Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Georges Simenon
‹Cierpliwość Maigreta›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCierpliwość Maigreta
Tytuł oryginalnyLa patience de Maigret
Data wydania1995
Autor
PrzekładJoanna Kluza
Wydawca Prószyński i S-ka
CyklKomisarz Maigret
SeriaKoneser
ISBN83-85661-88-3
Format140s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Przeczytaj to jeszcze raz: Najdłuższe śledztwo komisarza Maigreta
[Georges Simenon „Cierpliwość Maigreta” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Nieczęsto zdarzało się, aby w następujących po sobie powieściach o Jules’u Maigrecie Georges Simenon nawiązywał do tych samych bohaterów i wątków. A tak właśnie zrobił w napisanej w połowie lat 60. XX wieku „Cierpliwości Maigreta”, którą można uznać za specyficzną kontynuację wcześniejszej o rok książki „Maigret szuka obrony”.

Sebastian Chosiński

Przeczytaj to jeszcze raz: Najdłuższe śledztwo komisarza Maigreta
[Georges Simenon „Cierpliwość Maigreta” - recenzja]

Nieczęsto zdarzało się, aby w następujących po sobie powieściach o Jules’u Maigrecie Georges Simenon nawiązywał do tych samych bohaterów i wątków. A tak właśnie zrobił w napisanej w połowie lat 60. XX wieku „Cierpliwości Maigreta”, którą można uznać za specyficzną kontynuację wcześniejszej o rok książki „Maigret szuka obrony”.

