Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 3 października 2023

Fundacja: Sez. 1. odc. 4. Testowanie granic
Niespodziewane zagrożenia często wymagają podjęcia nietypowych działań. Przekonamy się, że właśnie w taki sposób w kryzysowych sytuacjach postępują brat Dzień i Salvor Hardin.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (17)
Czasami wyróżniane przez specjalistów książki nie mają żadnego większego oddźwięku w fandomie. Przyczyny są zapewne różne – tak, jak bardzo różne są tym razem przedstawione tytuły niemieckiej SF.
Superpolicjanci w supermieście – po raz drugi
Neopolis jest miastem miasto, gdzie wszyscy obywatele są niezwykli – to ludzie dysponujący supermocami, roboty, przedstawiciele obcych cywilizacji, magowie, bogowie, potwory itd. Zrozumiałe więc, że policjanci pełniący służbę w tej metropolii też będą dysponować zestawem nadludzkich zdolności, a sprawy, z jakimi przyjdzie im się mierzyć, nie będą należały do zwyczajnych.
Powrót na „Discovery”
„Odyseja kosmiczna 2010” Arthura C. Clarke’a nie jest typowym sequelem (sam autor nigdy nie chciał, by tak ją postrzegano). Co nie zmienia faktu, że nie ma sensu się za nią brać bez znajomości wcześniejszej odsłony.
Stare wspaniałe światy: Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
Berlin w roku 1935: postępujące od momentu przejęcia władzy przez nazistów „Gleichschaltung”, czyli ujednolicenie życia społecznego i politycznego, skutecznie udaremnia wszelakie próby oporu przeciwko nowemu reżimowi. Jednak pewnemu niemieckiemu pisarzowi udaje się opublikować futurystyczną dystopię, którą po latach nazwano „zielonym «1984»”.
Krótko o książkach: Podróż i co z niej wynikło
„Śmierć jeździ audi” to historia przyjaźni dwóch ludzi. Łączy ich to, że obaj są społecznie wykluczeni: jeden z powodu niepełnosprawności, drugi – na własne życzenie. Czym zakończy się ich wspólna podróż?
Jedyna nadzieja w lisiczce?
W świecie magii i techniki, gdzie walczą ze sobą ludzie, pradawni bogowie oraz ludzko-zwierzęce hybrydy, jedyną niewinną osobą wydaje się lisie dziecko, Kippa, którym opiekuje się tytułowa bohaterka. Z przypadkowo przygarniętej sieroty staje się ona coraz ważniejszą osobą, dysponującą niejasną na razie supermocą; zaczyna też wywierać coraz większy wpływ na akcję.

Książki

Magazyn CCXXIX

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

książkowe

Dawno temu blask
Guy Gavriel Kay
Każde serce to wrota / Patyki i kości
Seanan McGuire
Noc noży
Ian C. Esslemont
Ślepowidzenie
Peter Watts
W cieniu błyskawic
Brian McClellan
Wicher śmierci
Steven Erikson
Miasto, które nie istniało
Owen Matthews
Świat Szkła
B.V. Larson

więcej »

Zapowiedzi

książkowe

Ciałko
Katarzyna Kobylarczyk
Czerwona strzała
William Brewer

więcej »

Marek Krajewski
‹Pasożyt›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pasożyt
Data wydania	17 maja 2023
Autor	Marek Krajewski
Wydawca	Znak
Cykl	Edward Popielski
ISBN	978-83-240-6668-1
Format	384s. 140×205mm; oprawa twarda
Cena	54,99
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Gwałt niech się gwałtem odciska!
[Marek Krajewski „Pasożyt” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Po rozstaniu z Eberhardem Mockiem Markowi Krajewskiemu pozostał, przynajmniej jak na razie, już tylko jeden bohater – komisarz (względnie kapitan, w zależności od roli, jaką w danym momencie pełni) Edward Popielski. Po dwóch misjach, w których rywalizował z agentami Abwehry, w „Pasożycie” przychodzi mu ponownie nacisnąć na odcisk Sowietom. Ceną w tej walce jest życie szpiegujących przeciwko „czerwonym” agentów „Dwójki”.

