Karenira jest twarda, bo spędziła gros czasu w Ciężkich Górach i miała w sobie to coś, co pozwoliło jej przeżyć. Taka jest specyfika brutalnego, Kresowego świata; to po prostu nie jest miejsce dla słabeuszy, a ciężkie realia (bo powieści Kresa są realistyczne do bólu) nie sprzyjają zwykle egzystencjalnym rozważaniom.

To prawda, ale ten sam schemat dzielnej bohaterki pojawia się nie po raz pierwszy w Księdze Całości. Nawet jeżeli uznać coś takiego za specyfikę świata, to przecież w taki sam sposób można by usprawiedliwić istnienie schematycznych bohaterów-mężczyzn, podczas gdy z urozmaicaniem ich Kres nie ma większych problemów.

Mnie się bardzo podoba kompozycja tej opowieści - rezygnacja z ciągłości na rzecz zbliżeń kamery w ważnych momentach, etapach życia bohaterki. Bardzo odświeżające, inne niż standard narracyjny rasowej powieści. I lubię to, że Kres opowiada przede wszystkim o ludziach, bo to można robić naprawdę konkretnie - w przeciwieństwie do opowiadania o mniej namacalnych obiektach typu świat, kraj, środowisko itp.
Czytałem dwa razy z taką samą przyjemnością.

Według mnie, świetna książka, wręcz doskonała.
Oczywiście istnieją pewne schematy, chociaż bardziej od babochłopów - Karenira to tylko jedna z przedstawicielek tej uroczej grupy - drażni mnie motyw szlachetnej krwi która po prostu MUSI płynąć w każdym głównym bohaterze. Rzeczywiście Kres robi straszną jatkę, właściwie rozwala niemal wszystko co wcześniej wykreował; bardzo drażniące! W tym samym tomie w którym wprowadza oryginalną rasę sępów, beztrosko opisuje jej zagładę - jeszcze gorzej. A kolejnych częściach też nie jest różowo (późniejsze losy Króla Gór na przykład). Nie pamiętam książki która byłaby dla mnie równie odpychająca i... wciągająca.
Realia świata umieszczone w tle, nie na pierwszym planie to według mnie duży plus, ale najlepsza w tej książce jest wizja Legendy - mitu który wyrasta z człowieka, obejmuje go, otacza, zmienia w coś nowego, w pewnym sensie nieśmiertelnego. A jednocześnie jest deszcz, coraz więcej lat na karku, wrogowie którzy bynajmniej nie uznają fair play i ciągła, niezależna od kogokolwiek Zmiana. Coś świetnego po prostu. (W tym aspekcie "Grombelardzka legenda" kojarzy mi się ze "Złym" Tyrmanda).