O nowym tomie przygód małego łobuziaka i jego futrzastego przyjaciela trudno właściwie powiedzieć coś, czego nie wymieniliśmy już w poprzednich recenzjach. Calvin jak zwykle ma kłopoty ze skupieniem uwagi na lekcjach, prześladują go potwory spod łóżka i szkolny zabijaka, zaś rozrywki – oprócz własnej nieposkromionej wyobraźni – dostarcza mu rzucanie balonami z wodą w koleżankę z klasy i z sąsiedztwa, Zuzię. W tym tomiku nie pojawia się natomiast jego opiekunka.

Po lekturze „Ciemność, uwielbiam ciemność” można odnieść wrażenie, że autorowi powoli kończą się pomysły. Owszem, kilkakrotnie uśmiechnąłem się półgębkiem, ale do salw śmiechu towarzyszących lekturze pierwszych albumów dużo brakowało. Do tej pory podstawowym obszarem aktywności jedenastoletniego Kida były oczywiście gry komputerowe. Epizody z ojcem, siostrą czy szkołą pojawiały się sporadycznie i stanowiły raczej przerywniki dla głównego nurtu. Tymczasem w najnowszym tomiku one właśnie dominują. I cały problem polega na tym, że po prostu nie są śmieszne. Wymyślane na siłę, wyraźnie pozbawione są polotu, lekkości i zabawnej puenty, czyli tego, co najważniejsze w krótkich historyjkach. Co gorsza, nawet te klasyczne epizody z grami są w większości na jedno kopyto. Kid z ekipą majstrują przy automatach do gier, pojawia się właściciel, jeden z dzieciaków ląduje w szpitalu. Nie jest to ani zabawne, ani oryginalne, a za dziesiątym razem robi się zwyczajnie nudne. Owszem, jest kilka rodzynków w tym lekko zakalcowatym cieście. Moje ulubione to kostnica dla lalek oraz nowi adepci stylu gotyckiego. Ale to zdecydowanie za mało. Poprzednie albumy przyzwyczaiły wszak czytelników do dużo wyższego poziomu.

Główna bohaterka, 27-letnia Fujii Minami, została wchłonięta przez smoka. Czas, jaki poświęca agencji odbija się na jej życiu osobistym, co skutkuje rozstaniem z partnerem. I nagle dziewczyna zdaje sobie sprawę, że jest bardzo samotna i zagubiona, bo jak dotąd wszystko przesłaniała jej praca. Teraz młoda kobieta musi odnaleźć się na nowo we własnym życiu.

Niniejszy tom współtworzyła para rysowników – znany z poprzednich części Hikaru Hayashi oraz projektantka i znawczyni mody Kimiko Morimoto. I wydaje się, że to właśnie ta druga osoba odwaliła gros roboty. Trzynasty tom JPM jest bowiem od pierwszej strony (no, powiedzmy – od trzynastej) po ostatnią (237!) jednym wielkim żurnalem mody – oraz wstępem do amatorskiego krawiectwa. Każda strona jest z reguły podzielona na cztery kadry, w ramach każdego z nich przedstawiono inną kreację w kilku ujęciach. Czasem w jednym, za to dodano zbliżenia na szczegóły. Są też strony poświęcone jednemu wybranemu detalowi lub ukazaniu różnic między pewnymi ogólnymi krojami.