Jedna jest zaleta „Mojej pięknej pralni” – informacje na temat Wielkiej Brytanii. Rasowe konflikty w USA niejednokrotnie opisywane były na wielkim i małym ekranie, natomiast angielski rasizm nie doczekał się swojego piewcy. Zwykłego czytelnika może zaskoczyć ostrość i powszechność tego problemu, rozmiar szykan i zniewag, jakich zaznawali mieszkający w Anglii Pakistańczycy.

Niestety, Hanif Kureishi nie umie ubrać swoich przeżyć w strawną literacko formę. Wylewa po prostu to, co mu na wątrobie leży, nie szuka sposobu na zaciekawienie czytelnika. „Moja piękna pralnia” pozbawiona jest literackich walorów i czyta się ją… nie, nawet nie ciężko. Autorskie braki czynią lekturę płaską, nudną, niegodną zapamiętania. Nie jest to książka warta uwagi, to po prostu ciekawostka, interesująca jedynie dla badaczy stosunków społecznych Wielkiej Brytanii XX w.

Plusy:

• interesujące informacje

Minusy:

• brak cienia nawet walorów literackich i jakiegokolwiek zainteresowania czytelnikiem

„Zdrowe zwłoki” to krótka, dobrze skomponowana opowiastka, żywiąca się przede wszystkim dziwacznymi obrazami wyprutymi z czeluści umysłu Stevena Eriksona. Stworzone przez niego miasto przepełnione jest wypaczeniami, do jakich doprowadziło podporządkowanie całej kultury jednej obłąkańczej idei, a które autor z talentem i obrazowo pisuje. To chora, chwilami obrzydliwa, a chwilami zabawna wizja.

Z motta wynika, że autor chciał ze „Zdrowych zwłok” uczynić satyrę na fanatyków zdrowego życia, jednak nie udało mu się to. Powód: Erikson tak dalece zniekształcił swój świat, że nie widać jakichkolwiek podobieństw między kaprysami obłąkanego władcy, a często niemądrym postępowaniem miłośników własnego ciała.

Dla lubiących świat Malazu „Zdrowe zwłoki” będą przyjemną, w eriksonowskim tego słowa znaczeniu, lekturą. Dla tych, których nie wciągnęła „Malazańska księga poległych”, i dla tych, którzy jeszcze nie podjęli próby przeczytania jej, opowiadanie to będzie raczej niestrawne. Niech lepiej wezmą się za „Bramy domu umarłych”.