Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 26 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup

Esensja czyta: IV kwartał 2008
[ - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2 3 4 »

Artur Chruściel, Ewa Drab, Jakub Gałka, Daniel Gizicki, Anna Kańtoch, Paweł Sasko, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Esensja czyta: IV kwartał 2008
[ - recenzja]

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Robert Harris
‹Vaterland›
Jakub Gałka [80%]
Solidny kryminał, a przy tym studium postawy „dobrego Niemca” – niebanalne i niegłupie. Tło historii alternatywnej pretekstowej, ale wystarczające (jest nawet kilka fajnych smaczków: Kennedy prezydentem, hehe – ale żeby nie spoilerować, nie zdradzę, o co chodzi, wbrew pozorom wcale nie o zamach na JFK), zresztą nie w tym tutaj rzecz. Intryga wciąga, bohater wzbudza sympatię, wrogowie odrazę, a stojący za wszystkim motyw… To chyba jedna z największych zalet tej książki – uświadamia, a po pół wieku już tego jakby nie zauważamy, jak wielkie zbrodnie popełniono w trakcie wojny.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Jerzy Jachowicz
‹Z archiwum Jerzego Jachowicza›
Konrad Wągrowski [70%]
Ten tomik to właściwie zbiór reportaży radiowych, jakie Jerzy Jachowicz – dziennikarz śledczy dawniej „Gazety Wyborczej”, a obecnie „Dziennika” – od kilku miesięcy wygłasza na antenie radiowej „Trójki”. Dotyczą one różnych spraw kryminalnych minonego dwudziestolecia, dotykających nie tylko gangsterskich środowisk, ale także świata biznesu i polityki. Radiowe pochodzenie tekstów ma oczywiście swoje zalety i wady. Zalety to spójność i konkretność tekstów, czyta się tę książkę szybko, lekko i z zainteresowaniem. Wady to oczywiście ich pobieżność, a wiele opisywanych spraw aż prosi się o dokładniejszą analizę. Bonus dla Jachowicza za bezkompromisowość – nie owija w bawełnę, nie kluczy, jest konkretny, wali prosto po nazwiskach, nawet jeśli bywają to osoby „powszechnie szanowane”.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Stephen King
‹Wielki Marsz›
Jakub Gałka [90%]
Odkrywając twórczość Richarda Bachmana, coraz bardziej przekonuję się do tego właśnie wcielenia Stephena Kinga – bardziej zwartego, bardziej szalonego, bardziej szokującego i bardziej prawdopodobnego, a tym samym strasznego. Co lepsze, mimo ograniczeń objętościowych już widać tu niesamowity talent Kinga do budowy i opisu postaci – tutaj to o tyle trudniejsze, że sceneria i możliwości fabularne są dość ograniczone i rzecz musi się odbywać właściwie w dialogach. Owszem, można zarzucać autorowi – podobnie jak w „Uciekinierze” – uciekanie w makabrę zamiast próby realistycznego nakreślenia antyutopijnej przyszłości, w której ludzie lubią robić z zabijania zabawę – realizm byłby jednocześnie diagnozą i przestrogą. Jednak to nie przeszkadza, więcej nawet: niewiedza na temat właściwych powodów organizowania Marszu uruchamia wyobraźnię, a nie trzeba wcale wielkiej empatii i wyobraźni właśnie, by przerysowaną wizję żołnierzy strzelających do maszerujących nastolatków ekstrapolować na – widziane w czasach pisania książki, a dziś tym bardziej – tendencje w realnym świecie.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Paweł Kornew
‹Sopel, część I›
Daniel Gizicki [80%]
