Richard Bachman urodził się w Nowym Jorku. Data urodzin i całe dzieciństwo okryte są jednak tajemnicą. Po zakończeniu edukacji przez cztery lata służy w straży wybrzeża, a przez kolejne dziesięć w marynarce handlowej. Ostatecznie osiada w centralnej części New Hampshire, gdzie zakłada średniej wielkości farmę mleczną. Tam też zaczyna pisać. Z powodu chronicznej bezsenności tworzy tylko w nocy.

Jedyne dziecko Bachmana i jego żony, Claudii Inez Bachman, ginie w tragicznym wypadku - wpada do studni i tonie. W 1982 odkryto u pisarza raka mózgu. Poddaje się operacji, która jednak nie przynosi oczekiwanego skutku, i trzy lata później umiera.

Do chwili swojej śmierci autor publikuje pięć powieści: "Rage", "Wielki marsz", "Ostatni bastion Barta Dawesa", "Uciekinier" oraz "Chudszy". W 1994 żona autora, przygotowując się do przeprowadzki do nowego domu, odkrywa w piwnicy karton z manuskryptami męża będącymi w różnych stadiach tworzenia. Wśród nich znajduje się maszynopis gotowej powieści, która zostaje opublikowana w 1996 pod tytułem "Regulatorzy".

"Carrie" nie była pierwszą książką Kinga, którą napisał, nie była nawet pierwszą, którą starał się wydać. Na długo przed zdobyciem światowej sławy, mając zaledwie kilkanaście lat, stworzył pierwsze wersje dwóch powieści "Getting It On" oraz "Long Walk". Powielił je, popakował w koperty i porozsyłał do wydawców, z których żaden jednak nie wyraził zainteresowania, i manuskrypty wylądowały w szufladzie. Nie zrażony porażką - ku wielkiej uldze fanów z całego świata - zajął się kolejnymi projektami. Pierwsze sukcesy odniósł dopiero w jakiś czas potem, zamieszczając w różnych czasopismach opowiadania. Ponieważ w sporej liczbie owych periodyków główną atrakcją były zdjęcia roznegliżowanych panienek, zapewne niewielu czytelników zagłębiało się w prezentowane historie, traktując je jako zwyczajne zapchajdziury. Dla Kinga nie miało to jednak większego znaczenia, gdyż w tamtym okresie mieszkał z żoną w przyczepie i znajdował się na skraju bankructwa. Sytuacja uległa zmianie dopiero w roku 1974, w którym autor opublikował "Carrie". Błyskawicznie zdobył światowy rozgłos, w czym niewątpliwie pomógł mu sukces dokonanej przez Briana De Palmę ekranizacji. Po wydaniu kolejnych dwóch powieści ("Miasteczko Salem" oraz "Lśnienie") miał już na tyle ugruntowaną pozycję, aby samemu dyktować warunki wydawcom. Wyciągnął z szuflady stare manuskrypty, które uważał za całkiem dobre powieści, dokonał w nich poprawek ("Getting It On" została przemianowana na "Rage") i skierował do publikacji. Wydawcy, oczywiście, tym razem nie zgłosili żadnych sprzeciwów, zasugerowali jednak, aby posłużyć się pseudonimem, gdyż niedobrze jest, gdy autor wydaje więcej niż jedną książkę rocznie. Pisarz wyraził zgodę, stworzył alter ego, wymyślając dla niego nawet własny życiorys i w ten sposób w roku 1977, w roku, w którym King wydał "Lśnienie", Richard Bachman zadebiutował powieścią "Rage".

Zapewne za wyjątkiem kilku opowiadań, "Rage" jest najwcześniej napisanym utworem Kinga, jaki będziemy mieli kiedykolwiek okazję przeczytać. W trakcie lektury widać to doskonale, gdyż brak doświadczenia autora częstokroć daje o sobie znać. Powieść opowiada o zbuntowanym, niezrównoważonym psychicznie nastolatku, Charlesie Deckerze, który w trakcie zajęć z algebry strzałem z pistoletu w głowę zabija nauczycielkę. Następnie przetrzymuje klasę jako zakładników, przeprowadzając z nimi swoistą lekcję życia. Relacjonując swoje najbardziej traumatyczne, najintymniejsze doświadczenia, zdobywa zaufanie większości i łamie w nich narzucone przez społeczeństwo i wychowanie bariery. Uczniowie zwierzają się z duszonych w sobie przeżyć, opowiadają o kompleksach, wyrzucają innym, co o nich naprawdę myślą. Oczywiście znajdą się też buntownicy, którzy nie są wstanie dopuścić do takiego złamania obowiązujących norm i podejmą z Charlesem walkę. Powieść (ledwie 150 stron) jest pełna pesymizmu. Sprawia wrażenie napisanej bardziej w celu wyżycia się, wyładowania własnej złości, niż opowiedzenia innym ciekawej historii. King tworzył ją jako osiemnastolatek, w bardzo trudnym - jak wspomina - okresie swojego życia, przelewając własne frustracje i wściekłość na papier. Nie za bardzo wychodzi mu w niej panowanie nad własnymi emocjami. Nie do końca potrafi też uzasadnić, co wprowadziło głównego bohatera (a więc zapewne i samego Kinga) w stan takiej kumulacji gniewu; brak równowagi psychicznej jest zapewne tylko pretekstem, tarczą, którą autor broni dostępu do znanych tylko sobie tajemnic. Z tych powodów po "Rage" warto sięgnąć bardziej jako po ciekawostkę, aby zobaczyć, jak zaczynał autor późniejszych bestsellerów, niż dla samej przyjemności lektury.

