„(…) na placu przed stacją kolejową stał szereg czarnych dorożek zaprzężonych w konie. A przy peronie dyżurowali ubrani w specjalne mundury przedstawiciele różnych pensjonatów, którzy nawoływali, zapraszając do siebie przybyszów z Warszawy. W letnie wieczory grała muzyka w cukierni Adamkiewicza przy ulicy Kościelnej, a ludzie tańczyli na podwórku pod gwiaździstym niebem. A jakże było wesoło na plaży w Świdrze, na złotym piasku nad płytkim, jasnym strumieniem rzeki…  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Zimą miasto było bardziej przyciszone, bo przeważająca część ludności – zwłaszcza żydowskiej – żyła z zarobków uzyskanych w sezonie letnim. Ale my, dzieciaki, mieliśmy wówczas nasze zimowe uciechy. Na placu wewnątrz podwórka przy torach kolejowych urządzano publiczną ślizgawkę. Grała tam muzyka, a dziewczęta i chłopcy krążyli wesoło na łyżwach. Czasami w soboty lub niedziele wybieraliśmy się wzdłuż ulicy Reymonta na wzgórze Meran, aby tam szybko zjeżdżać w dół na sankach. To życie przeminęło – odmienił je czas i okrutna historia”. Te słowa będące fragmentem wystąpienia z 23 sierpnia 2007 roku poety i pisarza Symchy Symchowicza doskonale charakteryzują nie tylko dawne życie w Otwocku, ale także wspólny projekt Sebastiana Rakowskiego i Tomasza Brzostka, którym jest uznana już przez publiczność polską i izraelską wystawa „Żydzi otwoccy. Kraina dziwnych snów…”. Patronem honorowym wystawy jest Żydowski Instytut Historyczny.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Część historyczna (pod kierunkiem S. Rakowskiego) prezentuje w ujęciu monograficznym wszystkie aspekty życia żydowskich mieszkańców Otwocka od momentu powstania osady aż po tragiczne dni Zagłady. Wśród prezentowanych zagadnień znalazły się między innymi te dotyczące życia religijnego, szkolnictwa, opieki zdrowotnej, życia codziennego i społecznego z jego organizacjami i partiami politycznymi. Na wystawie znajdują się również dokumenty, fotografie i relacje świadków dotyczące powstania, istnienia i likwidacji otwockiego getta. Autor wystawy położył szczególny nacisk na kwestie stosunków polsko-żydowskich. Nie brakuje tu przykładów harmonijnego współżycia i współpracy przy budowie miasta chrześcijan i Żydów. Dowodzi tego chociażby historia Ireny Sendler i jej rodziny. Jedna z ostatnich plansz wystawy poświęcona jest Sprawiedliwym Wśród Narodów Świata z Otwocka i jego najbliższej okolicy. Ekspozycja ta zdobyła drugą nagrodę w pierwszej edycji konkursu organizowanego przez Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego „Mazowieckie Zdarzenia Muzealne – Wierzba” w kategorii: „Najciekawsza wystawa zorganizowana w roku 2006 na Mazowszu”. Część artystyczna to podróż w świat „zamordowanej kultury”. Osiemnaście zdjęć autorstwa Tomasza Brzostka – jak napisano na stronie internetowej projektu – „przenosi w świat gwaru w języku jidysz i zapachu gotowanej cebuli. Budynki, chodniki, ulice trwają w niezmienionym od kilkudziesięciu lat stanie”. Wcześniej fotografie były prezentowane m.in. na warszawskim Nowym Świecie, a patronem honorowym był ambasador Izraela w Polsce David Peleg.  | Brak ilustracji w tej wersji pisma |
Od powołania do życia, czyli od 19 sierpnia 2007 roku, wystawa poświęcona otwockim Żydom odwiedziła kilkakrotnie galerie i placówki kultury w Warszawie (w tym Synagogę im. Nożyków), a także Otwock, Grudziądz, Chojnice, Izabelin, Dobrodzień oraz dwukrotnie Izrael. Koordynatorem izraelskim jest Towarzystwo Przyjaźni Izrael-Polska, które wykonało duplikat całej ekspozycji poszerzony o plansze w językach angielskim i hebrajskim. Dodatkowa pomoc – także finansowa – płynie ze strony Ambasady RP w Tel-Awiwie. Kalendarz wystawy dobiegnie końca w grudniu 2009 roku, a do tego czasu wystawa będzie jeszcze prezentowana w Muzeum Mazurskim w Szczytnie, Muzeum Miejskim w Dąbrowie Górniczej, Muzeum – Pałacu Radziwiłłów w Nieborowie, Muzeum Miejskim w Raciborzu oraz w Muzeum Narodowym w Kielcach, gdzie odbędzie się uroczyste zamknięcie projektu. |