Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 26 września 2023

Superpolicjanci w supermieście – po raz drugi
Neopolis jest miastem miasto, gdzie wszyscy obywatele są niezwykli – to ludzie dysponujący supermocami, roboty, przedstawiciele obcych cywilizacji, magowie, bogowie, potwory itd. Zrozumiałe więc, że policjanci pełniący służbę w tej metropolii też będą dysponować zestawem nadludzkich zdolności, a sprawy, z jakimi przyjdzie im się mierzyć, nie będą należały do zwyczajnych.
Fundacja: Sez. 1. odc. 4. Testowanie granic
Niespodziewane zagrożenia często wymagają podjęcia nietypowych działań. Przekonamy się, że właśnie w taki sposób w kryzysowych sytuacjach postępują brat Dzień i Salvor Hardin.
Powrót na „Discovery”
„Odyseja kosmiczna 2010” Arthura C. Clarke’a nie jest typowym sequelem (sam autor nigdy nie chciał, by tak ją postrzegano). Co nie zmienia faktu, że nie ma sensu się za nią brać bez znajomości wcześniejszej odsłony.
Krótko o książkach: Podróż i co z niej wynikło
„Śmierć jeździ audi” to historia przyjaźni dwóch ludzi. Łączy ich to, że obaj są społecznie wykluczeni: jeden z powodu niepełnosprawności, drugi – na własne życzenie. Czym zakończy się ich wspólna podróż?
Stare wspaniałe światy: Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
Berlin w roku 1935: postępujące od momentu przejęcia władzy przez nazistów „Gleichschaltung”, czyli ujednolicenie życia społecznego i politycznego, skutecznie udaremnia wszelakie próby oporu przeciwko nowemu reżimowi. Jednak pewnemu niemieckiemu pisarzowi udaje się opublikować futurystyczną dystopię, którą po latach nazwano „zielonym «1984»”.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (17)
Czasami wyróżniane przez specjalistów książki nie mają żadnego większego oddźwięku w fandomie. Przyczyny są zapewne różne – tak, jak bardzo różne są tym razem przedstawione tytuły niemieckiej SF.
Jedyna nadzieja w lisiczce?
W świecie magii i techniki, gdzie walczą ze sobą ludzie, pradawni bogowie oraz ludzko-zwierzęce hybrydy, jedyną niewinną osobą wydaje się lisie dziecko, Kippa, którym opiekuje się tytułowa bohaterka. Z przypadkowo przygarniętej sieroty staje się ona coraz ważniejszą osobą, dysponującą niejasną na razie supermocą; zaczyna też wywierać coraz większy wpływ na akcję.

Książki

Magazyn CCXXIX

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe (wybrane)

Między młotem a imadłem
Olga Rudnicka
Puchar bogów
Rick Riordan
Rozpad
Sharon Bolton
Parias
Anthony Ryan
Bezduszni
Kalina Błażejowska
Milczący zamek
Kate Morton
Upiory XX wieku
Joe Hill
Wizja świata
John Cheever

więcej »

Zapowiedzi

książkowe (wybrane)

Dziwna i uparta wytrwałość
Foz Meadows
Florencja
Paul Strathern
Fourth Wing. Czwarte Skrzydło
Rebecca Yarros
Sekta powraca
Mariette Lindstein
Skarb pana Arnego
Selma Lagerlöff
Spellmaker
Charlie N. Holmberg
Yellowface
Rebecca F. Kuang
Zbroja światła
Ken Follett

więcej »

Feliks W. Kres
‹Grombelardzka legenda. Serce gór›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Grombelardzka legenda. Serce gór
Data wydania	16 lipca 2021
Autor	Feliks W. Kres
Ilustracje	Przemysław Truściński
Wydawca	Fabryka Słów
Cykl	Księga Całości
ISBN	978-83-7964-658-6
Format	580s. 125×195mm; oprawa zintegrowana
Cena	49,90
Gatunek	fantastyka
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Górska kraina deszczu, niepowodzeń, sępów i złych kobiet
[Feliks W. Kres „Grombelardzka legenda. Serce gór”, Feliks W. Kres „Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru” - recenzja]

Beatrycze Nowicka

Wydana w dwóch częściach „Grombelardzka legenda” zabiera czytelnika do kolejnego zakątku Szereru.

