Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Feliks W. Kres
‹Tarcza Szerni. Tom 2›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTarcza Szerni. Tom 2
Data wydania4 lipca 2005
Autor
Wydawca MAG
CyklKsięga Całości
ISBN83-89004-98-4
Format320s. 115×185mm
Cena25,—
Gatunekfantastyka
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Gdzie kobiety są dupiate
[Feliks W. Kres „Tarcza Szerni. Tom 2” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
No, gdzie? Dupiate, niezbyt urodziwe, za to silne, płodne i zdrowe są kobiety w Grombelardzie. Jednak mimo, że akcja drugiego tomu „Tarczy Szerni” Feliksa W. Kresa toczy się także tam, nie będziemy mieli okazji do zweryfikowania powyższej opinii. Pozostaje wierzyć na słowo narratorowi, który zapewne niejedną Grombelardkę w życiu …widział.

Wojciech Gołąbowski

Gdzie kobiety są dupiate
[Feliks W. Kres „Tarcza Szerni. Tom 2” - recenzja]

No, gdzie? Dupiate, niezbyt urodziwe, za to silne, płodne i zdrowe są kobiety w Grombelardzie. Jednak mimo, że akcja drugiego tomu „Tarczy Szerni” Feliksa W. Kresa toczy się także tam, nie będziemy mieli okazji do zweryfikowania powyższej opinii. Pozostaje wierzyć na słowo narratorowi, który zapewne niejedną Grombelardkę w życiu …widział.

Feliks W. Kres
‹Tarcza Szerni. Tom 2›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTarcza Szerni. Tom 2
Data wydania4 lipca 2005
Autor
Wydawca MAG
CyklKsięga Całości
ISBN83-89004-98-4
Format320s. 115×185mm
Cena25,—
Gatunekfantastyka
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
„Nie ma tutaj, w Szererze, ani jednej rzeczy, ani jednego zjawiska… Słyszysz, książę? Ani jednego! Nie ma zjawiska wysmrodzonego z tyłka Szerni, którego nie można by pokonać albo oswoić sposobami dostępnymi każdemu. To jest właśnie Prawo Równowagi, pierwsze ze wszystkich Praw Całości.”
Czyżby te właśnie słowa, wypowiedziane ongiś przez mędrca Tamenatha, miały się okazać kluczem do drugiego tomu „Tarczy Szerni”? Po szeroko zakrojonej w tomie pierwszym, dynamicznej akcji, miast spodziewanych fajerwerków (być może nawet końca Szereru, jaki znamy) otrzymujemy…
„Patataj, patataj… Dartan to wielki kraj.”
Okazuje się, że nie wszystko jest takie groźne, jak się zdawało, łącznie z Riolatą-Ridaretą, piracką księżniczką i uosobieniem odrzuconych Pasm Szerni. Prawie wszyscy bohaterowie „Tarczy…” wloką się więc po morzu i lądzie, obijają w siodle bądź zdzierają stopy na kamienistych ścieżkach kraju, by przekazywać sobie nawzajem wiadomości – zazwyczaj albo nieaktualne, albo błędne. Miejscami robi się nudnawo…
„Marynarze ze »Zgniłego trupa« wyszukali strumyczek i opanowali piękną polankę […] Rąbali drzewa, budowali szałasy […] W mgnieniu oka, wczesnym rankiem drugiego dnia, wykopano nawet specjalne doły, nad którymi każdy mógł przysiąść na drągu; było to konieczne, bo po lesie już nie dało się chodzić.”
…a miejscami sentymentalnie, bo przypominają się czasy „Fenixa” i prowadzonej na jego łamach „Hitalii”. Różnice są w sumie niewielkie. Tam byli rozbitkowie ery kosmicznej, tu – marynarze na przymusowym lądowym urlopie. I jedni i drudzy nie na swoim miejscu. Tyle, że na Hitalii nie mieliśmy pod ręką takiej ilości trunków, jaką z pokładu łodzi ostrożnie przetransportowano na brzeg.
„Pogwałcono szybciutko dziewczyny i ruszono dalej ku zdumieniu osłupiałych wieśniaków, którzy takiej łaskawej bandy nigdy w życiu nie widzieli na oczy – te, które schodziły czasem z gór, były dużo gorsze, bo gwałciły nawet chłopaków, dzieciaki i stare baby […] Patrzta ich, łapcie zabrali. Stare baby i chłopaki im śmierdzą. A żeby ich wszystkich choróbsko wydusiło; żeby ich matki przeklęły, a dzieci i wnuki pomarły z głodu w mękach.”
No cóż. Że jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził, wiemy wszyscy. Że Kres w swe treści wstawia celne spostrzeżenia społeczne, też. Że dla łatwiejszego ich przyswojenia podlewa całość sosem mniej lub bardziej wybrednego humoru, także. Na szczęście jednak nie musimy się z wszystkim zgadzać, wszystkiemu przytakiwać.
„Może istoty rozumne nie wiedzą, co je powołało do istnienia, więc wierzą, jak to pokazuje w swych modelach Gotah, w różne niesprawdzone rzeczy i w imię tej gołej wiary są gotowe mordować się nawzajem […] Ważna dla wyznawcy, niemniej goła wiara, zwana przez Gotaha »religią«, gdy nikt nikogo nie przekona żadnym dowodem, bo takich dowodów brak, pozostaje więc najwyżej siłą postawić na swoim… Czy to tylko zawieszony w próżni model, sporządzony przez chorującego na nadmiar wyobraźni filozofa? Bez wątpienia tak.”
Nie jedyny to raz, gdy bohaterowie prozy Kresa kpią z religii wszelakich. Niemiły to dla mnie zgrzyt, lecz osądzać nikogo nie zamierzam – tak krawiec kraje, jak mu materii staje, mówi stare przysłowie pszczół.
„W jakim zakątku świata mogło zostać KIMŚ silne bydlę, zbyt leniwe, by pracować; zbyt bezczelne, by służyć w wojsku; zbyt głupie, by bezkarnie kraść w mieście, po ulicach którego krążyły patrole żołnierzy albo zbrojnych pachołków?…”
Ale nie mówmy o bieżącej polityce, ni kandydatach na najwyższe urzędy w kraju. W zamian proponuję… wycieczkę krajoznawczą.
„[…] Po dziwacznie rozplanowanych schodach równie trudno było wejść, jak zejść – zbudowano niskie, a za to nadmiernie szerokie stopnie, zbyt wąskie, by uczynić dwa kroki, za szerokie na jeden krok, skutkiem czego tylko karzeł lub wielkolud mógł się po nich poruszać normalnie, wszyscy inni gramolili się, dreptali…”
Chcielibyście na własne oczy ujrzeć schody pałacu w Rollaynie? Ze dwadzieścia lat temu właśnie takie prowadziły do zamku w Otmuchowie. Ponieważ przetrwały wcześniej parę setek lat, myślę, że nadal tam są. Powstałe jako końskie schody, umożliwiające chromemu władcy wjazd na koniu na piętro, nie były zaplanowane dla wygody pieszych. Czyżby więc królowa nie znała przeszłości swego pałacu ni przeznaczenia poszczególnych komnat czy korytarzy…?
„Od zewnętrznej ściany… Należało zaczynać od zewnętrznej ściany, a następnie ścinać łuk schodów. Przemierzane na ukos stopnie pozwalały postawić dwa drobne, ale równe kroki na każdym.”
Ejże, chwileczkę! Rozumiem problematykę kroczenia po prostych schodach w Otmuchowie, gdzie w celu postawienia drobnych, równych kroków trzeba chodzić zygzakiem, a i tak jeszcze wkurza niskość każdego stopnia. Jednakże nijak nie umiem sobie wyobrazić schodów wybudowanych po łuku, które dawało by się przejść w sposób wyżej opisany. To jak przeciąć ostrym mieczem koło roweru – spróbujcie wskazać takie cięcie, by odległości między końcami resztek szprych były równe… Czyżby w Szererze obowiązywała matematyka nieeuklidesowa? Zresztą, jak na mój matematyczny gust, każde spiralne stają się schodami „końskimi” na swych zewnętrznych krańcach… W każdych też można znaleźć taki promień wytyczonego przez nie okręgu, by długości schodów w tymże miejscu odpowiadały długości kroku osoby wchodzącej czy schodzącej.
No, chyba że opisany łuk był w rzeczywistości krzywą łamaną, czyli literą L. Wtedy wszystkie grzechy odpuszczone.
„Rozstrzyganie, że to jest dobre, to złe, to jedynie słuszne, a tamto niesłuszne, należy pozostawić głupcom. […] Ty zaś zechciej usprawiedliwić mnie […] gdy na widok włamywacza, idąc za głosem serca i rozumu, roztrzaskam mu głowę kandelabrem.”
Niewiele było w tej recenzji samej recenzji. Zechciej mnie jednak, drogi Czytelniku, usprawiedliwić, idąc za głosem serca i rozumu. Cóż nowego i odkrywczego można napisać o kolejnej Księdze Całości? Wiadomo było, czego się spodziewać: odstępstwa od tego opisałem powyżej. Nie będę tu zachęcał do lektury nikogo, kto nie przeczytał przynajmniej poprzedniej księgi – drugi tom czegokolwiek zazwyczaj nie jest dobrym początkiem. Tym zaś, co Kresa czytają, moja recenzja psu na budę. Ot, by się zgodzić. Lub zaprzeczyć. Lub machnąć ręką…
koniec
1 października 2005

