Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Andrzej Wardziak
‹Siódma dusza›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSiódma dusza
Data wydania28 października 2015
Autor
Wydawca Videograf
ISBN978-83-7835-430-7
Format240s. 135×208mm
Cena29,90
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Siódma dusza po kisielu
[Andrzej Wardziak „Siódma dusza” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Siódma dusza” Andrzeja Wardziaka szwankuje nie tylko jako horror, ale nawet jako literatura piękna. A trochę szkoda, bo pomysł ma w zasadzie znośny.

Jarosław Loretz

Siódma dusza po kisielu
[Andrzej Wardziak „Siódma dusza” - recenzja]

„Siódma dusza” Andrzeja Wardziaka szwankuje nie tylko jako horror, ale nawet jako literatura piękna. A trochę szkoda, bo pomysł ma w zasadzie znośny.

Andrzej Wardziak
‹Siódma dusza›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSiódma dusza
Data wydania28 października 2015
Autor
Wydawca Videograf
ISBN978-83-7835-430-7
Format240s. 135×208mm
Cena29,90
Gatunekgroza / horror
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Pisanie powieści grozy jest wciąż u nas modne i do cycka wydawniczego próbuje podczepić się cała horda twórców, którym się uroiło, że niosą czytelnikowi złotogłów. Niestety, bardzo często materia ma złocisty odcień nie z powodu szlachetnej nici, a jedynie z tego względu, iż wcześniej gościł na niej szukający ulgi kot. Powiedzmy, że „Siódma dusza” Andrzeja Wardziaka nie zasługuje na zaliczenie do uszlachetnionej przez kota puli, ale nie ma się co oszukiwać – dobrą powieścią też nie jest.
Przede wszystkim jej fabuła jest… eee… skromna. I to mówiąc bardzo delikatnie. Do chłopaka, którego rodzice wyjechali na kilka dni, wpada na balangę czwórka przyjaciół. Po paru drinkach ruszają obejrzeć willę i znajdują ukryte pomieszczenie, w którym poprzedni właściciel domu, zmarły samobójczą śmiercią wuj, przeprowadzał jakieś mroczne obrzędy. Wkrótce grupkę zaczynają nękać nadprzyrodzone zjawiska, w poczet których zaliczają się zwidy, urojenia, hipnotyczne transy i dziwne telefony. Wszystkiego zazwyczaj po jednej sztuce. Całość została zaś wzbogacona migawkami z przesłuchania, prowadzonego jakiś czas po imprezie, a dotyczącego jatki, jaka się rozegrała w domu. Jatki, która ogólnie ma stanowić ukoronowanie fabuły. A przynajmniej takie wrażenie się odnosi, skoro autor już na początku książki przebąkuje, że przeżyła jedna osoba…
I w zasadzie to już wszystko. Co więc zajmuje ponad dwieście stron druku? No cóż… Głównie woda. Bynajmniej nie różana. Przede wszystkim królują infantylne, rozwleczone opisy najdrobniejszych czynności. Absolutnie zbędne i zasadniczo nieciekawe. Opisy, z których nic dla przebiegu fabuły nie wynika.
„Chwilę mierzyli się wzrokiem, aż w końcu Adam stwierdził, że to nie ma sensu i rozmowy nie najlepiej im dzisiaj wychodzą. Obaj w milczeniu wrócili do salonu, gdzie czekali na nich pozostali.”
Apogeum pustoty następuje podczas próby opuszczenia przez bohaterów domu. Dziesięć stron po wyjściu na zewnątrz – wciąż idą, kłócąc się, wściekając, zastanawiając bądź szczerze coś wyznając. Dziesięć stron dalej wciąż jest to samo. Kolejne dziesięć niewiele się różni od poprzednich dwudziestu. Dochodzi do tego, że czytelnik ze zgrozą – w końcu miał to być horror, więc pozornie wszystko gra – zaczyna uświadamiać sobie, że po szyję wpadł w watę. Pusty, sterylny kłąb waty, z którego nie ma nawet czego wyciskać. Bo bohaterowie po „przejściu” pięćdziesięciu stron… wracają do domu. Ot, wyszli i wrócili. Wniosek z wędrówki nie wypływa żaden. Poza jednym – że skoro marsz „zjadł” 50 stron, to i pozostałych 180 też nie grzeszy kalorycznością.
To całe wodolejstwo powoduje, że nachodzi czytelnika nieprzeparta ochota przerzucania kolejnych kartek, z pobieżnym rzutem oka na dowolną linię dialogową. Wciąż idą? To przeskakujemy dalej, o kolejnych kilka stron. Już są w domu z powrotem? To podczytajmy dwa-trzy akapity, żeby zobaczyć, czy coś się będzie działo. Kłopot w tym, że dialogi też nie są treściwe. Ani nawet naturalne. W lwiej części są irytująco grzeczne, jałowe i dublują przekazywane przez narrację informacje.
