nr 09 (XXXI)
listopad 2003




powrót do indeksunastępna strona

Siergiej Łukjanienko
  Nastaje Świt

Siergiej Łukjanienko<br><br>TYTUŁ: Nastaje Świt<br>AUTOR: Siergiej Łukjanienko<br>PRZEKŁAD: Ewa Skórkska<br>WYDAWCA: Książka i Wiedza<br>DATA WYDANIA: grudzień 2003<br><br>TREŚĆ KSIĄŻKI:<br>„Nastaje Świt” to kontynuacja „Zimnych brzegów” Siergieja Łukjanienki. Poznajemy w niej dalsze losy ksiecia Markusa, Ilmara Przebiegłego i ich towarzyszy. Już na samym początku dowiadujemy się, że Ilmar został schwytany. Co jednak stało się z innymi?<br>
Siergiej Łukjanienko

TYTUŁ: Nastaje Świt
AUTOR: Siergiej Łukjanienko
PRZEKŁAD: Ewa Skórkska
WYDAWCA: Książka i Wiedza
DATA WYDANIA: grudzień 2003

TREŚĆ KSIĄŻKI:
„Nastaje Świt” to kontynuacja „Zimnych brzegów” Siergieja Łukjanienki. Poznajemy w niej dalsze losy ksiecia Markusa, Ilmara Przebiegłego i ich towarzyszy. Już na samym początku dowiadujemy się, że Ilmar został schwytany. Co jednak stało się z innymi?
Rozdział pierwszy,
w którym dostępuję najwyższego zaszczytu i wcale nie czuję radości z tego powodu

