Kolejna parahistoryczna powieść twórcy światowych bestsellerów fantasy.

Nowa książka Kaya to powieść przenosząca czytelnika do północnych krain średniowiecznej Europy, w czasy Alfreda Wielkiego. Poznajemy wyspy Brytyjskie i Skandynawię w tym punkcie historii, kiedy o panowanie walczyli Wikingowie, Celtowie (ten ich odłam, który obecnie nazywamy Walijczykami) oraz Anglosasi (obecnie Anglicy). To czasy poprzedzające powstanie dworu Arturiańskiego i legendy św. Graal. Mroczny czas brutalnych walk o przeżycie, pogańskich wierzeń i średniowiecznych praktyk. Jak w historycznym tyglu, mieszaja się wierzenia i praktyki różnych plemion i powstają podwaliny współczesnej Brytanii.

Powieść rozpoczyna się, kiedy młody Wiking Bern Thorkellson ucieka z rodzinnego domu ze skradzionym koniem i dołącza do morskiej wyprawy Jormsvików wyruszających na podbój wybrzeży wysp Brytyjskich. W tym czasie Alun ab Owyn, Książe Celtów przysięga Jormsvikom zemstę po tym, jak w brutalnym ataku zabili jego brata Dai. Dusza Dai przyłączyła się do królowej elfów i podąża za nią do świętego lasu. Aeldred, król Celtów broni swojego królestwa przed najazdem Jomsvików pod przywództwem wnuka legendarnego bohatera Wikingów, Siggura Volgansona. Podczas bitwy córka Aeldreda odkrywa psychiczną więź z księciem celtyckim Alunem.

„Ostatnie promienie słońca” to powieść, która rozwija się dzięki decyzjom podejmowanym przez jej bohaterów. Autor w mistrzowski sposób ukazuje wagę i znaczenie jednostki w rozwoju historii. W przeciwieństwie do wielu innych pisarzy, Kay posiada wspaniałą umiejętność kierowania swoimi bohaterami. Każdy z nich odgrywa istotną rolę dla dalszego rozwoju akcji. W powieści nie występuja żadne siły nadprzyrodzone, żaden bóg nie walczy ze złem. Postacie doświadczają skutki własnych czynów, zmagają się z własnym losem i sami kształtują swoją przyszłość.

Nieprzypadkowy jest tytuł powieści. „Ostatnie promienie słońca” to opowieść o schyłku pewnej epoki, kończącego się pewnego porządku. Anglosasi i Celtowie to wyznawcy nowej wiary, którzy porzucili swoje dawne wierzenia i skierowali się ku nowym bogom.

W Oksfordzie ktoś bestialsko morduje studentki, usuwa im organy, a na ich miejsce wkłada monety. Pisarka Laura Niven, odwiedzająca właśnie córkę i jej ojca, Philipa Bainbridge’a, uważa, że to mordy rytualne i że wiążą się one z doświadczeniami alchemików. Prowadząc prywatne śledztwo, Niven i Bainbridge odkrywają, że w mieście znajduje się tajemnicza rubinowa kula, pozwalająca uzyskać kamień filozoficzny. Zakon Czarnego Sfinksa, któremu przewodniczył ongiś sam Isaac Newton, zamierza wykorzystać ją do odprawienia mrocznego rytuału, ale potrzebne są jeszcze organy pięciu dziewcząt. Wiosenne ekwinokcjum, kiedy dochodzi do koniunkcji kilku planet, to czas żniw dla Akolity – mordercy zakonu.

