Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Elisabeth Herrmann
‹Śnieżny wędrowiec›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŚnieżny wędrowiec
Tytuł oryginalnyDer Schneegänger
Data wydania6 września 2016
Autor
PrzekładWojciech Łygaś
Wydawca Prószyński i S-ka
CyklSanela Beara
ISBN978-83-8069-451-4
Format512s. 130×200mm
Cena39,90
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Nieźle wymyślone, niechlujnie napisane
[Elisabeth Herrmann „Śnieżny wędrowiec” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Śnieżny wędrowiec” to druga część cyklu opowiadającego o śledztwach młodej policjantki, Saneli Beary. Pierwsza, „Wioska morderców”, była niezłym kryminałem, aczkolwiek niepozbawionym wad. Druga potwierdza moją teorię, że Elisabeth Herrmann to zdolna autorka, która – niestety – chyba ma pecha do współpracowników.

Anna Kańtoch

Nieźle wymyślone, niechlujnie napisane
[Elisabeth Herrmann „Śnieżny wędrowiec” - recenzja]

„Śnieżny wędrowiec” to druga część cyklu opowiadającego o śledztwach młodej policjantki, Saneli Beary. Pierwsza, „Wioska morderców”, była niezłym kryminałem, aczkolwiek niepozbawionym wad. Druga potwierdza moją teorię, że Elisabeth Herrmann to zdolna autorka, która – niestety – chyba ma pecha do współpracowników.

Elisabeth Herrmann
‹Śnieżny wędrowiec›

EKSTRAKT:50%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułŚnieżny wędrowiec
Tytuł oryginalnyDer Schneegänger
Data wydania6 września 2016
Autor
PrzekładWojciech Łygaś
Wydawca Prószyński i S-ka
CyklSanela Beara
ISBN978-83-8069-451-4
Format512s. 130×200mm
Cena39,90
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
WWW
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Jednym z zarzutów, jakie można było mieć do „Wioski morderców”, było przekombinowanie intrygi oraz stężenie makabry tak duże, że fabuła traciła resztki realizmu. Pod tym względem „Śnieżny wędrowiec” jest lepszy albo – w zależności od tego, kto co woli – gorszy. A dla ścisłości, autorka zapowiada tu wielką tajemnicę, która koniec końców okazuje się dość banalna, co z jednej strony ma tę zaletę, że jest życiowo znacznie bardziej prawdopodobne, ale z drugiej, może jednak rozczarować.
Ja do intrygi nie mam większych zastrzeżeń. „Śnieżny wędrowiec” to książka może nie genialna, ale przynajmniej przyzwoita – ot, kryminał na solidną czwórkę. Jest odnaleziony po latach trup małego chłopca z rodziny chorwackich emigrantów, jest zagadka związana z pytaniem, co właściwie wydarzyło się w bogatym domu, w którym chłopiec mieszkał, i jakim cudem matka dziecka po zniknięciu synka awansowała z prostej sprzątaczki na żonę gospodarza. Są bohaterowie, z których każdy zdaje się skrywać jakąś tajemnicę, są zwroty akcji, surowy, ponury klimat śnieżnej zimy i para sympatycznych policjantów. Teoretycznie przynajmniej.
Teoretycznie, bo „Śnieżny wędrowiec” to książka, w której teoria niekoniecznie ma dużo wspólnego z praktyką i nie do końca wiem, kogo za to winić. Gdybym miała zgadywać, zaryzykowałabym stwierdzenie, że Herrmann jest jedną z tych autorek, którym lepiej wychodzi wymyślanie intrygi niż przelewanie swoich myśli na papier, niemiecki redaktor z jakiegoś powodu albo nie potrafił, albo nie chciał jej pomóc, a polski zespół dołożył swoją porcję błędów i przeinaczeń. W rezultacie „Śnieżny wędrowiec” to książka wyjątkowo frustrująca: przez cały czas czuć w niej potencjał i przez cały czas coś zgrzyta, nie pozwalając tego potencjału osiągnąć.
Ot, weźmy na przykład pod uwagę wspomniany już zimowy klimat – jestem w stanie palcem pokazać miejsca, w których ten klimat powinien się pojawić, gdzie autorka wyobrażała sobie bardzo ładną, nastrojową scenę. Tyle że klimatu nie ma, zdania, choć gramatycznie i stylistycznie poprawne, są na tyle niezgrabne, że nie potrafią odpowiedniego nastroju stworzyć. Podobnie z bohaterami – Sanela to w teorii niepokorna policjantka, która z powodu swojego charakteru ma problemy, ale tak naprawdę przez większość czasu musimy wierzyć autorce na słowo, bo dziewczyna niczego jakoś szczególnie niepokornego nie robi. I mój ulubiony chyba fragment: „W pewnej chwili usłyszała, jak matka wstaje z łóżka i idzie do lodówki stojącej w urządzonej w amerykańskim stylu kuchni. Po wiśniach na etykiecie domyśliła się, że to wino. Matka nalała sobie trochę do kieliszka”. Właśnie tak – w tym fragmencie okazuje się, że zwyczajna z pozoru niemiecka dziewczyna ma iście komiksową moc słyszenia wiśni na etykiecie butelki. Albo inna scena, kiedy jeden z bohaterów ma do wyboru: wsiąść do własnego samochodu z szoferem albo do policyjnego wozu – i wsiada do samochodu, tak po prostu, bo nikt się nie pofatygował poinformować czytelnika, które auto mężczyzna wybrał. Jasne, zagadka rozwiązuje się kilka zdań dalej, kiedy bohater rozmawia z policjantem, a nie z szoferem, jednak mamy tu moment konsternacji, którego w książce nie powinno być. I z takich, mniejszych lub większych, zgrzytów składa się cała powieść – co chwila coś tu do czegoś nie pasuje, co chwila czytelnik zastanawia się, czy na pewno czegoś nie przegapił i czy dobrze zrozumiał to, co autorka próbuje mu powiedzieć.
Jak wspominałam, nie wiem, kogo winić za to, że książka wygląda tak, jak wygląda. Może już niemiecki oryginał był słabo napisany, a może zepsuli go dopiero polski tłumacz i redaktor. Możliwe zresztą, że winni są wszyscy po trochu. To nie ma znaczenia – ważne, że „Śnieżny wędrowiec” to książka niechlujna, zupełnie jakby wydawca (jeden, a może obaj?) uznał, że kryminały są modne, więc nie ma właściwie znaczenia, jak to jest napisane, przecież ludzie i tak kupią, zwłaszcza jeśli da się ładną okładkę, intrygujący tytuł i przyciągającego uwagę blurba. Cóż, ja się czuję taką bylejakością urażona, nie wiem, jak inni czytelnicy.
koniec
13 stycznia 2017

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Mała Esensja: Trudne początki naszej państwowości
Marcin Mroziuk

18 IV 2024

W dziesięciu opowiadań tworzących „Piastowskie orły” autorzy nie tylko przybliżają kluczowe momenty z panowania pierwszej polskiej dynastii władców, lecz również ukazują realia codziennego życia w tamtej epoce. Co ważne, czynią to w atrakcyjny dla młodych czytelników sposób.

więcej »

Superwizja
Joanna Kapica-Curzytek

15 IV 2024

Zamieszkały w Berlinie brytyjski reportażysta podróżuje po niemieckim wybrzeżu. Jego znakomite „Duchy Bałtyku” są zapisem odkrywania, skrawek po skrawku, esencji niemieckiej duszy.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja czyta: Kwiecień 2016
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.