     Miałem na sobie wspaniały, jedwabny płaszcz z kapturem, który skrywał twarz.
     Wprawdzie była to szata duchownego, więc prostego kroju i niezbyt jaskrawa, ale od razu rzucała się w oczy – zwykły nowicjusz takiej nie nosi. Chińskie jedwabie są bardzo drogie, taki płaszcz mógł być powodem do dumy.
     Sznurek, którym związano mi z tyłu ręce, też był jedwabny.
     To też pewnie powód do dumy.
     Ściślej mówiąc, nie był to wcale sznurek, lecz pas od owego płaszcza. Zawiązano go pospiesznie i niedbale, w dodatku jedwab był śliski, a ja od dziesięciu minut poruszałem palcami, próbując rozluźnić węzeł i nic z tego nie wyszło! Święci bracia nie wiążą tak prosto, jak by się wydawało…
     Zresztą, co dałyby mi wolne ręce? Tutaj, w Urbisie, który jest miastem w mieście, w rezydencji Juliusza, Pasierba Bożego…
     Nie mówiąc już o dwóch konwojentach, którzy prowadzili mnie niekończącymi się korytarzami, mocno trzymając pod ręce. Z boku pewnie wyglądało to całkiem zwyczajnie: oto młodzi nowicjusze pomagają iść staremu kapłanowi, pogrążonemu w nabożnych rozmyślaniach…
     Ale we mnie nie było teraz ani krzty nabożności. Może dlatego, że bolał mnie kark, a w głowie huczało? Nie, już raczej z powodu głębokiego przeświadczenia, że nic dobrego mnie tu nie czeka.
     – Stopień, święty bracie – powiedział dobrodusznie, nawet z troską, ten z prawej strony.
     Przez szparę w kapturze widziałem skrawek drogi. W niczym mi to nie pomagało, ale zawsze było jakąś rozrywką. Szliśmy już dość długo i widok zdążył się kilka razy zmienić.
     Najpierw, gdy wysiadłem z karety, pod nogami miałem zwykły kamień. Gładko wyszlifowany, ale jednak kamień, nic szczególnego. Potem były drewniane podłogi długich galerii. Potem marmurowe, pałacowe, inkrustowane. Później na marmurze ścieliły się miękkie kobierce.
     Coraz bardziej bogato…
     Chociaż, jaka różnica, po czym się depcze?
     Ważne, żeby samemu nie dać się podeptać…
     – Stójcie, święty bracie…
     Teraz odezwał się ten z lewej. Mówili na przemian.
     Stanąłem posłusznie, tylko palce dalej robiły swoje: bawiły się węzłem, próbując rozluźnić gładki jedwab. A nowicjusz z prawej strony zadzwonił kluczami – sądząc po brzęku, klucze zrobiono z brązu dobrej jakości – i otworzył drzwi.
     – Stopień, święty bracie…
     Dziwne. Spodziewałem się, że pod nogami będzie teraz bukszpan i heban, inkrustowany turkusem i stalą. Pomyliłem się, znowu zwykły kamień…
     Prowadzono mnie gdzieś w dół… Do podziemi?…
     Serce zaczęło bić szybko i trwożnie.
     Nie spodziewałem się właściwie niczego dobrego, byłem przygotowany na najgorsze, ale żeby tak od razu?
     Nie wytrzymałem:
     – Dokąd mnie prowadzicie? – Odpowiedzi nie było. Tylko palce konwojentów zacisnęły się mocniej…
     Więc to tak…
     Szliśmy schodami, które opadały dość łagodnie, ale ciągnęły się tak długo, że do powierzchni ziemi było teraz co najmniej dziesięć metrów. Wymarzone miejsce na sale tortur: do pałaców Urbisu nie dobiegną żadne krzyki, nie będą niepokoić świątobliwych ojców.
      Zacisnąłem usta i postanowiłem nie zadawać więcej pytań.
     Skoro umiałem żyć, zdołam też umrzeć.
     Klucze zabrzęczały jeszcze trzy razy. Ale nie spotkaliśmy nikogo, panowała martwa cisza. Nie wyglądało mi to na sale tortur. Najzręczniejszy oprawca potrzebuje pomocników, a przygotowywane do pracy narzędzia nieźle hałasują…
     Wiedziałem, że tylko się pocieszam. Ale tak bardzo nie chciałem uwierzyć w to, co najgorsze. Taka już jest natura ludzka: żywić się nadzieją, nie przyjmować tego, co nieuniknione. Czasem to pomaga. Gdy w piramidzie egipskiej zgasła mi lampka, pocieszałem się myślą: wyjdę na pamięć, a pamięć mam dobrą…
     I poszedłem.
     I wyszedłem... wyczołgałem się na trzeci dzień.
     Ale nie przez wejście, przez które wszedłem do grobowca.
     Człowiek nigdy nie chce umierać. Dlatego do ostatniej chwili wierzy, że wszystko będzie dobrze.
     – Siadajcie, święty bracie.
     Nacisnęli na moje ramiona, a ja opadłem na twarde siedzenie. Oparć, do których można by przymocować ręce, nie było. To mi dodało otuchy.
     Przez minutę panowała cisza. Konwojenci stali w milczeniu, nie ruszali się, jakby ich w ogóle nie było. Tylko oddychali zbyt szybko.
     Potem gdzieś z przodu skrzypnęły drzwi. Zapłonęło jaskrawe światło – od gazowych albo karbidowych lamp. Rozległy się kroki… i moi konwojenci zapomnieli o oddychaniu.
     – Ściągnijcie mu kaptur.
     Głos był cichy, łagodny. Ale jakże władczy!
