Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 19 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Książę Harry
‹Ten drugi›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTen drugi
Tytuł oryginalnySpare
Data wydania22 marca 2023
Autor
PrzekładMiłosz Biedrzycki, Anna Dzierzgowska, Jan Dzierzgowski, Mariusz Gądek, Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik
Wydawca Marginesy
ISBN978-83-67674-66-9
Format504s. 150×210mm; oprawa twarda, obwoluta
Cena74,90
Gatunekbiograficzna / wywiad / wspomnienia, non‑fiction
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Bogowie i owady
[Książę Harry „Ten drugi” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Ten drugi” to książka, gdzie dosłownie każde zdanie zostało prześwietlone przez sztaby ludzi: prawników, specjalistów od wizerunku. Czy wobec tego warto po nią sięgnąć? Tak – jeśli nastawimy się nie tylko na prześledzenie opowieści o życiu księcia i jego rodziny. Poza nimi jest tu jeszcze wiele innych interesujących detali.

Joanna Kapica-Curzytek

Bogowie i owady
[Książę Harry „Ten drugi” - recenzja]

„Ten drugi” to książka, gdzie dosłownie każde zdanie zostało prześwietlone przez sztaby ludzi: prawników, specjalistów od wizerunku. Czy wobec tego warto po nią sięgnąć? Tak – jeśli nastawimy się nie tylko na prześledzenie opowieści o życiu księcia i jego rodziny. Poza nimi jest tu jeszcze wiele innych interesujących detali.

