Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Marek Krajewski
‹Moloch›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMoloch
Data wydania28 października 2020
Autor
Wydawca Znak
CyklEberhard Mock
ISBN978-83-240-6100-6
Format432s. oprawa twarda
Cena44,99
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Chędożenie karlicy
[Marek Krajewski „Moloch” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Można odnieść wrażenie, że w ostatnich latach Marek Krajewski szczególnie zagustował w niemieckiej kinematografii epoki ekspresjonizmu. Stamtąd – w pewnym sensie – czerpał inspiracje do powieści „Mock. Golem” oraz wydanego w tym roku „Molocha”, w którym niezwykle ważną rolę odgrywa monumentalne dzieło science fiction „Metropolis” w reżyserii Fritza Langa.

Sebastian Chosiński

Chędożenie karlicy
[Marek Krajewski „Moloch” - recenzja]

Można odnieść wrażenie, że w ostatnich latach Marek Krajewski szczególnie zagustował w niemieckiej kinematografii epoki ekspresjonizmu. Stamtąd – w pewnym sensie – czerpał inspiracje do powieści „Mock. Golem” oraz wydanego w tym roku „Molocha”, w którym niezwykle ważną rolę odgrywa monumentalne dzieło science fiction „Metropolis” w reżyserii Fritza Langa.

