„Czegoś takiego w kinie jeszcze nie widziałeś!” straszy napis z plakatu „Piły 2”. Jest to prawdą – ale tylko przy założeniu, że do kina w ogóle nie chodzisz. Bo sama fabuła „Piły 2” powstała według znanego hollywoodzkiego schematu – „weźmy dwa filmy i stwórzmy trzeci, po prostu łącząc pomysły z tych dwóch”. „Piła 2” jest więc połączeniem „Cube” i „Piły” (która z kolei czerpała z „Siedem” i niskonakładowych horrorów). Pan Jigsaw tym razem chwyta w pułapkę nie pojedyncze osoby, lecz całą grupę, która powinna współpracować, aby z pułapki się wydostać. Oryginalności więc tu nie uświadczysz. Może zresztą to hasło stworzył właśnie człowiek, który do kina nie chodzi – świadczy o tym inny slogan „Psychopaci z Cube i Siedem mogliby się od niego uczyć”. Gdyby autor tego hasła oglądał „Cube”, wiedziałby zapewne, że nie było tam żadnego psychopaty.

Niewdzięczne jest zadanie krytyka przy opisywaniu takiego filmu jak „Tylko mnie kochaj”. Wiadomo, że musi go zjechać. Wiadomo, że nie powie nic odkrywczego. Wiadomo, że wyjdzie na zgreda. Film oczywiście jest zły. Nawet nie oczekując od niego jakichś wielkich analiz społecznych, odbierając jako komedię romantyczną (to bardzo sympatyczny gatunek), trzeba stwierdzić, że jest zły. Przede wszystkim nie ma scenariusza. Owszem, w czołówce dowiadujemy się, że jakiś tam scenariusz napisał sam Zatorski, ale przecież to reżyser, nie scenarzysta, więc trzeba go usprawiedliwić. Nie zna się biedak na pisaniu scenariuszy i to widać wyraźnie. Film jest zlepkiem najoczywistszych schematów z lepszych kom-romów, fabuła jest raczej bzdurna, na domiar złego widz wie wszystko już po 20 minutach seansu, przewidując trafnie wszystkie „zaskakujące zwroty akcji” ze 100% dokładnością i przez resztę filmu zastanawiając się, jakimi durniami muszą być bohaterowie filmu, skoro sami się jeszcze nie domyślają. Postaci mają taką głębię, że „Fantastyczna czwórka” przy nich jawi się jako Rów Mariański, od dialogów bolą zęby, aktorsko mała 7-letnia dziewczynka kładzie całą elitę polskiego aktorstwa serialowego na obie łopatki. Widać wyraźnie ból polskiego kina rozrywkowego, w którym nie ma sprawnych rzemieślników, którzy z prostego materiału byliby w stanie zrobić trzymający się kupy film dla masowego widza, nie obrażając jego inteligencji.