Książę Harry
‹Ten drugi›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułTen drugi
Tytuł oryginalnySpare
Data wydania22 marca 2023
Autor
PrzekładMiłosz Biedrzycki, Anna Dzierzgowska, Jan Dzierzgowski, Mariusz Gądek, Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik
Wydawca Marginesy
ISBN978-83-67674-66-9
Format504s. 150×210mm; oprawa twarda, obwoluta
Cena74,90
Gatunekbiograficzna / wywiad / wspomnienia, non‑fiction
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Harry, książę Sussex, urodzony w 1984 roku młodszy syn króla Anglii Karola III i księżnej Diany (zginęła w wypadku samochodowym w 1997 roku), przez lata zmagał się z etykietką „zastępcy”, „tego zapasowego” wobec swojego starszego brata Williama, następcy tronu. Jako niespełna trzynastolatek stracił matkę, a jego żałoba, rozpacz dziecka, była wystawiona na widok publiczny. W drodze do dorosłości zaliczył niejedną wpadkę, co było głośno komentowane w światowych mediach. Od pięciu lat jest żonaty z amerykańską aktorką Meghan Markle. Nie można oprzeć się wrażeniu, że przez cały ten czas toczy się właściwie jedna wielka „operą mydlana” z udziałem ich obojga.
W 2020 roku książę i księżna Sussex wydali oświadczenie o zrzeczeniu się przez nich oficjalnych funkcji w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Co jednak ciekawe, Harry zachował tytuły szlacheckie i miejsce w sukcesji do tronu (jest obecnie piąty). Jak sądzę, dla odbioru tej książki jest to ważny szczegół, oznacza bowiem, że księcia „wybijanie się na niepodległość” i podążanie odrębną drogą należy raczej uznać jako „wycofanie się” (nawet jeśli na czas nieokreślony), a nie jego definitywną rezygnację. Nie dajmy się więc zwieść podczas lektury „Tego drugiego”: w przypadku takich osobowości, jak autor tej książki, książę Harry, nie może być mowy o bezgranicznej szczerości, przemycaniu tajemnic „poza protokołem” czy spontanicznym ujawnianiu prywatności.
W pierwszej części swojej autobiografii książę Harry wraca we wspomnieniach do okresu dzieciństwa i szkolnych lat. Jak przyznaje, trudno mu było sobie przypomnieć wiele sytuacji z przeszłości ze względu na traumę związaną z nagłą śmiercią matki. Całkiem ciekawie przedstawione są czasy jego edukacji w elitarnej szkole Eton: odkrywanie dobrych i złych stron koleżeństwa, pierwsze kroki w sportach zespołowych oraz… wagary, podczas których dotrzymywał kroku innym kolegom w piciu alkoholu i paleniu, ujmijmy to, różnych rzeczy. Mogłoby się wydawać – młodość, jak w przypadku każdego innego chłopaka. Tylko że Harry był inny, o czym świadczą wtrącone mimochodem zdania o uzbrojonych ochroniarzach i przycisku antynapadowym.
Harry raczej powściągliwie pisze o poszczególnych członkach rodziny królewskiej, choć oczywiście są na kartach jego książki obecni. Wypełniają przypisane im obowiązki, obchodzą święta, wymieniają się prezentami. I tutaj znów refleksja – być może to rodzina, jak każda, ktoś lubi kogoś bardziej niż innych, są antagonizmy i tarcia. Tyle, że oczywiście życie brytyjskiej rodziny królewskiej wystawione jest na widok publiczny, co niesie ze sobą określone konsekwencje.
Druga część książki („Przeklęty, lecz nieugięty”) to, najogólniej rzecz ujmując, opis stawania się mężczyzną. Książę Harry wybrał karierę wojskową. Po wielomiesięcznym szkoleniu (którego ciekawy opis tu znajdziemy) trafił na wojnę w Afganistanie. Ze względu na bezpieczeństwo został po niecałych trzech miesiącach ewakuowany z frontu i rozpoczął szkolenia dla pilotów śmigłowców wojskowych. Zanim jeszcze książkę dostaliśmy po polsku, przez media przetoczyła się krytyka zawartych w niej słów, według których zabijanie wroga było „zbijaniem pionków z szachownicy”.
Brytyjski arystokrata od lat mocno angażuje się w działania dobroczynne, inspirując się częściowo aktywnością na tym polu jego matki, księżnej Diany. Mało kto wie, że książę Sussex zdobył biegun północny i południowy – ta druga wyprawa miała charakter charytatywny i była uhonorowaniem weteranów wojennych. Z tym wydarzeniem wiąże się pewien, nazwijmy to, problem zdrowotny Harry’ego, o którym pisze z humorem. Zdystansowany uśmiech, chwilami przechodzący w ironię i gorycz, towarzyszy zresztą wielu innym miejscom w książce.
Ważnym punktem tej publikacji wydaje się też otwartość księcia Harry’ego wobec wielkiego tabu: przyznaje się do kłopotów zdrowotnych natury psychicznej i tego, że na pewnym etapie życia poddawał się psychoterapii. To rzecz ogromnie krzepiąca z punktu widzenia przełamywania fałszywych stereotypów i uprzedzeń wobec osób z problemami psychicznymi.
Trzeci rozdział koncentruje się na osobie Meghan Markle, którą poznał w 2016 roku, a poślubił dwa lata później. Jest czymś bardzo budującym przeczytać o tym, gdy mężczyzna znajduje miłość swojego życia i dojrzewa do odpowiedzialności i partnerstwa. Harry naprawdę sympatycznie o tym pisze. Z drugiej jednak strony, ta część książki jest chyba najmniej wiarygodna, bo mocno przesłodzona, a postać Meghan – wydaje się mocno wyidealizowana. Książka stanowi bez wątpienia pewną próbę odbudowania wizerunku żony Harry’ego, która w prasie nie jest postrzegana najlepiej.
Tyle oficjalna, zewnętrzna warstwa tej autobiografii. Ale poza nią, jak napisałam wcześniej, jest jeszcze wiele innych szczegółów, na które warto zwrócić uwagę. To one tworzą tło i kontekst całej tej opowieści, budząc różnorodne refleksje. Warto przede wszystkim prześledzić „Tego drugiego” , skupiając się na więzi Harry’ego ze starszym bratem. To, co tu znajdziemy może być mocno zaskakujące. Książę Sussex przywołuje postać księżniczki Małgorzaty, siostry królowej Elżbiety: „jej relacje z babcią nie były dokładnym odpowiednikiem tych, które łączyły mnie z Willym, ale mocno je przypominały [pisownia oryginalna]”. Być może w lepszym zrozumieniu tego wątku pomocna będzie książka „Elżbieta i Małgorzata”, wydana u nas niedawno.
Przez cały czas przewija się w „Tym drugim” wątek roli mediów w postrzeganiu roli członków rodziny królewskiej i kształtowaniu ich wizerunku. Spojrzenie na autobiografię pod tym kątem może się okazać szczególnie pouczające. Harry nie kryje otwartej antypatii do prasy. W okresie dzieciństwa, a także w szkole doświadczył bezwzględności mediów w rujnowaniu jego prywatności. Przypomina, co wydarzyło się z jego matką.
W tym miejscu pojawia się częsty zarzut, że i księżna Diana, i obecnie Harry z żoną, nie byli i nie są konsekwentni w kontaktach z mediami: z jednej strony bronią dostępu do prywatności, z drugiej zaś „sprzedają” prasie szczegóły ze swojego życia. Są to jednak dwie różne rzeczy: kontaktowanie się z przedstawicielami mediów na własnych warunkach oraz padanie ofiarą paparazzich, dla których nie ma żadnej „świętości” i którzy wykonują swój zawód z naruszaniem nie tylko jakichkolwiek norm przyzwoitości, ale i prawa.
Osoby takie, jak książę Harry są do pewnego stopnia ofiarami zmieniających się społecznych oczekiwań i zachowań. Również rozwój technologii (to, że każdy wszędzie może zrobić zdjęcie lub nagrać film) pogłębia ten problem. Dawniej królów, królowe i ich krewnych uważano za „równych bogom”, teraz – by przytoczyć zawartą w książce myśl – przypominają owady, którym bezkarnie można wyrywać skrzydełka i bezinteresownie niszczyć, pozbawiając prawa do prywatności.
Dlaczego powstała ta książka? Potocznie sądzi się, że po to, aby książę Harry „rozliczył się” w jakiś sposób z ojcem, bratem i resztą krewnych, ułożył sobie z nimi nadszarpnięte relacje. To jednak tylko część odpowiedzi na pytanie. Jestem zdania, że ta autobiografia została napisana między innymi po to, by odsłonić mechanizmy rządzące mediami i powiązane z tym swego rodzaju upodmiotowienie członków rodziny królewskiej.
„Ten drugi” pokazuje jasno, że w mediach wszystko ma swoją cenę. Wszystko jest produktem na sprzedaż. W tej branży są, jak wszędzie, koterie i grupy interesów, a także osoby, którzy mają dominację absolutną. Dlatego też służby prasowe mają nieograniczoną władzę nad członkami rodziny królewskiej, zaś taki absolutyzm może przypominać społeczeństwa autorytarne. Czy to uzasadniona teza? Warto przy tej okazji przypomnieć sobie historię (niewymienionego w książce) zmanipulowanego wywiadu księżnej Diany z Martinem Bashirem, przeprowadzonego w 1995 roku1).
Z lektury „Tego drugiego” wynika, że wśród zdominowanych przez prasę członków rodziny królewskiej mogą znajdować się, jak w każdej społeczności, konformiści oraz buntownicy, niegodzący się na to, by być jednocześnie „bogami” i owadami. Czy ich walka ma sens? Jest jeszcze za wcześnie, by się przekonać, czy ta książka mogłaby coś w tej dziedzinie zmienić, czy też będzie jedną z wielu publikacji, które nic nowego nie wniosą.
koniec
21 marca 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Mała Esensja: Trudne początki naszej państwowości
Marcin Mroziuk