Sprawny akcyjniak rozgrywający się na skutych lodem terenach Syberii, ale takiej w alternatywnym świecie. To znaczy do śniegu, lodu, dzikich zwierząt, mniej lub bardziej podłych ludzi, którzy nieustannie na siebie dybią, dodać należy różnej maści wilkołaki, wampiry, magików, amulety i wzmacniane srebrem kule. I spisek na życie głównego bohatera. Ktoś mu nieustannie próbuje podziurawić bebechy, czy to przy użyciu broni palnej, czy białej. I nie wiadomo właściwie dlaczego. Jednak uroczy drań Sopel w gąszczu wąskich uliczek i ciemnych zaułków Fortu radzi sobie doskonale, niestrudzenie snując opowieść (bo narracja w „Soplu” jest w pierwszej osobie) żywym, pełnym humoru językiem. Sprawdza się jako lekki odstresowywacz.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Paweł Kornew
‹Sopel, część II›
Daniel Gizicki [60%]
Jest dobrze, ale nie tak dobrze jak w części pierwszej. Akcja toczy się tym razem poza granicami Fortu, gdzie Sopel na czele kilkuosobowej, wzajemnie uzupełniającej się drużyny rusza na tajną misję. Czyli Kornew poleciał mocno zużytym schematem: ekipa idzie wypełnić quest. I zdecydowanie przesadził z nadmiarem akcji. Z jednej kabały bohaterowie wpadają w drugą, tak że stały, wysoki poziom napięcia i błyskawicznie zachodzące po sobie wydarzenia zaczynają być nużące. Po prostu dzieje się za dużo. No i rozwiązanie głównego wątku jakoś mnie nie przekonało. Na szczęście postać Sopla wciąż świetna, a i całość czyta się wyśmienicie. Można się odprężyć, ale nie spodziewajcie się wyjątkowo ambitnej lektury.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Rafał Kosik
‹Kameleon›
Jakub Gałka [60%]
Początek nudnawy, środek dobry, końcówka znów w dół. W sumie czytadło co najwyżej przeciętne, ale też niesprawiedliwym byłoby jego potępianie w czambuł. Owszem, rozwlekłe to niemiłosiernie, język – jak powiedziałby Pewien Znany Fantasta – przezroczysty, nie do końca udana archaizacja i niewyłapane anachronizmy, okraszone dodatkowo paroma babolami redakcyjnymi. Jednak przeczytałem w sumie bez bólu, do niektórych postaci poczułem nawet sympatię. Pomysł na konstrukcję świata też niezły (choć nierozwinięty i dolepiony trochę na siłę do całej fabuły). Tylko nie nastawiajcie się na SF i nie sugerujcie kosmonautą z okładki – 90% książki to czystej wody przygoda w historycznym sztafażu.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Mario Vargas Llosa
‹Święto Kozła›
Paweł Sasko [80%]
W „Święcie Kozła” Llosa ponownie dobiera się do mechanizmów rządzących reżimami wojskowymi. Tym razem zabiera się za dyktaturę Rafaela Leonidasa Moliny Trulijo, który w latach 30. żelazną ręką ściskał za gardło całą Dominikanę. Llosa swoim zwyczajem pozwala śledzić opowieść na kilku równoległych poziomach: postępujemy krok w krok za Uranią, poznajemy grupę zamachowców, którzy ostrzą sobie zęby na życie tyrana oraz samego Rafaela Leonidasa Trujillo. „Święto Kozła” to powieść o kulcie siły i niewolniczym posłuszeństwie, a także zgubnym wpływie dyscypliny. Pisarz rzuca także rękawicę swojemu dawnemu przyjacielowi, Gabrielowi Garcii Marquezowi, ponieważ charakteryzuje te same mechanizmy, na których Kolumbijczyk prawie powybijał sobie zęby w „Jesieni patriarchy”. Llosa odnosi zwycięstwo, bo jest do bólu realistyczny i skupia swoją uwagę na faktach, które relacjonuje z brutalną szczerością. Stali czytelnicy Llosy mogą być nieco zaskoczeni, bo książka ta w porównaniu do „Rozmowy w »Katedrze«” jest jak czytadło – lekka i łatwa do przyswojenia. Niezależnie jednak od obranego stylu peruwiański pisarz jest wciąż w świetnej formie. Ostatnio przeżywa on renesans popularności w Polsce, a „Święto Kozła” jest jedną z tych książek, po którą można sięgnąć niemal w ciemno.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Yossi Melman, Meir Javedanfar
‹Nuklearny sfinks: Iran Mahmuda Ahmadinedżada›
Jakub Gałka [30%]