     Kaptur zdarły mi cztery ręce. Pewnie jak zajdzie potrzeba, głowę ukręcą mi z taką samą gorliwością…
     Rozglądając się, zamrugałem, by przywyknąć do jasnego światła; próbowałem zrozumieć, gdzie się znalazłem.
     Nie przypominało to sali tortur.
     W ogóle niczego nie przypominało!
     Niewielka, okrągła sala, na ścianach kilkanaście gazowych lampek, na suficie – starodawna, pociemniała, prawie niewidoczna mozaika. Ściany były kamienne, podłoga też. Siedziałem na krótkiej, drewnianej ławie bez oparcia; konwojenci zastygli obok mnie. Przede mną stała identyczna drewniana ława, prosta i twarda. Na niej siedział człowiek: twarz pomarszczona, oczy półślepe, wytrzeszczone, jakby senne…
     Zwykły człowiek w białym płaszczu i białej tiarze…
     – Rozwiążcie mu ręce.
     Mówił, ledwie poruszając ustami. Jakby każde jego słowo miało wartość klejnotu, a w dodatku nie wiadomo było, czy jesteśmy godni je usłyszeć.
     A przecież tak właśnie było!
     Przede mną siedział Sukcesor Zbawiciela Juliusz.
     To, co nie udało się mnie, świętym braciom nie sprawiło żadnego problemu. Jedwabny pas rozwiązano w jednej chwili.
     – Odejdźcie.
     Święci bracia skłonili głowy i bezszelestnie wyśliznęli się za drzwi, przez które mnie wprowadzili.
     Zostaliśmy sami.
     Nie minął nawet miesiąc od czasu, gdy dostąpiłem zaszczytu oglądania na własne oczy biskupa Ulbrichta. Pamiętam, jak padałem przed nim na kolana, jak prosiłem o przebaczenie i błogosławieństwo…
     Teraz coś się we mnie wypaliło, zgasło.
     Oto siedzę przed Pasierbem Bożym i nie ruszam się…
     – Rozumiem… – powiedział Juliusz. Popatrzył gdzieś w bok i westchnął. – Podaj swoje imię.
     – Ilmar.
     – Jesteś złodziejem? – zapytał Pasierb Boży tym samym sennym, obojętnym głosem. Lekko grasejował jak człowiek, który długo uczył się prawidłowej wymowy, a jednak nie do końca mu się udało.
     – Tak… Wasza Świątobliwość.
     – Na Smutnych Wyspach pomogłeś uciec z katorgi chłopcu o imieniu Markus?
     – Tak… Wasza Świątobliwość.
     – Wiedziałeś wówczas, że Markus to młodszy książę Domu?
     – Nie.
     Pasierb Boży opuścił powieki i jakby zapadł w drzemkę. Rozejrzałem się niespiesznie. To niemożliwe, żeby mnie, katorżnika i zbója, zostawili samego z Juliuszem!
     Ale nikogo prócz nas w tym dziwnym pokoju nie było. I żadnych otworów strzelniczych, przez które mogliby do mnie celować, też nie widziałem. Może źle patrzyłem?
     – Dlaczego go uratowałeś? – wymamrotał Juliusz. – Co? Dlaczego…
     Nawet nie zabrzmiało to jak pytanie. Pasierb Boży rzucił te słowa ot tak, w przestrzeń…
     – Pomógł mi uciec.
     – Pomógł, a potem? – Chude ramiona pod białym płaszczem drgnęły. – Czemu go ratowałeś, skoro nie znałeś prawdy?
     – Siostra Orędowniczka zakazała porzucać towarzyszy…
     – Czcisz Siostrę… To dobrze – Juliusz popatrzył na mnie. – Zbawiciela też?
     – Tak.
     – Wierzę ci – przystał łatwo Juliusz. – Można by pomyśleć, że jesteś godnym synem Kościoła. Więc jak doszedłeś do takiego życia?
     – Jakiego? – spytałem tępo.
     Pasierb Boży zamilkł i po chwili zapytał z nutką zainteresowania:
     – Wiesz, gdzie się znajdujemy?
     Pokręciłem przecząco głową.
     – To kaplica, w której koronowano Zbawiciela na rzymski tron. Wokół niej zbudowano cały Urbis. To serce wiary, Ilmarze. Komnata na pierwszy rzut oka wydaje się niepozorna, a jednak to podstawa Mocarstwa. Ona, a nie wielkie klasztory, wspaniałe świątynie, ogromne sobory…
     Przeszedł mnie dreszcz. Tego się nie spodziewałem… Tymczasem Pasierb Boży kontynuował:
     – Niewielu dostąpiło zaszczytu przebywania w tym miejscu. Jeszcze mniej jest takich, którzy siadali na tych ławach. Na jednej z nich siedział sam Zbawiciel… Tylko nikt nie wie, na której. Nawet ja.
     Znowu na mnie popatrzył. Miał dziwny zwyczaj: dotykał spojrzeniem i od razu odwracał wzrok.
     – Za co spotkał mnie taki zaszczyt? – zapytałem.
     – Powiedz prawdę, Ilmarze złodzieju.
     Mojego bezczelnego pytania Pasierb Boży jakby nie usłyszał. Nie usłyszał, a jednak odpowiedział:
     – Tutaj, w sercu wiary, symbolu Urbisu, nie ośmielisz się powiedzieć nieprawdy. Odpowiedz… – Znowu szybkie spojrzenie, ale teraz nie odwrócił oczu, wpił się we mnie wzrokiem, a jego głos nabrał mocy: – Za kogo uważasz Markusa, byłego księcia Domu?
     – Za Zbawiciela… – wyszeptałem.
     Pasierb Boży zacisnął usta i zapytał:
     – Dlaczego?
     – Poznał Pierwotne Słowo… – zacząłem. – Czy zwykłemu człowiekowi dane jest coś takiego?
