Drugi tom „Księgi Całości” rzuca czytelnika w zupełnie inną część Szereru, kontynentu, na którym rozgrywa się akcja cyklu – podczas gdy wcześniej eksplorowaliśmy północną granicę cesarstwa, tym razem będziemy zanurzać się w odmęty południowych mórz i kryć się wśród niezliczonych, najeżonych skałami wysepek. Fabuła opiera się bowiem na perypetiach piratów buszujących wśród wysepek Morza Garyjskiego pod przywództwem K.D. Rapisa, zwanego Demonem Walki. Pech, przekleństwo, a może jakaś nadludzka interwencja sprawia, że niezwyciężony dotąd pirat ginie, pozostawiając na świecie brzemienną córkę, którą wcześniej w dzikim szale zgwałcił. Córka Demona, a później jej bliźniacze córki-siostry prowadzić będą walkę o skarb piratów, w czym każdej po trochu pomagać będzie Raladan, wierny towarzysz Rapisa. Oczywiście w tle nie może zabraknąć wielkiej polityki – są na Szerzerze siły, które pragną oderwać się od Armektu, a zamieszanie powodowane przez Raladana i córki Demona jest im tylko na rękę. Kresowi bez wątpienia udało się zbudować i bogatszą intrygę, i pełniejsze postacie niż w poprzedniej części cyklu. Jednak „lepsze niż” wciąż nie znaczy „znakomite” w wartościach bezwzględnych. W kreacji postaci znów dominuje monotematyczność (wszyscy to szorstcy twardziele – również kobiety) i powierzchowna jedynie charakterystyka, przez co czytelnikowi trudno się z bohaterami identyfikować. Zresztą postaci jest tu zdecydowanie zbyt wiele – praktycznie każdy, nawet trzecioplanowy bohater, pojawiający się raz na sto stron, dostaje kilkanaście akapitów miejsca na opis i wewnętrzne monologi. Te historie w historiach rzadko kiedy powodują pogłębienie psychologii postaci albo przekazanie nowych informacji o Szererze, w większości będąc zbędnym gadulstwem powodującym, że książka jest nazbyt rozwlekła.