Górska kraina deszczu, niepowodzeń, sępów i złych kobiet
[Feliks W. Kres „Grombelardzka legenda. Serce gór”, Feliks W. Kres „Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru” - recenzja]

Wydana w dwóch częściach „Grombelardzka legenda” zabiera czytelnika do kolejnego zakątku Szereru.

Feliks W. Kres
‹Grombelardzka legenda. Serce gór›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Grombelardzka legenda. Serce gór
Data wydania	16 lipca 2021
Autor	Feliks W. Kres
Ilustracje	Przemysław Truściński
Wydawca	Fabryka Słów
Cykl	Księga Całości
ISBN	978-83-7964-658-6
Format	580s. 125×195mm; oprawa zintegrowana
Cena	49,90
Gatunek	fantastyka
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Trzecia odsłona „Księgi całości” składa się z tomu opowiadań pt. „Serce gór” oraz powieści „Wstęgi Aleru”. Miejscem akcji obydwu jest górzysty region położony na północy kontynentu, słynący z ponurej aury i mrocznej przeszłości – to właśnie w Grombelardzie Szerń najzacieklej walczyła z konkurencyjną potęgą. Bohaterką pojawiającą się we wszystkich tekstach jest armektańska łuczniczka Karenira, jedna z żywych legend Kraju Chmur. Opowiadania przedstawiają rozmaite epizody z jej życia, powieść zamyka historię kobiety. Podobnie jak w przypadku „Północnej granicy” oraz „Króla bezmiarów” i tutaj narracja zawiera przeskoki pomijające część wydarzeń, choć od „Serca gór”, podtom drugi odróżnia spinający wszystko wątek tytułowych Wstęg Aleru.

Tym, co przede wszystkim zwraca uwagę i zasługuje na pochwałę, jest klimat (jeszcze bardziej nawet docenił go Eryk Remiezowicz). Mgliste, dzikie góry, ruiny, rozbójnicy, koty oraz sępy składają się na obraz wyrazisty i zapadający w pamięć. W przypadku Grombelardu Kres ofiarowuje czytelnikom to, co wielu fanów fantasy ceni sobie wysoko, a mianowicie możliwość „poczucia” innego świata. Kreację uniwersum uważam zresztą za najlepszy element „Księgi całości”, zdecydowanie budzi on zainteresowanie i zachęca do własnych rozmyślań na temat natury obecnych w Szererze sił. Z drugiej strony obraz Grombelardu jest niepełny – autor tak skoncentrował się na opisach wędrówek po bezdrożach i potyczek, że odnosi się wrażenie, jakby w tej krainie nie było zwykłych ludzi, wiodących równie zwyczajne życie. Zostali wspomniani jacyś kupcy oraz wymiana handlowa między głównymi miastami, ale i tak można się zastanowić, kto właściwie kupuje ich towary i z czego ci wszyscy zbójcy żyją. Przedstawione na kartach książek bardzo liczne zgony cesarskich żołnierzy skłaniają do refleksji, jakim cudem w Grombelardzie stacjonuje jeszcze jakiekolwiek wojsko. Chętnie dowiedziałabym się więcej o sępach, czyli trzecim inteligentnym gatunku zamieszkującym cesarstwo. Tak intrygujący pomysł aż prosił się o rozwinięcie, niestety się go nie doczekał.

Ci, którzy czytali części poprzednie, znajdą w „Grombelardzkiej legendzie” to, co zdążyli polubić – poza wyżej wzmiankowanym światem także oryginalnie poprowadzone fabuły. Nieprzewidywalność zakończeń uważam za zaletę (rozczarował mnie jedynie wątek Leyny w „Czarnych mieczach”, w zasadzie niewnoszący nic do całości). Inna sprawa, że zgodzić się muszę z jedną z osób komentujących na „Lubimy czytać” – tom trzeci jest swoistą kroniką niepowodzeń wszelakich, błędów i pomyłek. Od pewnego momentu przestaje to zaskakiwać, a zaczyna męczyć ponurą atmosferą. Przynajmniej bohaterowie nadal nie budzą sympatii, więc gdy wielu z nich ginie, nie jest jakoś specjalnie żal.