Losy Polski zbyt często wpadały pod „młyńskie koła” historii, a wówczas tylko Bies, Chochoł czy natchniony Lirnik mógł „wygrać” je na bandurze, aby odwrócić szalę przeznaczenia. Tak jest i w nowej książce Jacka Komudy. Spotkanie Tarasa, tragicznego kozackiego bandurzysty, francuskiego banity Danteza, pięknej metresy Justyny Godebskiej i zaporoskiego pułkownika-watażki Bohuna, splata się w krwawy powróz historii, na którym zawieszone są jak na pięciolinii nuty magicznej, ukraińskiej dumki. To ona, przerwana w pół przez intrygi i złowieszczą politykę, mogła scalić polsko-litewską Rzeczpospolitą w trójskrzydłego orła, z Ukrainą na czele. Stworzyć królestwo, w którym polskie rycerstwo dopuściłoby do herbów i przywilejów kozaków zaporoskich, co uczyniłoby z Rzeczpospolitej największe mocarstwo XVII-wiecznej Europy.

Ta powieść nie jest historią alternatywną, ani kontynuacją „Trylogii” Sienkiewicza. Oto oparty na mało znanych faktach historycznych zapis wydarzeń poprzedzających najstraszniejszą klęskę w dziejach Rzeczypospolitej – bitwę pod Batohem, nazywaną dziś staropolskim Katyniem, objętą zmową milczenia przez historyków i dawnych pamiętnikarzy.

Ten krwawy epizod wojen kozackich, ubrał Komuda w poetycką wizję widzianą oczyma francuskiego banity Bertranda Danteza, byłego dworzanina polskiej królowej. On to przejmuje na siebie przekleństwo losu, staje się wybrańcem Śmierci, rozdając w tym spektaklu karty Tarota znaczone szlachecką krwią. Kto wygra to rozdanie? Kto uratuje rycerstwo koronne przed zagładą? Nie bój się, drogi czytelniku, zanurzyć w wartkim nurcie Zemsty, Przysięgi, Zdrady i narodowej Pokuty…

Jak pamiętamy z części pierwszej Norweskiego Dziennika Paweł Koćko (lub jak kto woli Tomasz Paczenko) nie mógł narzekać na wakacyjną nudę. I tym razem Pilipiuk nie oszczędza swojego bohatera (bo przecież bohaterzy są po to, by ich doświadczać na różne sposoby, ku uciesze czytelników). Nie dość, że chłopak musi się ciągle ukrywać, to nadal nie wie zbyt wiele o swojej tożsamości. Wciąż poszukuje odpowiedzi na pytania: kto podjął się pewnego szalonego eksperymentu genetycznego, jak rozumieć niepokojące sny, nawiedzające chłopaka? Jakby tego jeszcze było mało, nie zawsze wiadomo, kto szpieg, a kto przyjaciel…

Z tą powieścią czas nabiera innego znaczenia, a świetnie poprowadzona akcja przykuwa uwagę do ostatniej strony. Pilipiuk coraz więcej wyjaśnia, ale też stawia nowe znaki zapytania na drodze swoich bohaterów. Nad głową bohatera przetoczy się niejedna poważna burza. Na szczęście, czasem i słońce nieśmiało wyjrzy zza chmur.

Jack Reacher samotnie wędruje po kraju. Nie ma pracy, dokumentów, stałego adresu. Ale nigdy nie odwraca się od kogoś, kto prosi o pomoc. Teraz zaś pewna kobieta zwraca się do niego, bo potrzebuje wsparcia w nowej pracy.

Czym się zajmuje? Ochroną wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Przed ludźmi, którzy grożą mu śmiercią.

I tak Reacher, zbrojny jedynie w szczoteczkę do zębów i ubranie, które ma na sobie, wkracza do niezwykle ekskluzywnego klubu w sercu waszyngtońskich kręgów władzy: siedziby amerykańskiej Secret Service. W grze o życie z upartymi biurokratami i tajemniczym bezwzględnym zabójcą musi wykorzystać swoją wrodzoną inteligencję, łajdacki urok i instynktowną skłonność do starannie kontrolowanej przemocy.

„Bez pudła” to kolejny thriller Lee Childa, błyskotliwa, romantyczna i trzymająca w napięciu opowieść o Jacku Reacherze, bohaterze twardym, fascynującym, brutalnym i obdarzonym iście zwierzęcym magnetyzmem.