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Tryby historii
— Beatrycze Nowicka

Górska kraina deszczu, niepowodzeń, sępów i złych kobiet
— Beatrycze Nowicka

Gdzie uczciwość to grzech śmiertelny
— Beatrycze Nowicka

Pod niebem Szereru
— Beatrycze Nowicka

Esensja czyta: Sierpień 2014
— Miłosz Cybowski, Konrad Wągrowski, Joanna Kapica-Curzytek, Jacek Jaciubek, Daniel Markiewicz

Historia z dawna zapowiadana
— Jakub Gałka

Biegający po górach babochłop
— Miłosz Cybowski

Morskie opowieści o ciekawszej treści
— Miłosz Cybowski

Baba-herod, czyli jeszcze raz to samo proszę
— Jakub Gałka

Piraci na stałym lądzie
— Jakub Gałka

Tegoż autora

Zbierając okruchy przeszłości
— Wojciech Gołąbowski

Gdy szukasz własnej drogi
— Wojciech Gołąbowski

Tylko praca dyplomowa, niestety
— Wojciech Gołąbowski

O pożytkach ze zdrowych zębów oraz powrót do Liszkowa
— Wojciech Gołąbowski

Ryzykowny pomysł za sto punktów
— Wojciech Gołąbowski

Niewykorzystany potencjał
— Wojciech Gołąbowski

Nawet jeśli nie wierzysz w duchy, one wierzą w ciebie
— Wojciech Gołąbowski

10 naj… : Wehikuły czasu
— Wojciech Gołąbowski, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Jak pić, to w wesołym towarzystwie
— Wojciech Gołąbowski

Szkoła dorzucania do stosu
— Wojciech Gołąbowski

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.