18 IV 2024

W dziesięciu opowiadań tworzących „Piastowskie orły” autorzy nie tylko przybliżają kluczowe momenty z panowania pierwszej polskiej dynastii władców, lecz również ukazują realia codziennego życia w tamtej epoce. Co ważne, czynią to w atrakcyjny dla młodych czytelników sposób.

więcej »

Superwizja
Joanna Kapica-Curzytek

15 IV 2024

Zamieszkały w Berlinie brytyjski reportażysta podróżuje po niemieckim wybrzeżu. Jego znakomite „Duchy Bałtyku” są zapisem odkrywania, skrawek po skrawku, esencji niemieckiej duszy.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż autora

Superwizja
— Joanna Kapica-Curzytek

Destrukcyjne układy
— Joanna Kapica-Curzytek

Jeszcze jeden dzień bliżej naszego zwycięstwa
— Joanna Kapica-Curzytek

Wspierać rozwój
— Joanna Kapica-Curzytek

Jak w operze
— Joanna Kapica-Curzytek

Nie wierzyć w nieprawdę
— Joanna Kapica-Curzytek

Smuga cienia
— Joanna Kapica-Curzytek

Bieg codziennego, zwykłego życia
— Joanna Kapica-Curzytek

Oblicza strachu
— Joanna Kapica-Curzytek

Smutki i radości
— Joanna Kapica-Curzytek

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.