Zranione serce może krwawić przez stulecia. Tak dzieje się z Marcusem, wampirem, którego historię Anne Rice wiele razy wspominała w „Kronikach Wampirów”. Tym razem to on jest głownym bohaterem historii, opowiadającym szczegółowo swoje losy.

Wyrwany z ukochanego Rzymu i zmuszony do samotnego strzeżenia wampirzych władców, Marius nigdy nie wybaczył sprawcom swej „ludzkiej” śmierci. Tysiące lat później wciąż rozpacza nad swą stratą. Nieśmiertelność jest dla niego zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem – jest świadkiem najwspanialszych dla ludzkości wydarzeń, ale równocześnie nie może się w nie angażować w obawie, że wyda się ciążące nad nim przekleństwo. Dwa tysiące lat historii Marcusa, mentora wampira Lestata w kolejnej fascynującej opowieści Anne Rice z bestsellerowego cyklu „Kronik Wampirów”.

Snake River, Idaho, 1989. Ariel Behn jest wstrząśnięta, kiedy jej kuzyn ginie z rąk tajemniczego skrytobójcy. Spadek rzuca ją w sam środek śmiercionośnego wiru miedzynarodowej intrygi, a także wielowiekowej tajemnicy…

Jerozolima, Anno Domini 32. Kiedy świat staje u progu nowego cyklu liczącego dwa tysiące lat, cesarz Tyberiusz dokonuje szaleńczych wysiłków, by odnaleźć wskazówki, dzięki którym udałoby sie rozwiazać pewną stuletnią zagadkę. ten, kto zgromadzi i zinterpretuje te zaszyfrowane wskazówki, posiądzie moc, dzięki której będzie mógł kontrolować losy świata i odkryje mrożącą krew w żyłach prawdę o nadchodzącym milenium.

„Magiczny krąg” to fascynująca podróż od powstania cesarstwa rzymskiego do upadku muru berlińskiego, doskonałe połącznie powieści historycznej i nowoczesnego thrillera.

Niepewność, niepokój, mrok, dekadencja, zbrodnia. Ciemne strony ludzkiej natury w nieludzkich światach. Jakże trudno zachować tu własne człowieczeństwo, kiedy tradycyjne rozumienie dobra i zła straciło swe pierwotne znaczenie. Kiedy stworzone przez samych ludzi sztuczne inteligencje stają się wszechmocne i zastępują Boga. Kiedy zagubieni w wirtualnych światach ludzie oddalają się od siebie i tracą łączące ich uczucia. Pozostaje konieczna do zapełnienia pustka, demony przeszłości i niepewność jutra.

Wejdź we wszechświat wyobraźni Janusza Cyrana, w którym pod cienką powłoką znanej Ci rzeczywistości skrywają się pulsujące tajemnicami inne światy. Gdzie ludzkie ciała i emocje stają się pożywką dla obcych sił – stworzonych przez nich samych, przybyłych z otchłani czasu lub kosmosu. Gdzie poznanie samego siebie jest równie trudne i niepokojące, jak odkrywanie otaczającego świata. Ścieżka, na którą wkroczysz, zaprowadzi Cię do najgłębszych i najskrzętniej skrywanych zakamarków ludzkiej – i nie tylko ludzkiej – duszy. Do najmroczniejszych tajemnic skrywanych na jej dnie.

Dziesięć opowiadań. Dziesięć odsłon niezwykłych światów. Dziesięć kroków w nieskończoność wyobraźni. Każdy kolejny krok oddala Cię od tego, co znasz i – podobnie, jak bohaterowie – tracisz pewność, gdzie kończy się mroczna rzeczywistość, a gdzie zaczyna wirtualny koszmar. Kiedy życie zostaje zastąpione zimnym wyrachowaniem sztucznej inteligencji, a martwi zaczynają się cieszyć nienaturalnym życiem.

