Cedar Peak, miasteczko na południowym zachodzie stanu Maine. Jak każda amerykańska dziura – ciche, spokojne, żyjące od lat swoim leniwym rytmem. Wszyscy się tu znają i wydaje im się, że wiedzą o sobie wszystko. Jednak do czasu… Gdy w barze u Erniego błyśnie siekiera, okaże się, że to miejsce skrywa niejedną tajemnicę. Wtedy przerażającej sile spróbują stawić czoła dwaj przeciętni ludzie: architekt na skraju załamania nerwowego i prowincjonalny szeryf. Czy znajdą w sobie dostatecznie dużo odwagi i determinacji? Czy zdążą uratować życie niewinnych ludzi i to, co w Cedar Peak najcenniejsze?

Wybuchowa mieszanka Stephena Kinga, „Murder Ballads„ Nicka Cave’a i indiańskich legend. Ta książka zaskoczy cię i przerazi!

Każde miasto ma sekretne miejsca. Moskwa w burzliwych latach dziewięćdziesiątych XX w. nie jest inna, jej mieszkańcy szukają bezpieczeństwa w świecie pod ulicami – w mrocznym, otchłannym świecie magii, płaczących drzew i kawek albinosów, gdzie wypędzone pogańskie bóstwa i baśniowe stwory szepczą dziwne opowieści tym, którzy chcą słuchać. Galina jest młodą kobietą pochwyconą, jak ludzie jej współcześni, w pozorną anarchię nowej Rosji. W tym chaosie jej siostra Maria przemienia się w kawkę i odlatuje – co skłania Galinę do dołączenia do Jakowa, policjanta prowadzącego dochodzenie w sprawie lawiny zaginięć. Poszukiwania zaprowadzą ich do podziemnego królestwa prawd i archetypów, gdzie znajdą się pomiędzy rzeczywistością i mitem, przeszłością i teraźniejszością, honorem i zdradą – do tajemnej historii Moskwy.

Ostatnia wojna światowa toczyła się na wielu frontach. Ten zbiorowy amok ludzkości opisano bardzo skrupulatnie, nakręcono setki filmów, postawiono pomniki. Ale o jednym, najbardziej upiornym froncie nigdzie nie przeczytacie ani linijki. Spalono archiwa i pozacierano ślady, wymierają ostatni świadkowie, zbyt przerażeni, żeby mówić. Możni tego świata dopilnują, by prawda nie wyszła na jaw. I chociaż wojna się zakończyła, w każdej chwili może rozpalić się na nowo. Wystarczy, by znowu pojawił się ktoś zbyt chciwy, zbyt żądny władzy albo zbyt szalony, żeby nie uszanować spokoju gór.

Upiorny front.

Trwa druga wojna światowa. Żołnierze niemieccy mordują mieszkańców zapomnianej przez Boga i ludzi górskiej wioski. Krew za krew, zemsta, zemsta na wroga…
Czy już czas? – pytają Śpiący Rycerze.
Tak, już czas – odpowiada im młoda dziewczyna, która odkrywa w sobie nadludzkie moce.
Śpiący Rycerze – drużbowie Sławy. Czekają na hasło, by się obudzić i wydać wojnę Złu.
Z przebudzonych rycerzy zerwę całun zgniły – wieszczył przed laty poeta. I słowa jego się spełniły: Śpiący Rycerze powstali.

Nie szukaj miłości czarownicy – jest gorzka.

Piotr Patykiewicz, autor powieści „Zły brzeg”, „Odmieniec” i „Rajskie zorze”, uprawiał tyle zawodów i robił tak wiele różnych rzeczy, że wystarczyłoby to na kilka różnych życiorysów. Chcę mieć spokojne sny – twierdzi – więc piszę. Za ladą sklepu zoologicznego, który prowadził, wylęgły się wszechobecne w jego prozie monstra, które teraz skutecznie zakłócają sen innym.

Umrzeć – zasnąć…
Czy już czas? – pytają Śpiący Rycerze.
„Wąska ścieżka czarownicy” odpowiada na to pytanie.