     Juliusz milczał, patrząc w podłogę. Wydawało się, że znowu drzemie. Ale ja zacząłem już przywykać do jego sposobu prowadzenia rozmowy i czekałem cierpliwie. W końcu się doczekałem:
     – Powiedz, bracie mój w Siostrze i Zbawicielu, Ilmarze złodzieju… Z jakiegoż powodu Kościół miałby z taką gorliwością szukać niewinnego dziecięcia, w którym duch Zbawiciela znalazł schronienie?
     Odetchnąłem głęboko, zebrałem wszystkie siły i odpowiedziałem szczerze:
     – Pierwotne Słowo to władza, Wasza Świątobliwość. Klucz do wszystkich Słów, które były, są i będą. Do wszystkich bogactw, które są ukryte w Chłodzie.
     – Cóż z tego?
     – Kto włada Słowem Pierwotnym, ten zawładnie światem – wymamrotałem. – A to i dla świeckich władców pokusa, i… i dla Świętego Kościoła.
     – Ilmarze złodzieju… – zaczął Juliusz, ale zamilkł, nagle zamyślony. Wreszcie podniósł głowę i popatrzył na mnie, jakby mnie dopiero teraz zauważył: – Opowiedz mi, Ilmarze, co się stało w mieście Neapolu, gdzie spotkaliście oficera straży Arnolda. Opowiesz?
     Co za pytanie… Już wszystko opowiedziałem, jeszcze na pierwszym przesłuchaniu. Ciało jest słabe: gdy mistrz italiański zaczął mi pokazywać „Białą różę, czerwoną różę”, już przy trzecim białym płatku wszystko wyznałem.
     – Opowiem.
     Dobrze chociaż, że nie kazał mi opowiadać wszystkiego od początku. Od katorgi na Smutnych Wyspach, z których uciekliśmy z Markusem, porywając szybowiec i zmuszając awiatora Helen, żeby nas przewiozła na kontynent. Od miasta Amsterdam, gdzie urządzono na mnie obławę i gdzie stałem się świadkiem występku Arnolda, oficera Straży, który w ferworze walki zabił swojego towarzysza. A najbardziej nie chciałem opowiadać – ani nawet wspominać, jak święci bracia w Siostrze i Zbawicielu zabijali się nawzajem… i jak ja zabiłem jednego z nich…
     No, a Neapol… Czymże w porównaniu z tym wszystkim był Neapol?
     Opowiedziałem Pasierbowi Bożemu, jak uciekaliśmy z Miraculous: młodszy książę Markus, ja, awiator Helen i przeorysza Luiza, która pomagała Markusowi w Krainie Cudów ukryć się przed strażą. Jak Markus czynił cuda swoim Słowem, jak poradziliśmy sobie z liniowcem imperatorskim, jak wjechaliśmy dyliżansem do Neapolu – prosto w zasadzkę Arnolda.
     I jak Markus powstrzymał rzeź samym tylko Słowem… Jak Chłód przetoczył się przez ulicę, jak rżały przerażone konie, z których znikła uprząż. Jak strażnicy, w jednej chwili pozbawieni broni, miotali się niczym w taranteli, obmacywali się, rozglądali, próbując zrozumieć, kto ich rozbroił.
     Mark zabrał do Chłodu wszystko, co mogło posłużyć zabijaniu. Zabrał, nie dotykając, nie patrząc, samym tylko wysiłkiem woli. Ale strażnicy załatwiliby nas nawet bez broni, gdyby nie Arnold.
     Tylko Siostra i Zbawiciel wiedzą, co działo się wtedy w jego duszy. Byłem w lepszej sytuacji – mnie nie dławił obowiązek oficera. Ja nie przysięgałem Domowi… Arnold dokonał wyboru i wyprowadził nas z zasadzki, rozrzucając własnych żołnierzy jak szmaciane lalki. Jedną ręką torował nam drogę, a drugą przyciskał do piersi nieprzytomnego Markusa.
     – To znaczy, że oficer Arnold uwierzył… – powiedział Pasierb Boży niby ironicznie, ale poważnym tonem. – Przypomniał sobie Pismo…
     – Jak mógł sobie nie przypomnieć? – ośmieliłem się zapytać. – Przecież sam Zbawiciel, gdy żołnierze rzymscy chcieli zabić jego i Siostrę, uczynił to samo!
     Pasierb Boży westchnął i zapytał:
     – Co było dalej, Ilmarze złodzieju?
     – Wyruszyliśmy do portu. – Oblizałem wyschnięte wargi, zastanawiając się, czy nie dałoby się czegoś zataić. Tylko po co? Moje słowa już nikomu nie wyrządzą krzywdy. – Chcieliśmy popłynąć statkiem do Marsylii albo Nantes. A dalej, jak się uda. Do Indii Zachodnich albo jeszcze gdzie indziej…
     – Ukryć Markusa przed Domem panującym i Świętym Kościołem – w głosie Juliusza nie było wyrzutu. On po prostu głośno myślał.
     – Tak, Wasza Świątobliwość. Żeby dorósł, żeby zawładnął Słowem w całej pełni…
     – Dalej.
     O tym, co stało się potem, było mi najtrudniej mówić.
     – Potem… poszliśmy szukać statku – zacząłem. – Wszystko jedno jakiego, żeby tylko miał sprawne żagle. Ale okazało się, że przy każdym statku stoi święty brat i pilnuje, a bez jego podpisu nikogo na pokład nie wezmą. No i…

ciąg dalszy na następnej stronie

powrót do indeksunastępna strona

23
 
Magazyn ESENSJA : http://www.esensja.pl
{ redakcja@esensja.pl }

(c) by magazyn ESENSJA. Wszelkie prawa zastrzeżone
Rozpowszechnianie w jakiejkolwiek formie tylko za pozwoleniem.