Istota owej satysfakcji należała chyba do kategorii radości, jakie później czerpał z narzuconych sobie samemu, ekstrawagancko trudnych i pozornie absurdalnych zadań, sprowadzających się do tego, że V. V. starał się dać wyraz czemuś, co przedtem egzystowało jedynie na mętną i mroczną modłę (a może nawet w ogóle nie istniało, pozostając jedynie iluzją rzucanego wstecz cienia swej nadciągającej inkarnacji). Był to Adzin zamek z kart. Było to stawianie metafory na głowie nie dla trudności wykonania tej sztuczki, ale po to, by zobaczyć wodospad spadający w górę albo odwrócony zachód słońca, czyli w pewnym sensie tryumf nad ardisem czasu. Zachwyt, jakim młodego Mascodagamę napełniało przezwyciężenie siły ciężkości, bliski był artystycznemu objawieniu w sensie całkowicie i naturalnie nieznanym krytykom-niewiniątkom, komentatorom stosunków społecznych, moralistom, fabrykantom idei itd. Na scenie Van dokonywał organicznie tego, czego w późniejszym okresie życia miały dokonywać jego figury retoryczne – akrobatycznych cudów, nie oczekiwanych przez nikogo i straszących dzieci.

1. Ziemia (nasza Ziemia), lata przed II wojną światową, Ameryka, rodzina z korzeniami rosyjskimi (biała emigracja?). Lato, majątek na wsi, Van0 i Ada0 przeżywają romans. Nie są spokrewnieni (może bardzo odlegle, dalecy kuzyni). Mają około 20 lat – wiek studencki.
2. Romans kończy się z jakiegoś powodu straszliwym skandalem. Van0 i Ada0 zostają rozdzieleni, przy czym głównym „rozdzielającym” i przyczyną tragedii jest ojciec Vana0 (który oczywiście nie ma tam na imię Demon). Wybucha wojna. Van0 i Ada0 piszą do siebie szyfrem.
3. Mija kilkadziesiąt lat. Ada0 wyszła za mąż. Van0, być może jako kolejną swoją próbę literacką, pisze wspomnienia z młodości, z miłości. Jednak te wspomnienia są, po pierwsze, wykrzywione wedle reguł percepcji czasu z „Faktury czasu”; po drugie, świadomie przetworzone w „metaforach postawionych na głowie” dla osiągnięcia „tryumfu nad ardisem czasu” – przesunięte na tej skali, którą Nabokov pokazał w rozdziale o fantastycznych burdelach. Tak powstaje Antyterra, Ardis, Ada1 i Van1 jako dzieci, prawie-rodzeństwo itd. – wszystko to już żywiące się prywatnymi kodami i fantazjami wymienianymi w szyfrowanej korespondencji Ady0 i Vana0.
4. Historia Ady1 i Vana1 zatrzymuje się na ich teraźniejszości, a dalej są „rozwidlenia”: ich fantazje o szczęśliwej przyszłości.
5. Przychodzi ktoś trzeci (są różne możliwości, włącznie z bardzo starym Vanem0, który wrócił do prawie zapomnianego, odłożonego na lata tekstu) i z tych fantazji-listów, wspomnień-notatek składa powieść, której bohaterowie – Ada2 i Van2 – zostali jeszcze „podkręceni”, a w całość włożono odniesienia do samego tekstu Ady0 i Vana0, Ady1 i Vana1.