Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
książkoweksiążkowe (wybrane)
Tako rzecze Sarturus z Szopinberga, albo dzielny Rosselin z FertuZapraszamy do lektury wywiadu z Romualdem Pawlakiem, autorem opowiadań i powieści fantastycznych. Z pisarzem rozmawiała Agnieszka Kawula.
Romuald PawlakTako rzecze Sarturus z Szopinberga, albo dzielny Rosselin z FertuZapraszamy do lektury wywiadu z Romualdem Pawlakiem, autorem opowiadań i powieści fantastycznych. Z pisarzem rozmawiała Agnieszka Kawula. Skoro jest dobrze, to później musi być źle. A jak jest wspaniale, to będą wieszać. (Z dzieła Sarturusa z Szopinberga „O rozkoszy bycia obywatelem Imperium”) Agnieszka Kawula: „Czarem i smokiem” został przyjęty raczej pozytywnie, ale trafiają się też opinie, że „Książka miła, ot, tak do poczytania, ale nie wzbudza żadnych emocji, lekka i przyjemna, w sam raz na wakacje”. Chciałeś stworzyć taką literaturę, nazwijmy ją „wagonową”? Romuald Pawlak: Przyjęcie było bardzo pozytywne, aż mnie zaskoczyło. Ale owszem, to czytadło. Nie jest to książka pozbawiona podtekstów, z takim stwierdzeniem się nie zgodzę, niemniej – czy autor każdą książką powinien zbawiać świat? Miałem ochotę napisać coś zabawnego, ponieważ we mnie jest co najmniej dwóch autorów: taki z „Innych okrętów”, piszący serio, i taki lubiący czasem opowiedzieć zabawną historię, która pozwoli się pośmiać, a nie rości sobie pretensji do nawracania. Bo widzisz, ja nawracanie zostawiam komu innemu. Za to brakuje mi dobrze napisanych czytadeł. Takich, żeby podczas jazdy pociągiem mieć do czytania coś, co nie obraża moich komórek nerwowych, ale jednocześnie nie każe co zdanie rozszyfrowywać trudnych słów. AK: Nie brakuje też głosów niezadowolenia: Główny bohater nie jest zbyt zajmujący, podstawowym motorem jego działań jest ciągłe mszczenie się na tych, którzy mu podpadli, co po pewnym czasie staje się dosyć nużące. Ledwo udało mi się przebrnąć przez ten tom. RP: Każda książka zbiera głosy również osób rozczarowanych jej treścią, więc i moja się kilku takich doczekała. Ale co mam na to odpowiedzieć? Wystarczy wziąć „Czarem i smokiem”, a teraz i „Wojnę balonową” do ręki, żeby już po lekturze okładki zobaczyć, że to czytadła, a nie mierzenie się z Największymi Problemami Wszechświata. Jeżeli ktoś szuka u mnie „poważnej” literatury, powinien sięgnąć po „Inne okręty”, albo zaczekać do jesieni, na zbiór opowiadań. A inną sprawą jest to, że ja lojalnie uprzedzam na okładce, że to jest cykl. Każdy z tomów staram się tak pisać, żeby dawał się czytać jako pojedyncza książka. Niemniej, z góry wiadomo, że wszystkie tomy złożą się na całość. AK: Masz rozpisany jakiś plan, co ma się wydarzyć w kolejnych tomach? RP: Nie tylko plan, ja mam nawet napisaną ostatnią scenę. Tak, piszę na podstawie notatek, stąd wiem, dokąd prowadzę. Oczywiście to nie jest taka ścisła wiedza, że w tomie nr 4, w rozdziale piątym, bohater idzie do łóżka z Annabell. Ale kluczowe rzeczy były obmyślone zanim oddałem wydawcy tom pierwszy. AK: Ile części planujesz? Pisać tak długo, aż się znudzi czytelnikom? RP: Nie, cała historia zamyka się w czterech tomach. Trzeci, „Smocze gniazdo”, powinien wyjść w zimie, o ile nie zawalę terminu. Zabijajcie moich przyjaciół, a z wrogami sam sobie poradzę. Albo zginę z honorem, nie od ciosu w plecy. (Mądrość Sarturusa z Szopinberga) AK: Kolejny cykl rozpoczęty, drugi tom można czytać… A gdzie się zapodział Fillegan? Pamiętam, że zapowiadałeś kilka tomów z tego cyklu, czyżbyś zarzucił pisanie o tym panu na dobre? RP: Fillegan… sam nie wiem. Materiał jest na dysku, ale waham się, czy go publikować. O przerwaniu wydawania cyklu zadecydowały względy raczej pozaliterackie, niemniej – istotne. A teraz… Czy jest sens do tego wracać? Zastanawiam się na przykład, czy dziś Fillegan nie zostałby uznany za gorszą wersję Rosselina i jego smoka? Po co mi to? AK: Bo sporo czytelników zawiodło się, że nie ma kontynuacji. RP: Owszem. To jest sytuacja mało komfortowa zarówno dla czytelników, jak i dla mnie. Rozważam taką opcję, żeby „Rycerza” plus długie fragmenty reszty cyklu, w tym opowiadania publikowane kiedyś na łamach „Fantasy”, zebrać w jeden grubaśny tom i po Bożemu zamknąć tę historię. Kiedy cos się dzieje, trzeba albo uciekać, albo łapać za miecz. (Mądrość Sarturusa z Szopinberga) AK: A propos historii, gdzie jest zapowiadana przez Ciebie opowieść o Zakonie Maltańskim? Nie tak dawno odgrażałeś się, że powstanie powieść stricte historyczna, a tu ni widu, ni słychu… RP: Historia nigdzie się nie podziała, wręcz przeciwnie, ma się bardzo dobrze. Tyle że takie teksty pisze się wolniej – albo przynajmniej