Powieść przysporzyła Kingowi sporo kłopotów. W Stanach Zjednoczonych doszło do kilku wypadków, w których uczniowie - rzekomo pod wypływem lektury Rage - przetrzymywali jako zakładników nauczycieli i swoich kolegów. Niektóre zakończyły się tragicznie, a King był nawet w tej sprawie przesłuchiwany prze FBI. Po kolejnym z takich nieszczęśliwych zdarzeń, w którym zginęło kilka osób, zadecydował, iż powieść nie będzie więcej wznawiana. W 1992 roku, jeszcze przed wprowadzeniem zakazu, poznańskie wydawnictwo CIA-Books zapowiadało publikację książki (pod tytułem "Pasja"), ale zanim do tego doszło, zdążyło zbankrutować. Oznacza to, że prawdopodobnie nigdy nie doczekamy się polskiego tłumaczenia. Gdzieniegdzie można jednak dostać jeszcze, nawet w polskich księgarniach handlujących obcojęzycznymi książkami, wydanie zbioru "The Bachman Books", który zawiera pierwsze cztery powieści napisane przez Kinga pod pseudonimem, w tym i omawiany "Rage".

Debiut Bachmana osiągnął na tyle zadowalające wyniki sprzedaży, że podjęto decyzję o kontynuowaniu mistyfikacji. W roku 1979, a więc już po premierze dwóch kolejnych książek Kinga (zbioru opowiadań "Nocna zmiana" oraz "Bastionu"), autor skierował do druku drugi z przechowywanych maszynopisów, "Wielki marsz".

Jest niedaleka przyszłość. Stany Zjednoczone. Nie znamy dokładnego czasu akcji, niewiele wiemy też o tym, jak zmienił się świat. Z rozmów bohaterów wynika, iż w Ameryce doszło do przewrotów politycznych, prawdopodobnie panuje jakaś odmiana militaryzmu. Elementy te nie są jednak tematem książki, napomyka się o nich tylko raz czy dwa, służą jako wytłumaczenie. Autor potrzebował rzeczywistości, w której dopuszczalne jest zorganizowanie gigantycznego widowiska - Wielkiego marszu. Rok rocznie stu starannie wyselekcjonowanych chłopców - ochotników, dodajmy - staje do turnieju. Zasada są proste: marsz startuje w Maine i ciągnie się wyznaczoną trasą, trzeba iść z minimalną prędkością czterech mil na godzinę, za zejście poniżej tej granicy dostaje się ostrzeżenie, godzina przepisowego marszu powoduje wymazanie ostrzeżenia, otrzymanie trzeciego z kolei eliminuje z gry - zawodnik zostaje zastrzelony przez jednego z dozorujących przebieg zawodów żołnierzy. Wygrywa ostatni. Nagroda? Cokolwiek sobie zażyczy. Podobnie jak "Rage", "Wielki marsz" jest tworem chorego umysłu. Atmosfera zaszczucia, którą wprowadza, jest miejscami trudna do zniesienia. Im dłużej zawodnicy idą, im mniej ich zostaje, tym lepiej poznają się nawzajem i zaprzyjaźniają. Coraz bardziej przywiązuje się też do nich czytelnik i każdą następną śmierć obserwujemy w coraz większych męczarniach. Książka wsysa niemiłosiernie, fascynuje, lecz odbywa się w to ten najbardziej zdrożny sposób, poprzez odwołanie się do naszych najczarniejszych instynktów. Zdajemy sobie z tego faktu doskonale sprawę, ale - paradoksalnie - zupełnie nam to nie przeszkadza, chcemy, tak jak obserwujący widowisko krwiożerczy tłum, więcej i więcej. Wiemy, że dziewięćdziesięciu dziewięciu uczestników musi zginąć, i pragniemy zobaczyć, w jaki - w jak bardzo drastycznych i wymyślny - sposób się to stanie. King genialnie wykorzystał stworzoną przez siebie sytuację dramaturgiczną, wyciskając z niej, ile tylko się da. Naszpikował marsz zawodników przeróżnymi przeciwnościami i chwilami radości, podsuwa im pod nogi kłody, ale i nagradza: będziemy mieli bunt, próbę ucieczki, małe zwycięstwa, przyjaźń i nienawiść - marsz dla zawodników okaże się największą (i ostatnią) lekcją życia. Powieść to jedno z większych osiągnięć Kinga. Pozbawiona obecnego w wielu późniejszych pozycjach nadmiernego rozdęcia i przekombinowania, łączy w sobie młodzieńczy zapał i oryginalność z frapującą fabułą, wiarygodnymi bohaterami oraz wykonaniem godnym przyszłego autora bestsellerów. Trzeba jednak zaznaczyć, że na tak wysoką ocenę książki należy wziąć poprawkę - kilka znanych mi osób, które odkładały ją po kilkudziesięciu stronach jako pozycję zbyt brutalną, zbyt dołującą, zbyt... chorą.