Jeśli chodzi o kreację postaci, trzeba powiedzieć, że w porównaniu z „Królem bezmiarów” jest lepiej – czytelnik dowiaduje się o nich więcej. Szkoda, że Karenira irytuje – przede wszystkim sprowadzaniem śmierci na wielu pozostałych i niedojrzałym zachowaniem (zwłaszcza w opowiadaniach). Jej osobista krucjata przeciwko sępom nie budzi chęci kibicowania jej, a chwiejność nastrojów nie zjednuje sympatii.

Feliks W. Kres
‹Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Grombelardzka legenda. Wstęgi Aleru
Data wydania	3 września 2021
Autor	Feliks W. Kres
Ilustracje	Przemysław Truściński
Wydawca	Fabryka Słów
Cykl	Księga Całości
ISBN	978-83-7964-665-4
Format	400s. 125×195mm; oprawa zintegrowana
Cena	49,90
Gatunek	fantastyka
WWW	Polska strona
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

A skoro już o tym – czas przejść do rzeczy dość mocno psującej mi lekturę, a mianowicie autorskich wynurzeń na temat kobiet popartych przykładami, czyli bohaterkami. W jednym z wywiadów przeczytałam, że Kres chciał uczynić je „po męsku silnymi, a jednocześnie kobiecymi”. Owa „kobiecość” to, jak się okazuje, głównie stereotypowe wady płci pięknej tudzież liczne opisy drugorzędowych cech płciowych. Kres z uporem godnym lepszej sprawy i zadziwiającą regularnością funduje czytelnikowi kolejne scenki z nagą Karenirą, jakby marzył o wydaniu swej powieści ilustrowanym przez Jarosława Musiała1). Miejscami wygląda to cokolwiek kuriozalnie, jak wtedy, gdy łuczniczka, zdjąwszy z siebie przemoczoną odzież, w zimnej jaskini (i nie, nie ma tam ogniska, za to jest – nieco dalej – dogorywający człowiek) leży „z nogami rozłożonymi w taki sposób, jakby zapraszała wszystkich mężczyzn świata”. Osobiście drażni mnie też bardzo porównywanie kobiecego ciała do konia: „mimowolnie ogarnął spojrzeniem okrągły, spięty jak u klaczy zad”. Rozumiem, że kobieta i kobyła mają prawdopodobnie ten sam źródłosłów, ale przypominam, że to pierwsze było na początku słowem obraźliwym.

Jakby tego było mało, zarówno we uwagach narratora, jak i w dialogach, powraca wciąż ten sam obraz. Oto wybrane przykłady:

„Z właściwym kobietom brakiem wyczucia dotknęła tej jednej, jedynej sprawy, której dotykać nie powinna”.

„Kragdob był mężczyzną; Hel-Krehiri kobietą. Nie miała żadnego pomysłu, co chciałaby w życiu osiągnąć”.

„Ot, po prostu: dwie kobiety w jednym miejscu nie mogły się lubić. Karenirę dziwił autorytet, jaki miała Kaga u podwładnych: ponadto czuła się urażona młodością i urodą rozbójniczki. Ta z kolei nie mogła darować przebiegaczce gór legendy, która otaczała jej postać (…). Wszystko to, co byłoby powodem wzajemnego szacunku dwóch mężczyzn, nieuchronnie zrażało do siebie kobiety. Zwykła rzecz na każdej ziemi i pod każdym niebem”.

„Hel-Krehiri wcale nie lubiła pleść trzy po trzy, co sprawiało, że nie każdy wierzył, iż jest prawdziwą kobietą”.

„Uważała, że dorównuje Kragdobowi i w żałosny, kobiecy sposób udowadniała to Ranerowi za pomocą siły”.

