Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkowe (wybrane)książkowe
Chętnie bym coś jeszcze w życiu zrobiłTomasz Kołodziejczak
Tomasz KołodziejczakChętnie bym coś jeszcze w życiu zrobił TK: Jeżeli mam odpowiedzieć na pytanie, co sprawiło, że dzisiaj fascynują mnie komiksy, to wskażę tych trzech polskich autorów, bo do wielu innych rzeczy wtedy nie było dostępu. Miałem to szczęście, że do mojej klasy w szkole podstawowej chodziła dziewczyna pochodząca z Jugosławii. A ówczesna Jugosławia w porównaniu z resztą krajów demokracji ludowej była stosunkowo otwarta na świat i tam wychodziło dużo komiksów. Koleżanka przywoziła te komiksy do Polski – takie tytuły jak „Stripoteka”, w której drukowano dużo komiksu francuskiego i z tego, co pamiętam, również trochę amerykańskiego, w językach, które jakoś można było próbować czytać. Pochłaniałem te komiksy. Także na perskim bazarze kupiłem jeden numer czasopisma „A.D. 2000” z roku chyba 1980, z cudownymi czarno-białymi rysunkami „ABC Warriors”. To był wtedy mój wielki skarb. Czyli trochę tego było, ale regularne czytanie komiksów to byli ci trzej autorzy wymienieni na początku plus oczywiście „Relax”. Trochę mniej „Kapitan Żbik” i „Kloss”, jakoś mnie te tematy nie ciągnęły. Jednocześnie czytałem wtedy dużo fantastyki, zatem w komiksowych zainteresowaniach szedłem też raczej w tę stronę. MO: Jak byś określił stan rozwoju rynku komiksowego w Polsce? Dojrzałość, stagnacja, regres? Warszawskie Spotkania Komiksowe zniknęły, Międzynarodowy Festiwal Komiksu, było nie było, rozszerza swój profil, być może właśnie dlatego, że ten komiks jest za mały. TK: Uważam, że czekają nas pustka, czerń i mgły. Mianowicie wydaje mi się, że polski rynek komiksowy osiągnął swoje apogeum rok, dwa lata temu, a teraz, ze względu na różnego rodzaju kłopoty i wydarzenia, rynek ten się zwija. Wydawnictwo, w którym pracuję, ogranicza ofertę komiksową. Próbujemy szukać nowych kanałów dystrybucji. „Fantasy Komiks” to jest taki ruch w kierunku znalezienia nowych obszarów, nowych czytelników. Natomiast w Polsce, jak się okazało, liczba potencjalnych czytelników komiksów jest ograniczona – my cały czas sprzedajemy około 20 tysięcy egzemplarzy każdego nowego tomu „Thorgala”, ale nakłady innych komiksów to jest poziom tysiąca, półtora tysiąca egzemplarzy. Na tym nie da się budować normalnie funkcjonującej gałęzi biznesu. Moim zdaniem w ciągu najbliższych lat oferta komiksowa na rynku bardzo się ograniczy. Być może będą aktywni bardzo mali wydawcy, ci, którzy czynią to częściowo z powodów hobbistycznych. Natomiast jestem przekonany, że nie wejdzie na ten rynek żaden duży gracz, a nasza aktywność na pewno zostanie lekko ograniczona. Ona właściwie już jest ograniczana. Boleję nad tym, bo to jest dziesięć lat mojej pracy i może mam takie poczucie, że coś tam można było zrobić inaczej. Ale szczerze powiedziawszy, gdy wchodzę do Empiku i widzę półkę komiksową, która jest trzy razy mniejsza niż dziewięć lat temu, to oznacza, że przyszłość nie wygląda różowo. Niestety, tak właśnie jest. Komiks w Polsce pojawił się jako masowe medium za późno. Rynki dojrzałe, duże, bogate budowały pozycję komiksu w latach 30., 40. i 50., kiedy nie było alternatywnych rozrywek dla młodzieży. I dzięki temu na tych rynkach mógł powstać gigantyczny przemysł, gigantyczne grono odbiorców, wielopokoleniowe odbieranie komiksu. W Polsce nie było na to szans. Komiks, gdy rozwijał skrzydła jakieś 20 lat temu, od razu musiał konkurować z filmem, wideo i grami komputerowymi, co ograniczało jego możliwość oddziaływania. A druga rzecz, i to trzeba sobie powiedzieć, na całym świecie komiks jest stosunkowo drogim medium rozrywkowym w biznesowym ujęciu „value for money”. Jeżeli porównamy cenę komiksu (na marginesie: wielu fanów uważa, że komiksy w Polsce są drogie) na przykład w Stanach, gdzie