Marek Krajewski
‹Moloch›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułMoloch
Data wydania28 października 2020
Autor
Wydawca Znak
CyklEberhard Mock
ISBN978-83-240-6100-6
Format432s. oprawa twarda
Cena44,99
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
„Moloch” to już piąta powieść o Eberhardzie Mocku, jaka ukazuje się po reaktywacji serii w 2016 roku. Trzeba przyznać, że wrocławski pisarz narzucił sobie ostre tempo, tym bardziej że od dwóch lat pomiędzy kolejnymi książkami o policjancie z Breslau publikuje również nowe części przygód lwowskiego, chociaż rzucanego w różne miejsca odrodzonej Rzeczypospolitej, komisarza Edwarda Popielskiego (vide „Dziewczyna o czterech palcach”, „Pomocnik kata”). Jeżeli chodzi o chronologię wydarzeń, Krajewski ponownie zafundował czytelnikom przeskok w czasie. Akcja „Golema” rozgrywała się bowiem w latach 1920-1921, natomiast w „Molochu” mamy 1928 rok, co oznacza tyle, że jego fabuła została umieszczona po dramatycznych dla Eberharda wydarzeniach przedstawionych w „Końcu świata w Breslau” (2003), czyli drugiej powieści oryginalnego cyklu. Stąd częste powracanie przez Mocka myślami do Sophie, jego pierwszej żony.
Mock anno Domini 1928 to już ten sam policjant, którego tak dobrze znamy z – idąc zgodnie z chronologią zdarzeń, nie publikacji – „Dżumy w Breslau” (2007), „Głowy Minotaura” (2009) oraz „Festung Breslau” (2006). To człowiek zdecydowany i odważny, który raz złapawszy trop, nie odpuszcza, nawet kiedy zostaje zmuszony do tego, aby przekraczać procedury i łamać prawo. Wtedy najczęściej spuszcza z łańcucha swoje psy gończe, Wirtha i Zupitzę, choć przecież i sam potrafi zastosować jako metodę śledczą symboliczne, a niekiedy i dosłowne, „imadło”. By wprowadzić czytelnika w akcję, Krajewski starym sposobem wykorzystuje do tego prolog. Ba! tym razem nawet dwa prologi, w których opisuje krótkie epizody rozgrywające się w listopadzie 1944 (w szykującym się do oblężenia Breslau) oraz w 1952 roku. W tym drugim pojawia się mocno już wiekowy Eberhard, który przylatuje do zachodnich Niemiec, aby złożyć zeznania przed prokuratorem. Przeciwko komu? To zostaje wyjaśnione, ale dopiero w epilogu. Ba! w drugim epilogu (bo skoro prologi są dwa…).
Właściwa część akcji „Molocha” rozgrywa się jednak w czerwcu i lipcu 1928 roku, kilkanaście miesięcy po tym, jak na ekranach kin Republiki Weimarskiej pojawił się elektryzujący i hipnotyzujący film Fritza Langa „Metropolis”. Mockowi nie przypadł on zbytnio do gustu, co oznaczałoby, że szanowany czterdziestopięcioletni radca kryminalny gust ma – przynajmniej jeśli chodzi o sztukę – raczej konserwatywny (w powieści znajduje to potwierdzenie w jeszcze jednym wątku). Niemieckim Wrocławiem wstrząsa tego lata dramatyczna wiadomość o uprowadzeniu pięcioletnich bliźniąt dawnego berlińskiego adwokata, a obecnie mieszkającego w mieście nad Odrą przedsiębiorcy w branży budowlanej Ewalda Rauchfussa. Toni i Lina zostali uprowadzeni w przerwie spektaklu w cyrku Buscha, kiedy towarzyszyła im jedynie matka. A że Rauchfuss był uniwersyteckim kolegą przewodniczącego Wyższego Pruskiego Sądu Administracyjnego Wilhelma Drewsa, całe prezydium policji w Breslau zostaje postawione na nogi. Na dodatek okazuje się, że nieszczęsna matka, sprzed nosa której zniknęły dzieci to Hedwig Drateffke, ambitna, aczkolwiek mało zdolna malarka abstrakcyjna, która przed małżeństwem z Ewaldem była kochanką Mocka.
Dlatego właśnie, mimo bardzo późnej pory, Eberhard zostaje wezwany przez swego szefa, dyrektora kryminalnego Heinricha Mühlhausa, do szpitala psychiatrycznego, w którym umieszczono załamaną kobietę. Choć popadła ona w stan katatonii, tajnym szyfrem byłych kochanków przekazuje Mockowi hiobową wieść, że to jej mąż, Rauchfuss, stoi za porwaniem i… morderstwem bliźniąt. Wydaje się to wielce nieprawdopodobne, ale przecież w czasie swojej trwającej już kilkanaście lat kariery policyjnej Eberhard spotkał się z tak nadzwyczajnymi i na pierwszy rzut oka nierzeczywistymi sprawami, że nie może uznać przekazu od Hedwig jedynie za rojenia wariatki. Rusza więc tropem Ewalda. W tym samym czasie młodszy od Mocka o dwadzieścia lat jego podwładny, asystent kryminalny Philipp Krems bada sprawę zabójstwa Aloisa Blaschkego, dozorcy Ewangelicko-Reformowanego Cmentarza Marii Magdaleny, i szybko wpada na ślad bezdomnego, który okrada groby. Młody i ambitny policjant, pragnący dorównać swemu słynnemu przełożonemu, wtedy jeszcze nie przewiduje nawet, dokąd go to dochodzenie doprowadzi i co tak naprawdę kryje się za tajemniczymi nocnymi zdarzeniami na terenie wrocławskiej nekropolii.
Marek Krajewski w swoich powieściach o Mocku i Popielskim nigdy nie stronił od grozy i makabry; tym razem jednak przesunął jej granice jeszcze bardziej w stronę ekstremum. Wykorzystał do tego gnostyckie sekty religijne, jakie narodziły się w czasach starożytnych i odżyły w drugiej połowie XIX wieku – to fibionici (chyba należy ich utożsamiać z ebionitami) oraz karpokracjanie, za przywódcę których uznawano aleksandryjskiego teologa Karpokratesa. Żyjący niemal dwa tysiące lat po nich wyznawcy nie są już tak mesjanistycznie nastawieni do wiary; poglądy starożytnych skażają późniejszymi rytuałami wprowadzanymi przez żyjącego w XV wieku francuskiego arystokratę Gilles’a de Rais bądź współczesnego im – pamiętajmy: mamy drugą połowę lat 20. ubiegłego wieku – brytyjskiego okultystę Aleistera Crowleya, który był członkiem parokrotnie wspominanego w „Molochu” supertajnego paramasońskiego zakonu Ordo Templi Orientis. Szybko okazuje się, że oba śledztwa – zarówno to podjęte przez Mocka, jak i Kremsa – prowadzą w tym samym kierunku, a na ich końcu majaczy niezwykle wpływowa postać człowieka, który w czasie pierwszej wojny światowej był prawą ręką samego pułkownika Waltera Nicolaia (szefa wywiadu wojskowego armii cesarskiej). I choć Nicolai musiał mieć kogoś, kogo można było określić mianem „prawej ręki”, to jednak Krajewski tę konkretną postać wymyśla.
Fabuła, jak na wrocławskiego pisarza przystało, jest zawiła i obfitująca w zaskakujące zwroty akcji. Mimo że opisane wydarzenia rozgrywają się w upalne lato (ba! trafiają się nawet skromne opisy kanikuły, jakiej oddają się mieszkańcy nadodrzańskiego grodu), to jednak wyłaniający się z „Molocha” portret Breslau nie nastraja optymizmem. To miasto zżerane przez przestępczość i korupcję; bogaci mogą sobie pozwolić praktycznie na wszystko, nawet na wyznawanie okrutnych i wynaturzonych religii; w tle majaczy natomiast wielkoniemiecki nacjonalizm, który niebawem znajdzie bliskiego sojusznika w narodowym socjalizmie. Są takie dzielnice we Wrocławiu, w które lepiej się nie zapuszczać, nawet będąc policjantem. Bieda zmusza ludzi do największych potworności, spośród których bycie hieną cmentarną wydaje się najmniej doskwierające moralnie. Prowadząc dochodzenie w sprawie porwania (do momentu ewentualnego znalezienia ciał można mówić tylko o tym) bliźniąt Rauchfussów, Mock musi po raz kolejny zanurzyć się głęboko w ekskrementach miasta, by dojść do prawdy. A ileż przy tym czeka go bólu fizycznego i psychicznego!
Czy to jednak może jeszcze zaskoczyć? Wszak Marek Krajewski lubi dopiec swoim bohaterom, przeczołgać ich, zmusić do zaglądania w głąb Piekła. Nie inaczej dzieje się w „Molochu”, którym staje się właśnie bezlitosne miasto, nie bez powodu przypominające pisarzowi „pożerające” dzieci starożytne bóstwo fenickie (kartagińskie). Problem z kolejną powieścią o Eberhardzie Mocku jest jednak taki, że o ile przez ponad czterysta stron autor konsekwentnie buduje nastrój przerażenia i horroru, o tyle częściowo swoje starania zaprzepaszcza w mało udanym – nie licząc dwóch epilogów – finale, który za sprawą jednego z bohaterów (pojawiających się na koniec dramatycznej sceny) zaczyna niebezpiecznie skręcać w stronę groteski. Chyba niezamierzonej.
A skąd się wziął tytuł recenzji? Cóż, jest taki wątek w „Molochu”, w którym… Nie, jednak nie. Ktoś z czytających może przecież mieć poniżej szesnastu lat. Poza tym nie ma jeszcze dwudziestej drugiej.
koniec
2 stycznia 2021

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Czas zatrzymuje się dla jazzmanów
— Sebastian Chosiński

Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński

Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński

„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński

Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński

W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński

Od Bacha do Hindemitha
— Sebastian Chosiński

Z widokiem na Manhattan
— Sebastian Chosiński

Duńczyk, który gra po amerykańsku
— Sebastian Chosiński

Awangardowa siła kobiet
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.