ja je tak piszę. Na razie zrealizowałem zamysł książki, w której historia łączyłaby się z fantastyką – jesienią wyjdzie książka, gdzie znajdziesz opowiadanie o rycerzach zakonnych, a także innych średniowiecznych klimatach. A powieść mam zamiar skończyć do końca roku. Jest więc nadzieja, że w przyszłym roku się ukaże. AK: Nie obawiasz się, że z historią może Ci po prostu nie wyjść? Jednak z „Innymi okrętami” miało być lepiej niż było, a ludzie raczej kojarzą Cię z nowym cyklem albo ze starym Filleganem. RP: Wiesz, z perspektywy czasu widzę, że z „Innymi okrętami” wcale nie jest tak źle. Owszem, zebrały trochę recenzji krytycznych w fandomie. Ale sprawdź sobie, co napisał recenzent „Polityki”. On chwali dokładnie to, co odstręczyło miłośników „strzelanek”. Kiedy patrzę na to teraz, również na sprzedaż, to widzę, że recenzje rozminęły się ze sprzedażą. A ponadto, tę książkę kupiło sporo ludzi w ogóle nie czytających fantastyki, za to lubiących powieści historyczne. Mogę podać odwrotny przykład: świetne recenzje, kiepska sprzedaż. To uczciwie powiem, że jeżeli już muszę wybierać, to wolę mieć wiernych czytelników niż dobre recenzje. AK: To może trzeba było posłać powieść innemu wydawcy, mniej kojarzącemu się z fantastyką? Tak jak na przykład powieść Huberatha „Miasta pod skałą” wydana przez Wydawnictwo Literackie. RP: Mając dzisiejszą wiedzę rzeczywiście, zaniósłbym do wydawnictwa nie związanego z fantastyką. Ale mimo wszystko nie żałuję, że wydałem tę książkę w Runie. Bo chociaż moje drogi z tym wydawcą się rozeszły, to jednak Ania Brzezińska i Edyta Szulc nie zniechęciły mnie do pisania takiej fantastyki historycznej, namawiając np. do pisania głupich horrorów. Wręcz przeciwnie, miałem poczucie, że warto dalej się w takich klimatach grzebać – a to ważne. Większy wydawca, nie widząc oszałamiającego sukcesu pierwszej książki, różnie by mógł zareagować. AK: No dobrze, a co z tym baniem się? RP: Jasne, że boję się, że mi nie wyjdzie. Byłbym idiotą, gdybym zaprzeczył. Ale to mnie nie paraliżuje. Tym bardziej, że powieść historyczną można napisać na kilka sposobów, zaadresować do którejś z kilku grup czytelników. A jeśli spojrzysz na to, co napisałem do tej pory, to zobaczysz, że próbuję sił w kilku konwencjach literackich. Zmierzam do tego, że jeżeli nie wyjdzie w jednej, takiej awanturniczo-psychologicznej, jaką jest „Płaszcz we krwi” (tak ostatecznie będzie się nazywać ta powieść), zawsze mogę przenieść akcenty. I zamiast powieści historycznej zrobić krwawą awanturniczą jatkę, w której zakon został opętany przez Diabła. AK: W opowieściach o pogodniku na pierwszy plan wysuwa się humor, historia, która tak lubisz trochę ginie… RP: Nic nie ginie… Cykl o Rosselinie i jego smoku jest w pierwszej warstwie czytadłem. Ale w drugiej – wcale nie. Spójrz na pierwszy tom – toż to klasyczna (no, prawie…) przypowieść o zemście. I sporo czytelników odnalazło nawiązania historyczne do pewnej epoki – bo one gdzieś tam tkwią sobie spokojnie… A całość ma pewien głębszy sens. Myślę, że ostatni tom będzie dla wielu czytelników prawdziwym zaskoczeniem. Od braku rozumu gorsza jest tylko wilgoć i smoczy ogon w zasięgu wzroku. (Myśl Rosselina) AK: Dobrze, odpuszczam ci i czekam na te opowiadania… Interesuje mnie, kiedy narodziło się ukochane zwierzątko domowe Rosselina – Filippon? RP: O matko! Żebym to ja wiedział… Smoki w moich tekstach pojawiają się same z siebie. Nawet jeżeli chcę wrzucić tygrysa, zawsze i tak na końcu zamienia się on w smoka. Filippon pojawił się niemal natychmiast, gdy zacząłem się zastanawiać nad tym światem – jeszcze nie miałem konkretnej fabuły, tylko pomysł na świat i na to, co chcę powiedzieć. I tak naprawdę najpierw pojawił się smok, a potem dopiero Rosselin, choć nie mogę wyjaśnić dlaczego, gdyż za wiele bym ujawnił z dwu pozostałych tomów. |
O albumie "Historia science fiction", polskiej fantastyce i całej reszcie, z Tomaszem Kołodziejczakiem rozmawia Marcin Osuch
więcej »
Cztery lata temu opublikowaliśmy krótki wywiad z Ursulą K. Le Guin.
więcej »
Usłyszałem od Spielberga, że nie powinienem kręcić, dopóki nie poznam emocjonalnego sedna sceny, dopóki nie spojrzę na nią z sercem- mówi Menno Meyjes, scenarzysta „Koloru purpury” i „Imperium słońca”, które wkrótce ponownie wejdą do polskich kin.
więcej »
Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner
Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner
Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner
Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner
Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner
Wolę być wolny niż ważny
— Romuald Pawlak
