Głównym bohaterem powieści jest – wzorowany na George’u Stavrosie – pięćdziesięcioośmioletni Jim Fergesson (noszące to samo imię i nazwisko postaci pojawiły się zarówno w mainstreamowych „Głosach z ulicy”, jak i po latach w postapokaliptycznym „Doktorze Bluthgeldzie”). Ten pochodzący z Kansas mężczyzna zaczynał karierę jako kelner w restauracji; gdy wyprowadził się z rodzinnego domu i przeniósł do Oakland, zaczął prowadzić ze wspólnikiem stację benzynową, a po usamodzielnieniu się – warsztat samochodowy. Jego żona Lydia z pochodzenia jest Greczynką (Grekiem był też oczywiście Stavros). Choć żyje z Jimem od wielu już lat, ich małżeństwo trudno uznać za udane. Co więcej: z biegiem czasu ich drogi zaczęły rozchodzić się coraz bardziej. Fergesson rzadko konsultuje z Lydią swoje decyzje biznesowe. Także tę, która staje się zaczątkiem fabuły opowiedzianej przez Dicka w „Humpty Dumpty w Oakland”, czyli sprzedaż warsztatu. Najbardziej uderza ona jednak nie tyle nawet w połowicę Jima, co w Ala Millera – sprzedawcę używanych samochodów, który dzierżawi od niego część placu przylegającego do zakładu. Al jest bowiem przekonany, że po przejściu swego starego towarzysza na emeryturę, on straci pracę. Nie wierzy, że nowy właściciel terenu przedłuży z nim umowę, podejrzewa wręcz, iż po wyburzeniu warsztatu powstanie na tym miejscu kolejny market. Dla Millera zwiastuje to olbrzymie kłopoty. Nie jest człowiekiem czynu, często popada w depresję, ratując się przed nią nadużywaniem różnych środków farmakologicznych. Nawet ze sprzedażą samochodów nie radzi sobie najlepiej, a szłoby mu to jeszcze gorzej, gdyby nie pomoc Fergessona, który naprawia i podrasowuje jego gruchoty. Nie potrafi więc ukryć niezadowolenia, nie biorąc nawet pod uwagę faktu, że decyzja Jima pokierowana jest kłopotami zdrowotnymi z sercem. Niebawem zresztą pojawia się na horyzoncie człowiek, którego diler samochodowy podejrzewa o manipulowanie chorym staruszkiem i to na niego przenosi swój gniew. To Chris Harman, miejscowy biznesmen, właściciel firmy płytowej Teach Records, a jednocześnie jeden z największych inwestorów w Oakland. Al ma poważne wątpliwości co do jego czystych intencji, które podsyca w nim jeszcze zaprzyjaźniona – a można odnieść wręcz wrażenie, że i zadurzona – agentka nieruchomości, Murzynka Lane Realty. Kiedy więc Miller dowiaduje się od Fergessona, że pieniądze otrzymane ze sprzedaży warsztatu prawdopodobnie zainwestuje on w otwarcie nowego interesu po drugiej stronie zatoki – w rozbudowującym się wzdłuż budowanej właśnie autostrady okręgu Marin – przystępuje do akcji. Nie zdaje sobie jeszcze wówczas sprawy, na jak śliską wkracza tym samym ścieżkę.