Jak wygląda tradycyjna biografia, każdy mniej więcej wie. I taki właśnie jest „Nuklearny sfinks” – do bólu poprawny, sztampowy i tradycyjny. I bardzo naukowy: tonący w odmętach przypisów i suchego informacyjnego języka (choć w pewnym momencie – ni z gruszki, ni z pietruszki i zupełnie nie wiadomo po co autorzy próbują zbliżyć się do konwencji reportażowej i beletryzują niektóre fragmenty). Pierwsze rozdziały to nieodzowna laurka na temat „wybitny człowiek/młodzian/dziecko zaczyna objawiać światu swoją wybitność”, a końcówka to wikłanie się w gąszczu raportów, artykułów śledczych i badań własnych na temat obecności technologii jądrowej w Iranie. Obie części raczej nudne, choć z różnych względów. Trochę lepiej jest w części środkowej, opisującej dojście Ahmadinedżada do władzy, jednak rozjaśnia to obraz całości tylko w niewielkim stopniu. W ujęciu irańsko-izraelskiego duetu autorskiego postać przywódcy Iranu, zdawałoby się fascynująca, okazała się zwyczajnie nudna.
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Stephanie Meyer
‹Intruz›
Jakub Gałka [30%]
Meyer zrobiła dokładnie to, co w „Zmierzchu” – przynajmniej o ile mogę sądzić po ekranizacji i opiniach innych na temat wampirzego cyklu. Napisała powiastkę o miłości dla średnio rozgarniętych nastolatek (nie, to nie jest w żadnym wypadku powieść dla dorosłych, no chyba że za kryterium przyjmiemy Harlequiny), gdzie znów fantastyczna otoczka jest jedynie pretekstowa. W tym wypadku na tyle, że „pożeracze ciał” są akurat tak fajnie skonstruowani, iż przejmują wszystkie cechy „nosicieli” – tym samym mogą sobie mówić per Pan/Pani, zajmować się takimi rzeczami jak studiowanie albo granie na instrumentach i oczywiście rozmawiać o uczuciach. Te są bowiem najważniejsze, a w akcji wcale nie chodzi o garstkę ludzkości opierającą się kosmitom, tylko o wypełnienie czymś przerw między jednym pocałunkiem a drugim, czy między nadzwyczaj częstymi monologami o stracie, samotności, tęsknocie i innym takim Jak-Mi-Jest-Źle-Tak-Się-Bardzo-Zakochałam-A-On-Tam-Sam-Biedny. Głupie toto, ale nie debilne, napisane źle, ale nie tragicznie – jeśli przyjąć konwencję romansidła, od biedy ujdzie. Za kłamstwo wydawcy, że różne od „Zmierzchu”, że tym razem dla dorosłych, chciałem obniżyć ocenę do 20%, ale niech już tam będzie; kiedyś Naczelny mówił, że literatura kobieca to w „Esensji” jedno z niezagospodarowanych poletek…
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Wyszukaj / Kup
Haruki Murakami
‹Ślepa wierzba i śpiąca kobieta›
Konrad Wągrowski [80%]
Ktoś gdzieś napisał o prozie Murakamiego, że ogromną sztuką jest takie opisywanie snów, że każdy odbiera je jako swoje. Ja mam tak właśnie z twórczością Japończyka – czytam, nie do końca rozumiem, ale czuję, że te smutne, melancholijne teksty dotykają czegoś nienazwanego, w jakiś sposób oddają niektóre moje najskrytsze uczucia. Talent narracyjny? Poetyka stylu? Oryginalność tematów? Z pewnością, ale także jakaś magiczna umiejętność oderwania się od konkretnych realiów (każde z opowiadać może spokojnie toczyć się poza Japonią, to proza zrozumiała na całym świecie) i bezpośrednie mówienie do czytelnika. Odbiór tych tektów nie może być intelektualny, powinien być czysto emocjonalny, ale jeśli tak się chce podchodzić do prozy, to czytanie opowiadań Murakamiego musi być bardzo silnym przeżyciem. Poza tym Murakami niezwykle pięknie pisze o miłości – niespełnionej, niemożliwej bądź gasnącej. Te teksty należą do najlepszych w zbiorze.
« 1 2 3 4 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Studium utraty
Joanna Kapica-Curzytek