Georges Simenon
‹Cierpliwość Maigreta›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułCierpliwość Maigreta
Tytuł oryginalnyLa patience de Maigret
Data wydania1995
Autor
PrzekładJoanna Kluza
Wydawca Prószyński i S-ka
CyklKomisarz Maigret
SeriaKoneser
ISBN83-85661-88-3
Format140s.
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
W lipcu 1964 roku w swojej posiadłości w szwajcarskim Épalinges Georges Simenon napisał kryminał zatytułowany „Maigret szuka obrony” (sześćdziesiąty trzeci w cyklu). Na jego kartach po raz pierwszy pojawiły się postaci dobiegającego sześćdziesiątki eksgangstera Manuela Palmariego i jego dwudziestodwuletniej kochanki, a niegdyś prostytutki, Aline Bauche. Niespełna rok później, pracując nad „Cierpliwością Maigreta”, belgijski prozaik przywołał tych bohaterów ponownie (co wcześniej praktycznie mu się nie zdarzało), tym razem to wokół nich zawiązując całą fabułę. Powieść ta była zresztą nietypowa z jeszcze co najmniej jednego powodu: Simenon pracował nad nią zaskakująco długo. Zazwyczaj był w stanie uwinąć się w ciągu siedmiu, maksymalnie ośmiu dni, teraz natomiast na pisanie poświęcił ich aż… trzynaście – rozpoczął 25 lutego, a zakończył 9 marca 1965 roku. Ciekawe co go tak bardzo wstrzymywało?
W wersji książkowej „Cierpliwość Maigreta” ukazała się – tradycyjnie nakładem wydawnictwa Presses de la Cité – w listopadzie 1965 roku; z kolei w prasie powieść opublikował dziennik „Le Figaro”: druk rozpoczęto pod koniec listopada, a rozwiązanie zagadki wydrukowano w numerze wigilijnym; stało się ono tym samym prezentem świątecznym dla czytelników. Tytuł książki jest jak najbardziej uzasadniony, Belg opisał w niej bowiem zwieńczenie najdłuższego śledztwa prowadzonego przez legendarnego komisarza z Quai des Orfèvres, które trwało mniej więcej… dwadzieścia lat. W tym kontekście może dziwić fakt, iż akcja powieści została zamknięta w zaledwie dwóch dniach: 7 i 8 lipca. Którego roku? Tu można się spierać. Bo choć mowa jest o tym, że Maigret ma już pięćdziesiąt trzy lata i zbliża się do emerytury (będzie mógł na nią przejść po kolejnych dwóch latach służby), to jednak dokonanie prostego rachunku matematycznego jest utrudnione o tyle, że Simenon w różnych książkach o komisarzu podawał różne daty roczne jego urodzin.
W każdym razie Maigretowi od dawna – ba! od dwóch dekad – nie dają spokoju powtarzające się napady na sklepy jubilerskie w Paryżu. Gdy niekiedy, co zdarza się rzadko, udaje się złapać złodziei, okazuje się, że są to młodzicy sprowadzeni do stolicy z prowincji. Stary policyjny wyga nie ma wątpliwości, że tę robotę ktoś im nadaje, ale oni sami tak naprawdę nie wiedzą kto, a więc złapani – nawet gdyby chcieli, nie mogą go wydać. Komisarz domyśla się wprawdzie, kto może za tym wszystkim stać, lecz dopóki nie ma żadnych dowodów, nie dokona aresztowania. By wywiedzieć się co nieco Maigret dość regularnie, choć niekoniecznie często, odwiedza starego znajomego Manuela Palmariego, który po rozbracie z gangsterskim fachem został właścicielem przynoszącej niezłe dochody restauracji. Czasami z tych spotkań policjant wraca z jakąś konkretną informacją, dzięki której udaje się przyskrzynić drobnego przestępcę, lecz tej najważniejszej, czyli kto zleca kradzieże w sklepach jubilerskich, uzyskać od Manuela nie może.
Stary gangster nie zająknął się na ten temat nawet po tym, jak przed paru laty ktoś próbował go zastrzelić. Przeżył wprawdzie cudem, ale za to wylądował na wózku inwalidzkim, od tego momentu będąc skazanym na opiekę swojej kochanki, Aline Bauche. Mający zazwyczaj dobrego „niucha” komisarz wydał rozkaz śledzenia kobiety (Palmari od „wypadku” w ogólne nie opuszcza swego mieszkania na czwartym piętrze kamienicy), uzyskał także zgodę na założenie podsłuchu w telefonie Manuela, lecz – jak do tej pory – na nic się to zdało. Aż pewnego dnia na Quai des Orfèvres dociera wieść, że w godzinach przedpołudniowych, gdy Aline wyszła na zakupy, gangster-inwalida został zamordowany w swoim mieszkaniu. Z bliskiej odległości oddano do niego kilka strzałów, na dodatek z jego własnej broni, która miała mu posłużyć na wypadek zagrożenia. Komisarz nie ma wątpliwości, że skoro ktoś tak bardzo ryzykował, to oznacza, że Palmari nie był wcale na bandyckiej emeryturze. A skoro tak, to być może właśnie on pociągał za sznurki jako główny organizator napadów na sklepy jubilerskie?
Tylko jak to udowodnić? Na szczęście komisarz ma swoje sposoby. Niekonwencjonalne, wynikające z jego nieustępliwości i – tytułowej – cierpliwości. Przede wszystkim postanawia więc przyjrzeć się jeszcze bliżej Aline Bauche, która w rzeczywistości była jedynym łącznikiem Manuela ze światem zewnętrznym. Dochodzenie pozwala odkryć wiele dotąd skrywanych tajemnic, które sędzia śledczy Ancelin i zastępca prokuratora Alain Druet mogliby – przy dobrym wietrze – uznać za obiecujące poszlaki, ale wciąż nie daje ani jednego przekonującego dowodu. Maigret jednak wcale się tym nie zraża. Czekał dwadzieścia lat, może spokojnie poczekać kolejnych kilka bądź kilkanaście godzin. Bo teraz komisarz nie ma już wątpliwości, że złapał koniec nitki, po której dotrze do kłębka.
Georges Simenon w „Cierpliwości Maigreta”, podobnie jak w wielu innych swoich powieściach o paryskim komisarzu, wcześnie zdradza swoje podejrzenia co do motywu postępowania i potencjalnej tożsamości mordercy. Ważniejsza jest bowiem dla niego gra psychologiczna, jaką policjant podejmuje z podejrzanym, osaczanie go, przypieranie do muru, które w finale ma skutkować przyznaniem się do winy. Belg nie zapomina też jednak o dorzucaniu od czasu do czasu dodatkowych wątków, które mają całej historii przydać pikanterii i dramatyzmu. Stąd chociażby nawiązanie do bombardowania miasta Douai wiosną 1940 roku przez lotnictwo hitlerowskie, jak również wspomnienie o prześladowaniach Żydów w okupowanej Francji. To zresztą kolejny zaskakujący motyw „Cierpliwości…”, ponieważ Simenon unikał jak ognia w powieściach o Maigrecie opisywania tego, co działo się podczas drugiej wojny światowej.
Sześćdziesiąta czwarta część cyklu o komisarzu z Quai des Orfèvres doczekała się aż pięciu adaptacji telewizyjnych: holenderskiej (w 1967 roku), włoskiej (1968), angielskiej (1992) i dwóch francuskich (1984 i 1993), w których odpowiednio w rolę Maigreta wcielili się: Jan Teulings, Gino Cervi, Michael Gambon oraz Jean Richard i Bruno Cremer. Co ciekawe, twórcą ostatniej z wymienionych ekranizacji był Polak Andrzej Kostenko, który wyreżyserował również „Maigret szuka obrony” (w tym samym roku).
koniec
11 stycznia 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Z tego cyklu

Kto zamordował Kallego?
— Sebastian Chosiński

Czcij bliźniego swego!
— Sebastian Chosiński

Tak nieprawdopodobne, że aż przerażające
— Sebastian Chosiński

Zetrzeć uśmiech z twarzy niegodziwca
— Sebastian Chosiński

Biali i czarni – bohaterowie i kanalie
— Sebastian Chosiński

Wallander kontra komunistyczni fundamentaliści
— Sebastian Chosiński

Gliniarz po i w trakcie przejść
— Sebastian Chosiński

Eddie, Gino i Tony
— Sebastian Chosiński

Gliniarz na rowerze
— Sebastian Chosiński

Pozornie bez związku, niemal bez trupa
— Wojciech Gołąbowski

Tegoż twórcy

Klasyka kina radzieckiego: Generalska córka
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Z Mińska do Nowego Jorku
— Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Moskiewskie zaułki jak Paryż
— Sebastian Chosiński

Komisarz z wyrzutami sumienia
— Sebastian Chosiński

Namiętni Holendrzy
— Sebastian Chosiński

W czterech ścianach
— Sebastian Chosiński

Trudne życie wiejskiego nauczyciela
— Sebastian Chosiński

Dlaczego giną uczciwi ludzie?
— Sebastian Chosiński

Miłość szczęścia nie daje
— Sebastian Chosiński

Tęsknota i rozczarowanie
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.