Sebastian Chosiński

Gwałt niech się gwałtem odciska!
[Marek Krajewski „Pasożyt” - recenzja]

Marek Krajewski
‹Pasożyt›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Pasożyt
Data wydania	17 maja 2023
Autor	Marek Krajewski
Wydawca	Znak
Cykl	Edward Popielski
ISBN	978-83-240-6668-1
Format	384s. 140×205mm; oprawa twarda
Cena	54,99
Gatunek	kryminał / sensacja / thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	MadBooks.pl
Wyszukaj w	Selkar.pl
Wyszukaj w	Skąpiec.pl

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wydanym jesienią ubiegłego roku „Błaganiem o śmierć” Marek Krajewski, jak sam twierdzi, definitywnie rozstał się z postacią Eberharda Mocka. Czy na sto procent, pewnie się jeszcze okaże. Nie należy bowiem zapominać o tym, że podobną decyzję wrocławski prozaik raz już podjął – po publikacji w 2009 roku „Głowy Minotaura”, w której to książce wprowadził na arenę drugiego ze swoich sztandarowych bohaterów, lwowskiego komisarza Edwarda Popielskiego. Gliniarz z Breslau powrócił jednak siedem lat później w powieści zatytułowanej po prostu „Mock” i doczekał się, oprócz niej, jeszcze sześciu pozycji opisujących jego policyjną karierę. Tym razem jestem jednak skłonny, choć to dla mnie bolesne, przyjąć, że Krajewski pozostanie w swym wyborze konsekwentny, aczkolwiek wciąż mam nadzieję, że wpadnie kiedyś na pomysł postawienia Eberharda na drodze któregoś ze śledztw prowadzonych przez Popielskiego (jak to już zresztą raz subtelnie uczynił, nie licząc oczywiście wspólnego śledztwa opisanego w „Głowie Minotaura”).

Przywracając w 2016 roku do łask komisarza Eberharda Mocka, Krajewski odstawił z kolei na boczny tor Edwarda Popielskiego, o którym „przypomniał” sobie dopiero cztery lata po publikacji „Areny szczurów”. Tym razem jednak narodził się zupełnie nowy „Łyssy”. Wrocławski pisarz znalazł do swego bohatera nowy klucz. Nieważne, że tym samym nieco namieszał w jego policyjnej biografii, bo uważny czytelnik może teraz zastanawiać się, jak to możliwe, że o tych wszystkich dokonaniach lwowianina opisanych kolejno w „Dziewczynie o czterech palcach” (2019), „Pomocniku kata” (2020), „Mieście szpiegów” (2021) oraz „Czasie zdrajców” (2022), nie ma ani słowa w powieściach z lat 2009-2016, których akcja rozgrywa się pomiędzy 1930 (patrz: „Liczby Charona”, 2011) a 1956 rokiem („Władca liczb”, 2014)… Jest i na to w miarę rozsądne, chociaż nie do końca satysfakcjonujące, wyjaśnienie: przygody Popielskiego przedstawione w drugiej serii powieści o nim są opisem supertajnych misji, prowadzonych pod skrzydłami „Dwójki”, czyli Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, będącego przedwojennym wywiadem i kontrwywiadem.

