Gra oferuje 50 zróżnicowanych plansz, z których każdą można przechodzić dowolnie długo. Nie jest określone żadne „najlepsze” ani „optymalne” rozwiązanie – grunt, by kulka trafiła w gwiazdkę. Twórcy podeszli do gry z humorem, o czym świadczy nie tylko pastelowy dobór kolorów, ale i wyrysowane oryginalnie mury-blokady w kształcie np. uśmiechniętej buźki. Na żadnej planszy nie miałem potrzeby zużycia całego atramentu, choć w ostatnich kilku jest naprawdę ciężko – plansze wyglądają tu jak mury pobazgrane sprayem przez początkujących „pisarzy” (ktokolwiek próbował kiedyś pisać myszką, wie, jakie są efekty) hasłami typu „to już czterdziesta ósma plansza”.

Szata graficzna gry jest prosta jak jej zasady. Większość planszy przypomina tradycyjną platformówkę, z boku, w swoistej „urnie” spoczywa kula. Należy ją myszką „wyłowić” i – z odpowiednią siłą, pod optymalnym kątem – cisnąć przez otwór wrzutowy między obiema częściami planszy. Tu rola gracza się kończy; na to, co wyprawia piłeczka wewnątrz „platformówki”, nie ma on żadnego wpływu. A tam oczywiście kulka się odbija, toczy, spada – aż wpadnie do któregoś z różnie punktowanych dołków. Za czerwony osiąga się 100 punktów, za niebieski 500, a w czarnym traci się kulkę (z początku mamy trzy w zapasie).