Z wykopem. Tak to się zaczyna. Podczas wojskowej misji w Meksyku pułkownikowi Nickowi Fury’emu puszczają nerwy. Przejmuje dowodzenie i zaczyna krwawą rzeź. To jedna z jego ostatnich akcji. Wkrótce dowie się, że w efekcie „niewielkich przesunięć kadrowych” zostanie przeniesiony za biurko w S.H.I.E.L.D. Pułkownik będzie pełnił funkcję dyrektora wykonawczego planowania operacyjnego. Dla człowieka, który spędził całe życie na froncie, siedzenie za biurkiem nie jest powodem do radości.

Nick Fury podczas rozmowy z Duganem – emerytowanym agentem – zauważa, że Gagarin (eksczłonek Hydry – przeciwników S.H.I.E.L.D.) dopiął swego. Amerykańskie media informują, że niewielka wysepka położona między kontynentem a Hawajami stała się areną wojskowego przewrotu. Gagarin był jednym z tych, którzy grali ierwsze skrzypce. W Furym odzywa się patriota. Czyli – w tym wypadku – człowiek, który za wszelką cenę (czytaj: używając militarnych gadżetów) będzie starał się przywrócić „peace and love” na Wyspie Napoleona.

Kolejny tom cyklu przygód królika-ronina nie niesie tym razem żadnych niespodzianek fabularnych. Nie pojawia się też Jei ani wątek Chizu (renegatki ninja), za to na krótką chwilę powraca Tomoe i zawirowania polityczne wokół pana Noriyuki, suwerena prowincji Geishu.

Piąty tom komiksów Tove Jansson o sympatycznych trollach składa się z dwóch historyjek. W tytułowej Tatuś Muminka wyrusza na poszukiwanie przygód ze swoim przyjacielem z młodości Wimsym (zastanawia mnie, czy to imię ma coś wspólnego z angielskim „whim” oznaczającym „kaprys, fantazję” – wprawdzie Tove Jansson tworzyła w języku szwedzkim, ale komiksy powstały na zamówienie anglojęzycznej gazety). Płatają przechodniom sztubackie figle i wplątują się w intrygę szpiegowską. Wszyscy szpiedzy noszą czarne płaszcze i sztuczne wąsy; wprawdzie żaden nie wykrzykuje „carramba!”, ale skojarzenia i tak miałam dość jednoznaczne. Pada kilka fajnych tekstów, np. „Proszę pójść z tym papierem do kawiarni sabotażystów” czy „Głuptasie! Kobiety mające na imię Nadia zawsze są szpiegami!"; obrywa się też rządowej biurokracji, reprezentowanej tutaj przez enigmatyczny Departament, który w klasyczny sposób odsyła zainteresowanych od jednego pokoju do drugiego. Oczywiście cała akcja jest rozkosznie wprost „dobranockowa”, nawet scena torturowania schwytanych bohaterów, choć można to też potraktować jako wykpienie pewnych schematów.

Brak imprimatur, czyli oficjalnej aprobaty władz kościelnych, nie oznacza braku szacunku dla przekazywanych wartości. W „I.N.R.I.” nie znajdziecie fragmentów obrazoburczych (choć oczywiście na przykład dla Świadków Jehowy obrazoburcza będzie sama idea przedstawienia czegoś, co nie jest w 100% zgodne z ich wersją Pisma). Bazując głównie na Nowym Testamencie, Tobiasz Piątkowski napisał scenariusz wydarzeń z pierwszych lat życia Jezusa, lecz narratorem uczynił, czy też w centrum uwagi postawił jego opiekuna, Józefa.