W czterech powieściach poprzedzających „Pasożyta” Krajewski dwukrotnie wysłał „Łyssego” na front walki z „czerwonymi” („Dziewczyna o czterech palcach” i „Pomocnik kata”), dwukrotnie też kazał mu rywalizować z podstępnymi oficerami Abwehry („Miasto szpiegów” i „Czas zdrajców”). Piąta książka musiała więc ponownie przechylić szalę na jedną ze stron. Wybór padł na bolszewików. Chronologicznie „Pasożyt” umieszczony został przez wrocławianina pomiędzy wydarzeniami opisanymi w „Czasie zdrajców” (1935 rok) a tymi z „Głowy Minotaura” (dwa lata później). Po sukcesach odniesionych w rywalizacji z wywiadem niemieckim major Jan Henryk Żychoń „odstępuje” Popielskiego swoim kolegom z Referatu „Wschód”, w efekcie we Lwowie zjawia się pułkownik Emanuel Krąpiński, który postanawia ściągnąć „Łyssego” ponownie do Warszawy i powierzyć mu kolejne ważne zadanie wywiadowcze. Choć dla Popielskiego oznacza to rozstanie z szesnastoletnią, sprawiającą typowe dla tego wieku kłopoty, ukochaną córką Ritą oraz kuzynką Leokadią – Edward wyraża zgodę, bo tylko w ten sposób może usunąć się z linii strzału komisarza Edmunda Futymy, który oskarża go o kompromitację w tak zwanej „sprawie Wełenczuka”.

Stepan Wełenczuk był gimnazjalnym kolegą Popielskiego. Nie przyjaźnili się, ale szanowali wzajemnie. Później znaleźli się po dwóch stronach barykady: Edward został w odrodzonej Rzeczpospolitej policjantem, Stepan został adwokatem i włączył się w działalność konspiracyjną prowadzoną przez nacjonalistów ukraińskich. Jedyne, co może ich jeszcze połączyć, to nienawiść do bolszewików, którzy działają nie tylko na szkodę II RP, ale starają się również infiltrować środowisko Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Jednym z najgroźniejszych agentów sowieckich w Galicji Wschodniej jest Maksym Naumiak (stary „znajomy” komisarza Popielskiego z czasów „Dziewczyny o czterech palcach”). By go aresztować, Edward zawiera ugodę ze Stepanem – puszcza go wolno w zamian za obietnicę wyjazdu przez Czechosłowację do Kanady. Schwytany Naumiak zostaje jednak szybko wymieniony na dwóch polskich szpiegów zatrzymanych w Związku Radzieckim, natomiast wyjazd Wełenczuka za Atlantyk blokuje wierchuszka OUN. Adwokat musi więc wrócić na Kresy i ukrywać się dalej przed Polakami.

Odium za to spada na Popielskiego. Odpowiadający za sprawy ukraińskie we lwowskim Okręgowym Urzędzie Policji Politycznej komisarz Futyma, który nie przepada za „Łyssym”, chce go za to pozbawić wpływów i wysłać na zapadłą prowincję, gdzie tropiłby przemytników i koniokradów. Propozycja złożona przez pułkownika Krąpińskiego okazuje się więc wybawieniem od kłopotów. Pod warunkiem, że Edward podoła zadaniu, z którym do tej pory nie poradził sobie nawet kontrwywiad „Dwójki”. A chodzi o świetnie zakonspirowanego szpiega sowieckiego, który usadowił się w samym Pałacu Saskim, czyli w siedzibie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Choć kontrwywiadowi udaje się wpaść na trop grupy przekazującej za pośrednictwem ambasady ZSRR w Warszawie informacje na Kreml i Łubiankę, to jednak nie sposób wytropić samego „Pasożyta”, jak określa go Krąpiński. Udało mu się bowiem stworzyć nadzwyczaj sprawny system zabezpieczeń; istnieje podejrzenie, że nawet jego najbliżsi współpracownicy w robocie szpiegowskiej nie mają pojęcia, kim jest.

