Heh, moje odczucia są podobne, mimo, że czytałem inne jego "dzieło" (Teranezję). Kolega, który mi polecił Egana porównując od Wattsa wybitnie zasługuje na bitchslapa.

Czytałem większość Egana, od Kwarantanny do Teranezji właśnie i mi akurat bardzo przypadł do gustu. Miks Wattsa (bez jego pesymizmu) z Dukajem (bez jego specyficznego stylu) z domieszką wykładu z fizyki. Takie porno dla nerdów.

Imo Dukaj jest o wiele lepszy literacko. Tez nawał pomysłów, ale lepszy styl i ciekawsi bohaterowie. Czytałem wszystkie ksiązki Egana, i choć lektura ciekawa, to przypomina to przebijanie sie przez mur. Lub przez ciasny tunel czasoprzestrzenny.:)

Jeśli "bliskość wspomagana chemicznymi markerami" wydaje ci się głupia, to nie jesteś osamotniona, ale bardziej winiłbym za to dyskusyjne tłumaczenie (porównuję zamieszczone w recenzji cytaty z oryginałem i mam wątpliwości ile tłumacz faktycznie z tego wszystkiego zrozumiał) niż autora.

Oryginalny tekst jest znacznie bardziej przejrzysty: "The solid geometry of the functioning organisms had been compressed into a mixture of two-dimensional proximity and chemical markers, but the process wasn’t always reversible, nor was the coding entirely unambiguous.", a tego, że chodziło o wyschniętą sadzawkę wcale nie musimy się domyślać, bo autor pisze o tym w poprzednim zdaniu "Ve glanced down; the whole oasis was little more than a patch of mud now", rozwijając za chwilę myśl o naukową interpretację.

Styl Egana jest wymagający (i generalnie - im mniejszą styczność z naukami ścisłymi miało się w życiu, tym trudniej się będzie go czytało), ale ma swoje uzasadnienie. Bohaterowie Egana żyją nauką, jakim więc językiem mają się posługiwać gdy o nauce mówią?



Co do samych bohaterów, zacytuję fragment wywiadu z Eganem (bo bardzo ten fragment lubię :)):

"Krytykowano Cię, że Twoi bohaterowie nie są w wystarczająco dobrze ukształtowani. Jak na to odpowiesz? Czy charakterystka postaci jest ważna w opowieści o nauce?"

G.E.: W pewnych kręgach istnieje przekonanie, że realistycznie przedstawione postaci powinny mieć pewną ilość problemów miłosnych, rodzinnych i rozmaity bagaż emocjonalny - niektórzy nie są w stanie uwierzyć że prawdziwego człowieka mogą badziej fascynować naukowe idee niż cokolwiek innego, pomimo tego że historia nauki roi się od takich postaci. Piszę o bohaterach dla których wydarzenia opisywanej historii są najważniejszymi wydarzeniami w życiu. Nie ma sensu pisać o nauce z perspektywy kogoś kto wolałby siedzieć w pubie."

Po około roku od lektury "Diaspory" stwierdzam, że zyskuje ona z czasem i teraz doceniam ją bardziej. Wciąż zdarza mi się rozmyślać o niektórych zagadnieniach poruszanych w powieści, czy wspominać jej wydźwięk. Można by rzec, że Egan dokonał udanej incepcji.
Podziwiam umiejętność "wykroczenia poza siebie", próby odpowiedzi na pytanie, jak mogłyby funkcjonować i postrzegać świat umysły odmienne od naszych.
Wreszcie, choć czyni to w sposób emocjonalnie chłodny, Egan zadaje pytania o to, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.