„Chmurołapowi” trudno wytykać jakieś błędy, bo problemem tej książki nie są jakieś straszliwe minusy, ale absolutny brak plusów. Językowo rzecz jest uboga, szkolna. Konstrukcyjnie – autor składa fabułę z opowieści, z których każda uszyta jest na tym samym kopycie: powolna akcja, nieco senna, a potem kop na końcu. Kop zazwyczaj przewidywalny, dodajmy.

Postaci płaskie są niezmiernie, podobnie jak związki między nimi. Ot, weźmy takiego głównego bohatera i jego związek z ukochaną: przez sto z górą stron rzecz obraca się wobec ważkiej kwestii jej niechęci i jego chęci przeogromnej. Ja rozumiem, nastolatki, ale ten sam bohater, występując w roli narratora, każde dziesięć stron z lubością powtarza, jak to on kocha książki, sport i w ogóle się wyróżnia. Brzmi to mdło, bo głos słychać, a efektu nie widać.

Obraz wsi, który Zbigniew Masternak prezentuje, odczytać można w dowolnym reportażu na ten temat, nic tu nowego. Legendy, którymi raczony jest czytelnik, wynaleźć można w pierwszym lepszym spisie klechd – tu również się autor nie wysilił.

Straciłem kawałek życia na nic. Czasem mignął w „Chmurołapie” zalążek interesującej akcji, ale długo to nie trwało. Ja się więcej z tą prozą kontaktować nie zamierzam – i innym odradzam.

„Obiecaj mi” to jednak przede wszystkim znów typowo cobenowska dynamiczna historia nietypowego śledztwa z wieloma przewijającymi się bohaterami (w tym stałymi postaciami cyklu – Winem Lockwoodem i Esperanzą Diaz), przeplatającymi się wątkami i przewrotną – jak zwykle – końcówką. Tym, co może nieco różnić ją od innych powieści z Bolitarem w roli głównej, jest fakt, że on sam w zasadzie wycofał się już ze swej niebezpiecznej działalności i dopiero przypadkowa obietnica, jaką daje córce swego przyjaciela, a potem konieczność dotrzymania owej obietnicy, prowokują go, aby znów wejść do gry. Jak się okazuje, pomimo piątego krzyżyka na karku nic jednak nie traci ze swej sprawności, znanej czytelnikowi z poprzednich tomów. A w tle typowo amerykański watek, będący jedną z głównych przyczyn zamieszania – granicząca z obsesją chęć rodziców wysłania dzieci do jak najlepszej szkoły, by zapewnić im odpowiedni start życiowy. Czy wkrótce poznamy to również w Polsce?

Polski czytelnik nie miał czasu zatęsknić za Bolitarem (ledwie kilka miesięcy minęło u nas od wydania poprzedniej jego książki „Błękitna krew”), amerykański natomiast mógł poczuć się w pełni usatysfakcjonowany jego powrotem. Wszystko zresztą wskazuje, że na ósmej powieści cykl się nie zakończy.