A jego działalność wyjątkowo boleśnie dotyka „Dwójkę”. Co jakiś czas za pośrednictwem „Pasożyta” z archiwów polskiego kontrwywiadu wypływają dane osobowe agenta służącego II RP – czy to w Polsce, czy też Związku Radzieckim bądź jakimkolwiek innym kraju – który następnie zostaje skrytobójczo zamordowany. W taki sposób, aby nie powiązano tego z działalnością tajnych służb sowieckich. O udział w procederze przekazywania wiadomości „czerwonym” Krąpiński podejrzewa dwóch komunistów: malarza Mieczysława Barskiego (względnie także jego piękną żonę Irenę) oraz żydowskiego nauczyciela gimnazjalnego, doktora filozofii Adolfa Mantelmachera, który jest także redaktorem powiązanego z partią Poalej Syjon – Lewica pisma „Arbeter Wełt”. Tyle że nie sposób im niczego udowodnić, z nikim konkretnym powiązać; do tej pory nie udało się złapać ich na gorącym uczynku. Są nadzwyczaj ostrożni lub niezwykle sprytni. Bądź i to, i to. Mający już niemałe doświadczenie w pracy szpiega i jeszcze większe jako śledczy Popielski wydaje się idealnym kandydatem do rozwikłania tej łamigłówki. Zwłaszcza że po wpadce z Wełenczukiem ma za co się zrehabilitować.

Jak to zazwyczaj u Krajewskiego – fabuła jest skomplikowana, a główny bohater co rusz doznaje niepowodzeń, po których musi podnosić się jak po potężnym, nokautującym ciosie. Mimo że sprowadził z Lwowa swoich najlepszych ludzi (tych z gmachu policji i tych z półświatka), ani na krok nie zbliża się do mety. A musi przecież pamiętać o tym, że stawką w tym wyścigu jest życie ludzi, którzy służą Najjaśniejszej Rzeczpospolitej – nieistotne czy z powodów ideologicznych, czy po prostu za pieniądze (pobudki schodzą w tym przypadku na dalszy plan) – na tajnym froncie. Każda pomyłka, każda zwłoka – oznaczają śmierć kolejnego agenta. Sowieci bowiem nie patyczkują się ze swoimi wrogami. Nie mają też zamiaru przejść do porządku dziennego nad tym, że po raz kolejny występuje przeciwko nim „Łyssy”. Do rozprawy z nim aż pali się Maksym Naumiak. A to jest najlepszą gwarancją widowiskowego i dramatycznego w jednym finału. Co zadziwiające, Markowi Krajewskiemu w drugiej serii powieści o Edwardzie Popielskim udaje się uniknąć mielizn, na jakie trafiał w pozycjach publikowanych dekadę wcześniej (najmocniej zarył w muł we „Władcy liczb”). Nawet jeżeli niekiedy wrocławianin powiela schemat, co w tego typu literaturze wydaje się nieuniknione, zawsze dorzuca coś nowego i atrakcyjnego. Jak to możliwe? Odpowiedź wydaje się prosta – dzięki zaangażowaniu swojego bohatera w misje kontrwywiadowcze pisarz wyprowadził go poza opłotki Lwowa, który zużył się w kilku najwcześniejszych książkach z „Łyssym” w roli głównej.

5 czerwca 2023

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Krótko o książkach: Łotewska „Autobiografia”
Joanna Kapica-Curzytek

30 IX 2023

Powieść „Jełgawa ′94” to świetnie napisany manifest wolności, której źródłem jest młodość i muzyka Kurta Cobaina.

więcej »

PRL w kryminale: Cień zbrodniarza
Sebastian Chosiński

29 IX 2023

Akcja „Pensjonatu na Strandvägen” Jerzego Edigeya nie rozgrywa się w Polsce, ale dotyka spraw polskich. Polscy bohaterowie mają też luźny związek ze swoją komunistyczną ojczyzną – albo odwiedzają ją turystycznie, albo w celach biznesowych. To wszystko sprawia, że wydana w końcu lat 60. XX wieku książka łapie się do „PRL-u w kryminale”. Ostrzeżenie! Kto nie lubi spoilerów (nawet nieoczywistych), nie powinien czytać ostatniego akapitu.

więcej »

O pożytkach ze zdrowych zębów oraz powrót do Liszkowa
Wojciech Gołąbowski

24 IX 2023

Dziesiąty (jubileuszowy?) tom przygód Jakuba Wędrowycza, „Faceci w gumofilcach” Andrzeja Pilipiuka, ma lepsze i słabsze strony. Dobrze, że te lepsze zajmują więcej miejsca.

więcej »