Jeśli podejrzewasz, że świat nie jest taki, jaki na pozór się wydaje i pociąga Cię klimat rodem z twórczości Philipa K. Dicka – sięgnij po tę książkę. Jeśli intryguje Cię, gdzie przyszłość przesunie granice człowieczeństwa – przeczytaj tę książkę. Jeśli pasjonuje Cię szukanie odpowiedzi na dręczące, egzystencjalne pytania – poleć tę książkę przyjaciołom, żebyś mógł z kimś o niej porozmawiać.

Artur Penhaligon nie powinien był zostać bohaterem. Powinien raczej umrzeć za młodu. Jego życie uratował jednak klucz w kształcie minutowej wskazówki zegara. Artur jest bezpieczny, ale jego świat nie. Wraz z kluczem pojawia się plaga okrutnych potworów z innego świata, na czele z tajemniczym Panem Poniedziałkiem. Aby odzyskać swoją zgubę, nie cofną się przed niczym…

W rezydencji pułkownika Bantry’ego służba znalazła zwłoki nieznanej nikomu młodej kobiety. Mieszkańcy doznają jeszcze większego szoku, gdy zostaje ustalona tożsamość denatki: Ruby Keene, fordanserka z ekskluzywnego hotelu Majestic w modnym nadmorskim kurorcie. Potwierdziła to kuzynka zmarłej, a zarazem koleżanka z pracy. Pułkownik traci reputację. Nie do wiary! Człowiek stateczny, żonaty, poważany, no i niemłody. a jednak to w jego bibliotece była ta dziewczyna. Jedynie małżonka nie podaje w wątpliwość jego wierności. Śledztwo nie posuwa się do przodu, choć krąg podejrzanych maleje, bowiem wszyscy przesłuchiwani mają niezbite alibi. Maleje też nadzieja policji na wykrycie sprawcy. Nawet panna Marple, która rozwiązała niejedną zagadkę kryminalną i teraz też włączyła się w dochodzenie, nie widzi punktu zaczepienia. Ale niekiedy bywa tak, że o czymś ważnym decyduje przypadek.

Szósta na polskim rynku powieść Diaczenków tym razem z gatunku science fiction, w którym ten duet także doskonale sobie radzi. Klimaty wręcz dickowskie – mieszające się rzeczywistości, groza, intryga sensacyjna.

Irena, utalentowana pisarka fantasy, przed kilku laty rozwiodła się z utalentowanym fizykiem – człowiekiem genialnym, ale mrocznym i zamkniętym w sobie. Andrzej Kromar pracował nad tajnym projektem – tak zwanym modelowaniem rzeczywistości.

Irena zostaje nagle wezwana przez Radę Bezpieczeństwa Publicznego – jej były mąż zniknął w eksperymentalnie wymodelowanym przez siebie świecie. Zostawił doń furtkę wraz z informacją, że do modelu wejść może tylko Irena. Młoda kobieta godzi się wyciągnąć swego byłego męża z matni i wkracza w chore światy powołane wyobraźnią Andrzeja. Panuje w nich przemoc i zadziwiające reguły. Np. wyroki na skazanych na śmierć przestępcach wykonywane są przez licencjonowane osoby prywatne. Irena zostaje już na wstępie oskarżona o niepopełnione zbrodnie i skazana na śmierć. Wyrok ma wykonać… wampir – w tej rzeczywistości zwany osobą uzależnioną od hemoglobiny.

To dopiero początek gehenny Ireny…

Piekło zazwyczaj budzi jednoznaczne skojarzenia: wielkie kotły ze smołą, piekielny ogień, wszechobecne jęki potępionych dusz. Cóż, po przeczytaniu tej powieści, przyjdzie ci całkowicie zreformować ten pogląd.

