Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 18 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Jacek Komuda
‹Galeony Wojny. Tom I›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGaleony Wojny. Tom I
Data wydania30 listopada 2007
Autor
Wydawca Fabryka Słów
CyklGaleony Wojny
ISBN978-83-60505-75-5
Format400s. 125×195mm
Cena29,99
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup

Na pohybel Śledziom!
[Jacek Komuda „Galeony Wojny. Tom I” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
„Galeony Wojny” zabiorą was w rejs ku czasom świetności Rzeczypospolitej. Niebezpieczna będzie to podróż, bo poprzez morze pełne purtków, cetusów i Latających Holendrów. I choć tego, że cało z niej wrócicie, zagwarantować wam nie mogę, to jedno macie pewne jak w banku… prędzej Szwedy lichą pinką Gdańsk zdobędą, niż znużą was bajania ręką imć Komudy spisane.

Radosław Scheller

Na pohybel Śledziom!
[Jacek Komuda „Galeony Wojny. Tom I” - recenzja]

„Galeony Wojny” zabiorą was w rejs ku czasom świetności Rzeczypospolitej. Niebezpieczna będzie to podróż, bo poprzez morze pełne purtków, cetusów i Latających Holendrów. I choć tego, że cało z niej wrócicie, zagwarantować wam nie mogę, to jedno macie pewne jak w banku… prędzej Szwedy lichą pinką Gdańsk zdobędą, niż znużą was bajania ręką imć Komudy spisane.

Jacek Komuda
‹Galeony Wojny. Tom I›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułGaleony Wojny. Tom I
Data wydania30 listopada 2007
Autor
Wydawca Fabryka Słów
CyklGaleony Wojny
ISBN978-83-60505-75-5
Format400s. 125×195mm
Cena29,99
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj / Kup
Dla tych, którzy zetknęli się już z prozą Jacka Komudy, nie będzie zaskoczeniem, że i tym razem roić się w niej będzie od archaizmów. Co jednak istotniejsze, pierwszy anty-Sienkiewicz Rzeczypospolitej (tak wydawca określił Komudę) nie skąpi czytelnikowi również tego, co w powieści przygodowej jest podstawą – solidnej dawki akcji.
Już od pierwszych stron zostajemy porwani wirem trzymających w napięciu wydarzeń. Otwierająca powieść scena wydaje się żywcem wyjęta z horrorów z serii „Obcy”, a do tego jest zgrabnie wkomponowana w realia XVII-wiecznego Pomorza. Oto bowiem grupa krwiożerczych piratów odnajduje uwiezioną na mieliźnie fluitę (rodzaj statku). Jednak sprawnie przeprowadzony abordaż zamiast łatwego łupu przynosi… śmiertelne rozczarowanie.
Wkrótce potem zostajemy rzuceni w sam środek kosmopolitycznego Gdańska – miasta równie barwnego, co pełnego obłudy i podłości. Miasta, które boryka się z nieustannym zagrożeniem z strony szwedzkiego króla Gustawa Adolfa. To właśnie tutaj przyszło żyć Arendtowi Dickmannowi – niegdyś powszechnie poważanemu kapitanowi, a dziś człowiekowi na skraju załamania, zmęczonemu życiem, do tego nieradzącemu sobie z rosnącymi długami i chorobą żony. Nawet w najśmielszych marzeniach nie podejrzewałby, że los raz jeszcze rzuci go na pełne morze. A wszystko przez plotki o Lewiatanie – tajemniczej bestii masakrującej załogi gdańskich statków…
Oto możliwie krótki i niezdradzający zbyt wiele zarys fabuły „Galeonów Wojny”. Fabuły, choć momentami przewidywalnej, to jednak ciekawej i zgrabnie łączącej różnorakie wątki i tradycje literackie. Jest tu trochę z powieści awanturniczej, jest szczypta historii i wielkiej polityki – czyli wojny Polaków ze znienawidzonymi Śledziami (jak pogardliwie określano Szwedów) – jest też oczywiście cała marynistyczna oprawa, wliczając w to specjalistyczne nazewnictwo i żeglarski żargon, wreszcie jest i ciut z horroru, czyli roztaczający nad wszystkim aurę niesamowitości motyw wcielonego diabła – legendarnego Lewiatana.
Wszystko składa się nie tyle na zgrabną całość, co na iście wybuchową mieszankę, która każe czytelnikowi wyszczerzyć z rozbawienia zęby (jak to sam pan Komuda zacnie raczył określić „w serdecznym uśmiechu, z jakim Kozak wita samotną dziewicę błąkającą się po stepie”) i zapiera mu dech pełnymi rozmachu scenami morskich bitew. I choć zdarzają się sporadyczne momenty, w których jesteśmy w stanie przewidzieć, co się wydarzy na kilku następnych stronach (w czym na pewno nie przeszkadzają nie-takie-znowu enigmatyczne przypisy na początku każdego z rozdziałów), to jednak zgrabny, pełen swady język Komudy w pełni rekompensuje nam brak zaskoczenia.
No właśnie, język. Nie trzeba czytać notki biograficznej, aby poznać, że Jacek Komuda to z wykształcenia historyk. I bynajmniej nie chodzi tu o to, że przynudza, broń Boże! Otóż widać to po pieczołowitości, z jaką zarysował realia w „Galeonach Wojny”. Pieczołowitości, która dotyczy przede wszystkim języka. W powieści dużo jest archaizmów, zapożyczeń z kaszubskiej gwary oraz żeglarskiego żargonu.
Ich natężenie nie przeszkadza w śledzeniu fabuły, choć zdarza się, że czyni pewne fragmenty powieści niezrozumiałymi dla przeciętnego czytelnika. No bo kto z was, nie będąc żeglarzem, pojmie, co dokładnie podziwiał Arendt, gdy „zapatrzył się w fokmaszt, pochylony łagodnie ku bukszprytowi, skąd odchodziły ku kolumnie i stendze przedniego masztu naprężone liny foksztangu i fokstensztangu, których wysiłek podejmował dalej grotstensztag podtrzymujący stengę sterczącego prosto grotmasztu”…?
Barwność języka „Galeonów Wojny” ma też jednak swoje jaśniejsze strony – co się tyczy przede wszystkim przekleństw używanych przez bohaterów. Wydaje się, że ich soczystość wspina się na wyżyny niedostępne nawet dla poezji. We fragmencie „Ty brdyku, dyndasie, chwieju, suczy chwoście! Baraśniku z zajebanego burdelu! (…) Ja cię z tą małpą, klepą, bestyjką na gościniec wydymam!” też nie zrozumiałem każdego słowa… ale może to i dobrze?
Cokolwiek by jednak napisać o języku, nie ulega wątpliwości, że zdecydowanie ułatwia on wczucie się w atmosferę XVII-wiecznej „warcholskiej” Rzeczypospolitej. Podobnie sprawa ma się z bohaterami. Komuda umiejętnie zarysował w „Galeonach Wojny” portret ówczesnych awanturników, szlachciców, piratów, korsarzy i całej reszty pływającej po morzu ferajny, którą łączyło zamiłowanie do mocnych trunków, przygód i morskiej żeglugi. Czytelnik czuje, że obcuje z ludźmi z krwi i kości, mającymi silne charaktery i równie wyraźne słabości.
Co ciekawe, jedyna postać, do której można by mieć pewne zastrzeżenia, to Marek Jakimowski. Ten królewski komisarz zdaje się być XVII-wiecznym ucieleśnieniem Chucka Norrisa… ale cóż, najwidoczniej Jacek Komuda w ten właśnie sposób pragnął ujawnić swój patriotyzm – wszak Jakimowski to jedyny pierwszoplanowy bohater będący rodowitym Polakiem.
Nie da się ukryć, że pierwszy tom „Galeonów Wojny” to powieść mająca swój specyficzny urok, jak zresztą cała proza Komudy. Ta specyfika, co naturalne, jednym przypadnie do gustu, innym nie – ale to właśnie ona stanowi o sile powieści i wielkiej klasie Komudy jako pisarza. Dobry pisarz bowiem to taki, którego twórczość nie pozostawia czytelników obojętnymi.
koniec
29 stycznia 2009