Trzech kumpli. Obca dzielnica. Kradziony samochód. Czy zdążą zawrócić, nim ich życie zmieni się na zawsze? Najnowsza powieść amerykańskiego mistrza kryminału.

Waszyngton, 1972 rok. Pewnego upalnego dnia trójka białych nastolatków wjeżdża kradzionym samochodem do dzielnicy czarnych. Znudzeni, zaczynają prowokować miejscowych. Reakcja jest natychmiastowa i brutalna. Nudę letniego popołudnia przerywają strzały i życie sześciu osób zmienia się nieodwracalnie. Czy po 35 latach od tamtych wydarzeń znajdą odkupienie lub zadośćuczynienie za to, co się stało?

Dramatyczna fabuła to nie wszystko. Pelecanos wgłębia się w motywacje i psychikę postaci, skupiając się na moralnym wymiarze ludzkich działań. „Zawrócić” to przejmująca opowieść o ojcach i synach, żonach i mężach, stracie, zwycięstwie i ostatecznym odkupieniu. Rozgrywa się na tle rozbrzmiewających rockiem i soulem waszyngtońskich ulic lat siedemdziesiątych, ale też współczesnego oblicza amerykańskiej stolicy.

„Demony” to dwanaście opowiadań z dreszczykiem. Wszystkie opowiadają o ludziach targanych namiętnościami. Nikt tu nie jest bez winy. Czyste zło, zawiść, zazdrość, pożądanie, okrucieństwo i zachłanność – po jednym demonie na każdą historię, jedna mroczna opowieść na każdy miesiąc w roku…

Wszystko to zebrane w kilkunastu opowieściach grozy, opisanych filmowo i plastycznie. Jak dwanaście nowych odcinków klasycznej „Strefy Mroku”. Zamiast włączać telewizor, usiądź wygodnie i otwórz książkę. Jest w niej zamknięte dwanaście demonów, a każdy z nich ma do opowiedzenia jedną historię…

Po ucieczce z sekty zabójców młoda wojowniczka Dubhe musi uwolnić się od klątwy, która została na nią rzucona. Jedyną osobą, która może ją uratować jest Sennar, najpotężniejszy czarnoksiężnik, kompan i wspólnik Nihal, która przeniosła się na Nieznane Ziemie po drugiej stronie rzeki. W międzyczasie krwiożercza Gildia odkrywa w końcu jak przywrócić do życia Astera. Wszystko, czego teraz potrzebują to Ludzka Ofiara – ciało, dla reinkarnowanego tyrana. Wybrańcem staje się San, bratanek Sennara i Nihal, którego przed pazurami dzikiej sekty chroni Gnom Ido. W tym czasie Dubhe musi zmierzyć się z Reklą, Strażniczką Trucizn, najpotężniejszą spośród jej wrogów. To właśnie Rekla rzuciła klątwę i została upokorzona przez Dubhe, kiedy tej udało się uciec.

Na aukcji internetowej w Ebay.com za prawo do umieszczenia na nagrobku swojego imienia i nazwiska pewien internauta zapłacił 3383 dolarów. Nagrobek zaś pojawia się w najnowszej książce Neila Gaimana pt. „Księga cmentarna”. Książka jest owiana mrocznym klimatem – rozgrywa się na cmentarzu a jej bohaterem jest niezwykły chłopiec – Nik, który jest jedynym żyjącym mieszkańcem cmentarza. Wychowany od maleńkości przez duchy i innych jego rezydentów, nauczył się dawno zapomnianych zwyczajów od swoich opiekunów oraz technik znanych jedynie duchom, jak choćby zdolności Znikania. Czy wychowany przez duchy chłopiec doświadczy cudów i terroru żywych i umarłych?

Ta mrożąca krew w żyłach opowieść Gaimana jest pierwszą powieścią dla młodzieży od czasu wydania międzynarodowego bestsellera Koralina. I podobnie jak Koralina, Księga cmentarna z pewnością oczaruje i zaskoczy zarówno młodych czytelników jak i legiony jego stałych dorosłych fanów.