Gorzej, że rozdęta narracja nie tylko nudzi czytelnika, ale i morduje klimat. Autor zaczyna budować scenę, każe bohaterom nerwowo przełykać ślinę, niepewnie iść korytarzem, w trwodze, co też tam zastaną. Napięcie rośnie, i rośnie… Po czym grupa wchodzi w korytarz i idzie dalej, jak gdyby nigdy nic. I jeśli klimatu nie zabija zaniechanie albo brak kropki nad i, to i tak utłucze je bezsensowny wybryk któregoś z bohaterów albo kolejny zbędny, acz sążnisty opis, z naiwnym wykładaniem wątpliwych motywacji.
„Postawiła nogę na pierwszym stopniu. Nie miała najmniejszego pojęcia, czego może się spodziewać na górze. (…) Spokój uleciał, a Nadia poczuła zaciskający się wokół jej szyi strach. (…) Zrobiła drugi krok, potem trzeci, pnąc się schodami coraz wyżej. (…) Po chwili milczącej, pełnej napięcia wędrówki dotarli do drzwi biblioteki. (…) Oczywiście pomieszczenie było puste (…). [Marcin] przyjrzał się uważnie fotelom, szukając w nich wgłębień lub innych dowodów na to, że ktoś aktualnie na nich przesiaduje. Niczego takiego nie zauważył.”
Cztery strony dalej bohaterowie nadal się czają i boją, a czytelnik coraz chętniej przerzuca kartki. Kolejne półtorej strony i „Nadia odeszła od obrazu”, zaś trzy strony dalej „Adam tylko siedział i przysłuchiwał się ich [Nadii i Marcina] rozmowie.” Bite 18 stron od rzucenia idei zorganizowania seansu spirytystycznego (jego powód to w ogóle cymes) do zajęcia miejsc przy stoliku. I tak czas wycieka czytelnikowi strona za stroną, zabierając ze sobą hordy obumierających na darmo szarych komórek.
A przecież nie wspomniałem jeszcze o bezsensownej psychologii postaci. Praktycznie wszyscy tutaj zachowują się jak błądzące we mgle przedszkolaki, które pierwszy raz urwały się wychowawczyni i udają, że wiedzą, jak powinno wyglądać dorosłe życie. Motywacje są z księżyca wzięte, działania chaotyczne, przesłanki abstrakcyjne. Erotyczne zainteresowanie jest i go nie ma, dialogi raz są godne średnio rozgarniętych dzieci, by zaraz potem przeskoczyć w tryb wódczanej awantury. Mimo to autor brnie w dogłębne opisy motywacji bohaterów i ich uczuć. Chwilami zwyczajnie odechciewa się czytać książkę. Jak na przykład podczas sceny, gdy jeden z chłopaków dziko się miota i składa do skoku na główkę przez zamknięte okno, w związku z czym konieczne jest błyskawiczne działanie:
„(…) musiała podjąć próbę uratowania go, gdyż z pewnością w jego umyśle roją się teraz jakieś niewyobrażalne makabryczne sceny. Podniosła stojącą na dywanie świeczkę i zgasiła ją zwilżonymi wcześniej palcami.”
Podobnie dziwnie jest w sytuacji, gdy postać ma rozprutą rękę. Pada wówczas arbitralne – narratorskie! – stwierdzenie, że rozciętej żyły ramieniowej „nie da się opatrzyć, nawet posiadając specjalistyczny sprzęt”. To prawda, samej żyły opatrzyć się nie da, ale tu idzie o ratowanie życia, a nie opatrywanie jakiejś żyły. Do tego zaś służy sprzęt mało specjalistyczny, czyli pasek, kabel bądź sznurek, doskonale sprawdzające się w roli opaski uciskowej. Trochę wątpliwości budzi też szaleńczy bieg ze świecą – wciąż normalnie się palącą – po schodach, w przeciągu, z obijaniem się o przeszkody.
Szczęśliwie „Siódma dusza” jest napisana prostym, gładkim językiem i nawet mimo powyższych mankamentów oraz paru błędów językowej natury1) czyta się ją szybko i bez zgrzytów. Również wyjściowy pomysł na fabułę nie jest taki zły, choć – niestety – zarżnięty przewrotnym, ale pozbawionym logiki finałem, świadczącym o tym, że autor chyba nie do końca rozumie ideę samobójstwa. Po książkę można więc sięgnąć, ale raczej w akcie desperacji, gdy pod ręką nie ma już absolutnie nic innego do czytania.
koniec
5 lutego 2020
1) Z tych zabawniejszych: jeden wziął się prawdopodobnie z nadgorliwości autokorekty (rozsmarowanie nadgarstków zamiast rozmasowania), drugi zaś jakimś cudem przemknął się przez redakcyjne sito, notabene całkiem gęste („Marcin zręcznie uniknął ciosu i uderzył go prosto w brzuch. Ten zgiął się w pół i skulił się.”)