Losy Fergessona, Millera i Harmana przecinają się co rusz. Pisarz skutecznie dba o to, abyśmy kolejne wydarzenia poznawali z różnej perspektywy, co pozwala mu wiele rzeczy przez dłuższy czas utrzymywać w tajemnicy. Skutecznie też, dzięki zastosowaniu takiego zabiegu, myli tropy – subiektywna wizja jednego bohatera automatycznie bowiem staje w sprzeczności z wyobrażeniami pozostałych. Dla przykładu: Harman obserwowany przez Jima wydaje się być zupełnie innym człowiekiem, niż widzi go Al; a gdy do tego dychotomicznego obrazu dorzucimy jeszcze autoportret odmalowany przez samego Chrisa i apologię przedstawioną przez jego zięcia Boba Rossa – sytuacja zdaje się komplikować jeszcze bardziej. Ta swoista gra podjęta przez autora z czytelnikami, choć może nieco drażnić osoby nieobyte z twórczością Philipa Dicka, jest jednak jak najbardziej dla niego typowa. W późniejszych latach będzie stosował ją wielokrotnie w swoich powieściach fantastycznonaukowych, jak na przykład w „Trzech stygmatach…”. W pewnym sensie – raczej konstrukcyjnym, niż mentalnym – Harman jest pierwowzorem Palmera Eldritcha, postaci o wielu twarzach, która pozostaje zagadką do samego końca, a nawet po odłożeniu książki na półkę. Podobnie jest z Chrisem. Nie sposób bowiem udzielić jednoznacznej i zadowalającej odpowiedzi na pytanie: Kim jest właściciel Teach Records – szanowanym biznesmenem i dobroczyńcą Oakland, czy może lokalnym mafioso i spekulantem, który stara się pod płaszczykiem legalnych interesów kontrolować miasto? W podobnej niepewności pisarz utrzymuje czytelników również wobec pozostałych bohaterów powieści. Mnoży pytania dotyczące ich moralności i przyzwoitości, unikając jednak przy tym ferowania własnych wyroków. Bo co tak naprawdę kieruje Millerem, gdy wpada na pomysł zatrudnienia się w firmie Harmana? Dlaczego pani Realty tak chętnie pomaga Alowi, jednocześnie podsycając jego nieufność do Chrisa? Jaką rolę odgrywa w całej historii Tootie Dollitle, murzyński kompan właściciela samochodowego komisu?

Podobnie jak w wielu powieściach science fiction Dicka, wszystko wydaje się tu inne, niż jest naprawdę. Gdy spojrzeć za zasłonę – w tym przypadku oznaczałoby to raczej wgłębienie się w psychikę postaci, ich motywacje i cele – otwiera się przed nami zupełnie inny świat. Jedyną postacią, która pozostaje niezmienna, tym samym pełni rolę fundamentu powieściowej rzeczywistości, jest Fergesson. Tyle że Jim jest śmiertelnie chory. Jego odejście oznacza zatem koniec starego świata, w którym obowiązywały jasne i zdrowe zasady prowadzenia biznesu. Pod tym względem jest ono dokładnie takim samym symbolem, jakim była śmierć Ignacego Rzeckiego w „Lalce” Bolesława Prusa. Po śmierci starego subiekta nad jego ciałem pochylają się przedstawiciele „nowego” świata – aferzysta i kombinator Maruszewicz, nastawiony jedynie na zysk właściciel kupionego od Wokulskiego sklepu galanteryjnego Henryk Szlangbaum oraz karykaturalny, nazbyt często zaglądający do kieliszka, radca Węgrowicz. U Dicka ich role pełnią postaci nie mniej dwuznaczne moralnie: Miller, Harman, Dolittle, Realty. To do nich będzie należeć przyszłość. A pisarz zdaje się mówić: Skoro tak właśnie ma być, najlepiej się z tego świata wynieść. Rację miał więc redaktor agencji Mereditha, gdy pisał: „(…) chyba chodzi o to, że świat schodzi na psy”; mylił się jednak całkowicie, kiedy twierdził, że „morał jest niejasny”. Wyraźniej przedstawić swego przesłania autor nie był już chyba w stanie. Od powstania „Humpty Dumpty w Oakland” minęło już niemal pięćdziesiąt lat, mimo to książka wcale się nie zestarzała. Wręcz przeciwnie: wiele obserwacji obyczajów biznesowych wydaje się wciąż bardzo aktualnych. Choć akurat to wrażenie może być spowodowane cywilizacyjnym zapóźnieniem Polski w budowie gospodarki wolnorynkowej.