Wyobraź sobie następującą sytuację. Umierasz. Przychodzą panowie z czerwonymi oczami i prowadzą cię do tajemniczej windy. Wciskają przycisk z napisem „minus jeden”. Jedziesz do piekła. Wysiadasz na Poziomie Minus Jeden, a tam pozornie wszystko wygląda tak samo jak na „górze” i możesz dalej spokojnie żyć, pracować, spać, jeść, bawić się…

Para młodych ludzi – Anna i Kamil, ulega wypadkowi samochodowemu, giną na miejscu, ale w tym momencie zaczyna się dla nich nowe życie na Terytorium Polskiej Sekcji Minus Jeden, czyli w piekle. Tu Mickiewiczowska liczba 44 okazuje się niezwykle ważna. Co 44 lata odbywa się bowiem dość niekonwencjonalne losowanie totolotka, w którym można wygrać swoje dawne życie. Czy główni bohaterzy wygrają szczęśliwy los?

Powieść Jerzego Nowosada serwuje czytelnikowi przewrotną wizję, w której rzeczywistość Poziomu Minus Jeden miesza się ze światami kreowanymi przez głównego gubernatora piekła… Po drugie: wartką akcję, porwanie, śmierć i podróż w czasie. I w końcu po trzecie: piękną opowieść o sile miłości i przyjaźni. Bajka stara jak świat, ale podana została w oryginalny i atrakcyjny sposób.

Świat, jaki jest, każdy widzi. Problem w tym, że nie każdy widzi to samo. Ilu ludzi, tyle otaczających nas rzeczywistości. A każda z nich prowadzi do innej przyszłości. Lepszej lub gorszej.

„Gorsze światy” to nie jest miejsce, w którym ktokolwiek chciałby żyć. Ale na szczęście to tylko fikcja. Nie mamy przecież nic wspólnego z XXI – wiecznymi Cesarskimi Prusami, oraz nieznanymi krajami o groteskowych nazwach. Sterowce nie opanowały przestworzy, wszystkowidzące satelity nie śledzą każdego ruchu obywateli. Testy genetyczne nie decydują o przyszłej pracy, a media dostarczają rzetelnych informacji. Odnalezione apokryfy są wyłącznie ciekawostką, a teraźniejszość nie potrzebuje wirtualnych gier, będących ucieczką od rzeczywistości. Wydawałoby się, że nie mamy, od czego uciekać. Półki w hipermarketach są pełne, telewizja nadaje na kilkudziesięciu kanałach, nawet bezrobocie- ten straszak minionego ustroju, też nie jest już takie straszne. Nasz świat nie jest taki zły i w niczym nie przypomina żadnego z opisanych przez Cezarego Michalskiego „gorszego świata”. Chociaż…

Książka Cezarego Michalskiego to tylko z pozoru lekko groteskowa fantastyka bliskiego zasięgu z elementami political-fiction. W rzeczywistości to nasz świat przedstawiony w krzywym zwierciadle a jego odbicie, w zależności od tego jak uważnie mu się przyglądać, nie napawa optymizmem.

Jeśli nie marzysz o superpromocji w hipermarkecie i nie spędzasz całego czasu przed telewizorem, zajrzyj do gabinetu krzywych luster!

Pierwsza część trylogii o współczesnym Frankensteinie.

Neogotycka historia rozgrywająca się w Nowym Orleanie. Znakomicie skonstruowana powieść łącząca elementy grozy, sensacji i czarnej komedii; genialny pomysł przeniesienia XIX-wiecznych ikon literatury w XXI wiek!

…A jeśli Mary Shelley się myliła? Co by się stało, gdyby doktor Frankenstein nie zginął z ręki monstrum, które powołał do życia? I gdyby naprawdę stał się geniuszem zła zdeterminowanym na tyle, by unicestwić niedoskonałą ludzką rasę i zastąpić ją perfekcyjnymi tworami prosto z jego laboratorium? Co by się wydarzyło, gdyby szalony wizjoner żył nadal i mieszkał w Nowym Orleanie XXI-go wieku? Uważany obecnie za genialnego naukowca i filantropa, powszechnie szanowany obywatel miasta wzbudza podejrzenia klasycznej pary detektywów z wydziału zabójstw, którzy prowadzą śledztwo w sprawie serii makabrycznych morderstw. Dochodzą oni do wniosku, że psychopatyczny zabójca nie jest zwykłym człowiekiem. Morduje, by odkryć to, czego nie potrafi znaleźć w sobie.