25 IV 2024

Powieść czeskiej pisarki „Lata ciszy” to psychologiczny osobisty dramat i zarazem przejmujący portret okresu komunizmu w Czechosłowacji.

więcej »

Szereg niebezpieczeństw i nieprzewidywalnych zdarzeń
Joanna Kapica-Curzytek

21 IV 2024

„Pingwiny cesarskie” jest ciekawym zapisem realizowania naukowej pasji oraz refleksją na temat piękna i różnorodności życia na naszej planecie.

więcej »

PRL w kryminale: Biały Kapitan ze Śródmieścia
Sebastian Chosiński

19 IV 2024

Oficer MO Szczęsny, co sugeruje już zresztą samo nazwisko, to prawdziwe dziecko szczęścia. Po śledztwie opisanym w swej debiutanckiej „powieści milicyjnej” Anna Kłodzińska postanowiła uhonorować go awansem na kapitana i przenosinami do Komendy Miejskiej. Tym samym powinien się też zmienić format prowadzonych przez niego spraw. I rzeczywiście! W „Złotej bransolecie” na jego drodze staje wyjątkowo podstępny bandyta.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Inne recenzje

Krótko o książkach: Czytajmy, póki nie jest to zbrodnią
— Miłosz Cybowski

Przeczytaj to jeszcze raz: Ogień nie do ugaszenia
— Dominika Cirocka

Pomiędzy światami
— Katarzyna Piekarz

Esensja czyta: Grudzień 2016
— Miłosz Cybowski, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka

Wojny napoleońskie w oparach etheru
— Marta Najman

Utopia w szklance wody
— Michał Foerster

Esensja czyta: Marzec-kwiecień 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Michał Kubalski, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski

Esensja czyta: Styczeń-luty 2009
— Michał Foerster, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Jednostka i losy świata
— Marcin Mroziuk

Mała Esensja: Na raz
— Anna Kańtoch

Z tego cyklu

Luty 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Katarzyna Piekarz, Konrad Wągrowski

Styczeń 2018
— Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski

Grudzień 2017
— Dominika Cirocka, Joanna Kapica-Curzytek, Konrad Wągrowski

Listopad 2017
— Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski

Październik 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski

Wrzesień 2017
— Dominika Cirocka, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka

Sierpień 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Joanna Słupek, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Lipiec 2017
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jarosław Loretz, Beatrycze Nowicka, Katarzyna Piekarz, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Czerwiec 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk

Maj 2017
— Miłosz Cybowski, Dawid Kantor, Joanna Kapica-Curzytek, Magdalena Kubasiewicz, Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Katarzyna Piekarz

Tegoż twórcy

Krótko o książkach: Lojalność do bólu
— Joanna Kapica-Curzytek

Krótko o książkach: Nie tylko prawnicza strategia
— Joanna Kapica-Curzytek

Krótko o książkach: Sieć zła
— Joanna Kapica-Curzytek

Krótko o książkach: Upływ czasu
— Joanna Kapica-Curzytek

Co pisarzowi w duszy gra
— Marcin Mroziuk

Suwerenność istoty rozumnej
— Joanna Kapica-Curzytek

Surrealizm postapokaliptyczny
— Miłosz Cybowski

Krótko o książkach: W kierunku spójności
— Wojciech Gołąbowski

Marka „Post-Clancy” ma się nieźle
— Joanna Kapica-Curzytek

Portrety i metafory
— Marcin Mroziuk

Tegoż autora

Po komiks marsz: Marzec 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Po komiks marsz: Luty 2024
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady

Krótko o filmach: Walka Thora z podwodnym Sauronem
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Weekendowa Bezsensja: Wszystko, czego nigdy nie chcielibyście wiedzieć o… Esensji (31)
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

I gwiazdka z nieba nie pomoże, kiedy brak natchnienia
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Tajemnica beczki z solą
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Serializacja MCU
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Od Lukrecji Borgii do bitew kosmicznych
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Półelfi łotrzyk w kanale burzowym
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Zwariowane studentki znów atakują
— Agnieszka ‘Achika’ Szady

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.