Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Książki

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Dusza Miecza
Julie Kagawa
Szepty ciemności
Andrzej Pupin
Moc obietnic
Piotr Borlik
Duże dziewczyny nie płaczą
Annette Chavez Macias
Fabryka szpiegów
Piotr Gajdziński
Furia i inne opowiadania
Silvina Ocampo
I zadrżała noc
Nadia Terranova
Wyspy na Golfsztromie
Ernest Hemingway

więcej »

Zapowiedzi

książkowe (wybrane)

Mrok tej nocy
Ann Cleeves
Imperium zniszczenia
Alex J. Kay
Jęk zamykanych bram
Wojciech Wójcik
Ludzie bez dusz
Danuta Psuty
Pomruki Burzy
Robert Jordan, Brandon Sanderson
Powtórka
Ken Grimwood
Tajemnica dinozaura
Martin Widmark
Winda Schindlera
Darko Cvijetić

więcej »

Mark Lawrence
‹Książę Cierni›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Książę Cierni
Tytuł oryginalny	Prince of Thorns
Data wydania	15 lipca 2015
Autor	Mark Lawrence
Przekład	Jarosław Fejdych
Wydawca	Papierowy Księżyc
Cykl	Rozbite Imperium
ISBN	978-83-61386-62-9
Cena	42,90
Gatunek	fantastyka
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A ono się pali. Tak, to jest coś
[Mark Lawrence „Książę Cierni” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

Pisząc „Księcia Cierni” Mark Lawrence wiedział, że pierwsze wrażenie robi się tylko raz. Wyszło mu całkiem nieźle.

A ono się pali. Tak, to jest coś
[Mark Lawrence „Książę Cierni” - recenzja]

Pisząc „Księcia Cierni” Mark Lawrence wiedział, że pierwsze wrażenie robi się tylko raz. Wyszło mu całkiem nieźle.

Mark Lawrence
‹Książę Cierni›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Książę Cierni
Tytuł oryginalny	Prince of Thorns
Data wydania	15 lipca 2015
Autor	Mark Lawrence
Przekład	Jarosław Fejdych
Wydawca	Papierowy Księżyc
Cykl	Rozbite Imperium
ISBN	978-83-61386-62-9
Cena	42,90
Gatunek	fantastyka
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

„Hate will keep you alive where love fails”

W jednym z wywiadów Adrian Czajkowski wspomniał o tym, jak trudno przebić się początkującemu pisarzowi fantasy do masowego odbiorcy. Mark Lawrence także musiał zdawać sobie z tego sprawę i postanowił rozpocząć swoją literacką karierę z przytupem, pogrywając z konwencją. Postawił wszystko na jedną kartę – tytułowego Księcia Cierni – licząc na to, że przykuje on uwagę czytelników. Udało mu się to, choć czy Jorg Ancrath jest aż tak kontrowersyjną postacią?

Swego czasu opinie o debiucie Lawrence’a skutecznie zniechęciły mnie do lektury. Pisano o przekraczaniu granic, o modzie na brutalność i krwawych scenach. Spodziewałam się zatem czegoś w estetyce gore, gdzie wielce nielubiane przeze mnie wypruwane wnętrzności ubarwiają każdy rozdział, a bohaterowie nurzają się w moralnej zgniliźnie. Jednak niedawna lektura „Księcia głupców” zaciekawiła mnie na tyle, bym zechciała na własne oczy przekonać się, jak to było z tym Jorgiem. Znalazłam także rysunek przedstawiający bohatera, którego autor włożył wiele pracy w to, by jego wizja miała w sobie coś intrygującego.

Wychodzi na to, że jestem osobą nieczułą, albo zadziałał mechanizm przerostu oczekiwań, dość rzec, że „Książę Cierni” nie okazał się tak bulwersujący i mroczny, jak się spodziewałam. Owszem, Jorg Ancrath nie jest dobrym chłopcem i w prawdziwym życiu nie chciałabym spotkać kogoś takiego, jak on. Jednak jako postać literacka mnie nie odrzucał, jak to zdarzało się całej gromadce postaci, którzy mieli mniej krwi na rękach. Zgoda też, że trup u Lawrence’a ściele się gęsto, jednak tu tym bardziej widać, jak dużo zależy od samego opisu, czy konstrukcji sceny. Pisząc o modnej ostatnimi laty podkonwencji fantasy spod znaku Abercrombiego1) używa się słowa „realizm”, ale mnie to określenie nie wydaje się trafne. To tak, jakby porównywać filmy Tarantino z reportażami z krajów Trzeciego Świata. Przerysowana, efekciarska przemoc nie chwyta za gardło, co najwyżej może czasem zniesmaczyć, ale akurat sposób pisania Lawrence’a (przynajmniej do tej pory) nie sprawia, że zaczynam wyobrażać sobie przedstawiane sceny zabijania.

