Lublin, połowa lat trzydziestych XX wieku. Zamordowany zostaje redaktor lokalnej gazety, śledztwo prowadzi komisarz-bokser (sceny pięściarskich pojedynków stanowią klamrę kompozycyjną powieści). Jak przystało na archetypicznego śledczego, nie stroni on od alkoholu, a jego życie prywatne niemrawo próbuje się podnieść z gruzów. Jak w klasycznym kryminale mamy zbieranie poszlak i obowiązkowego drugiego trupa; brakuje co prawda fałszywych śladów rzucających podejrzenia na niewinną osobę, za to w finale mamy bardzo filmowy pościg samochodowy.

„Męty Końca Śmiechu” wbrew temu, co podpowiadałaby chronologia wydawania, nie są ciągiem dalszym „Zdrowych zwłok”. Akcja cofa się o cztery lata, do okoliczności, w których zakończył się „Krwawy trop”. Świeżo zatrudniony Emancipor Reese w pośpiechu opuszcza Smętną Lalunię i wybiera się ze swymi pryncypałami w pierwszą podróż. Niestety, poza kapitan Sater, dowodzącą „Słonecznym Lokiem”, nikt nie zna portu przeznaczenia statku, a rychło okazuje się, że łajbę zamieszkują nie tylko marynarze. I nawet nie idzie o szkwałową wiedźmę czy homunkulusa w bagażach Korbala Broacha. Gdy statek dociera do krwistoczerwonego prądu morskiego, zwanego Końcem Śmiechu, pod pokładem zaczynają dziać się rzeczy dziwne: giną uszy, ludzie tracą głowę i rzeczywiście mało komu jest już do śmiechu.

Po lekturze „Frosta i zastraszonego miasta” byłam przekonana, że chaos kilku równoważnych wątków to wypadek przy pracy – teraz, przeczytawszy „Frosta i mordercze zadanie”, stawiam raczej na metodę twórczą, która nieszczególnie przypadła mi do gustu. Właściwie w tym miejscu mogłabym odesłać czytelników do recenzji wcześniejszej części, bo najnowszy tom cyklu nie dość, że zbudowany jest na identycznej zasadzie (inspektor miota się pomiędzy pięcioma różnymi śledztwami), to jeszcze ma dokładnie te same wady i zalety. Do tych pierwszych należy przeskakiwanie od jednego wątku do drugiego, co dobrze robi na tempo akcji, ale źle na stopniowanie napięcia. W dodatku zmieniając bezustannie scenerie i podejrzanych autor nie potrafi ukryć, że żadna z pięciu spraw nie jest jakoś szczególnie interesująca, choć dwie mają potencjał, by takimi się stać. Jednak co z tego, skoro w pierwszym przypadku tożsamości zbrodniarza czytelnik domyśla się, jeszcze zanim zrobi to policja, a w drugim pozostaje żal, że dramatyzm rodzinnej tragedii ginie gdzieś w zamieszaniu.