Anno Domini 1147.

Do Jerozolimy wyrusza wyprawa krzyżowa. Jednak część saskich krzyżowców kieruje się w stronę ziem leżących między Łabą i Odrą. Rycerze z krzyżem na piersiach niosą poganom światło Chrystusa, a lasom śmierć i zniszczenie. Wraz z nimi podąża Przecław, mnich na usługach duchowego przywódcy krucjaty – Bernarda z Clairvaux.

Przecław nie pożąda dóbr doczesnych, lecz tych wiecznych, kryjących się gdzieś na bagnach Połabia. Modlitwą gardzi, a grzechy skrywa pod habitem. Nie dla niego reguły zakonne czy zimne ściany klasztoru. Woli zapach lasu, a i miłość fizyczna nie jest mu obca. Uczony w księgach medycznych, sprowadza ulgę na choroby serca i ciała, a kiedy trzeba, zamiast lekarstwa podaje truciznę…

Na jego drodze stają poganin Jaksa z Kopnika i księżna Petrysa, gorliwa chrześcijanka. Tych dwoje, od dawna splecionych w śmiertelnym tańcu o władzę, szuka wsparcia – ona w modlitwie i w Sasach, on w dzielnych wojach i tym, co skrywają bagna i lasy. Zbliża się dzień, w którym oboje skorzystają też z usług niepokornego mnicha.

Niespodziewanie jednak do walki o władzę włącza się jeszcze ktoś. Najbardziej przebiegły i okrutny, bo walczący o przetrwanie – Las! Męska cześć leśnego świata zawiodła, stchórzył Trzygław, przepadły stare bogi, lecz mamuny, topielice i boginki nie chcą ugiąć karku przed krzyżem chrześcijan. W walce o swój dom nie cofną się przed niczym.

One wybrały już swego księcia!

Rok 1819. W Europie nastał wiek etheru. Cesarstwo Francji pod władzą Bonapartego jest potężniejsze niż kiedykolwiek. W Paryżu, centrum naukowej rewolucji, niebo zarasta trakcjami kolejki etherowej. Uczeni projektują maszyny liczące, a cewki Morthiena zasilają równie potężne, co niestabilne bramy. Młody naukowiec Maurice Dalmont wpada na trop tajemniczego odkrycia, a narzeczony jego siostry, Stanisław Tyc, rusza w szeregach Legii Nadwiślańskiej do Nowej Europy, walczyć o ziemie, które Napoleon obiecał Polakom. Ether jest jednak zdradliwy, a Nowa Europa to miraż, skrywający mroczny sekret.

Czego szuka w Paryżu najlepszy szpieg cara? Dlaczego przez Bramę Moskiewską ciągną makabryczne kolumny wozów wyładowanych trupami? Nad czym pracował profesor Beulay tuż przed swoim zniknięciem?

Oto świat, jakiego nie znacie. Szable i etherowe kulomioty. Cylindry i telepatyczne obręcze. Dorożki i powietrzna kolej. Francuscy gwardziści, carscy szpiedzy, angielscy inżynierowie, szaleni mnisi oraz dziwne moce z drugiej strony bramy.

W migotliwym świetle etheru znane nam pojęcia rozpadają się w pył. Kto zdoła odkryć jego naturę?

Cywilizacja w ślepym zaułku

Świat przyszłości w pierwszej powieści Jacka Dukaja. Legendy o „Czarnych oceanach” krążyły na długo przed ich premierą… Co sprawiło, że ta książka pociąga i przeraża jednocześnie?

— Marek Oramus, „Nowa Fantastyka”

Tajemniczy, zaskakujący, a czasem komiczny świat matematyki. Wciągająca i zabawna opowieść autora „Histerii matematycznych” – nie tylko dla matematyków!