Wizja brytyjskiego autora zachowuje pewną umowność. Postapokaliptyczny świat, gdzie magia zaciera ślady dawnej nauki, nekromanci i mutanci zamieszkują podziemne kompleksy zbrojeniowe, buduje się zamki na ruinach wieżowców i cytuje starych filozofów, ma swój klimat, jednak czułam dystans. „Książę Cierni” nie był dla mnie książką, którą czyta się w stereotypowym celu eskapistycznym, tylko literacką kreacją. Akurat to okazało się korzystne dla oceny, bo mniej przeszkadzało mi to, co zazwyczaj zaciekle krytykuję – np. rozmaite nieprawdopodobieństwa w rodzaju młodziutkiego chłopca, który zostaje hersztem bandy typów spod ciemnej gwiazdy i w wieku lat czternastu ma dość sił, by jedną ręką trzymać wyszkolonego żołnierza nad przepaścią. Spójności świata można zatem zarzucić niejedno – ale już nie spójności klimatu, bo pod tym względem całość została całkiem udatnie skomponowana.

„Książę Cierni” to teatr jednego aktora. To Jorg ma za zadanie udźwignąć całość, uzasadnić konstrukcję świata, czy wybór konkretnych rozwiązań fabularnych. Lawrence wydaje się wytrawnym czytelnikiem fantasy, który wie ile setek podobnych do siebie historii zostało napisane, rozumie zatem, że czymś trzeba się wyróżnić, żeby zostać zapamiętanym. Książę Ancrath jest jego sposobem na wybicie się – i jak czas pokazał – próbą skuteczną, przynajmniej w krótkiej perspektywie czasowej. Nazwanie Jorga pierwszym antybohaterem obsadzonym w głównej roli w fantasy byłoby nadużyciem, bo takie pomysły już się pojawiały. Niemniej, młodzieniec jest postacią wyrazistą. Uczynienie go narratorem było ryzykowne, ale opłaciło się. Pisząc krótko – książę mi się spodobał, choć jestem ciekawa, czy autorowi uda się utrzymać poziom, bo już w tomie pierwszym zdarzały się fragmenty przegadane. Przypadła mi do gustu koncepcja postaci, zabawne było też śledzić, jak Lawrence zręcznie manipuluje uczuciami czytelnika. Za zaletę uważam też to, że choć w obydwu pierwszych tomach trylogii osadzonych w świecie Rozbitego Imperium, narratorami są książęta, styl ich wypowiedzi i obraz świata widzianego ich oczami wyraźnie się różnią, co odzwierciedla ich doświadczenia życiowe.

Pozwolę sobie na kilka cytatów, by rzucić nieco światła na osobę księcia:

„Zimny i ostry nóż przytknięty do gardła to dość straszna rzecz. I ogień, i łamanie kołem. I stary duch na Drodze Liczy. Wszystko to może człowieka wykończyć. Chyba że uświadomi sobie, czym są. Sposobami na przegranie gry. Przegrałeś grę i co przegrałeś? Przegrałeś grę.”

„Byłem spokojny. Złość niesie ze sobą mniej przerażenia, ludzie rozumieją złość. Zapowiada jakieś rozwiązanie; być może krwawe, ale za to szybkie.”

„Przypomniałem sobie czas, gdy żyłem w kłamstwie. Żyłem w świecie miękkich mebli, zmiennych prawd, delikatnych dotyków, śmiechu dla samego śmiechu.”

„Przebywając w zamkowych kuchniach szybko zaczynasz rozumieć, że w śmierci nie ma żadnej godności ani elegancji. Widzisz, jak brzydka ona jest, i jak dobrze smakuje.”

„Widziałem w niej tę samą słabość, jaką dostrzegłem w sobie, kiedy dotarliśmy z powrotem do zielonych pól Ancrathu. Miękka pokusa pragnień i potrzeb, równanie zależności, która przenika pod skórę, powoli i łagodnie, tylko po to, by obezwładnić cię wtedy, kiedy najbardziej potrzebujesz swojej siły.”

„Roześmiałem się im w twarz. Nie dlatego, żebym sądził, że nie mogą mnie skrzywdzić, ale dlatego, że mogły.”

„Wspomnienia są niebezpieczne. Wracasz do nich wciąż i wciąż, aż w końcu znasz każdy ich zakamarek, każdy szczegół, ale zawsze i tak potrafią cię zranić (…) każdego dnia wciągają cię trochę bardziej w głąb.”

„Myślałem o zemście. O tym, że nie przywraca tego, co utracone. O tym, że nie w tym rzecz.”

„Największe kłamstwa zachowujemy dla samych siebie.”

Jorg jest przerysowany, nieco teatralny, ale zarazem jest w nim jakaś prawda o ludzkich emocjach. Sądzę, że niejeden człowiek, który był bezsilną ofiarą przemocy, gdzieś w głowie miał tęsknotę, którą ucieleśnia Książę Cierni.