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Superwizja
Joanna Kapica-Curzytek

15 IV 2024

Zamieszkały w Berlinie brytyjski reportażysta podróżuje po niemieckim wybrzeżu. Jego znakomite „Duchy Bałtyku” są zapisem odkrywania, skrawek po skrawku, esencji niemieckiej duszy.

więcej »

PRL w kryminale: W kamienicy na Złotej
Sebastian Chosiński

12 IV 2024

W 1957 roku, na fali październikowej „odwilży”, swój powieściowy debiut opublikowała – dotychczas zajmująca się głównie dziennikarstwem – Anna Kłodzińska (w tym momencie miała już czterdzieści dwa lata). Wtedy nikt jeszcze nie mógł przewidywać, że za sprawą książki „Śledztwo prowadzi porucznik Szczęsny” na literacką scenę wkroczy jedna z najbardziej znanych postaci peerelowskiej literatury kryminalnej.

więcej »

Destrukcyjne układy
Joanna Kapica-Curzytek

11 IV 2024

W czeskiej powieści kryminalnej „Pięć martwych psów” najważniejsze są zwierzęta, i to nie tylko te tytułowe. Zespół śledczych z Ołomuńca musi poradzić sobie z trudnym zadaniem.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Tegoż twórcy

Ku pognębieniu serc
— Beatrycze Nowicka

Niech was kule biją, sarmaci!
— Jakub Gałka

Esensja czyta: Lato 2009
— Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Joanna Słupek, Mieszko B. Wandowicz, Konrad Wągrowski

Wehikuł czasu
— Marcin Zwierzchowski

Bohun – rewizja nadzwyczajna
— Sebastian Chosiński

Horror po sarmacku
— Sebastian Chosiński

Słowo dla narodu
— Jacek Dukaj

Jeśli Sienkiewicz
— Wojciech Gołąbowski

Krótko o książkach: Październik 2002
— Wojciech Gołąbowski, Jarosław Loretz, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski

Tegoż autora

Europa w szponach absurdu
— Radosław Scheller

Przepis na pandemonium
— Radosław Scheller

Bajki z miejskiej dżungli
— Radosław Scheller

Prawdziwa twarz suspensu
— Radosław Scheller

Księga jesiennych depresji
— Radosław Scheller

Mity sprofanowane!
— Radosław Scheller

Problem wielgachnych mózgów
— Radosław Scheller

Stary, nowy Mordimer
— Radosław Scheller

Bestia z babcinego dzbanuszka
— Radosław Scheller

Horrory klasy B
— Radosław Scheller

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.