Przystanek pierwszy: Muzeum Narodowe w Warszawie. Kilkuletnia Ania i parę lat od niej starszy brat Michał (oraz Zębate Uszko, plecak-królik Ani) wchodzą na schody gmachu… Ale przecież najpierw trzeba kupić bilety! Po dopełnieniu formalności droga wiedzie wpierw spokojnie, przez antyczne wazy i reliefy oraz sarkofag egipskiego kapłana. Dziewczynka podśmiewuje się z jego imienia, z grobowca wyłania się więc rozwścieczona mumia… Dalej akcja toczy się już biegiem, dosłownie przelatując przez działy malarstwa chińskiego, polskiego (obok „Bitwy pod Grunwaldem”) i obcego, po freski nubijskie z Faras.

Nie zdradzając zakończenia, mogę powiedzieć, że jako wydawnictwo dla dzieci komiks się sprawdza. Jako przewodnik po Muzeum Narodowym – hm, dziwnie mało tu owego narodu, czyli dzieł polskich. Ale bohaterowie obiecują wrócić do budynku w następnej przygodzie, więc może wtedy… Ładnie przemalowane są omawiane obrazy, dla porównania oryginały zaprezentowano na czwartej stronie okładki. Kadry i liternictwo są duże, w sam raz dla młodych czytelników. Kreska i kolory odpowiednie, anatomia postaci ludzkich bez zarzutu.

Przy okazji – na ostatniej stronie okładki widnieje adres www.arkady.com – prowadzący na stronę ukraińskiego saksofonisty… podczas gdy wydawnictwo ma swoją stronę pod adresem www.arkady.com.pl oraz arkady.info.

Większość żartów Ostrowskiego opiera się na grze słów, często na dosłownym przedstawieniu związków frazeologicznych. Spektrum dowcipów jest tu naprawdę szerokie – od czasem zbyt dosadnych gier językowych, poprzez komentarze do bieżącej rzeczywistości, aż po czysty absurd. Zresztą bardzo często te różne typy humoru przenikają się nawzajem w poszczególnych planszach, jak w krótkich historyjkach o Wojciechu Wierzejskim, Krzysztofie Rutkowskim albo Janie Pośpieszalskim. Wszystko to podane w wyśmienitej oprawie graficznej – dopracowane i w większości świetnie pokolorowane.

„Nowa Plastelina” to fajny album jest – sam często wracam do tego zbiorku. Solidnie wydana przez Kulturę Gniewu pozycja zadowoli z pewnością fanów nieskrępowanej gry słownej i absurdalnego humoru, a także wielbicieli charakterystycznej kreski Krzysztofa Ostrowskiego. Myślę, że warto.