Niektóre książki wydawały mi się świetnym materiałem na ekranizację. Podczas lektury „Księcia Cierni” pomyślałam natomiast, że ta historia znakomicie sprawdziłaby się w formie komiksu, oczywiście pod warunkiem, że za stronę graficzną zabrałby się ktoś naprawdę zdolny. Widzę tę opowieść rysowaną ostrą kreską. Zdecydowane barwy, agresywny światłocień, wyraziste twarze, krótkie komentarze bohatera, gdzieś pomiędzy kadrami – potencjał zdecydowanie jest.

Zastanawiałam się nad oceną – po części mam wrażenie, że ją zawyżam, bo zazwyczaj taką notę daję książkom, w których poszczególne elementy zostały jednakowo dobrze zrealizowane. Jednakże cenię sobie także powiew nowości, a „Książę Cierni” wzbudził moje zainteresowanie.

PS. W polskim wydaniu trafiło się niestety kilka kwiatków, ze szczególnym uwzględnieniem powtórzonego dwukrotnie na jednej stronie błędu ortograficznego w wyrazie „bród” (autorowi nie chodziło o przejście przez rzekę), potknięcia w rodzaju „ci od drogi budowali te drogi” albo „niewidomymi palcami szukałem klamki”, tudzież literówki.

PPS. Drugie wydanie powieści zostało wzbogacone w dodatkowe opowiadanie, które niestety jest słabe. Autor zapewne został poproszony o napisanie jakiegoś „bonusu”, ale nie miał pomysłu.

9 maja 2017

1) Nie jest on twórcą takiego sposobu pisania, jednak sukces jego powieści zapoczątkował modę.

Komentarze

10 V 2017 14:09:30

Po tej ksiazce mozna na pewno napisac jedno - Lawrence chyba nigdy nie mial stycznosci z 14 latkami. Takich bzdurnych opowiesci o dzieciakach nie bylo chyba od czasu... Gry o Tron?

10 V 2017 16:49:35

Muszę się zgodzić, że ten wiek bohatera to pomysł chybiony (a stałoby się coś, jakby Jorg miał te parę lat więcej?). Zwłaszcza jego przemyślenia i cytaty, plus ta rola przywódcza w bandzie zakapiorów.

Przyznam, że ponieważ całość mi się spodobała, to już machnęłam na to ręką litościwie.

Choć też się zastanawiam - przy okazji - jak myśleli czternastolatkowie w dawnych wiekach, w czasach, kiedy zaręczało się siedmioletnie dzieci, a drugie tyle póżniej już ślub i dzieci własne niedługo potem. Albo Anglia doby rewolucji przemysłowej, gdzie małe dzieci pracowały w kopalniach albo po naście godzin w fabrykach włókienniczych. Wątpię, by myślały i zachowywały się tak, jak ich rówieśnicy dziś. Ale do tego trzeba by pewnie się przekopać przez jakieś materiały na temat tego, jak wyglądało życie codzienne w przeszłości, np. w jakich kulturach od jakiego wieku uważano chłopaka za mężczyznę i jakie się z tym wiązały zmiany w jego życiu i odpowiedzialność.

18 V 2017 23:56:16

Chyba nie było jakichś specjalnych różnic w rozwoju psychicznym. Średniowieczne Zwierciadło Saskie ustanawiało "pełnoletność" na 21 lat. W Polsce członkowie rodów panujących (Piastów, Sobiesławiczów, Gryfitów) byli uznawani za dorosłych z zasady między 15 a 25 rokiem życia, ze szczególnym uwzględnieniem 20-21 lat. Wpływ na to miał tak rozwój danego osobnika, jak i potrzeby polityczne. Wyjątkiem wśród Piastów był Bolesław Krzywousty, który dorosłości dobijał się jako 13-latek.

seczytam.blogspot.com

19 V 2017 00:48:53

Ciekawe informacje.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Mała Esensja: Trudne początki naszej państwowości
Marcin Mroziuk

18 IV 2024

W dziesięciu opowiadań tworzących „Piastowskie orły” autorzy nie tylko przybliżają kluczowe momenty z panowania pierwszej polskiej dynastii władców, lecz również ukazują realia codziennego życia w tamtej epoce. Co ważne, czynią to w atrakcyjny dla młodych czytelników sposób.

więcej »

Superwizja
Joanna Kapica-Curzytek

15 IV 2024

Zamieszkały w Berlinie brytyjski reportażysta podróżuje po niemieckim wybrzeżu. Jego znakomite „Duchy Bałtyku” są zapisem odkrywania, skrawek po skrawku, esencji niemieckiej duszy.

więcej »

PRL w kryminale: W kamienicy na Złotej
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

W 1957 roku, na fali październikowej „odwilży”, swój powieściowy debiut opublikowała – dotychczas zajmująca się głównie dziennikarstwem – Anna Kłodzińska (w tym momencie miała już czterdzieści dwa lata). Wtedy nikt jeszcze nie mógł przewidywać, że za sprawą książki „Śledztwo prowadzi porucznik Szczęsny” na literacką scenę wkroczy jedna z najbardziej znanych postaci peerelowskiej literatury kryminalnej.

więcej »