album kosztuje dwadzieścia dolarów, to jest to cena w porównaniu z książką dosyć wysoka. Komiks to po prostu drogie medium. Wynika to z technologii produkcji, z systemu pracy. Takie medium jest w stanie funkcjonować tam, gdzie są duże rzesze miłośników tego gatunku. Jeżeli przyjrzymy się Europie, to widać, że w krajach stosunkowo niedużych, przykładowo w Skandynawii, rodzima produkcja jest niewielka. Tam wszyscy praktycznie znają angielski, więc kupują oryginały, a wydawcy lokalni wydają rzeczy niszowe za duże pieniądze albo wydają te najpopularniejsze rzeczy typu „X-Men” czy „Asterix”. Są też takie rynki jak niemiecki czy hiszpański – większe kraje, z dłuższą tradycją czytania komiksów, ale tam też nie jest to rynek wielki. Naprawdę duży rynek jest tam, gdzie od kilkudziesięciu lat komiks jest ważnym elementem kulturowym, czyli kraje frankofońskie oraz Stany Zjednoczone i Japonia. Natomiast z punktu widzenia polskiego rynku warto wspomnieć o prasie komiksowej dla dzieci. Opowiadając przed chwilą długo o komiksie, miałem na myśli tak zwane „trade’y”, czyli albumy w twardych okładkach, sprzedawane w księgarniach za kilkanaście euro czy dolarów. W Polsce mamy gigantyczny rynek prasy dziecięcej, która korzysta z komiksu jako medium opowiadania w sposób podstawowy. Przykładem może być „Kaczor Donald”, którego w najlepszych latach sprzedawało się 200-250 tysięcy egzemplarzy co tydzień. Obecnie sprzedajemy znacząco mniej, bo około 45 tysięcy, ale co tydzień dostarczamy dzieciom sporej dawki komiksu. Wokół „Kaczora Donalda” zbudowaliśmy kilka innych produktów komiksowych, które nie proponują dzieciom plastikowych zabawek i łamigłówek, tylko czysty komiks do czytania. Myślę tu o „Gigancie” czy „Mamucie”. Tych pozycji wychodzi tyle, że dzieciak w miesiącu może kupić sobie dwa grube tomy komiksów, w tym wypadku oczywiście o Kaczorze Donaldzie. Ale w kioskach można znaleźć też komiksy o Scooby-Doo, Power Rangers czy o Spider-Manie w wersji dziecięcej. Podsumowując, można powiedzieć, że ten małoletni czytelnik, siedmio- czy ośmiolatek, ma dość duży wybór pozycji komiksowych. Problem polega na tym, że ten czytelnik nie „przesiada się” na komiks dorosły. MO: Pamiętam, że jakieś 10 lat temu mówiłeś o „Kaczorze Donaldzie” jako sposobie na zaszczepienie wśród dzieciaków fascynacji komiksem. 
Wyszukaj / Kup TK: Miałem taką nadzieję, że ci, którzy czytają „Kaczora Donalda”, później przesiądą się na komiksy poważniejsze. Trochę tak się stało. Dzisiejsze pokolenie dwudziesto- czy trzydziestolatków zostało wychowane w latach 90. na komiksach TM Semic i oni teraz szukają i kupują kolejne, poważniejsze pozycje o trykociarzach. Jednak skala tego zjawiska jest zbyt mała, aby rynek się rozwinął. Z drugiej strony pojawiają się powoli pewne zjawiska typu ciągłość pokoleń. Dobrym przykładem są „Gwiezdne wojny”. Komiksy gwiezdnowojenne odpalały już w Polsce kilka razy i za każdym razem nieskutecznie – udało się dopiero teraz. Oprócz tego, że mam nadzieję, iż wydajemy dobry magazyn z komiksami gwiezdnowojennymi, dobrze dobieramy tytuły i zapewniliśmy odpowiedni marketing, to przede wszystkim dzisiaj „Gwiezdne wojny” stały się już w Polsce zjawiskiem wielopokoleniowym. Komiksy te kupują dzieciaki, które są zafascynowane kreskówką „Clone Wars”, powszechnymi w sklepach zabawkami i otoczką SF, ale też te dzieciaki mają tatusiów, od czterdziestu lat w górę, którzy to tatusiowie sami są już generacją „Gwiezdnych wojen”. Kupują te zabawki i czasopisma dla dzieci, ale też dla siebie. Jeśli porównujemy Polskę z Francją czy Danią, to tam mamy rodziców i dziadków, którzy sami chowali się na prasie dziecięcej z dużą dawką komiksów i te same gazety będą kupować swoim dzieciom. W Polsce jeszcze tego nie ma. „Kaczor Donald” dopiero za jakieś pięć lat może się spodziewać, że jego najstarsi czytelnicy