Czy Bóg jest matematykiem? Czy matematycy z obcej cywilizacji, gdybyśmy ich kiedyś spotkali, myśleliby tak jak ziemscy? Jakie dowcipy opowiadają sobie młodzi matematycy?

Ian Stewart, znakomity naukowiec i popularyzator, w formie listów do uzdolnionej matematycznie Meg, opowiada o tym, co sam chciałby wiedzieć, gdy był studentem. Podejmuje bardzo różne kwestie, od filozofii po sprawy praktyczne: co to jest matematyka i dlaczego warto ją uprawiać, jakie są związki między logiką i dowodami, jaką rolę w matematyce odgrywa elegancja i piękno, co się stanie z matematyką w przyszłości, jakie są drobne dziwactwa społeczności, matematyków i wiele, wiele innych.

Jego wciągający styl łączy w sobie cięty humor i zdolność trafiania w sedno sprawy. Książka bardzo żywo i jasno tłumaczy, dlaczego matematyka jest ważną częścią naszej kultury. To świetna lektura dla studentów i doktorantów, a także dla każdego, kogo ciekawi fascynujący, choć często tajemniczy świat matematyki.

Powieść „Obcy” ukazuje jedną z najbardziej niepokojących i prawdziwych personifikacji zła, jakie można znaleźć w horrorach. Zło jest tu nie jakimś łatwo identyfikowalnym stworzeniem przyczajonym w cieniu, lecz czymś wszechobecnym i nieuchwytnym, czymś, co może mieszkać spokojnie w głowach ludzi, których najmniej o to podejrzewasz – sąsiada, najlepszego przyjaciela, współmałżonka – i pozostaje niezauważone do czasu, aż… jest za późno.

Warto odnotować, że powieść „Obcy” ukazała się po raz pierwszy w roku 1984, gdy mieszkańcy Stanów Zjednoczonych byli poważnie ogarnięci ksenofobią. Media nierzadko przedstawiały zagrożenia wobec naszego stylu życia właśnie jako coś „obcego”. Jednak w tej książce niebezpieczeństwo czai się w naszych własnych domach, a Michael jest niczym dobrze zakonspirowany robak w gnieździe rodzinnym, gotów zabijać, aby przekształcić wersję „amerykańskiego marzenia” w coś bardziej podstępnego i niszczycielskiego, niż potrafiłby to zrobić jakikolwiek alternatywny ustrój polityczny.

W miarę rozwoju akcji autor bynajmniej nie uśmierza naszych lęków, usprawiedliwiając zachowanie Michaela na przykład duchowym opętaniem lub ujawniając, że Louden w rzeczywistości cierpi na rozdwojenie jaźni. Nie, Michael jest po prostu zły, ponieważ taki się urodził, gdyż jest produktem bliżej nieokreślonego „czegoś”, co tkwi w naszych genach lub w środowisku i co pozwala mu – oraz tysiącom takich jak on – bez wysiłku i bezlitośnie ciągnąć swoją maskaradę dzień po dniu. Co gorsza, typ zła, który reprezentuje bohater, może bez przeszkód istnieć, ponieważ reszta z nas nie przyjmuje do wiadomości jego egzystencji.

Ale to zło istnieje. W „Obcych” Mort Castle bada ten zatrważający i niewyjaśnialny aspekt ludzkiej natury w sposób, który daleko wykracza poza gatunek zwany horrorem.

Oto świat pozbawiony poczucia wstydu, winy i grzechu, upojony złudną potęgą – demokracja ateńska, gasnące Słońce Hellady. W jego ostatnich promieniach błyszczy piękna hetera Fryne – podziwiana, kochana, wielbiona, w końcu odrzucona i potępiona. Natchnienie artystów: dawnych i współczesnych.

W starożytnej Grecji hetery nie były zwykłymi prostytutkami. Dobrze wykształcone i najczęściej bogate cieszyły się niezależnością i prowadziły swobodny tryb życia. Będąc przyjaciółkami i kochankami wybitnych wodzów, polityków i filozofów, potrafiły wywierać wpływ na ich poczynania. Pozowały rzeźbiarzom i brały udział w intrygach politycznych. Ich popularność wynikała z faktu, że w społeczeństwie greckim żadne inne kobiety nie brały udziału w życiu towarzyskim i publicznym.

