Ewolucja samoświadomości Metzingera trafia w sedno tego, co czasem próbuję przekazać. Kiedy coś wpada go głowy, wpada jakby znikąd. Wiemy, że to nasza myśl dlatego, że powstaje w znany nam, swojski sposób. Podejmowanie decyzji wydaje nam się magiczną presją świadomości na ten samowolny akt twórczy umysłu, ale taka presja z całą pewnością nie istnieje. Gdyby w którymś z naszych braci i sióstr (żyjących wśród nas innych ludzi) te same procesy odbywały się bez udziału świadomości, nikt nigdy by tego nie zauważył. Efekt, który odczuwamy nazywam "iluzją wyboru", niemożliwością bezgranicznej autorefleksji świadomości. Ostatecznie, gdybyśmy samych siebie określili jako naszą przestrzeń badań, w obliczu 2 prawa Goedla uświadomimy sobie, że aby przejrzeć iluzję woli, musielibyśmy zawsze wykroczyć poza przestrzeń badań, być zawsze większymi od samych siebie, a to by sprawiło, że odczuwanie tej iluzji przeniosłoby się po prostu na poziom "większego ja" nadzorującego "nas", czyli dalej po prostu "nas". Z drugiej strony wyobraźcie sobie wszechświat jeszcze przed powstaniem umysłu. Był przyczynowo-skutkowy. Nie było tej magicznej siły, którą wyobrażamy sobie jako "wolę" naszego umysłu. W jaki sposób na drodze tej liniowości, powstałby jako skutek magiczny generator - niezależny i uwolniona od tej przyczynowo-skutkowości. Wszechświat płynie liniowo jak rzeka ze szczytu góry do morza, a my jesteśmy częścią tej rzeki, chwilową lokalną złożonością powstałą w procesie rozpadu, w wyniku wzrostu entropii, być może w wyniku komplikacji równania, które upraszcza się do zera. We are the pulling of strings.

Nie ma żadnej liniowości. To iluzja. Ktoś powiedział:
Choć chwila obecna postrzegana jest jako połączona z chwilą ją poprzedzającą i następującą po niej, nie możemy wyciągnąć z tego wniosku, że w trakcie medytacji czas postrzegany jest jako liniowy. Aktualne przeżycie „teraz” obejmuje połączenia z poprzednim wobec siebie oraz następującym po sobie „teraz”, ale nie znaczy to, że „teraz” poprzedzające chwilę aktualną połączone jest z „teraz” następującym po chwili aktualnej. Połączenia tych „teraz” nie są przechodnie. Każda kolejna chwila obecna jest nowym „teraz”, mimo tych połączeń. W tym sensie możemy powiedzieć, że czas nie upływa od przeszłości do przyszłości, lecz przybiera postać „zmiany” od „teraz” do „teraz”.

@okonio Wszystko co postrzegamy jest w jakiś sposób projekcją wynikającą z naszej konstrukcji - iluzją, ale nauka polega na obserwacji pewnych prawidłowości między procesami i szukania relacji między nimi. To co mówisz nie jest takie proste, bo można określić czas jako wektor i wyznaczyć jego kierunek. Feynman przedstawiał to tak: "jeżeli weźmiesz pojemniczek z atramentem i drugi pojemniczek zawierający inną ciecz i otworzysz między nimi przegródkę, wymieszają się. Istnieje pewna bardzo minimalna szansa, że ze stanu wymieszania, że same wrócą na chwilę kiedyś do swoich przegródek i będą przez chwilę niewymieszane, ale to już jest prawie niemożliwe. Na tym polega ustalenie wektoru - wzrost entropii i wzrost liczby stanów nieuporządkowanych. Teoria nieprzechodniości jaką przedstawiłeś jest wykluczeniem postrzegania jasnej kierunkowości zmian, która jest faktem empirycznym. Negując fakty empiryczne, które leżą u podstawy każdej nauki, możemy zanegować całą naukę. Wszystko jest iluzją i prawidłowości i zasad w tej iluzji jest sednem nauki.

*szukanie prawidłowości i zasad w tej iluzji jest sednem nauki, oczywiście