Komentarze

05 II 2020   18:59:37

„w roli opaski uciskowej”- generalnie nie stosuje się współcześnie, zwłaszcza w przypadku dosyć powolnych krwotoków z żył. Zamiast tego nakłada się opatrunek, w razie potrzeby wielokrotny, może być również z materiałów przygodnych jak podkoszulek, tampon itp, itd.
A skoro książka zawiera sporo waty, również jej można użyć, tylko nie bezpośrednio na ranę (nikt nie lubi zrywać zaśmieconych skrzepów)

05 II 2020   20:46:20

No ten nie był powolny. Żyła była rozcięta wzdłuż na długość przynajmniej 20 centymetrów.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Mała Esensja: Trudne początki naszej państwowości
Marcin Mroziuk

18 IV 2024

W dziesięciu opowiadań tworzących „Piastowskie orły” autorzy nie tylko przybliżają kluczowe momenty z panowania pierwszej polskiej dynastii władców, lecz również ukazują realia codziennego życia w tamtej epoce. Co ważne, czynią to w atrakcyjny dla młodych czytelników sposób.

więcej »

Superwizja
Joanna Kapica-Curzytek

15 IV 2024

Zamieszkały w Berlinie brytyjski reportażysta podróżuje po niemieckim wybrzeżu. Jego znakomite „Duchy Bałtyku” są zapisem odkrywania, skrawek po skrawku, esencji niemieckiej duszy.

więcej »

PRL w kryminale: W kamienicy na Złotej
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

W 1957 roku, na fali październikowej „odwilży”, swój powieściowy debiut opublikowała – dotychczas zajmująca się głównie dziennikarstwem – Anna Kłodzińska (w tym momencie miała już czterdzieści dwa lata). Wtedy nikt jeszcze nie mógł przewidywać, że za sprawą książki „Śledztwo prowadzi porucznik Szczęsny” na literacką scenę wkroczy jedna z najbardziej znanych postaci peerelowskiej literatury kryminalnej.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz

Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz

Majówka seniorów
— Jarosław Loretz

Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz

Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz

Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz

Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz

Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz

Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz

Książki, wszędzie książki, rzekł wół do wieśniaka
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.