Fryne urodziła się w Tespiach, ale mieszkała w Atenach. Była kochanką i modelką słynnego rzeźbiarza Praksytelesa, który uwiecznił ją jako „Afrodytę z Knidos”. Kiedy oskarżono ją o bezbożność, jej obrońca najpierw wygłosił płomienną mowę, a potem zdarł z Fryne szaty, twierdząc, że takiej piękności karać się nie godzi. Sąd przyznał mu rację.

Historię Fryne opisał Witold Jabłoński, autor cyklu o średniowiecznym uczonym i magu, Witelonie, „Gwiazda Wenus, gwiazda Lucyfer”.

Megastatki przewożą z Ziemi na Gaję setki tysięcy ludzi szukających lepszych perspektyw. Emigracja na nową planetę trwa, dopóki megastatek „Medusa”, wiozący na pokładzie pięćdziesiąt tysięcy pasażerów, nie znika bez śladu. Torkil Aymore podejrzewa, że za porwaniem statku kryje się Bestia, która wdarła się w mózgi pracowników firmy Live!. Teraz koncern Live!, główna baza Bestian, tworzy wielką armię, która zamierza zniszczyć Ziemię. Gamedec chce poinformować o tym rząd Gai, okazuje się jednak, że na nowej planecie władzę sprawuje Mobillenium - firma, która zapoczątkowała istnienie Bestii.

Ziemia - kolebka ludzkości.
Gaja - Ziemia Obiecana.
Kosmos - otchłań możliwości.

Bestia w sieci została pokonana, ale zdołała się przedostać do mózgów swoich twórców. Gamedec usiłuje ratować ludzkość przed nowym zagrożeniem. Czy powinien lecieć w kosmos i szukać zaginionego megastatku „Medusy”, czy wrócić na Ziemię, żeby rozwiązać zagadkę morderstwa przyjaciela, czy może zostać na Gai i podjąć współpracę z rządem?

Jeśli wszedłeś w sieć,
strzeż się Bestii!

Tytułową „Głowę Kasandry” Gazeta Wyborcza uznała w 2004 roku za jedną z siedmiu najważniejszych światowych dzieł postapokaliptycznych, obok utworów m.in. Jacka Londona, Herberta Wellsa i Stephena Kinga.

Wydana pierwszy raz w 1985 roku opowieść o końcu naszego świata, mimo upływu czasu, pozostaje ciągle odkrywcza, a jej wymowa nadal aktualna i przejmująca. „Głowa Kasandry” przyniosła autorowi nagrodę im. Janusza Zajdla i zaowocowała scenariuszem filmowym, który wkrótce zostanie skierowany do produkcji. Obecne, trzecie wydanie różni się zasadniczo od poprzednich – zostało poprawione i uzupełnione nowymi tekstami. Obok nagrodzonego nagrodą „Fantastyki” opowiadania „Karlgoro, godzina 18.00” i uhonorowanego Złotą Sepulką „Wynajętego człowieka” zawiera m.in. dotychczas nie publikowaną mikropowieść „Wesele dusz”.

Podobnie jak Snerg w „Robocie”, Marek Baraniecki wzniósł swą literacką budowlę gdzieś na boku wyjeżdżonego traktu polskiej SF. Nie wikła się w modne i ważne ostatnio pokoleniowe wyznania, prawie nie tknął fantastyki politycznej. Wkroczył na obszar niepokojącej niejednoznaczności świata, gdzie kłębią się niezbadane moce, ale eksploatuje ten motyw z umiarem. Odświeżył bądź odwrócił parę schematów. Zelektryzował czytelników i zjednoczył ich, bo przecież spodobał się wszystkim bez względu na gusty.
— Maciej Parowski „Czas Fantastyki”