„Trudno powiedzieć, żeby lubiły się z Armą. Chociaż… Stosunki, fatalne na początku, zamiast ulec dalszemu pogorszeniu, po jakimś czasie poprawiły się nieco – rzecz niezwykła między kobietami”.

„Tutaj wszyscy, zamiast robić to, co trzeba, nagle zaczęli robić rzeczy dziwne i nie trzymające się kupy. Jak kobiety. A ty jesteś kobietą – zabrzmiało to jak obelga. – Jesteś niekonsekwentna”.

W całej książce znalazłam tylko jedną wypowiedź krytyczną o mężczyznach, padającą w dialogu (z ust kobiety, rzecz jasna). Warto jeszcze zwrócić uwagę, jak często bohaterki „Księgi całości” powtarzają, że nie rozumieją spraw tego świata i nie są w stanie ogarnąć umysłem wyjaśnień mężczyzn. W swojej recenzji Jakub Gałka nazwał Kresa „zatwardziałym mizoginem”. Ja się zastanawiam, jaka była przyczyna powyższych wtrętów – Kres znany mi z felietonów i wywiadów sprawia wrażenie człowieka rozsądnego i nie nastawionego do kobiet wrogo, a i w „Grombelardzkiej legendzie” to panie odgrywają decydującą rolę. Autor „Piekła i szpady” twierdzi też, że nie pisze po to, aby przymilać się czytelnikom, więc jeśli uznać to za prawdę, należałoby odrzucić pomysł, iż był to sposób przypodobania się odbiorcom2). Pozostaje więc wytłumaczenie takie, że Kres wplótł te uwagi w tekst bezmyślnie, że odzwierciedlają one przekonania tak głęboko zakorzenione, że nie podlegające większej refleksji, przyjęte jako oczywiste. Szkoda, bo to go ogranicza dość mocno, co zauważyli także Miłosz Cybowski oraz wyżej wspomniany Jakub Gałka, pisząc o podobieństwie przewijających się przez karty „Księgi całości” postaci kobiecych. Jeśli o mnie chodzi, przychylam się do powyższej opinii, poza tym nie bawią mnie te wszystkie fragmenty spod znaku „a teraz wujek Zdzisek wam chłopcy opowie, jakie to baby są wredne, ku pouczeniu i przestrodze”.

Niemniej, nadal intryguje mnie wątek nazwijmy to historyczno-magiczny, czyli losy cesarstwa i całego Szereru splecione z wiszącymi nad nimi mocami. Zapewne w odpowiednim czasie sięgnę po „Panią Dobrego Znaku” – mam tylko nadzieję, że to wszystko faktycznie ku czemuś zmierza.

27 września 2021

1) Młodszym czytelnikom Esensji wyjaśniam, że jego ilustracje faktycznie ozdabiały niektóre książki i opowiadania Kresa oraz że kojarzę tego rysownika z rozmiłowaniem w kreśleniu biustów (rozmiłowanie to osiągnęło taki poziom, że pamiętam ilustrację, w której na pierwszym planie znajdował się trup starej kobiety z nagimi piersiami).
2) Ze względu na klamrę kompozycyjną można by jeszcze rozważyć możliwość i potraktować całość jako stylizowaną na wypowiedź mieszkańca tego świata. Tyle, że stylistycznie i „światopoglądowo” „Grombelardzka legenda” nie różni się od części poprzednich, także sam sposób narracji nijak nie brzmi jak coś, co mógłby napisać kronikarz. A nawet jeśli Armektańczycy mieliby zwyczaj, by pisać historie bohaterskie uwzględniające takie sceny jak wypróżnianie się w korytarzu w karczmie, to przecież historia Kareniry miała być spisana na osobiste zamówienie cesarskiej córki, do tego wywodzącej się z ludu, którego kultura nie dyskryminowała kobiet (może nie całkowicie, ale zdaje się nawet mniej niż nasza). Inna sprawa, że ów kronikarz przesłał swoje dzieło, zamiast wręczyć je osobiście.
PS. Jak mam w zwyczaju robić od czasu do czasu, przypominam o mojej stronie z opowiadaniami.

