Konrad Wągrowski

Styczeń 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski

Grudzień 2017
— Dominika Cirocka, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski

Listopad 2017
— Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Październik 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski

Wrzesień 2017
— Dominika Cirocka, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka

Sierpień 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Lipiec 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Katarzyna Piekarz, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Czerwiec 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Maj 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Magdalena Kubasiewicz, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Katarzyna Piekarz

Tegoż twórcy

Tryby historii
— Beatrycze Nowicka

Górska kraina deszczu, niepowodzeń, sępów i złych kobiet
— Beatrycze Nowicka

Gdzie uczciwość to grzech śmiertelny
— Beatrycze Nowicka

Pod niebem Szereru
— Beatrycze Nowicka

Jeszcze nowsza teoria wszystkiego
— Miłosz Cybowski

W stronę komedii
— Joanna Kapica-Curzytek

To tylko zwyczajny kupiec
— Joanna Kapica-Curzytek

Europa, której nie było?
— Joanna Kapica-Curzytek

Dama w czasach popkultury
— Daniel Markiewicz

Powieść dla nieprzystosowanych
— Daniel Markiewicz

Tegoż autora

Studium utraty
— Joanna Kapica-Curzytek

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
— Joanna Kapica-Curzytek

Superwizja
— Joanna Kapica-Curzytek

Zapiski niedzielnego gracza: Wolność i swoboda
— Miłosz Cybowski

Destrukcyjne układy
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeszcze jeden dzień bliżej naszego zwycięstwa
— Joanna Kapica-Curzytek

Krótko o grach: Rodzina jest najważniejsza
— Miłosz Cybowski

W krainie Wojennego Młota: Marzec 2024
— Miłosz Cybowski

Wspierać rozwój
— Joanna Kapica-Curzytek

Jak w operze
— Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.