Tymczasem do miasta przybywa tajemniczy Deucalion, pierworodny marnotrawny „syn” doktora Frankensteina…

Nie wiadomo, czy istnieją niebiosa. Nie wiadomo też, czy istnieje piekło. Jedyne, co jest pewne, to popiół i kurz zalegające piętro wyżej, niebo w upiornie czerwonym kolorze, z przewalającymi się po nim żółtymi i niebieskimi fraktalami.

Tu każdy przedmiot, myśl, uczucie mają swoje Ka – odbicie świata materialnego. Tu pełzają myślokształty, zbierają się skeksy – demony nagłej śmierci, tu przenika zło chcące pożreć, zawładnąć twoją duszą.

Tu wędrujesz ty, gdy nie zdajesz sobie sprawy, że właśnie umarłeś.

Witaj w świecie Pomiędzy!

W najnowszej powieści Jarosław Grzędowicz przenosi nas do krainy Półsnu, znanej z opowiadania „Obol dla Lilith”. Do świata Pomiędzy i pod cierniowy krzyż, na którym wisi rozpięty mnich. Mnich, który poznał tajemnicę tego świata i musiał umrzeć dla niej, pozostawiając swojemu przyjacielowi swoisty testament: sięgaj głęboko i znajduj odpowiedzi.

Zatem przyjaciel zabiera swój obrzyn, dosiada motor BMW i wraca na ulice, na których przetaczają się tylko popiół i kurz.

Wydawałoby się, że bycie królewną to niezbyt skomplikowana sprawa. Ale bycie królewną i czarownicą… O, to już jest znacznie trudniejsze! Szczególnie, gdy dookoła czają się groźne demony i „życzliwi” doradcy czekający jakby tu przejąć władzę.

Salianka miała cechy prawdziwej królewny, w tym przede wszystkim próżność, oraz cechę prawdziwej czarownicy – umiała wykorzystywać magię by, osiągnąć swój cel. Jednak najważniejszą cechą Salianki, która ją zdecydowanie wyróżniała wśród innych, były wrota, które zadomowiły się w jej umyśle i stanowiły prawdziwą bramę do piekieł. Otwierały się tylko na „specjalne” okazje by uwięzić wszelkie pomioty zła. Królewna, mając tak ogromny potencjał złych mocy, siała prawdziwy postrach i nic dziwnego, że świadoma swojej władzy zaczęła podbijać sąsiednie krainy. Był jednak pewien mankament. Wrota potrafiły działać bez zgody swojej pani, przejmując niekiedy całkowicie władzę nad jej umysłem i ciałem. Stąd był już tylko krok do opętania, a łatwo się domyślić, co może się stać z krainą rządzoną przez opętaną czarownicę.

Powieść Mileny Wójtowicz nosi wszelkie znamiona bajki. Ale jest to wyjątkowo przewrotna bajka. Królewna wcale nie jest piękna, jej największym zagrożeniem nie są obcy wojownicy, lecz egzorcyści, i nawet żaba podająca się za księcia tak naprawdę jest tylko zaczarowanym pastuchem. A smoki i piękny królewicz? To już całkiem inna historia…

Szok!

Na twoich oczach ktoś popełnia samobójstwo.

Zakopane to nie tylko turystyczny raj i małyszomania pod Krokwią. To miasto mafijnych układów i szemranych interesów. Tu nawet niedźwiedź, z którym chcesz sobie zrobić fotkę, może rozszarpać ci gardło.

Pod koniec lata, wśród tłumu turystów i barwnych lokalnych postaci, detektyw musi rozwiązać ponurą zagadkę oraz stoczyć grę o przeżycie.

Znasz Zakopane? Na pewno…?