Komentarze

« 1 2 3

10 X 2021 17:31:49

>Zastanawiam się najbardziej, jak się z tą piosenką czuła żona Gawlińskiego - w końcu wylicza te wszystkie kobiety - przyjaciółki i kochanki<

A skąd pomysł, że opisuje własne przeżycia? Jakoś tak nigdy nie przyszło mi do głowy, że narrator pierwszoosobowy musi oddawać doświadczenia autora...

10 X 2021 20:19:41

"„Baśka" Wilków przypominała na początku „Beast Of Burden" The Rolling Stones. Stała się wspomnieniem wymienianych z imienia dziewcząt. Opowiada Robert Gawliński: „Odzywały się takie, które błędnie myślały, że to je miałem na myśli. Odezwały się też koleżanki z różnych szkół, do których chodziłem. „Czy ty mnie masz na myśli? Może się spotkamy?" (...) Ten utwór tak działa na wyobraźnię, że do tej pory przychodzą dziewczyny i faceci. Niedawno mówi do mnie jeden: „To jest Baśka, moja żona, zobacz, jakie ma fajne piersi". Czasami jest dziwnie, często krępująco. Było tak, że dwie „Baśki" pokazywały goły biust, skacząc w oknie w garderobie. No i podpisy na biuście też się zdarzały".

Piosenka nasiąka bowiem treścią jak gąbka. W przypadku tytułowej bohaterki nie ma jednak żadnego konkretnego odwołania. Gawliński opisał za to znajomą Anię – ładną, choć między nimi nic nie było. Zośka była bardzo fajna – dobrze się z nią gadało i piło. W tej kolejności. Ela przyszła na własny ślub pijana. Karolina mieszka w Los Angeles. Iza dała kosza i kazała wracać do Beaty, pierwszej narzeczonej. Paradoks pierwszej wersji piosenki polegał na tym, że w tekście nie znalazła się Monika, żona Gawlińskiego i menedżerka Wilków. Mogła się poczuć urażona. Ostatecznie Gawliński wpisał ją do tekstu, namówiony przez Jana Kidawę. Monika Gawlińska tłumaczy, że koncertowe wykonanie przeboju jest zawsze papierkiem lakmusowym ich relacji. Jeśli Robert śpiewa „Monika jest zawsze okej" – znaczy to, że w małżeństwie się układa. Jeśli padają słowa „Monika była okej" – żona otrzymuje zdecydowane potwierdzenie rodzinnych animozji."

« 1 2 3

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

O pożytkach ze zdrowych zębów oraz powrót do Liszkowa
Wojciech Gołąbowski

24 IX 2023

Dziesiąty (jubileuszowy?) tom przygód Jakuba Wędrowycza, „Faceci w gumofilcach” Andrzeja Pilipiuka, ma lepsze i słabsze strony. Dobrze, że te lepsze zajmują więcej miejsca.

więcej »

PRL w kryminale: Polska Ludowa oczyma reportażysty
Sebastian Chosiński

22 IX 2023

„Cztery reportaże” Jerzego Edigeya to zbiór tekstów, które pierwotnie ukazały się w latach 1979-1982 w nadzwyczaj poczytnym miesięczniku Krajowej Agencji Wydawniczej „Ekspres Reporterów”. Trzy z nich – „Tajemnica Lasku Arkońskiego”, „Zbrodniczy cień przeszłości” oraz „Rzeka wódki w Wyszkowie” – to typowe opowieści kryminalne, które, gdyby tylko odpowiednio je opracować, mogłyby stać się podstawą całkiem udanych „powieści milicyjnych”.

więcej »

Mała Esensja: Zadziwiające odkrycia na wyciągnięcie ręki
Marcin Mroziuk

20 IX 2023

W „Ekspedycji Elliki Tomson” tytułowa bohaterka wprawdzie nie przemierza terenów, na których wcześniej nie stanęła ludzka stopa, ale i tak przekonamy się, że jest naprawdę dociekliwą badaczką. Lektura książki Åsy Lind może uświadomić młodym czytelnikom, że czasem warto po prostu uważniej rozejrzeć się wokół siebie.

więcej »