będą mieli dzieci w wieku „kaczorowym”. Kiedy byłem w Belgii na jakichś spotkaniach komiksowych, wziąłem taksówkę i powiedziałem, żeby podjechać pod Castermana. Taksówkarz od razu się ożywił: „O Casterman! Bandes Dessine!” i tak dalej. Okazało się, że człowiek sześćdziesięcioletni, taksówkarz, jest kolekcjonerem komiksów. U nas to na razie chyba niemożliwe. MO: Zdarza mi się zajrzeć na internetowe strony komiksowych wydawców francuskojęzycznych. Każdy z nich miesięcznie wydaje tyle pozycji, co wszyscy polscy wydawcy razem wzięci. Luka pomiędzy tym, co znają polscy miłośnicy komiksów, a tym, co pojawia się na świecie, powiększa się. Egmont co jakiś czas sięga po te klasyczne, starsze pozycje (Blueberry, Tintin, Arzach) i chwała mu za to. Czy masz w głowie długofalowy plan przybliżenia tej komiksowej klasyki? TK: Mówi się, że we Francji wychodzi cztery tysiące komiksów rocznie, w Polsce 300-350, więc ta dziura oczywiście się powiększa. Prawdą jest też to, że ogromna część produkcji frankofońskiej, zresztą każdej innej też, to jest chała. Co dwa-trzy miesiące dostaję kilka paczek z komiksami o superbohaterach z DC i Marvela i muszę przyznać, że większości nie da się czytać. Ja mam odwrotne wrażenie – twierdzę, że w Polsce w ciągu kilku ostatnich lat nadrobiliśmy gigantyczne zaległości. Polski czytelnik w tym czasie dostał pigułę kilkuset, jeśli nie kilku tysięcy komiksów, które były najważniejszym dokonaniami w dziejach gatunku. Poznaliśmy prawie całego Gaimana, Millera, Eisnera, Moebiusa, Jodorovsky′ego i wielu, wielu innych twórców. To wręcz jest trochę nienaturalne. Cała ta ścieżka tworzenia się gatunku, rozwoju komiksowego języka, która na świecie działa się przez 30-40 lat, u nas ukazała się w kilka lat. | ||||
O albumie "Historia science fiction", polskiej fantastyce i całej reszcie, z Tomaszem Kołodziejczakiem rozmawia Marcin Osuch
więcej »
Cztery lata temu opublikowaliśmy krótki wywiad z Ursulą K. Le Guin.
więcej »
Usłyszałem od Spielberga, że nie powinienem kręcić, dopóki nie poznam emocjonalnego sedna sceny, dopóki nie spojrzę na nią z sercem- mówi Menno Meyjes, scenarzysta „Koloru purpury” i „Imperium słońca”, które wkrótce ponownie wejdą do polskich kin.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Esensja czyta: Grudzień 2015
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Anna Kańtoch, Tomasz Kujawski, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Marzec 2011
— Miłosz Cybowski, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Joanna Słupek
Elfy lubią oglądać westerny
— Konrad Wągrowski
Trzy spojrzenia na Odległą Galaktykę
— Agnieszka Szady
Dla dziewczynek (ale chłopcy w sekrecie też mogą poczytać)
— Konrad Wągrowski
Tak naprawdę nie dzieje się nic, i nie stanie się nic aż do końca
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Budowanie to radość…
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kajtek i jego magiczny miecz
— Beatrycze Nowicka
Esensja czyta: Marzec 2016
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka
Esensja czyta: Luty 2016
— Miłosz Cybowski, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Grudzień 2015
— Dominika Cirocka, Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Anna Kańtoch, Tomasz Kujawski, Konrad Wągrowski
Potwory zachodu i wschodu
— Konrad Wągrowski
Esensja czyta: Maj 2011
— Miłosz Cybowski, Anna Kańtoch, Joanna Kapica-Curzytek, Beatrycze Nowicka, Konrad Wągrowski
Matki i córki
— Agnieszka Szady
Krwawo i z kamienną twarzą
— Jakub Gałka
Koledzy od komiksów to już by cię gonili z widłami
— Tomasz Kołodziejczak
Nie byłem pesymistą
— Tomasz Kołodziejczak
Cierpliwości. Patrzcie na Kinga...
— Tomasz Kołodziejczak
Dzięki. Bardzo fajny wywiad, szczery bez marketingowego słodzenia. Sam fanem komiksu nie jestem i po "Kaczorze Donaldzie" w dzieciństwie nie przekonałem się do żadnego.