1) Piszę „węższą”, ponieważ spotkałam się także ze stwierdzeniem, że fandomem są wszyscy, którzy fantastykę czytują i lubią. Nie podejmuję się „fachowej” oceny trafności tychże definicji.
2) Choć pewne podejrzenia mam, zajrzawszy na stronę czasopisma, gdzie w jednym z artykułów wspomniano: „serię rozpoczęła aferka (…) o wytyczne i rady dla nadsyłających teksty.” To, że owa, jak ją określa autor, „aferka” wybuchła mnie osobiście nie dziwi, gdyż niedługo po reaktywacji „Fenixa” zajrzałam na stronę z wyżej wspomnianymi wytycznymi, gdzie przeczytałam: „Wyślij tekst i NIE PYTAJ o jego losy. Przyjmij, że powędrował wprost do spamu” (w dniu, w którym piszę tę recenzję, czyli 22.03.2019, wciąż można je znaleźć na stronie). Takie podejście do osób zainteresowanych wysłaniem swojego opowiadania uznałam za niesmaczne. Choć wygląda na to, że autor owego stwierdzenia nie ma sobie nic do zarzucenia, skoro odniósł się do kontrowersji w taki oto sposób: „Okrzyknięto je [tzn. wytyczne] objawem chamstwa i prymitywizmu, a ich autora (czyli mnie) odsądzono od czci i wiary. Niezdolni do spłodzenia dwóch zdań na krzyż impotenci zadeklarowali, że oni nic nigdy Fenixowi nie przyślą” (całość artykułu tutaj)
3) Brune Kaere dorabia sobie jako mag do wynajęcia. W „Między Otchłanią a morzem” na opisie wypełniania zlecenia zostały oparte dwa teksty z dziewięciu, a w trzecim kolejne płatne zadanie stanowiło jedynie punkt wyjścia (podstawiony zleceniodawca miał za zadanie wciągnąć żmija w pułapkę). Tymczasem z dwóch najnowszych tekstów, na jakie miałam okazję trafić, oba wpisują się w ten schemat.
4) Wyjaśniam w przypisie, bo nie chciałam zdradzać zakończenia w samym tekście recenzji. W znanych mi ludowych opowieściach, w których mężczyzna zmusza kobietę-magiczną istotę (np. selkie) do pozostania z nim, rzecz kończy się jednak powrotem bohaterki do „swojego świata”. Czasem czytelnik rozumie desperację zakochanego mężczyzny i żal mu, ale jakaś głębsza prawda w tym jest. Tymczasem u Raka myśliwy – faktycznie zniechęcony długotrwałym oczekiwaniem na względy driady, która w dodatku hasa po lesie nago, nieświadoma tego, że wzbudza w człowieku trudne do opanowania pożądanie – pęta ją zaklęciem. Po kilku miesiącach regularnego gwałcenia leśnej panny bohater odczuwa wyrzuty sumienia i wyznaje jej prawdę, tłumacząc się, że sięgnął po magię z wielkiej miłości do kobiety, na co driada z radością mu wszystko wybacza, ponieważ jest z nim w ciąży, po czym uprawiają namiętny seks. Specjalnie o tym wspominam, ponieważ istnieje szansa, że autor to przeczyta – a nie sądzę, by pisząc, był w pełni świadomy wymowy. Sądzę, że z perspektywy kobiety czyta się tę historię jednak nieco inaczej. Miesiące zniewolenia i wykorzystywania seksualnego to jednak nie jest coś, nad czym można od tak przejść do porządku dziennego, „bo przecież on bardzo kocha”.