Zasady są bardzo proste. Startując z miejsca A, trzeba przeturlać „sklejoną z dwóch” kostkę do punktu B, z tym że na mecie kostka musi stanąć pionowo. Po drodze można (czasem trzeba, a czasem nie wolno) stawać na guzikach to otwierających, to zamykających niektóre przejścia; korzysta się z teleportów-rozbijaczy (kość zostaje podzielona na dwa niezależne sześciany); uważa się, by nie stanąć pionowo na polach „zarywających się” (plansza jest umieszczona w gustownej scenerii kosmicznej, czyli zawieszona w próżni); przede wszystkim zaś – baczy się, by nie spaść z krawędzi istnego labiryntu. Po kilku planszach wydaje się, że już wszystko opanowaliśmy, że nic nas nie zaskoczy… A potem zwykle trafiamy na planszę, nad którą łamiemy głowę pół dnia. I turlamy, turlamy – w tę, we w tę… Hm… A gdyby tak… Momencik… No tak, przecież to oczywiste!

Rozgrywka jest pozornie nieskomplikowana, zasady banalne, grafika niezbyt wyszukana. Oto na parkingu (plansza 6 na 6 kwadratów), na wprost otwartej bramy, stoi nasz dwupolowy pojazd. Jedyne, czego się od nas oczekuje, to że metodą drag&drop przesuniemy go przez ową bramę. Żeby jednak tego dokonać, trzeba poprzesuwać inne (często dłuższe) pojazdy. Sęk w tym, że pojazdami można jeździć tylko w przód i w tył, a parking jest malutki…